Carefree Path of Dreams - ตอนที่ 224

Chapter 224: ผ่านประตู

 

บนถนนในสือเจว์มีบรรยากาศของอาณาจักรต้าเฉียนอยู่ทุกหนแห่ง ตั้งแต่บ้านเรือน ไปจนถึงเสื้อผ้าพี่น้องฉินเหลือบมองและรู้สึกเหมือนทุกอย่างเป็นความฝัน

 

แม้ว่าค่าบริการของหัวหน้าวั่นจะค่อนข้างสูง แต่มันก็คุ้มค่า เขาพาพวกเขาทั้งสามหลีกเลี่ยงส่วนที่อันตรายที่สุดของสือเจว์และนำพวกเข้าเข้ามาในสือเจวได้สำเร็จ

 

แน่นอนว่า ทันทีที่พวกเขามาถึงสถานที่ปลอดภัย หัวหน้าวั่นก็ทิ้งพวกเขาทั้งสามเอาไว้ทันทีชัดเจนว่าไม่ต้องการยุ่งเกี่ยวกับพวกเขาทั้งสามคนที่ไม่มีตราประจำตัว

 

“นี่คือต้าเฉียน?”

 

ฟางหยวนสูดลมหายใจลึก

 

แม้ว่าครั้งหนึ่งเขาเคยมีชีวิตอยู่ในอาณาจักรต้าเฉียนผ่านโลกแห่งความฝันของหยางฟ้าน แต่มันก็ยังให้ความรู้สึกแตกต่างออกไปเมื่อมาอยู่ที่นี่ด้วยตัวเอง

 

“หาที่พักสำหรับคืนนี้ก่อนที่จะวางแผนต่อไปเถอะ!”

 

ด้วยเจตจำนงเวทย์ของเขา เขาสามารถตรวจพบอันตรายที่อาจจะเกิดขึ้นได้ในทุกที่ในเมืองมีทหารยามลาดตระเวนอยู่ทุกขณะ ตามถนนที่มีบ้านเรือนเตี้ย ๆ สร้างเอาไว้

 

“พวกเราจะเชื่อฟังท่าน!”

 

พี่น้องฉันรู้ว่าพวกเขายังไม่พ้นอันตรายดังนั้นจึงเห็นด้วยโดยไม่ลังเล

 

หนึ่งชั่วยามถัดมา พวกเขาอยู่ในร้านอาหารใหญ่แห่งหนึ่ง

 

และที่ชั้นล่าง เต็มไปด้วยเสียงพูดคุยและมีกลิ่นสุราอาหารลอยอวลเต็มทำให้พวกเขารู้สึกน้ำลายไหล

 

ยากที่จะพบที่พักแรมในสือเจว์ หลังจากนั้นเป็นนาน พี่น้องฉินก็พบร้านอาหารที่มีที่พักบริการ ส่วนที่พักนั้น? พวกเขาต้องแสดงตราประจำตัว!

 

“ตอนนี้ก็ไม่เลวเกินไปแล้ว ระหว่างช่วงกลางคืน สือเจว์จะปิดลงและทหารยามก็จะเดินลาดตระเวนบ่อยครั้งขึ้น หากเจ้ามีตราประจำตัว เมื่อผิดกฏครั้งแรกจะได้รับคำเตือน ครั้งที่สองจะถูกจับกุม และครั้งที่สามก็จะต้องตกไปเป็นทาส! แต่ผู้ที่ไม่มีตราประจำตัวอย่างพวกเรา พวกเราจะถูกสังหารทันทีที่พบ!”

 

ฉันชิงนั้นใบหน้าเต็มไปด้วยความวิตก แม้ว่าจะมีอาหารน่าอร่อยอยู่บนโต๊ะตรงหน้า นางก็ไม่รู้สึกหิวเลย

 

“สำหรับพวกเรา แม้ว่าจะสามารถผ่านชายแดนอันตรายที่สุดของสือเจว์มาได้แล้ว ก็ยังเหลืออีกหลายท่านที่ต้องผ่านหากต้องการไปให้ถึงต้าเฉียน และทุกด่านนั้นพวกเราก็ต้องแสดงตราประจำตัวออกมา…”

 

ฉินอขึ้นกังวล “พวกเราแจ้งไปยังคนในตระกูลที่อยู่ฝ่ายเดียวกับพวกเราได้หรือไม่? จากอิทธิพลของพวกเรา พวกเราน่าจะสามารถหาตัวตนปลอมได้ ถูกหรือไม่?”

