Bringing The Farm To Live In Another World (ไปสร้างฟาร์มอีกโลกกันเถอะ) - ตอนที่ 327

บทที่ 327 – เพิ่มความขัดแย้ง

เฟอร์นันด์มองด้วยความเย็นชาไปที่เง่าไห่ และก็พูดว่า “ยังไงฉันก็ยังคงเป็นทายาท คุณคิดว่าฉันไม่สามารถลงโทษคนรับใช้งั้นหรอ?”

เจ่าไห่ยิ้มแล้วก็พูดว่า “คนที่เป็นเจ้านายจะต้องมีระเบียบให้กับคนรับใช้ แต่ก็จะลงโทษคนรับใช้เมื่อกระทําความผิด และสิ่งที่นายทํากับคนรับใช้ของฉัน นายจะไม่ให้ฉันลงโทษหรือโกรธนายบ้างหรอ?” จากนั้นเขาก็โบกมือและใช้มีดลมไปยังคนรับใช้ของเฟอร์นันด์ที่ยืนอยู่ข้างหลัง

เฟอร์นันด์ไม่คิดว่าเจ้าไห่จะทําแบบนี้ ท่าทางของคนรับใช้ก็เปลี่ยนไป เมื่อเขาเห็นการโจมตีของเจ้าไห่ เขาได้แสดงพลังของเขาไปทั่วร่างของเขา

อย่างไรก็ตามคนรับใช้ของเฟอร์นันด์ก็เป็นนักรบระดับที่ 5 คุณสมบัติป้องกันของเขา จึงมีจํากัด นอกจากนี้ มีดลมที่เล่าไห่ใช้มีแรงเทียบเท่ากับระดับที่ 7 แม้ว่าคนรับใช้ของเขาจะหลบได้อย่างรวดเร็วในการไหลเวียนของเขา เขาไม่สามารถหยุดมีดลมของเจ้าไม่ได้ พร้อมด้วยเสียงร้องที่น่าสงสารแขนคนรับใช้ขาดลงกับพื้น

เฟอร์นันด์เห็นที่น่าสงสารของคนรับใช้และใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป เขาก็พูดว่า “กล้าดียังไงที่จะทําแบบนี้ในโอกิสะ คุณจะต้องเจอเรื่องลําบากแน่ๆ”

เจ้าไร่ก็ยิ้มแล้วพูดว่า “สําหรับฉันแล้วเรื่องพวกนี้มันก็น่าเบื่อมาก ที่จะพูด บล็อคไปกันได้แล้ว” บล็อคพยักหน้าแล้วก็ตามเจ้าไห่ออกจากห้องของลูหยางไป

ลูหยางตกใจกลัวเธอไม่คิดว่าเจ้าไห่จะไร้ความปรานีแบบนี้ที่ตัดแขนของคนรับใช้ นอกจากนี้เมื่อถึงจุดนี้เจ่าไห่ก็โกรธเฟอร์นันด์มาก เธอคิดว่าเรื่องนี้จะไม่จบลงง่ายๆ

ลูหยางยังไม่คิดว่าเฟอร์นันด์จะจบลงแค่นี้ แต่เขาก็ไม่ยั่วยุเจ่าไห่ต่อ หลังจากที่ได้เห็นความสามารถของเจ้า

สีหน้าของเฟอร์นันด์ก็ซีดมาก เขาไม่ได้คิดว่าเจ้าไห่จะไม่มองหน้าของเขา สิ่งนี้มันทําให้เขาต้องอายมาก แม้กระทั่งตั้งแต่ที่เขาเกิดมาก็ไม่มีใครอยู่ในเมืองโอกิสะที่กล้าจะละเลยใบหน้าของเขา

แม้ว่าเขาจะทนไม่ได้ แต่เขาก็ไม่ได้ก็ไม่ได้กล้าพอที่จะทําอะไร แม้ว่าเขาจะไปหาเจ้าไห่ เขาก็ไม่สามารถที่จะจัดการกับเขาได้ แล้วเขาก็ยกเท้าขึ้นและเดินออกไป คนรับใช้ก็ตามเฟอร์นันด์ เขาระงับความเจ็บของเขาไว้ โดยการปิดแผลด้วยการใช้พลังของเขาเพื่อหยุดเลือดที่ไหลออกมา

