Bringing The Farm To Live In Another World (ไปสร้างฟาร์มอีกโลกกันเถอะ) - ตอนที่ 313

บทที่ 313 – เพอร์เซลล์

ชิวรู้ดีว่าลอร่านั้นเป็นคนยังไง เขารีบจัดการทุกอย่างกับพนักงานทันที ชิวจัดการเรื่องทั้งไม่ว่าจะเป็นที่พัก หรือเรื่องต่างๆ

1. แต่ลอร่าก็ไม่ได้อยู่เฉยๆ เธอเดินไปข้างๆชิวเพื่อจัดการเลือกห้องพักที่ดีที่สุด “และก็ชิวและบล็อคจงพักอยู่ที่ห้องธรรมดาและไม่ควรที่จะออกไปไหน”

ชิวเข้าใจทั้งหมดที่ลอร่าได้พูด เจ๋าไฟไม่ได้ต้องการที่จะทําเหมือนพวกเขาไม่เท่าเทียมแต่สิ่งที่เขาได้ทํา มันก็ทําให้ชิวและบล็อคเข้าใจเจ้าไห่และก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ

ไม่นานมากนัก…ห้องทั้งสองก็ถูกจัดเตรียมเสร็จแล้ว ในตอนนี้พนักงานที่ดูแลได้รับมอบหมายให้ดูแลรถของเจ้าไห่จนกว่าจะกลับ ชิวให้เงินแก่พนักงานแล้วเขาก็เดินไป

เจ้าไห่พาลอร่าและคนอื่นๆ ไปที่ห้องพักของโรงแรม ห้องนี้มีห้องนอนทั้งหมด 3 ห้อง ห้องนั่งเล่นและห้องกินข้าว ห้องนี้เป็นโรงแรมที่ดูเหมือนว่าจะเป็นโรงแรมที่ดีที่สุดก็ว่าได้

ตอนนี้เจ้าไม่รู้สึกเหมือนว่าตัวเองนั้นเป็นนายน้อยที่ไม่ได้ทําอะไรเลย เพราะมีลอร่าที่เป็นคนจัดการเรื่องทุก อย่าง

ไม่นานมากนักที่เง่าไห่มาถึงที่นี่ ทาสของอีวานก็วิ่งไปที่คฤหาสน์และวิ่งไปที่ลานด้านหลังลานแห่งนี้มีชื่อที่สวยงามมากเรียกว่า

ลานนี้มีชื่อที่สวยงามมากเรียกว่า ลานกล้วยไม้ที่มีชื่อนี้ก็เพราะว่าที่ลานนี้มีกล้วยไม้เต็มไปหมด

แต่ตอนนี้

นี่จะถูกเรียกว่าลานกล้วยไม้ก็เถอะ แต่มันก็ไม่ได้มีเพียงแค่กล้วยไม้เท่านั้น แต่มันก็มีจํานวนมากที่ลานแห่งนี้

ดอกไม้สีแดงเป็นดอกไม้ที่สวยงามมาก แต่ตอนออกดอกนั้นมันน้อยมาก นอกจากนี้แม้ว่าดอกไม้เหล่านี้จะน่าสนใจมาก แต่บางส่วนก็ไม่ได้น่าสนใจ

ดอกไม้สีแดงเป็นดอกไม้ที่สวยงามมากดอกไม้สีแดง แต่ฤดูออกดอกสั้น นอกจากนี้แม้ว่าดอกไม้เหล่านี้น่าสนใจเป็นอย่างยิ่ง แต่บางส่วน แต่ก็ไม่ได้มีคนอยู่ใกล้ๆมันมากนัก

แม้จะมีคนในคฤหาสน์ของอีวานที่ชอบดอกไม้นี้ มันทําให้ในปัจจุบันลานกล้วยไม้เต็มไปด้วยดอกไม้เหล่านี้ไปจนถึงจุดที่ต้องถอนต้นกล้วยไม้ทั้งหมดในลาน

แม้ว่าคนที่อยู่จะคิดว่ามัน่าเสียดาย คนอื่นๆก็กล้าที่จะแสดงความคิดของพวกเขา นี่เป็นเพราะคนที่อยู่ในลานนี้เป็นลูกสาวของอีวาน ชื่อของเธอคือลูหยาง ซึ่งเธอเคยเป็นคู่หมั้นของอาดัม แต่ก็ไม่ได้หมั้นกัน

