Bringing The Farm To Live In Another World (ไปสร้างฟาร์มอีกโลกกันเถอะ) - ตอนที่ 312

บทที่ 312 – รถ

บนถนนของเมืองคาซ่ามีรถแปลกๆกําลังเคลื่อนไปข้างหน้า แต่อย่าไงไรก็ตามนั้นการเดินทางนั้นมีรถเพียงแค่ 2 คันเท่านั้น รถคันแรกดูเหมือนว่าจะทําขึ้นโดยวัตถุที่มีคุณค่ามากซึ่งเป็นไม้เนื้ออ่อนที่หายากของทวีปการปรากฏของรถนั้นมาแค่แปปเดียว มันเหมือนกับรถที่กิลแห่งความสว่างใช้แต่ก็เห็นได้ชัดว่ามันน่าจะเป็นรถของชนชั้นสูง

สิ่งที่สังเกตุเห็นได้กับรถคันนี้ก็คือมันไม่ได้เหมือนรถที่ถูกสร้างขึ้นโดยคนทวีปนี้ มันดูมีความสวยงามมากๆ และก็ดูเหมือนว่าจะเป็นการสร้างขึ้นโดยชนเผ่าของทุ่งหญ้า

งานฝีมือของชนเผ่านั้นมีความแตกต่างจากคนทั่วไปมาก คนทั่วไปนั้นมีวัตถุดิบจํานวนมากมันจึงทําให้พวกเขาใช้ชิ้นส่วนจากโลหะเป็นจํานวนมาก

แต่ชนเผ่าไม่ได้มีความสุขกับทรัพยากรมากนัก เพราะพวกเขาไม่ได้มีโลหะจํานวนมากและนั้นก็เป็นเหตุผลที่รถส่วนใหญ่ของพวกเขาทําขึ้นมากจากไม้ แต่พวกเขาก็มีชิ้นส่วนที่ทําจากโลหะเหมือนกันแต่มันก็ไม่ได้มีมากนักพวกเขาจําเป็นต้องใช้โลหะให้น้อยที่สุดเท่าที่จะทําได้

และก็จะเห็นได้ชัดว่ารถไม่คันนี้ถูกสร้างขึ้นโดยชนเผ่า ถ้าใครที่มีความรู้เรื่องนี้จริงๆ พวกเขาจะรู้ได้ทันทีเลยว่ารถของชนเผ่านั้นแตกต่างจากรถของคนในทวีปนี้มากๆ

สิ่งที่น่าแปลกไปกว่านั้นก็คือสัตว์ที่ลากรถนี้มันดูเหมือนกับวัว แต่มันก็มีความแตกต่างอยู่มากวัวนั้นจะมีเขาอยู่ด้านข้างหัวยาวประมาณ 2 เมตร

และเจ้าของรถคันนั้นก็คือเจ้าไห่ มันเป็นรถที่ถูกสร้างขึ้นมาใหม่ แต่เดิมรถคันนี้เป็นของลินด์เซเบกเกอร์และชั่วก็เป็นคนขับรถคันนี้ เขาเป็นคนที่ได้สํารวจป้อมภูเขาเหล็ก เขาใช้เวลาหลายวันในการอธิบายถึงสิ่งที่เขาค้นพบกับกรีนและค

1ไร่เห็นว่าชิวไม่มีอะไรจะทําเขาจึงให่ชิวมาเป็นคนขับรถของเขา

ชิวไม่ได้ปฏิเสธเจ้าไห่ ตอนนี้เขาเชื่อมั่นในความสามารถของนายน้อยของเขามาก เขายินดีมากที่ได้เป็นคนชับรถ

รถที่ตามรถของเจ้าไห่นั้น คนขับคือบล็อคเป็นเทพผู้มีพลังระดับหก สิ่งที่พวกเขาต้องการมากที่สุดก็คือประสบการณ์ และเจ้าไร่ก็ให้พวกเขามาและเป็นคนขับ

เจ้าไห่จะให้พวกเขาเปลี่ยนกันขับ หนึ่งคนขับและคนอื่นๆจะต้องอยู่ในมิติ พวกเขาจะได้ออกมาเปลี่ยนกัน ขับ

ทั้งสองคนดีใจที่ได้อยู่เป็นคนของเจ้าไร่ ที่ได้อยู่ในมิติและในป้อมภูเขาเหล็ก พวกเขาไม่ได้มีโอกาสออกไปไหนมานักพวกเขายังเด็กอยู่ และนี่ก็น่าจะเป็นช่วงเวลาที่ดีสําหรับการเรียนรู้ แต่พวกเขาก็ไม่ได้มีโอกาสทําเช่นนั้นเมื่อพวกเขาได้มาพวกเขาก็ไม่ได้ลงจากรถเลย

