Bringing The Farm To Live In Another World (ไปสร้างฟาร์มอีกโลกกันเถอะ) - ตอนที่ 321

บทที่ 321 – ขอโทษ

สิ่งที่บล็อคได้พูดนั้น ทําให้เจ้าไห่และคนอื่นๆ ให้ความสนใจเขา และตอนนี้บล็อคก็ยังคงพูดอีกว่า “พวกเรานั้นเพิ่งกลับมาจากทุ่งหญ้าแล้วก็ได้รับตําแหน่งจากอีวาน สิ่งเหล่านี้น่าจะเป็นอะไรที่เกี่ยวกับอวานและทุ่งหญ้าที่เราไปมา คนที่มีความสัมพันธ์กับอีวานและทุ่งหญ้าคือนักเวทย์แห่งความมืด มันทําให้ฉันคิดว่าใครบางคนอยากที่จะดูว่านายน้อยเป็นนักเวทย์แห่งความมืดไหม? ถ้าพวกเขาพิสูจน์ว่านายน้อยเป็นนักเวทย์ ถ้าพวกเขารู้ว่านายน้อยเป็นนักเวทย์มันก็จะเป็นเรื่องที่ลําบากกับเรานะ”

เจ้าไห่และลอร่ามองหน้ากัน แล้วพวกเขาก็พยักหน้า พวกเขารู้สึกสิ่งที่บล็อคพูดนั้นดูมีเหตุผล ถ้ามิฉะนั้นก็คงจะไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นในวันนี้

จากนั้นเจ้าไหก็หันไปหาซูกะและพูดว่า “นายควรจะคิดว่าฉันเป็นใครในตอนนี้ดีไหม นายยังคงต้องการที่จะเป็นลูกศิษย์ของฉันหรือไม่ ถ้านายทําเช่นนั้นฉันจะไม่ทําอะไรแย่ๆ แต่ถ้าไม่นายก็น่าจะรู้นะว่าฉันจะทําอะไร”

วิธีการของเจ้าไห่นั้นเป็นที่รู้จักอย่างกว้างขวางในเพอร์เซลล์ พวกเขารู้ว่าเขาชอบที่จะทําให้คนกลายเป็นซอมบี้ทําให้พวกเขาเป็นทาสของเขาตลอดไป

ปกติวิธีนี้เป็นวิธีที่ใช้กันอย่างแพร่หลายในบรรดานักเวทย์แห่งความมืด นี่ก็เป็นเหตุผลที่คนธรรมดาไม่กล้าที่จะยุ่งกับพวกเขา พวกเขาจะทําให้คนที่ไปยุ่งกับพวกเขากลายเป็นซอมบี้รับใช้ตลอดไป

ซูกะคุกเข่าลงบนพื้นและพูดว่า “ใช่ ฉันยินดี” จากนั้นเขาก็ขยับนิ้วและสาบานด้วยเลือด ร่างกายของเจ้าไห่รู้สึกเช่นเดียวกับเวลาที่ซูกะให้คําสาบานของเขา ตอนนี้เท่าไหเชื่อว่าเขาไม่ได้ถูกหลอก

เจ้าไห่มองไปที่ซุกะและพูดว่า “ดี ตอนนี้นายเป็นลูกศิษย์ของฉันชิวพาเขาไป อธิบายให้เขาเรื่องกฎที่นี่” ชิ วทําตามแล้วเขาก็พาซูกะออกไปข้างนอก

เจ้าไหมองบล็อคที่อยู่ข้างประตู เขาหัวเราะและพูดว่า “บล็อค ใครจะได้รู้ว่านายจะคิดสิ่งที่เราไม่เคยนึกถึงได้”

บล็อคหัวเราะ “เพราะนายน้อยคิดถึงหลายสิ่งหลายอย่าง มันก็เป็นเรื่องธรรมดาที่ที่นายน้อยอาจจะพลาดเรื่องธรรมดา แต่นายน้อยก็ไม่ต้องคิดเรื่องพวกนี้หรอก เพราะเดี๋ยวฉันจะเป็นคนคิดช่วยนายน้อยเอง”

เท่าไห่หัวเราะและพูดว่า “พวกนายกําลังได้รับความสนใจมากขึ้นเรื่อยๆ ใช่เราไม่ได้นอนหลับคืนนี้ ฉันคิดว่าศัตรูจะไม่กล้าทําอีกแล้วให้ไปพักผ่อนสักหน่อย” บล็อคพยักหน้าและเดินออกไป

