Bringing The Farm To Live In Another World (ไปสร้างฟาร์มอีกโลกกันเถอะ) - ตอนที่ 344 - จํานวน

แต่เจ่าไห่ก็ไม่ได้ไปช่วยลูหยางทันที เพราะตัวของเจ่าไห่เองไม่ต้องการที่จะให้คนอื่นได้รู้ความสามารถของตัวเองมนตอนนี้ คนเหล่านี้ต้องการที่จะใช้ลหยาง เพื่อบีบบังคับเจ่าไห่

จะเห็นได้ชัดว่ารอบนี้ทหารเหล่านี้ไม่ได้มาแบบธรรมดา พวกมันได้วางแผนกันไว้ดีมาก และที่สําคัญเลยก็คือพวกทหารพวกนั้นมีการเคลื่อนไหวที่ดี ไม่ใช่ทหารที่ปลอมตัวมา และน่าจะถูกฝึกมาอย่างดี

ทหารประจําการกับทหารรับจ้างนั้นแตกต่างกันอยู่มาก ทหารโดยทั่วไปจะต่อสู้ในสนามรบในสงครามเท่านั้น แต่การต่อสู้ของพวกเขามีความเฉพาะด้านมาก พวกทหารมักจะใช้อาวุธของพวกเขาเพื่อฆ่าศัตรูให้เร็วที่สุด

และทหารรับจ้างก็มีความแตกต่างกัน พวกเขาจะใช้วิธีในการสังหารโดยการสังหารคนทั้งหมด ถึงแม้ว่าบางครั้งจะสังหารได้ไม่หมดก็ตาม

เจ่าไห่มองไปที่ด้านหน้าของเขา และก็ไม่รู้จะต้องทําอะไรก่อน แต่ตอนนี้เขากับรู้สึกกังวลมาก เขาไม่ต้องการมีเรื่องกับทหารรับจ้างนานเกินไป เขาและเม็กเริ่มโจมตีโดยใช้เวทย์มนตร์ทันที

ตอนนี้เจ่าไห่ตัดสินใจที่จะใช้พลังเวทย์ธาตุลม เวทย์ธาตุลมนั้นรวดเร็วและมีความรุนแรงมาก เม็กก็ใช้พลังเวทย์ของเธอเพื่อโจมตีทหารรับจ้าง และซุกะก็ตัดสินใจที่จะต่อสู้ด้วย

ในตอนนี้เจ่าไห่ได้รู้ว่าซูกะนั้นแข็งแกร่งแค่ไหน เหมือนกับที่ชิวบอกว่าซูกะนั้นใช้ชีวิตของเขา ในชื่อปีศาลแปดมือ ที่ได้ชื่อนี้ก็เพราะว่าจํานวนอาวุธที่ซ่อนอยู่ ถูกโยนออกไป อาวุธเหล่านี้มีพิษซ่อนอยู่ สารพิษพวกนั้นทําให้ทหารพวกนั้นไม่สามารถต่อสู้ต่อไปได้

ด้วยพลังของเจ่าไห่และเด็ก ทหารรับจ้างเหล่านี้ถูกจัดการไปที่ละคน เมื่อทหารรับจ้างดูเหมือนจะแพ้ เขาก็รีบตะโกนว่า “ถอย!!!” จากนั้นเขาก็วิ่งหนีไปพร้อมกันหมดทุกคน
ในพริบตาทหารที่อยู่ที่นั่นทั้งหมดก็หายไป ไม่มีอะไรที่เหลืออยู่เลย เหลือก็แต่เพียงเก้าอี้และโต๊ะที่พังรวมถึงอาวุธที่ซ่อยอยู่ของซูกะก็อยู่เต็มพื้นไปหมด
ในตอนนี้ผู้จัดการที่อยู่ด้านหลังของประตู
ก็เข้ามาขณะที่ตัวของเขาเองสั่นไปหมด เมื่อเขามองไปที่สถานการณ์ในห้องอาหาร เขามองไปที่ห้องอาหารและไปดูลู่หยาง เจ่าไห่ห้ามเขาและ พูดว่า “ไม่จําเป็นต้องไปดูเธอหรอก ทหารของเธอนั้นตายไปหมดแล้ว จัดการที่นี่เถอะแล้วค่าใช้จ่ายเดี๋ยวฉันจะจัดการเอง และก็จําไว้ว่าให้ฝังทหารพวกนี้ไป ฉันจะจ่ายเงินให้คุณภายหลัง”

