Bringing The Farm To Live In Another World (ไปสร้างฟาร์มอีกโลกกันเถอะ) - ตอนที่ 332

บทที่ 332 – ของขวัญ

เฟอร์นันต์ตกใจมากเมื่อเขามองไปที่เท่าไหร่ “เขาไปกันได้จริงๆงั้นหรอ? เจ้าไห่นายเลี้ยงสัตว์เวทย์งั้นหรอ?มันเลี้ยงง่ายไหม?”

เจ้าไห่ยิ้มและพูดว่า “มันเป็นสัตว์เวทย์ที่ฉันได้เลี้ยงไว้และอีกอย่างนึ่งก็คือคนที่ขี่มันชื่อซูกะตัวของเขานั้นเบาก็เลยขึ้นกเวทย์นั่นได้แต่ถ้าเขาหนักเกินไปมันก็คงจะไม่ดี”

เฟอร์นันต์ตื่นเต้นมากในขณะที่เขาถามเจ้าไห่ว่า”เจ้าไม่รู้ไหมว่านกของนายนั้นมีค่ามากแค่ไหน?นอกจากเทพผู้มีพลังระดับ 9 แล้วนั้นมีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่สามารถขึ้นกเวทย์นี้ได้ มันเป็นเรื่องที่ยากมากและก็คิดว่าน่าจะมีเพียงเทพผู้มีพลังระดับ 9 เท่านั้นที่สามารถขี่มันได้ ถึงแม้ว่าจะจับตัวของพวกมันได้แต่มันก็ไม่อาจจะบินขึ้นไปได้ถ้าตัวเล็กเกินไปถึงแม้ว่านายจะบอกว่านกเวทย์ของนายสามารถให้คนขี่ได้ก็น่าจะให้นักรบที่ไม่ใช่ไหม? ถ้านกของนายได้ทําแบบนี้บ่อยๆหรือฝึกบ่อยๆก็อาจจะเป็นกองกําลังท่าอากาศได้เลยนะฉันคิดว่าเจ้าไห่ ไม่ควรบอกเรื่องนี้กับใครนะเพื่อที่จะเป็นการดีต่อตัวเอง”

เมื่อเจ้าไม่ได้ยินเฟอร์นันต์เตือนเขาเขาคิดว่าเฟอร์นันต์ไม่ได้เป็นคนไม่ดี และก็ดูเหมือนว่าเขาคิดว่าเจ้าไห่ เป็นเพื่อนที่ดีจริงๆ ไม่งั้นเขาก็คงไม่พูดอะไรแบบนี้ ถ้ามีคนอื่นรู้เรื่องของเจ้าไห่ก็อาจจะต้องมีเรื่องแน่ๆ

อย่างไรก็ตามหลังจากได้ยินคําพูดของเฟอร์นันต์แล้ว เจ๋าไร่ก็ไม่สามารถทําอะไรได้ แต่พูดว่า “นายคิดว่าฉันโกหกนายงั้นหรอ? มันเป็นสัตว์ที่ตัวใหญ่จริงๆ? น่าจะสามารถกินนายได้เลย”

เมื่อได้ยินสิ่งที่เล่าไร่ได้พูด เฟอร์นันต์ก็ตกใจมากมากแล้วพูดว่า “นายแน่ใจหรอ? ฉันคิดว่ายนกนั่นดังใหญ่ มาก แต่ถ้าจะกินฉันมันก็คงจะไม่อิ่มหรอกนะ”

สิ่งที่เฟอร์นันต์พูดนั้นมันก็หมายความว่า นกที่ตัวใหญ่นี้จะต้องกินอาหารที่ต้องเยอะมากๆ ด้วยการสร้างปริมาณพลังงานที่จําเป็นต้องให้อาหารจะต้องเยอะมาก

เจ้าไหยิ้มและบอกว่า “ไม่เป็นไรที่จะให้อาหารพวกมัน อย่าบอกฉันว่าคุณไม่สามารถแม้แต่จะให้อาหารพวกเขาเนื้อ? นายจะทําให้ฉันมองลงมาที่นาย”

เฟอร์นันต์สับสนเขาตอบว่า “นายหมายความว่านายสามารถกินเนื้อสัตว์ได้ มันเป็นสัตว์เวทย์จริงๆหรือ?”