 

“นั่นเป็นไปไม่ได้!”

 

ฉินชิงส่ายหน้าไม่เห็นด้วย “พวกเราไม่สามารถให้คนนอกรู้ได้ว่าพวกเราเคยออกจากต้าเฉียนไป!”

 

หากฮูหยินใหญ่ในตระกูลของพวกเขา ฮูหยินซู รู้ว่าพวกเขาหนีออกไปนอกอาณาจักร นางยอมยืนยันว่าพวกเขาเป็นนักโทษหลบหนีและคงไม่มีความหวังที่จะขึ้นปกครองตระกูลได้อีกต่อไป

 

“ตราประจำตัว? ข้ามีนะ!”

 

ฟางหยวนเอื้อมมือเข้าไปในเสื้อ แต่อันที่จริงแล้ว ในโลกแห่งความฝันที่แท้จริงของเขานั้น มีตราประจำตัวสามอันปรากฏอยู่

 

“เป็นไปได้อย่างไร ท่านได้มันมาได้อย่างไร?”

 

ดวงตาฉินชิงเป็นประกาย

 

“ไม่ต้องสนใจว่าข้าได้มันมาอย่างไร พวกเจ้าเพียงแค่รู้เอาไว้ว่ามันสามารถผ่านการตรวจสอบจากอุปกรณ์พื้นฐานที่สุดได้ก็พอ…”

 

ส่วนวิธีการชั้นสูงในการตรวจสอบความถูกต้องของตราประทับ อย่างเช่น ตรวจสอบโดยจ้าวแห่งกลไก ฟางหยวนรู้ว่าของเล่นเช่นนี้คงไม่สามารถผ่านการตรวจสอบไปได้

 

“ตราประทับสองอันนี้ไม่มีเจ้าของ เพื่อที่จะกระตุ้นค่ายกลเวทย์บนนั้น ต้องใช้รัศมีพลังของพวกเจ้า!”

 

ฟางหยวนเอื้อมมือออกไป

 

ฝูบ!

 

ขณะที่พลังลอยออกไป ฉินอขึ้นรู้สึกเหมือนเขากำลังสูญเสียบางอย่างไป เขาดูสับสน

 

เมื่อเขาได้รับตราประจำตัว เขาสามารถมองเห็นได้ว่าค่ายกลขนาดเล็กบนนั้นถูกร่ายออกมาและเผยให้เห็นประกายของพลังเวทย์

 

“ดีมาก! ดูเหมือนจะใช้การได้!”

 

ฟางหยวนพยักหน้า มองออกไปที่ถนน เขามองเห็นทหารยามกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามา

 

“ไปลองทดสอบประสิทธิภาพของตราประทับนี่สิ!”

 

เขากัดริมฝีปากและสั่งฉินอขึ้นด้วยน้ำเสียงเข้มงวด

 

“อะไรนะ?”

 

ฉินอวิ่นใบหน้าซีดเผือดด้วยความตกใจ

 

เขารู้ว่านี่เป็นของปลอมและการท้าทายทหารยามด้วยตราประจำตัวปลอมทำให้เขารู้สึกเย็นวาบ เขายังเป็นแค่เด็กชายคนหนึ่งอยู่ดีนั่นเอง

 

“หากพวกเราต้องทดสอบดู เช่นนั้นข้าจะ…”

 

ฉินชิงกัดริมฝีปากและลุกขึ้นยืน

 

“ไม่!”

