Bringing The Farm To Live In Another World (ไปสร้างฟาร์มอีกโลกกันเถอะ) - ตอนที่ 320

บทที่ 320 – ปีศาจแปดตัว

ฟลังจากที่เจ้าไร่ตะโกนออกไป เขาก็โบกมือให้กับพนักงาน และในมือของเจ้าไหก็มีพลังไฟ พุ่งไปทางประตูของโรงแรมบูม! โรงแรมสะเทือนไปทั่ว แล้วเจ้าไหก็เดินออกไปนอกประตูเสียงตะโกนที่น่าสงสารนั้น มาจากพลังของเจ้าไร่ที่ได้ใช้ออกไป

ในเวลาเดียวกันนั้น ห้องที่อยู่ตรงข้ามของเจ้าไหก็เป็นออกและก็มี บล็อคและชิวถืออาวุธออกมา “นายน้อยมีอะไรเกิดขึ้น?”

เจ๋าไร่ก็พูดว่า “ทหารที่ไม่ได้เป็นทหารบางคนโจมตีที่นี่ ฉันได้ฆ่าพวกมันแล้ว”

เสียงของเจ้าไห่ดังจนทําให้คนทั้งโรงแรมตื่นตระหนก ทหารของลูหยางคว้าอาวุธมาด้วย พวกเขาไม่ได้มีเวลาใส่เกราะของพวกเขา มีเพียงก็แค่อาวุธเท่านั้น

จิลล์วิ่งไปที่ห้องของลูหยาง จับสิ่งที่เหมือนกับอาวุธบางอย่าง ดูเหมือนว่าจิลล์จะไม่ใช่แค่คนรับใช้ธรรมดา

ในตอนนี้ลูหยางก็สะดุดตื่นและเดินออกจากห้องของเธอ และเธอก็มองไปที่จิลล์ด้วยความสับสน “จิลล์เกิดอะไรขึ้นงั้นหรอทําไมถึงมีเสียงดังเกิดขึ้น?”

จิลล์ก็ตอบว่า “มีคนโจมตีนายน้อยเวลส์ แต่นายน้อยก็ได้จัดการกับพวกมันแล้ว ทหารที่เราส่งไปลาดตระเวนก่อนหน้านี้ดูเหมือนจะได้พบกับจุดจบที่น่ากลัว”

ลูหยางก็เข้าใจสิ่งที่ได้ฟังมา เธอหันไปมองที่ประตูของห้องเจ้าไห่ ที่ถูกเจ้าไร่ทําลายด้วยพลังใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปทันทีลหยางก็พูดออกมาว่า”ส่งคนไปดูมาว่าใครกันที่ทําเรื่องแบบนี้”

ในเวลานี้ก็มีคนใช้สองคนเข้ามาในมือของพวกเธอมีเสื้อผ้า และคนใช้ก็พูดว่า “นายหญิงโปรดใส่เสื้อผ้าก่อนเถอะ”

ลูหยางก็กําลังใส่ชุดของเธอ และมันก็คือชุดที่ไว้ใส่นอนก็เห็นได้ชัดเลยว่ามันก็ไม่ได้เรียบร้อยมากนักโรงแรมนั้นกําลังวุ่นวายปญ่คงไม่มีใครสังเกตุเห็นเธอ

ลูหยางพยักหน้าแล้วเดินกลับไปที่ห้องของเธอ และรีบสวมเสื้อผ้าของเธอ หลังจากนั้นไม่นานเธอก็เดินออกจากห้องของเธอและถามจิลล์ว่า”ตอนนี้นายน้อยเวลส์นั้นเป็นอย่างไรบ้าง?”