เจ้าไห่พูดว่า “นายต้องการหรือไม่? อย่าลืมว่านายให้อาหารหรือหาอาหารให้กับตัวเอง”

ดวงตาของเฟอร์นันต์ตื่นเต้นมาก “แน่นอนฉันต้องการมัน ทําไมฉันถึงปฏิเสธสิ่งที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้ ? นายจะให้มันเมื่อไร?

เจ๋าไร่ตะโกนอีกครั้งจากนั้นนกก็บินลงมาดูเหมือนว่าซูกะกําลังขอยู่ เจ้าไห่หันไปหานกและพูดว่า “ฉันจะมอบของขวัญให้กับเฟอร์นันต์ให้ทําตามคําสั่งต่อจากนี้” นกพยักหน้าแล้วเหยี่ยวก็เดินไปหาเฟอร์นันต์

เฟอร์นันต์ไม่ได้กลัวเหยี่ยว แม้ว่าจะดูเหมือนว่ามีเล็บที่แหลมคมสามารถทําลายผ่านโลหะได้ แต่ก็ไม่ได้ปล่อยความตั้งใจที่เป็นอันตรายใดๆ ในเวลานี้ เขาตื่นเต้นกับสัตว์เลี้ยงและนกไม่ได้มีปฏิกิริยาใดๆ

อย่างไรก็ตามเฟอร์นันต์ก็พูดในขณะที่มองไปที่นกอินทรีย์ “ฉันจะเอามันกลับไปยังไง? มันไม่สามารถนั่งอยู่ภายในรถม้าได้”

เจ้าไห่หัวเราะและพูดว่า “ไม่จําเป็นต้องเอาไว้บนรถม้า เพียงแค่ปล่อยให้มันตามนายกลับไปที่คฤหาสน์แต่นายต้องเตรียมสถานที่ที่เหมาะสมสําหรับที่อยู่ของมัน”

เฟอร์นันต์พยักหน้า, เขามองไปที่นกอย่างมีความสุขและพูดว่า “บินไป!” นกอินทรีย์ฟังเขาและบินขึ้นไปทันที

เฟอร์นันต์หัวเราะและพูดว่า “ดี! น่าอัศจรรย์มาก! นกนี้เชื่อฟังมาก ฉันต้องบอกว่าเวลส์ทําไมนายมีสิ่งที่ดีแบบนี้ ? “

เจ้าไห่ยิ้มและพูดว่า “ดีไม่ดีเดี๋ยวก็รู้? ตั้งแต่นายมีนกอยู่แล้ว กลับไปก่อน ฉันยังต้องการไปหาเบลล์และพูดคุยเรื่องไวน์นมตอนแรกฉันมีคนที่ต้องส่งไวน์ให้แค่คนเดียวแต่ตอนนี้รินต้องการเอาไปขาย

เฟอร์นันต์ยิ้ม “ดูสินายทําธุรกิจไวน์นมด้วยกันกับตระกูลโอกิสะไหม? ฉันบอกพ่อให้ได้นะ”

เจ้าไห่มองไปที่เขาและพูดว่า “อย่าพูดเรื่องไร้สาระ ถ้าฉันให้ไวน์นมแก่นาย นายก็จะดื่มมันจนหมดกลับไป เถอะ “ไม่นานหลังจากนั้นรถกลับไปที่เมืองเซี่ยนเจ้าไหมุ่งหน้าไปยังหาเบลล์ทันที

ในตอนนี้เฟอร์นันต์ไม่เพียง แต่ลืมเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้เขาก็มาหาเขาเหมือนเพื่อนนอกจากนี้ความกล้าหาญของเขาทําให้เขาชอบเจ่าไห่

เจ๋าไห้ไปหาเบลล์และพูดคุยเกี่ยวกับความคืบหน้าใหม่ๆเกี่ยวกับธุรกิจ เบลล์ไม่ได้คัดค้านโรงแรมเซรี่ตั้งใจให้บริการไวน์แก่ลูกค้าเท่านั้นแขกผู้มาดื่มในโรงแรมจะไม่ทําให้ธุรกิจของเขาตกต่ำนอกจากนี้เขายังรู้ว่าความสามารถของเขายังคงไม่เพียงพอมันเป็นเรื่องธรรมดาสําหรับเจ้าไร่ที่จะหาคู่อื่น

