Bringing The Farm To Live In Another World (ไปสร้างฟาร์มอีกโลกกันเถอะ) - ตอนที่ 334

บทที่ 334 – หุบเขาชีวิต

ไม่ใช่เฉพาะเจ่าไห่เท่านั้นที่ไม่เคยไปที่จักรวรรดิโรเซ่น, ลอร่าและคนอื่นก็ไม่เคยไปที่นั่นด้วย มันก็เลยทําให้กลุ่มของเขาไม่รู้ว่าที่จักรวรรดิโรเซ่นนั้นเป็นยังไง

เว้นแต่ชิว เพราะเขานั้นเคยได้เดินทางไปยังจักรวรรดิโรเซ่นแล้ว เมื่อได้ไปมาแล้ว เขาก็พอจะมีความรู้เกี่ยวกับที่นั่นมาบ้าง

เจ๋าไร่ก็ไม่รอชเขาบอกให้ชิวเล่าเรื่องที่เกี่ยวกับจักรวรรดิโรเซ่น จักรวรรดิโรเซ่นนั้นเป็นประเทศที่มีอํานาจมากที่สุดของทวีป ในป้อมปราการนั้นมีทหารทั้งหมด 150,000 คน ซึ่งเป็นทหารประจําการ ทหารประมาณ 50,000 คน เป็นทหารม้าที่ใช้พลังเวทย์ ในขณะที่อีก 100,000 คนเป็นทหารธรรมดา ถึงแม้ว่าจะเป็นทหาร ธรรมดาแต่กองทัพของเขาก็เป็นที่หนึ่งของทวีป

พลังเวทย์เป็นที่แพร่หลายในจักรวรรดิโรเซ่น มันก็จะทําให้มีนักเวทย์มาที่นี่อยู่เรื่อยๆ และก็จะมีนักเวทย์แห่งความมืดมาที่ป้อมปราการนี้ เพราะที่นี่ไม่ได้เป็นเหมือนประเทศอื่นๆ พวกนักเวทย์แห่งความมืดไม่ได้เป็นสิ่งต้องห้าม

จักรวรรดิโรเซ่นก็อาจจะบอกได้เลยว่า เป็นคนที่มีอํานาจมากที่สุดในทวีป ที่นี่อยู่ติดกับทะเล ซึ่งกองทัพเรือของพวกเขาได้รับส่วนแบ่งอย่างยุติธรรมของพวกเขา ที่นั่นก็คือจักรวรรดิอาร์ซู ในขณะที่พวกเขาอยู่จักรวรรดิโรเซ่น และดินแดนนั้นมีขนาดถึงเจ็ดเท่าของจักรวรรดิโรเซ่น ก็จะเห็นเลยว่าจักรวรรดินี้มีขนาดที่ใหญ่ขนาดไหน

ดินแดนของจักรวรรดิโรเซ่น เหมือนกับสวรรค์เมื่อมาถึงภูมิประเทศ ทางตอนใต้ของที่นั่นก็คือเทือกเขาอักกราและสัตว์เทพเวทมนตร์ ซึ่งมีเส้นทางเดียวกับจักรวรรดิโรเซ่นไปทางทิศเหนือคือเทือกเขาโคเรน และมีถนนสายเดียวที่มีต่อจักรวรรดิอาร์ซู ข้อได้เปรียบทางภูมิศาสตร์ดังกล่าวทําให้ยากที่จะบุกจักรวรรดิ

เป็นเพราะข้อดีเหล่านี้ที่พลเมืองของจักรวรรดิได้พัฒนาบุคลิกภาพที่หยิ่งยโสของพวกเขา พวกเขาคิดว่า เนื่องจากประเทศของตนเป็นประเทศที่ดีที่สุดในทวีป พลเมืองของประเทศอื่นๆ จึงเป็นผู้ด้อยกว่า พวกเขายังเรียกคนจากอาณัติจักรวรรดิป่าเถื่อนขณะที่คนในจักรวรรดิไลออนถูกเรียกว่าสถานที่ป่าเถื่อน

จากชื่อเหล่านี้เราสามารถมองเห็นท่าทีของพลเมืองจากอาณาจักรอื่นๆได้ อาจกล่าวได้ว่าพลเมืองของจักรวรรดิโรเซ่นเกิดมาพร้อมกับหัวใจที่เย่อหยิ่งเมื่อมองไปที่คนของประเทศอื่นๆ