ลูหยางไม่คิดว่าเรื่องนี้จะมาถึงจุดนี้ ลูหยางมองไปที่แขนที่ขาดไปบนพื้อ ลหยางก็ไม่สามารถจะช่วยอะไรได้ แต่ก็รู้สึกกลัว เธอก็คิดถึงเวลานั้นในเพอร์เซลล์ เมื่อเขาขู่เง่าไห่ และก็เกือบจะถูกฆ่าโดยคนของเขา เธอรู้ดีว่า เจ่าไห่ ลูหยางไม่ได้สนใจอะไรพวกนี้ และเธอก็ไม่ได้กลัวแล้วด้วยตั้งแต่ที่เจอที่เพอร์เซลล์ มันทําให้ฉันไม่กลัวอะไรอีกแล้วที่นี่ตอนนี้ และทําไมฉันต้องกลัวด้วย?

แต่เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ลูหยางก็รู้สึกเสียใจ เรื่องนี้มันจบไปแล้ว แต่มันก็จะทําให้นําไปสู่ความขัดแย้งกันระหว่างเจ่าไห่กับโอกิสะ

แม้ว่าเธอจะต้องการสอนบทเรียนของเจ่าไห่ แต่เธอก็ไม่ต้อการให้เขาตาย สถานการณ์ปัจจุบันระหว่างเจ้า

เจ่าไห่และเฟอร์นันด์ไม่ใช่เรื่องที่อยู่ในใจเธอ

ในขณะที่ลูหยางแอบคิดอยู่นั้น ซูกะก็ปรากฏตัวมาจากนอกประตู ซูกะก็พูดว่า “ลูหยาง นายน้อยต้องการที่จะเชิญคุณไปเพื่อคุยเกี่ยวกับบางสิ่งบางอย่าง”

ลูหยางยืนนิ่งอยู่ครู่นึง เธอก็พยักหน้าและตอบว่า “เอาล่ะฉันจะไป” จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นยืนและเดินตามซูกะไปยังห้องของเจ้าไห่

เจ่าไห่นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นในขณะที่รอลหยาง ทันทีที่เขาเห็นเธอ เขาก็พยักหน้าและพูดว่า “โปรดนั่งลง”

ลูหยางมองไปที่เจ่าไห่ แล้วเธอก็พูดว่า “นายเป็นคนที่ประมาทมากเลยนะ ตอนนี้เรายังอยู่ที่โอกิสะอยู่นะ ถ้าเราไม่ถูกกับตระกูลโอกิสะมันก็คงจะไม่ดีเลยนะ แม้ว่าเฟอร์นันด์จะไม่ได้เป็นที่ชื่นชอบในตระกูล แต่พวกเขาก็คงไม่ยอมปล่อยให้คุณไป ถ้าคุณยังทําแบบนี้กับพวกเขาอยู่”

เจ่าไห่ก็มองลูหยางและพูดว่า “นายหญิงฉันแค่อยากจะรู้ว่าทําไมเฟอร์นันด์ทําร้ายคนของฉันแค่ไม่ได้ทักทายหรือทําความเคารพเขางั้นหรอ?”

หัวใจของลูหยางเต้นเร็วมาก เมื่อเธอได้ยินเจ่าไห่ เธอรู้ได้อย่างชัดเจนว่าเหตุผลที่แท้จริงทําไมเธอถึงไม่สามารถพูดอะไรได้ เธอลดสายต่อของเธอลงและพูดว่า “นายหมายถึงอะไรนายสงสัยงั้นหรอ?” คุณสามารถเรียนคนรับใช้ของคุณมาได้และให้เขาเป็นพยานต่อสิ่งที่เกิดขึ้น