จิลล์ก็ตอบว่า “ไม่เป็นไรเลยค่ะ ชิวก็ออกไปจัดการกับศัตรู แต่คนที่บุกรุกนั้นไม่รู้ว่าเจ้าไห่สามารถใช้พลังแบบนั้นได้”

ลูหยางพยักหน้าและก็พูดว่า “ดูเหมือนว่านายน้อยจะน่ากลัวจริงๆ นายน้อยนั้นมีพลังธาตุไฟแม่บ้านของเขามีพลังธาตุลมและคนขับรถของเขาคือชิวพลังเงาแล้วใครจะรู้ว่าคนที่เขาเอามาด้วยจะแข็งแกร่งขนาดไหน”

ในขณะนี้เสียงร้องจากการต่อสู้ก็ดังไปทั่วและไม่นานเสียงก็หายไป จากนั้นชิวก็เข้ามาจากข้างนอกเขารีบเดินไปที่ห้องของเจ้าไห่และพูดทันทีว่า”ฉันจัดการเรื่องทุกอย่างแล้ว”

เจ้าไห่พยักหน้าแล้วเขาก็เดินออกจากห้องของเขาแล้วใส่เสื้อผ้าของเขา ลอร่าและเม็กตามหลังเขาไปทั้งหมดเดินไปที่ลานของโรงแรมลูหยางก็รีบตามมาด้วยทหารของเธอกําลังถืออาวุธอยู่ใน ขณะที่กําลังตื่นตัวอย่างมาก

เจ่าไหรีบมาถึงที่ลานมีคนอ้วนกําลังรอพวกเขาอยู่ เมื่อเขาเห็นเจ้าไห่ออกมาคนอ้วนก็รีบวิ่งไปทางเจ้าไห่แล้วเขาก็หยุด จากเจ่าไฟไม่มากนัก

คนอ้วนหยุดทันทีแล้วเขาก็ทักทายเจ้าไหi “นายเคารพฉัน เจ้าของโรงแรม นายท่าน..ฉันต้องขอโทษเกี่ยว กับเรื่องก่อนหน้านี้”

เจ๋าไร่กําลังฟังเจ้าของโรงแรม คนอ้วนนั้นสวมใส่เสื้อผ้าสวยๆ เหงื่ออาจเห็นซ่อนอยู่ตามตัวของเขาแต่ไม่มีอยู่บนใบหน้าของเขาทําให้เขาดูแปลกมาก

เล่าไม่รู้สึกว่าบางอย่างผิดพลาด แต่เขาไม่สามารถใส่นิ้วลงในนั้นได้ ในตอนนี้ก็ได้ยินเสียงเท้ามาเจ้าไห่หันกลับไปและเห็นลูหยางเสื้อผ้าของเธอดูเหมือนจะขาดหมดแล้ว สิ่งนี้ทําให้เขารู้สึกแปลกใจแต่เขารู้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น

เขาหันไปหากาเดนเจ้าของโรงแรมและพูดว่า “นายเป็นเจ้าของที่นี่ใช่ไหม?”

กาเดนพยักหน้าทันทีและพูดว่า “ใช่ครับ ผมเป็นเจ้าของสถานที่แห่งนี้มานานแล้ว”

เจ้าไห่พยักหน้าแล้วเมื่อเขาเห็นว่ากาเดนผ่อนคลาย เขาก็บอกชีวว่า “ฆ่าเขา” แต่ทันทีที่จะโจมตีเขาก็หลบได้

กาเดนได้แสดงให้เห็นถึงเทคนิคการหลบหลีกตัวที่ยืดหยุ่นซึ่งดูแปลกเมื่อควบคู่ไปกับร่างกายของเขาร่างของเขาขยับตัวหลีกเลี่ยงขวานของชิวแต่เขาดูเหมือนจะลืมชื่อเล่นของชิวมีพลังเงาทันทีที่ร่างกายของเขาหลบออกมากองกําลังเงาทั้งหมดก็ปรากฏตัวขึ้นรอบๆ ตัวเขาทําให้สถานที่เต็มไปหมดบนมือของพวกเขามีแกนที่คล้ายกันตาของกาเดนที่ประสงค์ร้ายรู้สึกว่าเขาไม่มีที่อื่นที่จะไปกาเดนเพิ่งร้องออกมาและรูปของเขาก็เปลี่ยนไปเสื้อผ้าหลุดออกจากร่างกายของเขาและเมื่อความสนใจของผู้คนยังคงอยู่ในเสื้อผ้าของเขาชายร่างเล็กและบางก็โผล่ออกมาและโยนตัวเองไปทางเจ้าไห่ในเวลาเดียวกันเขายกแขนขึ้นและส่งไฟไปทางเจ้าไห่พร้อมๆ กับมือทั้งสองข้างของเขา

ชิวเห็นสถานการณ์และไม่รู้จะช่วยยังไง แต่ตื่นตระหนก “แปดปีศาจมีอาวุธ! นายน้อย, ระวัง!”