เช่นเดียวกับห้องของคนอื่นๆ โดยทั่วไปแล้วจะมีห้องพักสามถึงสี่ห้องในแต่ละที่พัก โรงแรมระดับสูงของบราวนั้นมีห้องพัก 3 ห้อง ได้แก่ซูกะ, ชิวและบล็อคที่อาศัยอยู่ในห้องเดียว ลอร่า เม็กและเนียร์อาศัยอยู่ที่อื่นและเจ้าไห่อยู่ที่ชั้นสาม ในความเป็นจริงแม้ว่าการจัดเตรียมของพวกเขาเป็นเช่นนี้พวกเขาต้องการพักผ่อนภายในมิติ แต่เนื่องจากสถานการณ์คืนนี้พวกเขาเลือกที่จะไม่ไปที่มิติ

ขณะที่กลุ่มของเจ้าไห่พักผ่อนเงียบๆ คนอื่นๆ ในโรงแรมก็ไม่ได้หลับ เจ้าของโรงแรมได้รับการช่วยเหลือจากห้องของเขา เขาไม่ได้ถูกทําร้าย แต่เขาตกใจ หลังจากรู้ว่าเพิ่งเกิดอะไรขึ้น เขาก็ยิ่งเครียดมากขึ้น เขาไม่รู้ว่าจะบอกกับเจ่าไห่ว่าเกิดอะไรขึ้นในคืนนี้อย่างไรดี

กาเดนเขาเป็นน้องชายของภรรยาของลอร์ดบรันกา ด้วยเหตุนี้เขาจึงสามารถเปิดโรงแรมได้ แต่เจ้าของเมืองบาคา ผู้ปกครองเพียงคนเดียวเท่านั้นซึ่งเป็นอันดับเดียวกับเจ้าไห่ ยิ่งไปกว่านั้นจากรถของลูหยาง สัญลักษณ์ของเพอร์เซลล์ถูกแขวนไว้ พวกเขาเป็นคนที่ไม่สามารถรุกรานได้ แต่พวกเขาจะถูกโจมตีในโรงแรมของเขา เขาคิดว่าเขาได้ตายไปแล้วในหัวใจของเขา

ในขณะเดียวกันหัวใจของลูหยางก็ไม่สามารถสงบลงได้ เธอไม่ได้คิดว่าเวลส์จะกลายเป็นนักเวทย์ที่มีสามธาตุ ในทวีปมีทักษะในด้านหนึ่งถือว่าเป็นพรสวรรค์โดยเฉลี่ยรู้ว่าสองธาตุได้รับการพิจารณาว่าเป็นอัจฉริยะรู้ สามธาตุ แต่เป็นความสามารถที่หายากมากในทวีปคนส่วนใหญ่จะไม่ได้เห็นในชีวิตทั้งหมดของพวกเขา

อย่างไรก็ตามแม้ว่าจะเป็นธาตุหลักสามธาตุก็ตาม แต่ก็ยังคงเป็นองค์ประกอบหลัก มิฉะนั้นพวกเขาจะมีสมาธิในการฝึกฝนของพวกเขา แต่มองไปที่เจ้าไห่เขาเป็นนักสู้ถึงสามธาตุ แต่ดูเหมือนว่าเวลท์ของเขาอยู่ในอันดับสูงในทุกธาตุ นี่หมายถึงอะไร? นั่นหมายความว่าเขามีพรสวรรค์ที่สูงมาก

ในขั้นต้นลูหยางรู้สึกภาคภูมิใจกับตัวเอง ถึงแม้ว่าเธอจะยังเด็กอยู่ แต่เธอก็เป็นนักเวยท์ธาตุน้ําที่มีพรสวรรค์ ซึ่งมาถึงระดับ 6 แล้วความสําเร็จนี้ก็ถือว่าไม่ค่อยพบในทวีปนี้

อย่างไรก็ตามในช่วงสองวันนี้ เธอรู้สึกว่าเธอถูกโจมตี ไม่ต้องเอ่ยถึงเจ้าไห่ที่มีความสามารถถึงสามธาตุ เม็กที่อยู่ข้างๆเจ้าไห่ ไม่ได้อ่อนแอกว่าเธอนี่ทําให้เธอผิดหวังกับตัวเอง

ลูหยางนั่งลงในห้องของเธอ คนใช้กําลังยืนอยู่ข้างหลังเธอในขณะที่จิลล์และทหารคนอื่นยืนอยู่ตรงข้ามเธอ ดูหยางมองไปที่พวกเขาอย่างใจเย็นและพูดว่า “นายคิดอย่างไรเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนี้?”