เจ่าไห่มองไปที่ลูหยาง แล้วก็ตอบว่า “ถ้าเธอพูดแบบนั้นแล้วมันก็เป็นเช่นนั้น แต่นายหญิงก็ยังเห็นด้วยว่าฉันถูกรุกรานด้วยปัญหาใหญ่ เธอจะไม่ปลอดภัยในการเดินทาง ฉันอีกต่อไปมันจะดีกว่าสําหรับทั้งสองกลุ่มของเราที่จะแยกจากกัน ฉันจะส่งเรื่องให้อีวานในภายหลังซูกะพานายหญิงออกไป” จากนั้นเจ้าไร่ก็หลับตาลงและไม่สนใจลูหยาง

ลูหยางก็ยืนนิ่งอยู่แปปนึ่งเธอไม่คิดว่าเจ่าไห่ จะใช้วิธีนี้เพื่อกําจัดเธอ พ่อของเธอขอให้เจ้าไห่ดูแลฉัน คุณคิดว่าพ่อของฉันไม่กล้ายึดทรัพย์ของนายงั้นหรอ?

เจ่าไห่หลับตาลงข้างหนึ่งและมองไปที่ลูหยาง “ฉันไม่สนใจ ถ้าเขาเอามันกลับไป ฉันไม่ได้ขอให้พ่อของคุณสําหรับชื่อเรื่องต่อไปเขาเป็นคนที่เต็มใจให้มัน ถ้าเขาต้องการที่จะริบมันเขาก็คงเอาไปแล้ว” จากนั้นเขาก็เริ่มไม่สนใจลหยางอีกครั้ง

ก่อนที่ลูหยางจะพูดอะไรอีก ซูกะก็จับมือเธอและพูดว่า “นายหญิงได้โปรดไปเถอะ”

เมื่อมองไปที่ลูหยางที่กําลังจะออกไปลอร่าไม่สามารถหยุดยั้งตัวเองได้จากการถามว่า “พี่ไห่จริงๆคุณอยากจะขับเธอออกไปและปล่อยให้เธอไปด้วยตัวเองงั้นหรอ?”

เจ่าไห่ก็หลับตาของเขาและมองไปที่ลอร่า “ฉันจะทําอย่างนั้นอยู่กับเธอจะทําให้เรามีปัญหามากขึ้น ฉันไม่ต้องการที่จะใช้จ่ายตลอดทั้งวันในการจัดการชีวิตของเธอ เธอจะเป็นปัญหา”

ลอร่าไม่ได้มีอะไรจะพูด จูหยางชอบเท่าไห่ เห็นได้ชัดว่าเฟอร์นันด์หาเรื่องอยู่ แต่เขาจะไม่หาเรื่องด้วยเหตุผลใดๆ เป็นที่แน่ชัดว่าสาเหตุคือลหยาง

เม็กกังวลว่า “เบลล์จะสามารถพูดคุยกับตระกูลโอกิสะได้จริงๆหรือถ้าหากไม่สามารถทําได้เราจะทําอย่างไร เราต้องต่อสู้กับพวกเขาจริงๆหรือ?”

เจ่าไห่ก็ยิ้มและพูดว่า “ฉันคิดว่าเบลล์น่าจะสามารถพูดคุยกับพวกเขาได้ เขาอยู่ในเมืองเซี่เป็นเวลาหลายปี ธุรกิจของเขายังใหญ่ ถ้าเขาไม่ได้รับการสนับสนุนจากตระกูลโอกิสะ ถ้าเขาไม่สามารถแก้ปัญหาของเราได้การต่อสู้กับตระกูลโอกิสะ เราจะไม่กลัวพวกเขาต่อไป ถ้าเราใส่ทรัพยากรของเราเข้าไปจริงๆแล้วพวกเขาจะหยุดพวกเราได้อย่างไร?

ลอร่ายิ้มและพูดว่า “บางทีเราก็สามารถใช้เรื่องนี้เพื่อติดต่อกับตระกูลโอกิสะได้ซึ่งจะทําให้เราดีขึ้นในภายหลัง”

เจ่าไห่ก็ยิ้มแล้วก็พูดว่า “ลองมาดูกันก่อนว่าเบลล์จะจัดการมันได้อย่างไร” ขณะที่เขาพูดก็มีเสียงออกมาจากด้านนอก เจ้าไหโบกมือและก็มีจอปรากฏตัวต่อหน้าเขา หน้าจอแสดงให้เห็นกลุ่มทหารม้ามุ่งหน้ามายังพวกเขาและรอบๆโรงแรม