 

ฟางหยวนรั้งนางเอาไว้และมองฉินอขึ้น “เจ้ารู้ว่ากลับมาที่นี่เพื่อขึ้นครองตำแหน่งผู้นำตระกูลใช่หรือไม่? หากเจ้าไม่ยินยอมรับแม้แต่ความเสี่ยงเล็กน้อยเท่านี้ เช่นนั้นจะให้ข้าเชื่อถือเจ้าและพึ่งพาตระกูลของเจ้าได้อย่างไร?”

 

ฉินอวิ่นกัดฟัน ทันใดนั้น เขาก็คิดถึงผู้อาวุโสโจวและทหารม้าขนนกดำทั้งหมดและยืนขึ้นทันที “ข้าจะไป!”

 

การควบคุมเจ้าเด็กนี้ช่างง่ายจริง ๆ!”

 

ฟางหยวนยิ้มและพยักหน้า เขาเหลือบมองฉินชิง “ข้าต้องควบคุมเด็กคนนี้ให้ได้ด้วย…”

 

“หยุด เจ้าจะทำอะไร?”

 

ไม่ต้องพูดถึงว่า ฉินอวิ่นนั้นไม่ได้เตรียมตัวสำหรับเรื่องนี้ เขาไม่ทันได้ทำอะไรเพียงแค่มีท่าทางน่าสงสัยขณะยืนอยู่บนถนนก็ดึงดูดความสนใจของทหารยามผู้หนึ่งเข้า

 

กลุ่มของทหารยามเดินตรงมามองสำรวจตัวเขา “เจ้าดูไม่เหมือนคนที่นี่…”

 

“แค่ก แค่ก… ข้า… ข้า..”

 

ฉินอวิ่นกระวนกระวายเกินกว่าจะพูดอะไรได้ เผชิญหน้ากับทหารยามกลุ่มใหญ่ เขาก็หวาดกลัวและพูดตะกุกตะกัก

 

“ฮ่าฮ่า… ดูเจ้าเด็กโง่นี่สิ เขาดูมีเงินแต่กลับไร้การศึกษาแหละ!”

 

คนหัวหน้าเริ่มหัวเราะแต่ก็ให้ความรู้สึกน่าสงสัย เพียงแค่โบกมือ ทหารยามคนหนึ่งก็ดึงกระจกทองแดงออกมาส่องไปที่ฉินอวิ่น

 

“วิ่งเวง!”

 

ประกายสีเหลืองแผ่ออกมาจากกระจกและสะท้อนไปที่ร่างฉินอวิ่น

 

ฉินอวิ่นตัวสั่นและรู้สึกเหมือนจะหายใจไม่ออก แขนขาแข็งชาและขยับกล้ามเนื้อไม่ได้สักนิด

 

บนไหล่ของเขาข้างที่มีตราประทับอยู่ มีเสียงดังออกมา

 

“วิ่งเวง!”

 

กระจกทองแดงเป็นประกายและในที่สุดก็เปลี่ยนไปเป็นสีออกเขียว

 

“ตราประจำตัวเขาไม่มีปัญหา เขาน่าจะเป็นพ่อค้าจากที่ไหนสักที่ที่มาค้าขายที่นี่ เหอเหอ.. เจ้าเด็กน้อย สือเจวน่ะอันตรายมากนะ ไม่ใช่ที่สำหรับเด็กอย่างเจ้า!”

 

หัวหน้าทหารยามยิ้มเห็นฟันเหลืองและตบแก้มฉินอวิ่นเบา ๆ ด้วยใบมีดของเขา เขาถามต่ออย่างสบาย ๆ “เลขประจำตัวของเจ้าคือเท่าไหร่?”

 

“อู่วว! อู่วววว!”

 

ในตอนนี้เอง เสียงแตรดังก้องไปทั่วทั้งสิบสุดอันตราย

 

“กุบกับ! กุบกับ!”

 

ทหารม้ากลุ่มหนึ่งควบผ่านประตูมาตามถนน

 

“ถึงกับควบม้าบนถนน? เกิดเรื่องร้ายแรงอะไรขึ้นกัน?”