ท่าทางของผู้จัดการก็ดีขึ้น เมื่อเขาได้ยินสิ่งที่เจ่าไห่พูด เขาก็พยักหน้าและเริ่มสั่งให้พนักงานทําความสะอาด แต่ก่อนที่เขาจําทําแบบนั้น ซุกะก็ห้ามเขา ก่อนอื่นเลยเขาจําเป็นต้องเก็บอาวุธของเขาทั้งหมดก่อน ไม่งั้นมันอาจจะทําให้ผู้จัดการและพนักงานได้รับบาดเจ็บได้ ซึ่งมันก็ไม่ควรจะเกิดขึ้น

นี่ก็เป็นครั้งแรกที่เจ่าไห่เห็นซูกะเก็บอาวุธของเขา เขาเริ่มอยากจักกับซูกะมากขึ้นแล้ว เมื่อซูกะได้เอาหิน 2-3 ก่อนวางไว้บนพื้นห่างจากกันนิดหน่อย แล้วอาวุธเหล่านี้ก็ถูกเก็บทั้งหมดได้ทันที

เจ่าไห่รู้ว่าซูกะทําอะไรกับก้อนหินนั่น ซูกะใช้แม่เหล็กมันจึงทําให้เขาสามารถเก็บอาวุธได้อย่างรวดเร็ว นี้เป็นวิธีที่ง่ายมากๆ และนอกจากนี้เจ่าไห่ก็ยังสังเกตถุงมือที่สามารถสังเกตได้ ซึ่งกะใส่มันอยู่กับมือของเขาตลอด

แต่นี่ก็เป็นเพียงแค่การสังเกต ในตอนนี้เมื่อซูกะกําลังเก็บอาวุธ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าซูกะไม่ได้รับผลกระทบจากสารพิษของตัวเอง แต่ก็เห็นว่าเป็นเพราะถุงมือนี้

หลังจากที่เขาเก็บเสร็จแล้ว ซูกะก็ไม่ได้ถามเจ่าไห่ว่าจะต้องทํายังไงต่อไป จากนั้นกลุ่มของเขาก็กลับไปที่ห้องของพวกเขา เจ่าไห่ก็ยังพูดต่อว่า “ผู้จัดการโปรดส่งจานพวกนี้ไปที่ของฉัน ฉันจะให้ทิปแกคุณ” สิ่งที่เจ่าไห่พูดก็ทําให้ผู้จัดการมีความสุขมาก

เจ่าไห่ก็มองไปที่ทหารที่ถูกฆ่าตายไป อาหารบาดเจ็บของพวกเขานั้นธรรมดามาก ดูเหมือนว่าพวกเขาจะถูกฆ่าตาย โดยที่ไม่ได้ทําอะไรเลย พวกเขาทั้งหมดถูกฆ่าตายเพียงการโจมตีแค่ครั้งเดียว ดูเหมือนว่าตอนนี้พวกเขาก็กําลังกินอาหารอยู่และทุกอย่างก็จบลง

เมื่อมองดูเรื่องนี้ ซกะก็หยุดนิ่งอยู่แปปนึ่งก่อนที่เขาจะพูดว่า “นายน้อยพวกเขาดูเหมือนจะถูกวางยาก่อนที่พวกเขาจะถูกฆ่าตาย”

ชิวพยักหน้าและพูดว่า “การฆ่าทหารทั้งหมดโดยใช้การโจมตีเพียงครั้งเดียวนั้นมันไม่ใช่เรื่องที่ง่ายเลยนะ”

เจ่าไหร่ก็หยักหน้าแล้วหันไปหาซกะและพูดว่า “ไปดว่าสิ่งที่พวกเขากินถูกวางยาไหม?”