เจ่าไห่ยิ้มและพูดว่า “เขาเป็นนายหนุ่มที่ไม่ดีเขายังนํากองทัพมา ลอร่าและคนอื่นหัวเราะไม่กลัวอะไรเลย สิ่งที่น่าแปลกใจก็คือการตอบสนองของโรงแรมนั้นอยู่นอกเหนือความคาดหมายของเจ้าไห่มาก เจ่าไห่และคน อื่นๆ ที่อยู่ในโรงแรม เมืองขนาดกลางและขนาดใหญ่ในทวีปมีสาขาของโรงแรมเซรี่อยู่ในนั้น เนื่องจากคุณภาพการบริการของพวกเขาอยู่ในระดับสูง เจ่าไห่จึงตัดสินใจที่จะอยู่ที่นี่ทันทีที่มาถึงเซรี่สิ่งที่เล่าไม่รู้ก็คือโรงแรมแห่งนี้ไม่มีความเกี่ยวพันกับเบลล์หรือตระกูลโอกิสะ

เมื่อพวกเขาถูกล้อมรอบด้วยทหารม้าด้วยความกลัวของคนอื่น แต่ตรงกันข้ามที่เจ่าไห่ไม่ได้คิดแบบนั้น พวกเขาไม่ได้ขึ้นมาและจับคนที่มีความรับผิดชอบ แต่แทนที่จะเปิดประตูเหมือนปกติ พนักงานทําราวกับว่าพวกเขาไม่เห็นทหารม้าที่อยู่ด้านนอก เฉพาะพนักงานทั้งโรงแรมมาและยอมรับการปรากฏตัวของทหารม้า

เฟอร์นันด์อยู่ข้างกองทหารม้า เขาได้กําวไปข้างหน้า ผู้จัดการโรงแรมเคยเห็นเขามาก่อน เขายิ้มอยู่เสมอ เมื่อเขาพูด แต่ตอนนี้เขาทําหน้านิ่งๆ ขณะที่เขาเดินเข้ามาที่รถของเฟอร์นันด์ “มาที่นี่เพื่อทําอะไรงั้นหรอ?

เฟอร์นันด์มองผู้จัดการและพูดว่า “ไม่จําเป็นต้องมีคําพูดมากมาย ฉันอยู่ที่นี่เพราะเวลส์ มันจะดีที่สุดถ้าคุณหลบไป จะไม่สามารถโทษฉันได้นะ แล้วจะหาว่าฉันไม่เตือน”

รินมองเฟอร์นันด์อย่างใจเย็น เฟอร์นันด์มีความรู้สึกว่าเขาถูกจ้องจากง ทําให้เขารู้สึกอึดอัดมาก

รินมองเฟอร์นันด์และพูดว่า “ตั้งแต่วันที่เราเริ่มเปิดธุรกิจของเราเรามั่นใจว่าจะไม่ไล่แขกของเราออกไป ฉันไม่รู้ว่าข้อร้องทุกข์ของนายน้อยกับเวลส์คืออะไร แต่ตราบใดที่เวลส์เป็นคนที่อยู่ภายในสถานที่ของโรงแรม เขาจะเป็นแขกของเรา เราต้องรับประกันความปลอดภัยของผู้เข้าพัก ผมขอแนะนําให้นายน้อยกลับไป ถ้านายน้อยประสงค์ที่จะก่อให้เกิดปัญหาสําหรับเวลส์แล้วเขาจะต้องรอจนกว่าเวลส์ออกจากโรงแรมเมื่อถึงเวลานั้นไม่ว่าคุณจะวางแผนจะทําอย่างไรโรงแรมของเราก็จะไม่ขัดนายน้อยเลย”

เมื่อคําเหล่านี้ได้ยินโดยเจ่าไห่ เขาก็ไม่ได้ทําอะไรเพียงแค่ปรบมือ เขาไม่ได้คิดว่าภายในเมืองโอกิสะ โรงแรมจะกล้าเปิดเผยต่อสาธารณชนกับเฟอร์นันด์

จบบทแล้วนะครับ ขอบคุณมากๆนะครับ