 

ขณะที่สีหน้าของคนหัวหน้าเปลี่ยนไป เขาก็หันความสนใจไปจากฉินอวิ่นที่ดูหวาดกลัวและออกคำสั่ง “ถอย กลับไปที่ค่าย! ข้าเกรงว่าจะเกิดเรื่องใหญ่อะไรขึ้นแล้ว!”

 

มองเงาหลังของพวกเขาแล้ว ในที่สุดฉินอวิ่นก็ได้สติและเริ่มหายใจหนัก ๆ

 

“ไม่เลว!”

 

ฟางหยวนเดินมาหาเขาและให้กำลังใจด้วยน้ำเสียงสงบนิ่ง

 

“ในเมื่อเจ้าหลอกพวกเขาได้ ตอนนี้พวกเราก็ลองผ่านประตูดูได้ ไปเถอะ อย่างเสียเวลาและเริ่มออกเดินทางได้แล้ว!”

 

“อู่วววว!”

 

ฉินชิงเดินอยู่ด้านหลัง ตอนที่นางหันกลับไป นางก็มองเห็นความวุ่นวายไปทั่วทั้งสือเจว์และรู้สึกสงสัยขึ้นมาเล็กน้อย เป็นไปได้ไหมว่า… พวกเขารู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้นในทะเลทราย?”

 

ฟางหยวนและพวกผ่านประตูออกไปแล้ว

 

เปลวไฟยังลุกโพลงและทะเลทรายหลายจิ้งก็ถูกเผาเป็นเถ้าถ่าน

 

ทหารม้าร้อยนายยังเงียบอยู่ขณะล้อมที่นั่นเป็นวง

 

“ที่นี่แหละ! ร่องรอยรัศมีพลังสุดท้ายของทหารหลินอยู่ตรงนี้!”

 

ทหารชุดขาวคนหนึ่งตะโกนออกมาขณะค้นไปทั่วบริเวณพร้อมกับแสงจากพลังเวทย์

 

“พวกมันกล้าสังหารทหารของสือเจวได้อย่างไร! ผู้คนของสำนักเก้าตะวันมีความสามารถเพียงนี้ตั้งแต่เมื่อใดกัน?”

 

ที่ด้านข้าง แม่ทัพผู้หนึ่งในชุดเกราะสีดำโดดเด่น

 

เขาสูง ดวงตาเหมือนวานรและมีเคราข้างหูเหมือนเสือ ใบหน้าเหลี่ยมและหูใหญ่กาง ทุกย่างก้าวของเขานั้นราวกับก่อให้เกิดแผ่นดินไหวเล็ก ๆ

 

“ปัง!”

 

แม่ทัพเกราะดำผู้นั้นตรงไปที่ตรงกลางวง เขากำหมัดและชกลงไปที่พื้น

 

ดินและโคลนปลิวกระจายไปทั่วและทุกอย่างที่เหลืออยู่ก็คือหลุมขนาดใหญ่ที่มีกลิ่นศพเน่าเบื่อยลอยขึ้นมา

 

ฟางหยวนนั้นไม่ได้ยื่นมือเข้าช่วยมากนักและยังยืนยันให้สนักเก้าตะวันเป็นผู้ที่ต้องรับผิดชอบกับสิ่งที่ทำลงไป

 

ความพยายามทั้งหมดในการอำพรางศพนั้นไร้ผลและตอนนี้ก็ถูกเปิดเผยออกมาแล้ว

 

“ฝูบ!”

 

ภายในหลุม เศษหินที่แตกกระจายหลายชิ้นเริ่มมารวมตัวกันภายใต้แรงที่มองไม่เห็นและในที่สุดก็ไปตกอยู่ในมือแม่ทัพเกราะดำ ก่อเป็นรูปของป้ายทองแดงอันหนึ่ง

 

“ป้ายของหลินฉวนหนานอยู่ที่นี่ ดูเหมือนว่าเขาจะเผชิญกับเรื่องโชคร้ายเข้า…”

 

แม่ทัพหลับตาลง “คาถาเวทย์อันร้ายกาจ! พื้นฐานเป็นธาตุไม้ และยังประกอบไปด้วยธาตุลมและไฟ! สำนักเก้าตะวันมีพรรคพวกร้ายกาจเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อใดกัน?”