ซูกะก็เห็นด้วยกับสิ่งที่เจ่าไห่พูด และเขาก็รีบไปดูจานที่ยังคงอยู่ที่นั่น หลังจากนั้นครู่หนึ่งเขาก็ส่ายหัวและพูดว่า “นายน้อยอาหารพวกนี้ไม่ได้ถูกวางยา กระผมคิดว่าน่าจะใช้วิธีอื่น ยาพิษที่ใช้ คือสิ่งที่สามารถใช้ได้ในเวลาสั้นๆเท่านั้น และนี่ก็น่าจะเป็นเวลาที่ทหารรับจ้างได้ฆ่าพวกเขาทั้งหมดแน่นอน”

เจ่าไห่ก็พยักหน้าแล้วถามเจ๋าฉินอี้เกี่ยวกับสถานการณ์ของลุหยาง แต่เจ๋าฉันอบอกเขาว่าทหารรับจ้างหนีไปแล้วไปพร้อมกับลหยาง ทําให้เจ่าไห่รู้สึกผิดหวัง

หลังจากที่กลุ่มของเจ่าไห่กลับไปที่ห้องของพวกเขา ลอร่าก็ถามเจ่าไห่ว่า “พี่ไห่ พี่คิดว่าลีออนอาจจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ไหม?”

เจ่าไห่ก็พยักหน้าและตอบว่า “แน่นอนเราไม่ได้มีเรื่องกับใครเลย ในจักรวรรดิโรเซ่น จึงน่าจะเป็นเพียงคนเดียวก็คือลออนเท่านั้น ฉันไม่คิดว่าเขาจะใช้วิธีแบบนี้”

ชิวก็พูดต่ออีกว่า “นายน้อยนี่ไม่ใช่เรื่องแปลกเลย ลิออนน่าจะสามารถสั่งการทหารรับจ้างพวกนี้ได้ แต่ก็น่าจะไม่กี่คน แม้ว่ากลุ่มคนเหล่านี้จะได้รับจ้างทํางานตามปกติ แต่เมื่อได้รับคําสั่งให้ทํางาน พวกเขาก็จะเริ่มทําทันที ทหารพวกนั้นดูเหมือนว่าจะเป็นคนที่ถูกส่งมาจากลิออนจริงๆ”

เจ่าไห่ก็พยักหน้าในเวลานี้เม็กก็เป็นกังวลมากและพูดว่า “นายน้อยเจ่าไห่ เราควรไปหาลูหยาง เพราะเธอถูกจับไป เราควรรีบไปหาเธอก่อน”

เจ่าไห่ก็รู้สึกว่าสิ่งที่เม็กพูดทําให้รู้สึกได้ทันที เขาจึงได้ไปหาลูู่หยาง เมืองที่ไม่ใหญ่มากนัก หากพวกเขาไม่สามารถหาลูหยางได้ ทหารก็จะออกจากเมืองได้

นกอินทรีย์บินไปนอกเมืองและไปตามถนมาสู่เมืองคาร์สัน เจ่าไห่เชื่อว่าทหารรับจ้างจะเอาลูหยางไปที่เมืองคาร์สัน นอกจากนี้พวกเขายังได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยในหมู่พวกเขา พวกเขาก็น่าจะไปได้ช้า