เมื่อเสียงของเขาจบลง เล่าไร่ก็ใช้พลังให้หินสี่ตัวออกมา โกเลมส์ดูเหมือนผนังทําให้ทุกอย่างออกจากเจ้าไร่ที่อยู่ตรงกลาง หลังจากที่มีไปนั้นหายไป โกเลมส์ก็ได้จับกาเดนไว้

ร่างเล็กๆของเขาก็หยุดทันทีแล้วเขาก็ตะโกน “ยอมแล้ว ฉันยอมจํานนแล้ว ฉันจะเอาเลือดสาบานและทําตามนายน้อยโปรดอย่าฆ่าฉัน!”

เจ้าไห่เริ่มแปลกใจแล้วเขาก็โบกมือ ทําให้โกเลมส์หายไป อย่างไรก็ตามร่างเล็กๆ ยังคงไม่สามารถขยับตัวได้ร่างกายของเขามองว่าถูกผูกมัดด้วยโซ่ที่มองไม่เห็นเขาไม่สามารถเคลื่อนที่ได้

คนที่ฉลาดในหมู่ฝูงชนสามารถบอกได้ว่านี่คือเวทมนตร์ธาตุลม ทุกคนตกใจในขณะนี้ เจ้าไม่ได้ใช้สององค์ประกอบของเวทมนตร์ การเพิ่มลูกไฟที่เขาโยนก่อนหน้านี้มันจะทําให้เขามีธาตุสามธาตุ

เจ้าไหมองไปที่ร่างเล็กๆ เขาหันไปหาชิวและพูดว่า “ชิวนายรู้จักผู้ชายคนนี้หรือไม่?” ลูหยางกําลังเฝ้าดูผู้ชายเขาไม่สูงมากนักหรืออาจจะสูง 1.5 เมตร เขาผอมมากเขาอาจชั่งน้ําหนักน้อยกว่า 100 กิโลเขาสวมเสื้อผ้าสีดําศีรษะของเขาคลุมด้วยผ้าสีดําเผยให้เห็นดวงตาสองข้างเท่านั้นด้านหลังของเขาเป็นดาบแทงสั้นๆ

ชิวมองคนที่ถูกจับแล้วหันไปหาเจ้าไห่ “นายน้อยคนนี้เป็นทหารจูโจมที่มีชื่อเสียงมากมีชื่อเล่นว่าปีศาจติดอาวุธแปดตัวชื่อของเขาคือซูกะ และในขณะที่เขายังไม่มีความสามารถที่แตกต่างกันเขาถือเทคนิคของทหาของเขาเกี่ยวข้องกับอาวุธที่ซ่อนอยู่ไม่มีใครรู้ว่าเขาซ่อนอาวุธที่ซ่อนอยู่ของเขาแต่ไม่ว่าสิ่งที่เขาสามารถจัดการเพื่อนํามาทุกที่ไม่มีสามารถทําหน้าที่เป็นใครได้ในระยะเวลาสั้นๆ ทําให้เขายากมากที่จะรับมือกับการเป็นทหารพร้อมกับทักษะที่รวดเร็วของอาวุธที่ซ่อนอยู่ของเขาและความแรงที่น่ากลัวของเขาเขาสามารถแส้อาวุธราวกับว่าเขามีแปดแขนจึงคนเรียกเขาว่าปีศาจแปดติดอาวุธ”

ในเวลานี้ซูกะก็ตะโกนว่า “ใช่ฉันเป็นปีศาจที่ติดอาวุธแปดตัว นายรู้ได้ไงในตอนที่ฉันปลอมตัวอยู่?”