 

“รายงาน!”

 

ถึงตอนนี้ ก็มีทหารกองอินทรีผู้หนึ่งคุกเข่าข้างหนึ่งลงรายงาน “พวกเราได้ข่าวว่าสำนักเก้าตะวันนั้นข้ามทะเลทรายและเข้าสู่เทือกเขาสามโลกไปแล้ว พวกเราจะไล่ตามพวกเขาไปไหมขอรับ?”

 

“ไม่จำเป็น!”

 

แม่ทัพเกราะดำโบกมือ “เจ้าอยากเผชิญกับสิ่งที่พวกเขาต้องเผชิญหรือไร?”

 

โลกมายานั้นลึกลับเกินไป และยังมีตัวอย่างของนักรบศักดิ์สิทธิ์ระดับแยกธาตุตายตกลงที่นั่นด้วยซ้ำ! กระทั่งพวกเขาสือเจว์เองก็ยังไม่ยินดีเสี่ยง และตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา เทือกเขาสามโลกก็กลายเป็นพื้นที่ต้องห้าม

 

“มีบางอย่างให้ความรู้สึก… ไม่ถูกต้อง!”

 

ขณะที่ทหารชุดขาวก้มลงไป ใบหน้าเขาก็เต็มไปด้วยความสงสัย “แม้ว่าหลักฐานทุกอย่างจะชี้ไปที่สำนักเก้าตะวันว่าเป็นผู้ก่อเหตุ แต่ทหารเหล่านี้ไม่ได้ตายด้วยน้ำมือของสำนักเก้าตะวัน…”

 

“เป็นไปได้ไหมว่า…”

 

แม่ทัพเกราะดำอึ้งไปก่อนที่จะปัดฝุ่นที่มือช้า ๆ “เป็นโชคร้ายของเจ้าหน้าที่หลินที่เผชิญเข้ากับผู้ที่มีความสามารถสูงส่ง คนผู้นี้น่าจะมาจากเมืองทะเลทรายผ่านเทือกเขาสามโลก! นี่ไม่ดีแล้ว!”

 

ดวงตาของเขาเป็นประกาย ทันใดนั้น เขาก็กระโดดขึ้นหลังม้า “รีบแจ้งทางเมืองให้เข้มงวดมากขึ้น นักโทษหลบหนีอาจจะกำลังเดินทางกลับต้าเฉียน!”

 

“แล้วก็สั่งให้ทหารม้าลาดตระเวนตามเส้นทางรองด้วย!”

 

ชัดเจนว่าแม่ทัพเกราะดำผู้นี้มีประสบการณ์มากพอ เมื่อถ่ายทอดคำสั่งลงไป เขาก็ค่อย ๆ กางตะข่ายดักจับนักโทษผู้หลบหนี

 

แต่เขาไม่รู้เลยว่าฟางหยวนและพวกนั้นออกจากสือเจว์และยังผ่านประตูสุดท้ายไปแล้วด้วยพวกเขาเข้าสู่อาณาจักรต้าเฉียนแล้ว

 

รัฐทะเลทราย

 

นี่เป็นหนึ่งใน 99 รัฐในอาณาจักรต้าเฉียนและตั้งอยู่ทางตะวันตกเฉียนเหนือของอาณาจักร ผู้คนที่นี่หยาบกระด้าง รัฐนี้ประกอบด้วย 6 มณฑล และมณฑลตงอีก็เป็นหนึ่งในนั้น

 

ในมณฑล มีผู้คนมากมาย ในรถม้าคันหนึ่ง พี่น้องฉันมองไปข้างนอกน้ำตาเอ่อคลอ

 

“ในที่สุด…. พวกเราก็กลับมาแล้ว!”

 

ฉินชิงกัดฟันแน่น ดวงตาขึ้น “ข้าจะล้างแค้นให้ได้!”