ก่อนหน้านี้ลูหยางมีอิทธิพลอย่างมากในคฤหาสน์ของอีวาน มันไม่ได้เป็นเพราะเธอเป็นลูกของอีวาน ตั้งแต่ที่อีวานไม่ได้มีอํานาจใดๆนั้น ในอดีตลหยางไม่ได้ชอบเขามากนักแม้ว่าจะเป็นพ่อของเธอ แต่สุดท้ายเธอก็ยอมรับอีวานด้วยความตลก

ในเวลานั้นลหยางได้อยู่กับตาของเธอ ผู้เฒ่าที่มาจากตระกูลของอีวาน ปู่ของเธอเป็นผู้สนับสนุนอย่างแข็งแกร่งของผู้เฒ่าซีซาร์ที่ยิ่งใหญ่ เพราะฉะนั้นเธอจึงต้องทําทุกอย่างเพื่อตระกูลของเธอ ซึ่งมันทําให้เธอกลายเป็นคนที่มีสายตาที่จริงจังมาก

เป็นเพราะความหยิ่งที่เมื่อลูหยางได้ยินว่าตระกูลบูดาสูญเสียอิทธิพล เธอก็ต้องการที่จะยกเลิกการต่อสู้ทันที ปู่ของเขากําลังสนับสนุนเรื่องนี้และผู้เฒ่าที่ยิ่งใหญ่แม้ว่าเขาจะไม่ได้ออกไป เพราะเหตุผลที่มีประวัติก็ตาม แต่ก็ยังสร้างแรงกดดันต่อตระกูลบูดาเปสต์ แต่พวกเขาก็ไม่ได้คิดว่าตระกูลบูดาจะริเริ่มและละทิ้งสงครามของตัวเอง แต่ในตอนนั้นสถานการณ์เริ่มกดดันพวกเขา

พี่ชายผู้ยิ่งใหญ่สูญเสียพลังของเขา ปู่ของลูหยางจึงสูญเสียไปกับเขาด้วยเช่นกัน เมื่อไม่มีอํานาจ เขาก็กลายเป็นผู้เฒ่าที่ไม่สามารถทําอะไรได้

ขณะที่เรื่องนี้เกิดขึ้น อิทธิพลและอํานาจของอีวานก็ไปในทางตรงกันข้าม อีวานเข้าควบคุมอาณาจักรเพอร์เซลล์ทั้งหมด และด้ยวความช่วยเหลือของลอร่าทําให้เงินเป็นจํานวนมาก จากนั้นเมื่อลอร่าสามารถกระตุ้น

จากนั้นเมื่อลอร่าสามารถกระตุ้น ร้านค้าทั้งมวลส่งมอบให้กับเขาทําให้อํานาจของเพอร์เซลล์ตระกูลและมีอิทธิพลมากยิ่งขึ้น ตอนนี้สถานะของอีวานอยู่ในฐานะที่ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้

ลูหยางเสียใจมาก แต่มันก็ไม่มีประโยชน์ ความรู้สึกที่ผ่านมาของเธอต่ออีวานเป็นสิ่งที่แย่มาก นอกเหนือจากการกระทําของเธอที่มีต่อบูดา อีวานยังไม่สามารถให้อภัยได้

อย่างไรก็ตามเธอยังคงเป็นลูกสาวของอีวาน แม้ว่าอีวานไม่ชอบเธอ เธอยังคงมีความจําเป็นเช่นอาหารและเครื่องแต่งกายเหมาะสําหรับสุภาพสตรี แต่ทุกคนในคฤหาสน์ของอีวานรู้ดีว่าสถานะของลูหยางในคฤหาสน์ไม่ดีเหมือนกับเมื่อก่อน

แม้จะมีทั้งหมดเหล่านี้ ความหยิ่งของลูกก็ไม่อาจจะถูกลบไปได้ ยิ่งคู่ไปกับความเรื่องมากของเธอ คนใช้ก็ไม่ค่อยชอบเธอมากนัก ไม่ว่าคนใช้เหล่านั้นจะทําถูกหรือไม่ก็ตามเธอก็ยังคงด่าว่าพวกเขา ที่สําคัญยิ่งกว่านั้น ลูหยางไม่ใช่ผู้หญิงที่น่าเชื่อถือได้ เธอมีเรื่องอื้อฉาวมากมายกับหนุ่มๆในเมืองคาซ่าซึ่งทําให้เธอเสียใจมาก

ตอนแรกอีวานไม่ต้องการที่จะเข้ามายุ่งกับเธอ แต่ตอนนี้เธอกําลังมีอิทธิพลต่อชื่อเสียงของตระกูลทั้งหมด เขาไม่สามารถละเลยได้อีกต่อไป จึงทําให้อีวานส่งคําเตือนไปหาคนที่หนีจากลูหยาง และในเวลาเดียวกัน เขาก็ได้เตรียมพร้อมที่จะเดินทางไปศึกษาต่อที่เมืองคาร์สันของโรเซ่น