สิ่งที่เจ่าไห่คิดคือการเตรียมตัวที่จะจัดการกับเรื่องนี้ ทหารรับจ้างได้จัดเตรียมรถขนาดใหญ่จํานวนสิบคันเพื่อเดินทางและมุ่งหน้าไปที่เมืองคาร์สัน เจ่าไห่ก็พาลอร่าและคนอื่นๆเขาไปในมิติทันที ในขณะที่เดินไปยังตําแหน่งของไม้เท้า เขาก็โผล่ออกมาหน้าทหารรับจ้าง

พวกทหารรับจ้างรู้ดีว่างานนี้ค่อนข้างยาก พวกเขาจึงตัดสินใจว่าพวกเขาจะสามารถเคลื่อนที่ได้เร็วขึ้น พวกเขาก็จะสามารถขอกําาลังเสริมได้

ขณะที่พวกเขารีบเร่งไปตามถนนข้างหน้าก็ถูกปิดด้วยโกเลม 2 ตัวสูงประมาณ 7 เมตร ทําให้ขบวนรถไปต่อไม่ได้

เมื่อทหารรับจ้างเห็นโกเลมทั้ง 2 ตัว พวกเขารู้ว่าเจ่าไห่มาแล้ว พวกเขาได้เห็นความสามารถของเจ่าไห่ แล้วพวกเขาก็รู้ว่าศัตรูของพวกเขาเป็นนักเวทย์ที่มีพลังหลายด้าน ขบวนรถหยุดทันที ขณะที่พวกเขาเรียกลูหยางออกมา

ทหารรับจ้างที่พยายามจะสัมผัสใบหน้าของลูหยางและกลับมองเจ่าไห่ที่ยืนอยู่ข้างหลังก้อนหินและพูดว่า “เวลส์เชื่อฟังและอยู่ต่อไป ไม่งั้นก็อย่าโทษฉันว่าฉันไม่ดี แกรู้ไหมว่านี่คือใคร? เธอเป็นนายหญิงของเพอร์เซลล์ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับเธอแกจะทํายังไง?”

เจ่าไห่ก็มองไปที่ทหารรับจ้างและพูดว่า “ดูเหมือนว่าแกจะรู้เรื่องนี้จริงๆ แต่แกรู้ไหมว่าฉันไม่ได้มีญาติในเพอร์เซลล์? ตอนนี้ฉันก็มาที่จักรวรรดิโรเซ่นเพื่อที่จะพักอยู่ที่นี่และไม่ได้กลับไปที่เพอร์เซลล์ แม้ว่าแกจะฆ่าเธอไปมันก็จะไม่มีอะไรเกี่ยวกับฉันอยู่แล้ว เพอร์เซลล์เป็นเพียงดินแดนเท่านั้น มันไม่อาจจะมาที่โรเซ่นได้ และตอนนี้แกก็กําลังใช้นายหญิงของเพอร์เซลล์เพื่อขู่ฉันงั้นหรอ? มันไม่น่าหัวเราะงั้นหรอ?”

สีหน้าของทหารรับจ้างก็เปลี่ยนไป เขาไม่คิดว่าเจ่าไห่จะไม่สนใจกับชีวิตของลูหยางเลย ทหารรับจ้างไม่รู้ว่าค่าพูดของเจ่าไห่เป็นจริงไหม? เขาจึงตอบกลับอีกว่า “แกกําลังจะหลอกฉันมากับเราโดยไม่มีการต่อสู้เถอะ ไม่งั้นฉันจะฆ่าเธอตอนนี้”

เจ่าไห่ก็ใจเย็นและตอบว่า “ฆ่าไปเลย ฉันจะไม่ห้ามแก ในช่วง 2-3 วันที่ผ่านมานายหญิงก็ค่อนข้างน่ารําคาญอยู่ดี ถ้าแกฆ่าเธอฉันก็จะโล่งใจมาก แต่เนื่องจากที่ฉันยังคงมีภาระผูกกับอี้วาน หากแกฆ่าเธอแล้วมันก็จะไม่ได้รับเรื่องดีสําหรับชื่อเสียงของฉันที่จะทําลายความุ่งมั่นของฉันกับเพอร์เซลล์ ฉันจะไม่ยกโทษให้คนที่ทําให้ ฉันต้องทําลายสัญญาของฉัน แกต้องตาย ฉันจะฆ่าแก แกจะได้เห็นพลังแห่งความมืดของฉัน ซึ่งจะกลายเป็นซอมบี้”