และสําหรับคนที่ชอบเจ่าไห่ที่ได้รับตําแหน่งภายในจักรวรรดิอาร์ซู ความเคารพจะไม่เป็นสิ่งที่พวกเขาจะได้รับในจักรวรรดิ แม้แต่ชาวสามัญจะไม่แสดงความยินดี

หลังจากรู้เรื่องนี้แล้ว เจ่าไห่ขมวดคิ้วเขาคิดว่าตําแหน่งอันสูงส่ง ของเขาจะทําหน้าที่เป็นตัวป้องกันตัวเอง เขาจะได้รับเจตนาที่ดี ตอนนี้ดูเหมือนว่ามันจะเป็นเรื่องผิดพลาด

หลังจากพักผ่อนสองวันภายในป้อมปราการสายลม กลุ่มของเจ่าไห่ได้เริ่มเดินทางข้ามหุบเขาชีวิตมุ่งหน้าไปยังป้อมปราการสายน้ํา พวกเขาไม่พบปัญหาใหญ่ๆ เมื่อเริ่มออกเดินทาง แต่ก็มีคนเคยบอกว่าหุบเขาชีวิตจะเป็น ถนนที่หนาแน่นที่สุดสิบอันดับแรกในทวีปนี้ ถึงแม้ว่าประตูป้อมปราการจะกว้างมาก แต่ก็มีผู้คนจํานวนมากเข้า แถวออกจากป้อมยาวมากมีผู้คนอยู่มาก

เจ๋าไฟเป็นคนที่มีมารยาทดี ขณะลุกขึ้นมาจากป้อมปราการ นอกจากนี้เขายังได้เรียนรู้ว่าระยะห่างระหว่างป้อมปราการสายลมและสายน้ําห่างกันประมาณ 300 กม. ถึงแม้ว่าเทือกเขาโคเรนจะมีความยาวมาก เขาโคเรนมีเพียง 200 กม. เท่านั้น

ในตอนนี้เจ่าไห่ก็เห็นขบวนรถหลายขบวนไปพร้อมกัน บนรถม้าบนขบวนเหล่านี้สลักชื่อของขุนนาง บางส่วนมีชื่อว่าขุนนางที่ยศสูงๆที่มีชื่อเสียง ขบวนเหล่านี้เต็มไปด้วยฉากทั้งหมดบางขบวนประกอบด้วยรถเก๋งและรถเก๋ง หลายร้อยหลายคันพร้อมกับทหารนับพันๆคน ทุกคนพูดและตะโกนด้วยความมีชีวิตชีวา

เมื่อเปรียบเทียบขบวนรถของเจ่าไห่กับขบวนขนาดใหญ่เหล่านี้ น่าจะเป็นการเปรียบเทียบกับน้ําหยดเดียวกับมหาสมุทรขนาดใหญ่

ไม่มีใครรู้ว่าลหยางกลัว แต่ในช่วง 2-3 วันที่ผ่านมาเธอเริ่มมีพฤติกรรมค่อนข้างมาก เมื่อเธอไม่ได้อยู่ในห้องของเธอ เธอจะอยู่ภายในรถของเธอและไม่ได้ออกมา สถานการณ์นี้ทําเจ่าไห่รู้สึกดียิ่งขึ้น

แม้จะมีบางคนที่สังเกตเห็นการขนส่งของเจ่าไห่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งสัตว์ที่รากรถของพวกเขา เพราะสัตว์เวทย์ที่ประหลาด มันหายากมากในทวีปนี้มันเป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะดึงดูดคู่ของดวงตาหลายคู่ได้

แต่เนื่องจากเวลาที่พ่อแม่ห่วงใยมากขึ้นนี่เป็นเพราะนอกเหนือจากวัวแล้วยังมีวัวอีกตัวหนึ่งที่ลากรถอื่นๆของเจ่าไห่ ผู้คนคิดว่าวัวยักษ์นั้นเป็นสิ่งที่หายากมากๆ

การเดินลัดเลาะไป 300 กม. จะใช้รถที่ดึงวัวมากกว่าการเดินทางหนึ่งวัน ในช่วงเย็นกลุ่มต้องค่ายภายในหุบเขาชีวิต และเห็นได้ชัดว่านักท่องเที่ยวคนอื่นๆ กําลังเตรียมพร้อมที่จะสร้างเต็นท์และทําค่ายพักชั่วคราว