เนื่องจากคําสั่งของพ่อของเธอ ลูหยางรู้สึกผิดหวังมากในช่วงสองสามวันนี้ เธอไม่ต้องการออกจากเพอร์เซลล์ เพราะเธอเป็นเจ้าหญิงแม้ว่าจะไม่ได้รับความกรุณา แต่เธอก็ยังมีสถานะเป็นเจ้าหญิง ที่นี่ถ้าเธอต้องการลม ลมก็จะมาถ้าเธอต้องการฝน ฝนก็จะริน

แต่ถ้าเธอไปที่โรเซ่นทุกอย่างจะแตกต่างไปหมด จักรวรรดิโรเซ่นคืออะไร? เป็นประเทศที่มีพลังมากที่สุดในทวีป แม้ว่าจะเป็นเจ้าหญิงแห่งราชอาณาจักรออกซ์ไปที่นั่นเธอก็จะเป็นคนธรรมดา โดยที่ไม่ต้องพูดถึงเจ้าสาวของเพอร์เซลล์เพียงอย่างเดียว

เพราะเธอผิดหวัง เธอจึงสั่งให้คนใช้ของเธอหาสิ่งที่น่าพอใจบางอย่างเพื่อทําให้เธอรู้สึกดีขึ้น ไม่งั้นเธอคงคิดมากและทําร้ายคนใช้ของเธอ

คนใช้ในคฤหาสน์ทุกคนกลัวเธออารมณ์ของเธอสั้นมากทุกครั้งที่เธอแสร้งทําเป็นคนรับใช้ สิ่งที่ทําให้คนรับใช้ทุกข์มากที่สุดคือความจริงที่ว่าเธอคนนี้เติบโตขึ้น ภายในตระกูลซึ่งมีสิ่งที่น่าสนใจน้อยมากที่เธอยังไม่เคยเห็นที่นี่

และในขณะที่คนใช้เหล่านี้กังวลว่าขบวนรถของเจ้าไห่จะมาถึงเมืองคาซ่า ซึ่งก่อให้เกิดความวุ่นวาย พวกเขาไม่ได้เห็นวัวยักษ์ก่อน ดังนั้นคนใช้จึงรีบวิ่งไปที่ลานออร์คิดของอีวาน เพื่อบอกเรื่องนี้แก่ลูหยาง

ลูหยางได้ยินเรื่องทั้งหมดในวันนี้ เนื่องจากในสองวันเธอจะออกจากเพอร์เซลล์ ความคิดนี้ทําให้เธอตะโกนเสียงดัง “มีคนมาที่นี่จิลล์ยังมาไม่ถึง? ถ้าเขายังไม่อาจจะไม่ปล่อยให้เขากลับมา”

ในเวลานี้มีเสียงตื่นเต้นมาจากข้างนอก “นายหญิง สิ่งที่น่าสนใจได้เข้ามาในเมืองแล้ว”

ลูหยางยืนอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็พูดว่า “เข้ามา”

ประตูถูกเปิดออกจิลล์เข้ามาทางประตูเขามีจมูกยาวมีช่องเปิดเล็กๆ ร่างของเขาไม่สูงนัก เขาเป็นคนรับใช้ ส่วนตัวของลูหยางลูกของตระกูลเพอร์เซลล์ ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถทรยศต่อตระกูลนี้ได้ ในเวลาเดียวกันเขายัง เป็นขันที มิฉะนั้นอีวานจะไม่ปล่อยให้เขากลายเป็นคนรับใช้ของลูหยาง

จิลล์เข้าห้องทันทีและคุกเข่าข้างลูหยาง, “นายสาวฉันมีเรื่องที่น่าสนใจที่จะบอกท่าน”

ตลกมากกับจิลล์ ลูหยางพูด “อะไร? สิ่งที่น่าตื่นเต้นนี้มีนายสาวที่ไม่เคยเห็นในเมืองคาซ่างั้นหรอ? ถ้าแก กล้าหลอกฉัน แกก็รู้นะว่าจะเกิดอะไรขึ้น”

จิลล์ยิ้มจากนั้นก็ตอบว่า “ฉันไม่กล้าที่จะทําแบบนั้นหรอนายหญิง สิ่งที่น่าสนใจก็แค่มาจากนอกเมืองรถ รถคันนี้ถูกสร้างขึ้นจากไม้เนื้ออ่อนและคนภายในดูเหมือนจะมีสถานะสําคัญ …”