เมื่อได้ยินสิ่งที่เจ่าไห่พูด ทหารรับจ้างก็ไม่รู้จะทํายังไง แต่กับตัวสั่ง พวกเขาไม่ได้คิดว่าคําพูดแบบนั้น จะออกมาจากปากของเจ่าไห่ แต่พวกเขาก็ไม่ได้สงสัยว่าเขามีบางคนที่จะทําสิ่งเหล่านั้น ได้จริงและพวกเขาก็ไม่เคยต้องการที่จะมองข้ามคนเหล่านั้น คนเหล่านั้นเป็นคนที่มีแนวโน้มว่าจะทําให้คนค้าประเวณีหลงผิด เพราะคนเหล่านี้มีความสําคัญมากกว่าทหารรับจ้าง

ทหารรับจ้างมองไปที่กันและกัน พวกเขารู้ว่าการใช้ตัวประกันไม่เพียงพอที่จะจัดการกับเจ่าไห่ สิ่งที่พวกเขาไม่เคยรู้มาในตอนนี้คือเจ่าไห่ ทําท่าขยับตัวก็มีพลังออกมาที่ใต้ขาของลูหยางและโจมตีทหารรับจ้างที่จับเธออยู่ ทหารรับจ้างล้มลงไปที่พื้น

ทหารรับจ้างคนอื่นๆ ก็สามารถคุมตัวเองได้ ร่างของลูหยางก็ถูกห่อด้วยเถาแล้ว เมื่อทหารรับจ้างเข้ามาโกเลมก็โจมตีพวกเขา ในเวลาเดียวกันความหัศจรรย์ของเจ่าไห่ตกอยู่ในกลุ่มศัตรู ทหารรับจ้างไม่มีโอกาสหนี้และถูกฆ่าโดยพลังเวทย์ทันที จากนั้นเจ่าไห่ก็โบกมือลงมาขณะที่พื้นดินก็ลากร่างของพวกเขาลงไปในพื้น ก่อนที่เขาจะโจมตีเจ่าฉินอี้ก็เอาเถาองุ่นห่อตัวของลหยาง ไปแล้ว

ทหารรับจ้าง 100 คนนี้ เจ่าไห่ได้ทําให้กลายเป็นซอมบี้แล้ว การฆ่าคนเหล่านี้จะเป็นเรื่องที่ง่ายเกินไป สําหรับการลงโทษ เจ่าไห่จึงเปลี่ยนให้กลายเป็นทาสที่เป็นซอมบี้ตลอดชีวิต

หลังจากที่จัดการกับทหารรับจ้างแล้ว เจ่าไห่ก็ไม่สนใจรถของพวกเขา และแทนที่จะกลับไปที่โรงแรมแล้วจึงเอาลูหยางและคนอื่นๆมาที่ห้องของพวกเขา

กลุ่มของลูหยางประสบชะตากรรมเช่นเดียวกับทหารที่ดูแลเธอที่ถูกวางยาสลบ และเนื่องจากอีกสามคนมีสถานะบางอย่าง พวกทหารรับจ้างจึงไม่ได้ฆ่าพวกเขา แต่กลับถูกจับไว้

กลุ่มของเจ่าไห่ กลับมาที่ห้องของพวกเขาและได้ยินเวียงเคาะประตู ซูกะรีบไปที่ประตูและถามว่า “ใคร?” เสียงที่มาจากด้านนอกก็ตอบมากว่า “ฉันมาส่งอาหารที่คุณสั่งไว้”