เจ๋าไฟก็กําลังมองหาสถานที่สําหรับค่ายของพวกเขา หลังจากที่ค่ายของพวกเขาถูกสร้างขึ้น ชิวมาหาเจ่าไห่และพูดว่า “นายน้อย เราต้องระมัดระวังในค่ําคืนนี้ในหุบเขาชีวิตแห่งนี้ ขบวนรถเล็กๆก็หายไปอย่างกะทันหัน คือเหตุการณ์ปกติที่นี่ไม่ว่าคุณจะมาจากอาร์ซูหรือจักรวรรดิโรเซ่น โจรจะไม่สนใจใครทั้งนั้น จํานวนโจรกรรมยังสูงนอกจากนี้สัตว์เวทย์ยังจะได้พบกับโอกาสที่ถูกขโมยไปได้สูง

เจ่าไห่พยักหน้า “ดี พวกเราจะให้ความสนใจเป็นพิเศษนอกจากนี้ให้ไปเตือนลูหยางเกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วย เพื่อให้พวกเขาเตรียมพร้อม อีวานให้ความช่วยเหลือแก่เรา เราจําเป็นต้องดูแลลูหยางด้วย” ชิวพยักหน้าแล้วเดินออกไป

“ฉันต้องบอกว่าลหยางค่อนข้างน่าสงสาร เธอไปที่สถานที่ที่ไม่รู้จักเพื่อเรียนนอกจากนี้สถานะของเธอจะถูกลดระดับจากนายหญิงให้เป็นคนทั่วไป นี่ก็จะไม่ทําให้ใครรู้สึกดี”

เจ่าไห่ถอนหายใจ แต่สถานการณ์ของลูหยางก็ถูกนํามาใช้โดยตัวเอง เธอฉลาด แต่ไม่รู้ว่าจะใช้ที่ใด เพราะฉะนั้นเธอถึงสถานการณ์ปัจจุบันของเธอ

เธอคิดว่าพ่อของเธอไร้ความสามารถว่าเขาจะไม่สามารถให้ชีวิตที่ดีแก่เธอได้ เธอจึงให้ความเห็นแด่พ่อของเธอบ่อยๆไม่เคยทําให้เขาต้องเผชิญกับมัน เธอคิดว่าอาดัมจะไม่ได้มีชีวิตที่ดี เธอจึงต้องการที่จะยกเลิกการหมั้น เธอคิดว่าด้วยความเฉลียวฉลาดของเธอ ผู้ชายทุกคนจะยอมตามเธอ เธอทําราวกับว่าเธอเป็นคนที่ดีที่สุด ในที่สุดอีวานส่งให้เธอไปไกลเพื่อไปเรียนรู้ อาจจะบอกได้ว่าที่ต้องไปก็เพราะตัวเธอเอง

คนบอกว่าคนที่น่ารังเกียจจะจบลงในสถานการณ์ที่น่าสงสาร คําเหล่านี้สะท้อนให้เห็นอย่างชัดเจนในตัวของลูหยาง ตอนนี้เธอน่าสงสารมาก แต่เธอก็ทําอะไรน่ารังเกียจ

เนื่องจากพวกเขาตั้งค่ายพักแรมกลางแจ้งคนอื่นจึงระมัดระวังตัวกันมาก จึงไม่มีการติดต่อกันระหว่างเพื่อนเดินทาง ในความเป็นจริงสถานการณ์เช่นนี้มีอยู่ตามแนวหุบเขาชีวิตทั้งหมด ยกเว้นขบวนขนาดใหญ่ที่มีขนาดใหญ่มากขบวนทั่วไปก็ตื่นตัวกลัวที่จะถูกโจมตีโดยผู้อื่น

เช่นเดียวกับสิ่งที่ชิวบอก ขบวนรถหายไปตลอด ในหุบเขา ผู้คนจึงต้องระวังสิ่งแวดล้อมของพวกเขา

หลังจากเจ่าไห่และกลุ่มของเขา เข้าเต็นท์ไปพวกเขาไปก็เข้าไปในมิติทันที คืนนี้บล็อคเป็นคนที่เฝ้ายามในค่ําคืนนี้ ในขณะที่ร็อคขับรถไปข้างนอก นี่เป็นแผนของเจ่าไห่ เพื่อให้บล็อคและร็อตเปลี่ยนไปเป็นครั้งคราว ในวันนี้ร็อคหันไปขับรถขณะที่บล็อคอยู่ในมิติ

ทําให้มันเพื่อให้หนึ่งในพวกเขาอาจจะได้รับผิดชอบเป็นยามกลางคืนทําให้เจ่าไห่ผ่อนคลายชิวยังบอกซูกะ และร็อคเกี่ยวกับสถานการณ์ ทั้งสามคนเตรียมอาวุธของตนและไม่ถอดเสื้อเกราะเพื่อว่าพวกเขาจะพร้อมที่จะสู้รบได้ตลอดเวลา