โดยไม่ได้ฟังคําพูดทั้งหมดของจิลล์ ลูหยางคว้าแส้ทองจากโต๊ะของเธอและตีไหล่จิลล์ ขณะที่เธอตําหนิ “รถไม้เนื้ออ่อนตระกูลของเรายังมี. และคนที่มีสถานะสําคัญคนไหนที่จะไม่มี นี่เป็นสิ่งที่น่าสนใจที่แกอยากจะพูดอะไรอีกไหม? ถ้าเป็นเช่นนั้นแกอาจต้องการลองลิ้มลองแส้ของฉัน”

จิลล์ตอบอย่างรวดเร็วว่า “ความสูงส่งของท่านคนนี้ไม่ได้หลอกลวงท่าน สิ่งที่น่าสนใจที่ผมหมายถึงไม่ใช่การขนส่งหรือบุคคล แต่สัตว์เวทย์ที่ลากรถ มันไม่ได้เป็นม้า แต่มันดูเหมือนวัว แต่มันมีสองเขาขนาดใหญ่แต่ละ คนมีความยาวประมาณสองเมตรและกว้างประมาณครึ่งเมตร กระผมไม่เคยเห็นวัวแบบนี้มาก่อนเลย”

ลูหยางกําลังจะยกแส้ของเธอตอนที่เธอได้ยินว่าจิลล์พูดเธอรู้สึกประหลาดใจ จากนั้นเธอก็ใส่แส้ของเธอ และมองไปที่จิลล์ “แกไม่หลอกลวงจริงๆหรือ? มีวัวที่มีเขาใหญ่งั้นหรอ? ฉันไม่คิดว่าแกจะสามารถหาสิ่งที่น่าสนใจนี้ได้”

จิลล์พูดเสริมอีกว่า “ความสูงส่งของท่าน กระผมไม่ได้หลอกลวง สิ่งที่กระผมกล่าวเป็นความจริงแล้วตอนนี้ มันก็อยู่ที่ด้านหลังของโรงแรม กระผมเห็นด้วยสายตาของตัวเอง เขามันใหญ่มาก “เขาพูดขณะที่เขาทํามือไปด้วย ว่ามันมีเขาใหญ่ขนาดไหน

คราวนี้ลหยางเริ่มสนใจจริงๆ จริงๆแล้วเธอไม่คิดว่าจิลล์จะโกหกเธอดังนั้นเธอจึงพูดว่า “จริงเหรอ? แกไม่ได้โกหกจริงๆใช่ไหม? “

จิลล์พยักหน้าซ้ําแล้วซ้ําอีกว่า “ถึงแม้จะมีความกล้าหาญมากในวันนี้ แต่ก็ยังไม่กล้าหลอกลวงนายหญิง”

ลูหยางพยักหน้า “เตรียมรถ ฉันอยากไปโรงแรม และลองดูสิ ถ้าไม่มีวัวเหมือนสิ่งที่แกบอกมาแกก็เตรียมตัวไว้เลยก็” เธอลุกขึ้นยืนขณะพูด

ยืนอยู่หน้าประตูมีแม่บ้านสองคนพวกเขาไม่ได้รับความทุกข์ทรมานเพียงเล็กน้อยจากแส้ของลูหยาง เพราะฉะนั้นพวกเขาจะสั่นเทาเมื่อใดก็ตามที่ลูหยางเข้าหาพวกเขา จิลล์ยังตามลหยางหน้าตานิ่ง แต่ความจริงแล้ว ไหล่ของเขาตกอยู่ในความทรมานไหล่ของเขายังคงไหม้จากการโดนแส แต่เขาไม่สามารถทําให้ลูหยางเห็นความเจ็บปวดของเขาได้ ดังนั้นเขาจึงสามารถทําตามเธอได้ด้วยรอยยิ้มเล็กๆ

สามคนรับใช้ทันที่ที่ออกจากลานไป จิลล์ถูกมอบหมายโดยทันทีเพื่อเตรียมรถ ลูหยางยังคงถือแส้ทองของเธอไว้

แส์นี้เป็นสิ่งที่พิเศษของลูหยาง ลูหยางเป็นนักเวทย์ ดังนั้นมันจึงหมายถึงการที่เธอมีพนักงานเวทมนตร์ แต่เธอไม่ชอบพนักงานดังนั้นเธอจึงใช้แส้