เจ่าไห่ก็พยักหน้า และซุกะก็เปิดประตูให้ผู้จัดการเข้ามา ผู้จัดการเดินไปค่านับที่เจ่าไห่และเดินเขามาจข้างหลังเขา และยกโต๊ะเก้าอี้และจัดอาหารให้เจ่าไห่

ขณะที่พวกเขาเดินเข้าไปในห้องนั้น ดูเหมือนว่าพวกเขาได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดี พวกเขาวางโต๊ะและเก้าอี้จัดจาน เมื่อพวกเขาทําเสร็จ เจ่าไห่ก็บอกให้ชิวให้ทิปแกผู้จัดการ ทุกคนนั่งลงและกินอาหารกัน

เจ่าไห่มองไปที่คนที่โต๊ะและพูดว่า “กินเถอะ แค่อยากกินไม่ได้ง่ายในปัจจุบันก็จะมีบางสิ่งที่น่ารําคาญเกิดขึ้น”

ลอร่าและคนอื่นๆก็ยิ้มพวกเขาได้คิดการโจมตีอยู่แล้ว แต่พวกเขาก็ไม่คิดว่าศัตรูจะไปไกลเกินกว่าที่ฆ่าทหารคุ้มกัน

ด้วยเหตุนี้ทุกคนจึงดูเศร้ามาก เจ่าไห่ได้เห็นเช่นนี้ เขาจึงแตกเป็นเรื่องตลก ไม่กี่ครั้งและหลังจากนั้นสักครู่อารมณ์ก็ดีขึ้นมาก

เช่นเดียวกับที่ ได้ใส่ผักไว้ในปากของเขาแล้ว มิติก็ได้รับแจ้งว่า “สารพิษได้เข้าสู่มิติ สารพิษที่อ่อนๆสามารถทําให้คนหลับได้ในเวลาสั้นๆ แล้วก็จะมีภูมิคุ้มกันต่อสารพิษ เนื่องจากการกินน้ํามิติในระยะยาวไม่จําเป็นต้องล้างพิษ”

เล่าไม่รู้สึกประหลาดใจแล้ว ท่าทางของเขาก็เปลี่ยนไป เขาเงยหน้าขึ้นและพูดว่า “หยุด! อย่ากิน! สิ่งเหล่านี้เป็นพิษ ดูเหมือนว่าโรงแรมนี้จะต้องมีอะไรแน่ๆ”

ลอร่าและคนอื่นๆก็นิ่งอยู่ครู่นึ่ง พวกเขาไม่คิดว่าแม้แต่โรงแรมของเขาก็กลายเป็นปัญหา ทุกคนว่างอาหารลงทันที ลองร่ามองด้วยความสับสนที่เจ่าไห่ “โรงแรมแห่งนี้จะเป็นแบบนั้นได้ยังไง? แม้ว่าลิออนจะรู้ว่าเราจะอยู่ที่เมืองนี้ แน่นอนเขาจะไม่สามารถรู้ว่าเราจะอยู่ที่โรงแรมไหน?” เจ่าไห่ก็ยิ้ม “ดูเหมือนว่าเราจะประเมินความสามารถของลิออนต่ําเกินไป เขาใช้ช่วงเวลานี้เพื่อมาที่นี่

ชิวพยักหน้าและพูดว่า “ดูเหมือนว่าจะเป็นแบบนั้น ทหารรับจ้างดึงดูดความสนใจของเรา เราก็เลยไม่ได้พิจารณาว่าพนักงานของโรงแรมเป็นภัยต่อเรา กลุ่มของลูหยางอาจจะดื่มน้ําที่มีพิษของโรงแรม ขณะที่เราดูอาหารรวมทั้งชาและไวน์เมื่อเรามาที่นี่ครั้งแรก ดูเหมือนว่าคนในร้านจะสามารถแลกเปลี่ยนเครื่องดื่มเหล่านี้กับเครื่องดื่มที่มีพิษได้”

จบบทแล้วนะครับขอบคุณมากๆนะครับ