นอกจากนี้เบลล์เข้าใจว่าไม่มีทางที่จะเปรียบเทียบความสามารถของเขากับตระกูลเซี่ได้ถ้าเจ๋าไร่กับเขาไม่ใช่เพื่อนร่วมกลุ่มกันพวกเขาจะไม่ได้เกิดขึ้นตระกูลเซรี่ก็จะอยู่ในอีกชื่อหนึ่งมีชื่อเสียงทั่วทั้งทวีปกับธุรกิจของพวกเขาไม่ต้องกล่าวถึง 1,000 ขวดต่อเดือนของเขาพวกเขาสามารถ

การจัดหา 10,000 ขวดไปยังโรงแรมทุกเดือนฟังดูเยอะ แต่เนื่องจากโรเบิร์ตบอกว่าตระกูลเซี่มีโรงแรมมากกว่า 10,000 แห่งในทวีปนี้ต่อมาถ้าไวน์ถูกแบ่งออกแต่ละสาขาก็จะเป็นการดี

เป็นเพราะเหตุนี้เบลล์ไม่ได้ผิดหวังและตกลงที่จะขอให้เจ้าไห่จัดหาไวน์ในความคิดของเบลล์ถ้าเขาช่วยเจ้าไห่จัดหาไวน์เขาสามารถสร้างสัมพันธ์กับผู้จัดการรินด้วยความสัมพันธ์นี้แม้ว่ารินจะให้ข้อตกลงทางธุรกิจแต่ก็จะดีกว่าการซื้อขายในทุ่งหญ้า

เจ้าไห่รู้สึกยินดีเมื่อเบลล์เห็นด้วย จากนั้นเจ้าไห่ขอให้เบลล์เตรียมอาหารให้กินเบลล์ไม่ได้ปฏิเสธและสั่งให้คนใช้เตรียมอาหารเฟอร์นันต์ยังอยู่และกินกับพวกเขาแม้ว่าเขาจะไม่ได้มีธุรกิจใดๆกับเบลล์เฟอร์นันต์เข้าร่วมการสนทนาของพวกเขาและยังหัวเราะกับพวกเขา

เบลล์เข้าใจธรรมชาติของมนุษย์และเข้าใจอารมณ์ของเฟอร์นันต์ เขามีอารมณ์อ่อนเยาว์ตั้งแต่เด็กถูกทําลายจากวัยเยาว์และโรเบิร์ตเท่านั้นที่สามารถตําหนิเขาได้ไม่น่าแปลกใจที่เขาหันไปเป็นสิ่งที่เขาเป็นในวันนี้

ด้วยการติดต่ออย่างต่อเนื่องของเบลล์กับเฟอร์นันต์ เขารู้ทุกอย่างเกี่ยวกับความไม่ชอบมาพากลของเฟ อร์นันต์ ดังนั้นเขาจึงไม่ได้คํานึงถึงเรื่องนี้ในวันวาน เฟอร์นันด์ดูเหมือนจะลืมเรื่องเมื่อวานนี้ด้วยเช่นกันเขาล้อเลียนเบลล์

เกี่ยวกับการจัดการของเฟอร์นันต์, หลังจากรับประทานอาหารกลางวัน เจ้าไม่ได้ให้เฟอร์นันต์กลับไปที่คฤหาสน์

หลังจากมอบไวน์ เฟอร์นันต์ให้โรเบิร์ตแล้วเขาก็ออกจากห้องแล้วกลับมาที่ห้องของโรงแรมเซรี่เมื่อถึงช่วงบ่าย 2 โมงซูกะกลับนําหนังสือที่ปิดสนิทและส่งมอบให้กับเจ้าไห่

ภายในเป็นจดหมายที่เขียนขึ้นโดยอีวาน เจ้าไห่เปิดและอ่านเนื้อหาภายในจดหมายฉบับนี้ไม่ได้พูดอะไรนอกเหนือจากการบอกเล่าไห่ว่าเขาไม่จําเป็นต้องดูแลลูหยางอีกต่อไปเขายังบอกความผิดหวังของลูกสาวที่เธอได้ทําลงไป