ทหารมองไปที่ลูหยางและตอบอย่างจริงจังว่า “กลุ่มคนดังกล่าวเห็นได้ชัดหลังจากที่ยาบน้อยเวลส์ แต่ฉันคิดว่ากลุ่มคนเหล่านี้ไม่ได้อยู่ในองค์กรหรือกลุ่มใดๆ เช่น ซูกะ เขาเป็นคนที่มีชื่อเสียงมากในทวีป แต่เขาก็เป็นเพียงคนที่อยู่คนเดียว เขาไม่ได้เข้าร่วมกลุ่มใดๆ มันเป็นเรื่องยากมากที่จะจัดการกับเรื่องนี้ ผมได้ยินว่านอกเหนือจากอาวุธที่ซ่อนอยู่ของเขาและปลอมตัวเขายังมีความเชี่ยวชาญกับยาพิษ อาวุธของเขาเป็นพิษทั้งหมดการจ้างงานของเขาแสดงให้เห็นว่าการโจมตีในคืนนี้ส่วนใหญ่เกี่ยวข้องกับทหารจูโจมรับจ้างผู้ที่ได้รับเงินสดจากใครบ้างคน”

ลูหยางก็พูดว่า “ทหารที่หมดหน้าที่แล้วก็เป็นทหารรับจ้างด้วยเช่นกันฉันยังไม่เคยได้ยินข่าวเรื่องทหารที่รับจ้างทําเรื่องพวกนี้?”

ทหารบางคนตอบอย่างสงบว่า “มีบางส่วนรับจ้างจากบางคนที่หนีออกจากตระกูลของพวกเขาและบางคนก็กบฎ บางครั้งก็หาภรรยานอกบ้านและต่อมาก็คลอดบุตรซึ่งพวกเขาจะต้องมีทักษะในการทําเช่นนี้ ไม่ใช่เรื่องแปลก”

ลูหยางพยักหน้าให้ เขาหันไปหาจิลล์และถามว่า “นายอยู่กับห้อง ชิวและบล็อคในคืนนี้แล้วนายจัดการเรื่องข้อมูลได้หรือไม่?”

จิลล์ส่ายหัวและพูดว่า “ฉันไม่ได้กินอาหารหลังจากกลับไปที่ห้องของพวกเขาไฟของพวกเขาถูกปิดทันที และได้ยินเสียงไม่นานหลังจากนั้นฉันเรียกพวกเขาว่า แต่พวกเขาพูดว่า เหนื่อยเกินไปและจําเป็นต้องพักผ่อนไม่เต็มใจที่จะออกมา”

พดว่า “ฉันแค่อยากรู้ว่าพ่อบอกอะไรเขา ทําไมถึงให้ตําแหน่งและทําไมพ่อถึงได้เดินทางไปกับ นี่แปลกจริงๆใช่ไหมทหาร หทารกลางคืนจํานวนกี่คนไร้ความสามารถ? มีคนตายกี่คน?”

พวกเขาเชื่อ

.จัง..

ทหารก็ตอบว่า “ทุกคนถูกฆ่าตายไม่มีพยานที่ยังมีชีวิตเหลืออยู่เลย มันดูเหมือนจะอยู่ภายใต้การควบคุมของทหารอีกคนหนึ่ง พวกเขามีบาดแผลเพียงที่คอลําคอของพวกเขา เป็นรอยเล็กๆ ด้วยดาบไม่ใช่ขอซูกะ ทําอย่างอื่นหรืออื่นๆ ที่เขาจะได้ใช้อาวุธที่มีพิษของเขา”

ลูหยางพยักหน้า “เผาศพของพวกเขาและส่งขี้เถ้ากลับไปที่คฤหาสน์ของอีวาน บอกพ่อให้ชดเชยค่าเสียหายบางส่วนกับครอบครัว” ทหารพยักหน้า

ลูหยางก็ยังพูดอีกว่า “การโจมตีในคืนนี้แปลกมาก นี่เป็นเรื่องลึกลับมาก ไม่ว่าเราควรจะระมัดระวังมากขึ้น อีกสักกี่คืนเพิ่มจํานวนทหารกลางคืนโดยให้มากขึ้น ” จิลล์และทหารพยักหน้า