ลูหยางได้นั่งรถม้าอันน่าเกรงขาม โดยม้าที่กําลังลุกไหม้และมุ่งหน้าไปยังโรงแรม แม่บ้านทั้งสองของเธอนั่งอยู่กับเธอภายในรถขณะที่จิลล์กลายเป็นคนขับ พวกเขาไม่จําเป็นต้องมียามตั้งแต่รถมีตราประจําตระกูลของเพอร์เซลล์และคนอื่นๆ

เบ้าเดินไปที่โรงแรมอย่างรวดเร็ว เกี่ยวกับโรงแรมจอล์ล้นเลยกับมันมาก ไม่เพียงแต่เป็นที่นิยมในตรน

ยังอยู่ในทวีปทั้งหมด และซึ่งเป็นโรงแรมที่ใหญ่ที่สุดอีกด้วย

ตระกูลเชลลีย์หรือที่เรียกว่าตระกูลง เพราะเครื่องราชอิสริยาภรณ์ของพวกเขาถูกม้วนด้วยงอยู่ในธุรกิจโรงแรมเป็นเวลาหลายพันปี ชื่อของพวกเขาเป็นโรงแรมระดับไฮเอนด์ในทวีปนี้ เกือบทุกเมืองใหญ่ในทวีปจะมีโรงแรมเชลลีย์

นอกเหนือจากการจัดหาที่พักและรับประทานอาหารแล้ว โรงแรมยังรับภารกิจรับจ้างงานรับจ้างขนาดใหญ่ที่ไม่สามารถจัดการโดยกลุ่มรับจ้างขนาดเล็ก

ลูหยางมาทานอาหารในโรงแรมแห่งนี้มาก่อน ดังนั้นจิลล์จึงคุ้นเคยกับสถานที่แห่งนี้ ได้อย่างรวดเร็วพวกเขามาถึงประตูหน้าของโรงแรม

พนักงานสังเกตเห็นขบวนรถของลูหยางและหลังจากได้เห็นลูหยาง เขาก็ต้อนรับเธอให้อยู่ข้างนอกรถม้า “ยินดีต้อนรับนายหญิง”

ลหยางเดินออกจากรถแล้วมองไปที่พนักงานและถามว่า “ฉันได้ยินมาว่ามีสัตว์เวทย์แปลกๆ มาถึงโรงแรมของแกใช่ไหม?

เมื่อพนักงานได้ยินว่าลหยางพูดอะไรเขาก็เข้าใจทันที่ว่าทําไมเธอถึงมา พนักงานรู้อย่างเต็มที่ว่านายหญิงคนนี้เป็นคนที่มีอิทธิพลภายในเมืองคาซ่า ดังนั้นเขาจึงไม่กล้าที่จะไม่ตอบเธอ เขาตอบทันทีด้วยความเคารพ “มีสัตว์เวทย์ดังกล่าวมาที่นี่ มันเป็นวัวที่ฉันเคยเห็นมา ไม่เคยเห็นวัวที่มีเขาแบบนั้น”

ลูหยางตอบว่า “พาฉันไปดูเร็วๆ” ขณะที่เธอบอกว่าเธอออกจากรถและมุ่งหน้าไปที่โรงแรม พนักงาน, จิลล์ และทั้งสองคนปฏิบัติตามทันที

ลูหยางก็คุ้นเคยกับโรงแรมอยู่มากเธอไม่เพียง แต่ทานอาหารที่นี่ แต่ก็มีการพบปะกับเพื่อนๆของเธอ เธอก็มาที่นี่เพื่อทําสิ่งอื่นๆด้วย ดังนั้นโรงแรมเชลลีย์จึงเป็นที่คุ้นเคยกับเธอมาก แต่เนื่องจากโรงแรมมีกฎว่าจะไม่เปิดเผยเรื่องของแขกคนที่มารู้เรื่องนี้

ด้วยเหตุนี้ ลูหยางจึงคุ้นเคยกับประตูหลังของโรงแรม หนึ่งต้องเดินผ่านล็อบบี้และจากนั้นมุ่งหน้าประตูที่ด้านหลังเพื่อไปยังพื้นที่ด้านหลังของโรงแรม

ที่ด้านหลังของโรงแรมไม่ได้มีเพียงแห่งเดียว มันถูกแบ่งออกเป็นลานเล็กๆ พวกมันอยู่ที่นั่นเพื่อไม่ให้ใครต้องรบกวน และสถานที่ที่โรงแรมจะวางสัตว์เวทย์อยู่ด้านหลัง มีคนที่เชี่ยวชาญในการดูแลรถและสัตว์เวทย์ของแขก สัตว์ที่กินเนื้อสัตว์กินพืชและกินพืชถูกแยกออกจากกัน

จบบทแล้วนะครับ ขอบคุณมากๆนะครับ