เจ๋าไร่ก็ไม่สามารถเดินทางไปกับลหยางได้อีกต่อไป ถ้าลหยางทําให้เขาลําบากเขาก็ไม่ทราบว่าจะทําอย่างไรถ้าเป็นคนอื่นเขาก็จะตะโกนใส่ เมื่อเขารู้สึกหงุดหงิดแต่เขาไม่สามารถทําอย่างนั้นใส่ลูหยางได้เธอเป็นลูกสาวของอีวานและเจ้าไห่เป็นหนี้อีวานถ้าจะทําเช่นนั้นก็คงจะไม่ดี

เจ๋าไร่ก็จะไม่สนใจเธออีกต่อไป และเขาก็ไม่สนใจเธอ เขายังไม่สามารถรอได้ เจ้าไห่เห็นว่าลูยางตั้งใจจะติดตามเขาตั้งแต่ยังไม่ออกจากเมือง การรอคอยของเธอทําให้เจ้าไห่ถอนหายใจ

เย็นวันนั้นพวกเขาพักผ่อน เช้าวันรุ่งขึ้นกลุ่มของเจ้าไร่ก็กินอาหารเช้าและออกเดินทาง ขณะที่เจ้าไห่คิดว่าลูหยางจะเดินตามขบวนรถของเขาอย่างใกล้ชิดจนน่ารําคาญ

พวกเขามาถึงนอกเมืองเมื่อพวกเขาออกจากเมืองพวกเขาเห็นรถสองคันที่รอพวกเขาหนึ่งคือเบลล์และอีก คนหนึ่งคือเฟอร์นันต์

เมื่อเห็นรถของเจ้าไห่ เบลล์และเฟอร์นันด์ก็ทักทายกับเจ่าไห่ เมื่อเจ้าไห่เดินออกจากรถของเขาเบลล์ยิ้มและพูดว่า”นี่เป็นหนังสือแนะนําของเมืองสกายเมื่อนายไปถึงที่นั่นนายสามารถมอบให้เขาได้”

เจ้าไห่พยักหน้าและไม่ได้พูดอะไรกับเบลล์ มีผู้คนจํานวนมากอยู่ในปัจจุบันจึงไม่เหมาะสมที่จะพูดคุยเกี่ยวกับความลับของพวกเขาไม่ว่าในกรณีใดธุรกิจกับเบลล์ก็จัดการแล้ว

เฟอร์นันต์มองไปที่เจ้าไห่ และดวงตาของเขาเป็นสีแดงนิดหน่อย เขาเคยสูญเสียเพื่อนมาตั้งแต่อดีตเพราะมีตัวตนของเขาแต่เจ๋าไร่ไม่สนใจว่าใครคือเฟอร์นันต์แม้ว่าเฟอร์นันด์ไม่สามารถปฏิบัติตามเขาได้แต่เขาก็ยังได้รับสิ่งต่างๆมากมายจากเฟอร์นันต์เขามีไวน์นมเช่นเดียวกับนกเฟอร์นันต์เศร้าก็หาได้ไม่ยากเช่นเพื่อน

เฟอร์นันต์ตบไหล่ของเจ้าไห่และพูดว่า “เวลส์ ฉันไม่ใช่คนที่สามารถเดินทางไปทั่วโลกได้พรสวรรค์อันยิ่งใหญ่ของฉันเพียงอย่างเดียวคือชื่นชมสิ่งดีๆในโลกหากนายสามารถหาสิ่งที่ดีได้นายสามารถเก็บไว้เพื่อฉันได้ตอนนี้นายกําลังออกไปแล้วนายจะให้ไวน์กับฉันได้ไหม”

เจ้าไห่จับมือเฟอร์นันต์และพูดว่า “เรากําลังอยู่บนท้องถนนแต่นายยังต้องการดื่ม?ถ้านายยังคงเป็นแบบนี้อยู่เราก็จะต้องออกไปทันที”

เฟอร์นันต์ดูเหมือนจะไม่ได้ยินเจ้าไห่ เขายิ้มและเอาอะไรบางอย่างมาจากรถของเขาและพูดว่า “นี่เป็นสัญลักษณ์ของตระกูลโอกิสะของเราเอามันไปมันทําให้นายกลายเป็นคนจากโอกิสะเมื่อวานนี้พ่อของฉันได้ลงทะเบียนชื่อนายไว้แม้ว่าจะไม่มียศแต่ก็ยังคงเป็นสัญลักษณ์”

จบบทแล้วนะครับ ขอบคุณมากๆนะครับ