ลูหยางมองไปที่ทั้งสองคน “พวกนายกลับไปและพักผ่อน ให้คนบางคนไปลาดตระเวนคืนนี้ จิลล์, ให้นายน้อยเวลส์อยู่ในห้องของนายไปก่อนนะคืนนี้” จิลล์ทําตามทันที

เมื่อมองออกไปที่จิลล์ ลหยางก็บ่นตัวเองว่า “ทุกสิ่งทุกอย่างได้รับความสนใจมากขึ้นเรื่อยๆ” จากนั้นเธอก็อ้าปากและเดินไปที่ห้องของเธอเพื่อพักผ่อน

วันรุ่งขึ้น เจ้าไห่และคนอื่นๆ ตื่นขึ้นมาอย่างช้าๆ เจ๋าไฟไม่ค่อยดีเท่าไหร่เขาจึงต้องการพักผ่อนที่ดี ดังนั้นเขาจึงหลับไปจนดึก

หลังจากที่พวกเขาตื่นขึ้น ในห้องของพวกเขาที่พวกเขาเดินออกมาจากห้องของพวกเขาเพียงเพื่อดูร่างกาเดนที่ยืนอยู่นอกประตูของพวกเขา เมื่อเขาเห็นพวกเขาออกมากาเดนก็ไปต้อนรับทักทายกับเจ่าไห่ แต่เขาก็ถูกปิดกั้นโดยชิวและบล็อค กาเดนหยุดและก้มลงพูดว่า “ข้าน้อยคนนี้เห็นว่าเกิดเรื่องไม่ดีเมื่อวาน ฉันก็ต้องขออภัยด้วยนะ”

เจ้าไหมองไปที่กาเดน กาเดนนี้ดูคล้ายกับกาเดนที่ซูกะเพิ่งเลียนแบบ แต่คนนี้มีสายตาที่กระหายเลือดและหน้าเหงื่อออกมากเขาสวมความรู้สึกราวกับว่าแม่ของเขาเสียชีวิต

เจ้าไห่ตอบอย่างสงบ “มันไม่มีอะไรที่ฉันไม่โทษนาย คนเหล่านั้นมาหาฉัน ฉันขอโทษนายด้วย ที่ทําลายบางสิ่งในโรงแรมของนาย”

กาเดนก็ก้มลงเล็กน้อย “ข้าน้อยคนนี้เคยได้ยินชื่อของท่าน โปรดจงมีความสุขมาก ข้าได้เตรียมไวน์ให้ได้ มากกว่าช็อก ข้าขอเชิญท่านไปที่ห้องโถง”

เจ้าไห่ยิ้ม แล้วก็มุ่งหน้าไปที่ห้องอาหาร เมื่อเขาเดินเข้าไปในห้องอาหารเขาเห็นลูหยางนั่งดื่มน้ําชา เธอกําลังดื่มน้ําชาเมื่อเจ้าไห่เข้ามา ลูหยางก็วางถ้วยชาและลุกขึ้นยืนพูดว่า “เข้ามาที่นี่ได้อย่างไร? เจ้าไห่ตอบอย่างสงบ “นั่งลงเถอะ.” หลังจากพูเจ้าไห่ก็นั่งลง

กาเดนผู้ซึ่งอยู่ข้างกายของพวกเขาได้คํานับ “นายหญิงผู้ยิ่งใหญ่ของนายท่านเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์เตรียมไว้แล้วและและอาหารเพื่อนายท่านทั้งสอง”

ลูหยางไม่ได้พูดเธอมองเจ้าไห่ ให้การตัดสินใจกับเขาเจ่าไห่ก็ไม่ได้พูดอะไร “ไม่จําเป็นต้องสุภาพให้พวกเขา ทําหน้าที่มันเราจะออกหลังจากรับประทานอาหารเช่นเดียวกับสิ่งที่ฉันพูด ก่อนอื่นฉันไม่โทษนายหรอก งั้นฉันจะเพิ่มค่าที่พักให้แล้วกันเป็นคําขอโทษ”

เมื่อได้ยินคําพูดของเจ้าไหเขาก็ตอบว่า “คงจะไม่กล้าที่จะคิดว่าค่าห้องนั้นเป็นคําขอโทษของฉันใช่ไหมฉันจะขอโทษตัวเองและให้พนักงานเสริฟอาหาร” แล้วบราวน์ก็โค้งคํานับและเดินกลับไป

จบบทแล้วนะครับ ขอบครที่ติดตามมาตลอดนะครับ