เจ้าไหมองไปที่ซูกะและยิ้ม “ชุดของแกทําได้ดีมาก แต่แกคิดว่าเจ้าของโรงแรมสามารถจัดเสื้อผ้าและทําตัวให้สะอาดได้เองในขณะที่โรงแรมของเขากําลังเกิดเรื่องได้งั้นหรอ”

ซูกะมองแล้วเขาก็ถอนหายใจเขาไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้ เจ้าไห่มองไปที่เขาและถามว่า “แล้วเจ้าของโรงแรมอยู่ไหนกัน?”

“ในห้องของเขาเคาะออกมา” เจ่าไห่พยักหน้าและไม่สนใจอีกต่อไปเขาหันกลับไปและบอกซ์กะว่า “พาเขาไปที่ห้องของฉัน”

เจ้าไห่พยักหน้าให้ลูหยางแล้วมุ่งหน้าไปที่ห้องของเขา ประตูห้องของเขาเสียแล้ว แต่โชคดีที่เจ๋าไร่อยู่ที่ประตูถัดไปและประตูของเขาก็ยังคงอยู่เจ้าไห่เข้าห้องชิวทันที ชีวจับซูกะเข้าห้องแล้วปิดประตูและทําหน้าที่เป็นทหารทันทีเจ่าไห่นั่งลงเขามองที่ซูกะแล้วถามว่า “ใครส่งนายมา?”

ซูกะส่ายหัวและพูดว่า “ผมไม่ทราบว่าผมอยู่ที่ร้านอาหาร เมื่อผมได้งานนี้ผมไม่รู้ว่าใครจ้างผมมา”

เจ้าไหมองไปที่ซุกะ “งานของนายคืออะไร ฆ่าฉันหรอ?”

ซูกะส่ายหัวและตอบว่า “ผมไม่ได้ขอให้คุณพวกเขาบอกว่าจะโจมตีคุณโดยไม่คํานึงถึงสิ่งที่เกิดขึ้นตราบเท่าที่ฉันสามารถหลบหนีได้ฉันก็จะได้เหรียญทองสิบเหรียญเป็นค่าตอบแทนอาจส่งคนไปตรวจสอบเราถ้ามีคนไม่มาแล้วพวกเขาจะจ่ายสําหรับมัน”

เจ้าไห่เริ่มแปลกใจแล้วด้วยท่าทางที่เกิดต่อหน้าเขา เจ้าไหมองที่การแล้วเจ๋าฉินอี้ “เจ๋าฉินอี้ได้ดูเขาหรือไม่?”

เจ๋าฉินอี้ปรากฏตัวบนไหล่ของเจ้าไห่ เธอส่ายหัวและพูดว่า “ฉันไม่สามารถดูคนมากมายในโรงแรมได้คนเฝ้าติดตามอาจจะเป็นถิ่นที่อยู่ของโรงแรมได้ซึ่งปัจจุบันไม่มีวิธีใดที่จะหาได้”

เจ้าไห่พยักหน้าแล้วปิดจอภาพ เขาไม่ให้ความสนใจกับซูกะที่ชุลมุนแทนที่จะหันไปหาลอร่าและถามว่า “ลอร่าทําไมเธอคิดว่าพวกเขาส่งคนมาโจมตีฉันโดยไม่สละชีวิตของเขา?”

ลอร่าตอบว่า “จากงานดูเหมือนจะไม่ต้องการฆ่าพี่ไห่แค่สอบสวนฉันไม่รู้ว่าพวกเขากําลังค้นหาอะไร”

เจ้าไหก็พูดว่า “เป็นใครกันแน่เราปลอมตัวอยู่ในปัจจุบันและไม่มีความเป็นปฏิปักษ์กับคนอื่นๆทําไมคนบางคนจึงต้องการโจมตีฉันล่ะ?”

ในเวลานี้บล็อคผู้ยืนนิ่งอยู่เงียบๆ พูดว่า “นายน้อยใครบางคนกําลังตรวจสอบดูว่านายน้อยรู้จักนักเวทย์หรือไม่?”

จบบทแล้วนะครับ ขอบคุณที่ติดตามนะครับ