ตอนกลางดึกบล็อคสังเกตเห็นเงาที่ปิดล้อมรอบค่ายของพวกเขา แต่เป้าหมายของพวกเขาดูเหมือนจะไม่ใช่พวกเขา แต่กับเป็นลูหยาง

ค่ายของเจ่าไห่อยู่ใกล้กับลูหยาง แต่พวกเขาก็ไม่ได้อยู่ใกล้กันมากนัก ทําให้นักท่องเที่ยวคนอื่นๆในหุบเขา ไม่แน่ใจว่าจะเดินทางด้วยกันหรือไม่

เมื่อเห็นสถานการณ์บล็อคไม่รู้ว่าจะทําอย่างไร เขาไม่แน่ใจว่าเขาควรปลุกเจ่าไห่ขึ้นไหม ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจที่จะปลุกเจ่าไห่ เขากลัวว่าบุคคลภายนอกเหล่านี้จะโจมตีพวกเขา

บล็อคลุกขึ้นยืนและเดินไปที่ห้องของเจ่าไห่ เขาเคาะประตูและเรียกเจ่าไห่ “นายหนุ่ม…นายหนุ่มมีบางอย่างกําลังเกิดขึ้น”

เจ๋าไร่กําลังนอนหลับอยู่ เมื่อบล็อคเคาะประตูของเขา เขาก็ตื่นขึ้นมาทันที เขาสวมเสื้อผ้าของเขาและเปิดประตู “มีอะไรเกิดขึ้น?”

บล็อคพาเจ่าไห่ไปที่ห้องนั่งเล่นและชี้ไปที่จอภาพ เจ่าไห่มองไปที่มันและพยักหน้า เขาหันไปหาบล็อคและพูดว่า “ไปปลุก ซูกะ, ชิวและร็อค ไม่ว่าลูหยางจะอยู่กับเราอะไรมันไม่ดีสําหรับเธอที่ต้องประสบกับอุบัติเหตุ ตอนนี้จะไม่มีคําพูดใดๆ ที่จะบอกกับลุงอีวานถ้าลูหยางเป็นอะไร”

หลังจากนั้นทั้งสองเดินออกจากห้องมิติ พวกเขาไม่ได้ปลุกลอร่าและคนอื่นๆ เพราะพวกเขาไม่สามารถช่วยเหลือพวกเขาได้ พวกเขาจะกังวลถ้าตื่นขึ้นมา

เพื่อรักษาความปลอดภัยชิว, ซูกะและร็อคไม่ได้ไปที่มิติ เพื่อหยุดพัก แต่เพียงแค่นอนอยู่ข้างนอก

เจ่าไห่ปรากฏตัวบนเต็นท์ของผู้ชายสามคน เมื่อทั้งสองปรากฏตัวขึ้นชิวและอีกสองคนตื่นขึ้นมา ทั้งสามคนต่างประหลาดใจที่เห็นเจ่าไห่ ชิวกระซิบ “นายน้อยมีอะไรเกิดงั้นหรอ?”

เจ่าไห่พยักหน้า “มีบางคนล้อมเราไว้พวกเขาอาจจะทําร้ายลูหยาง ซูกะไปบอกลูหยางให้พวกเขาเตรียตัว”

แล้วซูกะก็หายตัวไปจากเด็นท์ เจ่าไห่ไม่ได้สังเกตเห็นความรู้สึกของเขาขณะที่ม่านของเต็นท์ไม่ได้ขยับ

เจ่าไห่นําภาพที่ฉายบนจอและพวกเขาก็มองอย่างจริงจัง ทุกคนที่ดูเหมือนจะไม่ได้อยู่ในขบวนรถรถที่เดินทาง ดูเหมือนว่าพวกเขาลงมาจากภูเขาพวกเขามีจํานวนประมาณ 700 คน

มองไปที่ลักษณะของพวกเขามันเป็นไปได้ว่าพวกเขาเป็นทหารรับจ้าง พวกเขาสวมเกราะหนังด้วยอาวุธประเภทต่างๆ ที่ดูเหมือนว่าพวกเขาใช้มาเป็นเวลานาน อาวุธบางชิ้นดูเหมือนจะได้รับความเสียหาย

จบบทแล้วนะครับขอบคุณมากๆนะครับ