ภายในรถที่บล็อคกําลังขับรถเป็นสินค้าธรรมดาบางอย่างเพียงพอสําหรับใครบางคนที่ใช้ในระหว่างการเดินทางระยะยาวสิ่งนี้ทําให้คนเดินเท้าอยากรู้อยากเห็นมากขึ้น

เจ๋าไฟไม่ได้เริ่มนั่งรถไปที่เมืองคาซ่าจากแดนทมิฬ แต่กลับตัดสินใจที่จะมุ่งหน้าจากทุ่งหญ้า นี่คือความแปลกใหม่ของการขนของและอุปกรณ์ของพวกเขาจะไม่เกิดความสงสัยจากผู้อื่น

ภายในรถมีเจ้าไห่, ลอร่า, เม็กและเนียร์ การเดินทางครั้งนี้ มีความรู้สึกดีมากกว่า แต่การออกแบบค่อนข้างคล้ายกัน มีประตูอยู่ด้านหน้าและด้านหลังของรถเช่นเดียวกับหน้าต่างที่ทําจากกิ่งก้านกลางตู้ถูกปิดไว้ด้านบนเป็นเตามหัศจรรย์ที่คุณสามารถใช้เวทมนตร์หรือถ่าน เพื่อต้มน้ําส่วนบนของตู้จัดเครื่องมือต่างๆในขณะที่ส่วนล่างมีช่องแช่แข็งด้านซ้ายและด้านขวาสองแถวทําหน้าที่เป็นที่นั่งแม้จะมีสิ่งเหล่านี้แต่การขนส่งก็ยังคงมีมาก

บนผนังของรถมีผ้าห่มขนหนาผสานกับพื้น แม้ว่าข้างนอกหิมะและเย็นภายในรถมีความอบอุ่นเหมือนฤดูใบไม้ผลิ

เล่าไร่จะไม่ปล่อยให้ชิวและบล็อคถูกแช่แข็งอยู่ภายนอก เขาให้ทั้งสองเสื้อผ้าที่เหมาะสมสําหรับสภาพอากาศนอกจากนี้ที่นั่งทั้งสองคนขับถูกปรับเปลี่ยนเพื่อให้ลมหนาวจะทําอะไรพวกเขา

ระหว่างสิ่งเหล่านี้คุณลักษณะหลักที่โดดเด่นของรถคือความสามารถในการใช้งานในทวีปทวีปเอเชียกระจกอาจถือได้ว่าเป็นความหรูหราระดับสูงสุด แต่ตอนนี้พวกเขาถูกนํามาใช้ในการขนส่งของเจ้าไห่ดูเหมือนเจ้าไห่จะคงปรากฏตัวต่อหน้าไปเรื่อยๆ

มองไปทางด้านนอกผ่านหน้าต่าง ลอร่ายิ้มให้เจ้าไห่และพูดว่า “พี่ไห่ พี่คิดว่าคนที่เห็นรถคันนี้จะคิดว่าเจ้าของจะเป็นชาวเผ่าหรือไม่?”

เจ้าไหมองไปที่ผมย้อมสีน้ําตาลของลอร่าแล้วเขาก็ยิ้ม “ฉันไม่คิดอย่างนั้น ฉันไม่ได้ยินเสียงชาวเผ่าคนใด”

ลอร่ายิ้มแล้วเธอก็ตอบว่า “แล้วมันเป็นยังไง ความคิดของฉันดีไหม”

เม็กมองผมทองของเจ้าไห่แล้วเธอหันไปหาลอร่าและหัวเราะ “ดีมากเธอจะต้องรู้ว่านายน้อยยังปลอมตัวก่อนที่เมืองหลวงของจักรพรรดิ คราวนี้มันจะไม่มีปัญหา และใครจะสงสัยว่าการมีตัวตนอยู่ในปัจจุบันของพี่ไห่”

ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยแว่นตาสีชมพู คู่กับผมสีทองของเขาและคิ้วไฮไลต์ของเขา จริงๆแล้วดูเหมือนว่าเขาเป็นคนที่อายุน้อยๆ

เมื่อมองไปที่เท่าไห่ ลอร่าไม่สามารถยิ้มได้เช่นเดียวกับตอนที่เท่าไห่มาปรากฏตัวครั้งแรก เธออยากรู้อยากเห็นและถามเม็ก, เม็กบอกฉันทั้งหมดเกี่ยวกับวิธีการที่พี่ไม่กลับมาที่เมืองหลวงของจักรวรรดิ”

เม็กยิ้ม “แน่นอนเขายิ่งแย่กว่าข่าวลือที่เธอไม่รู้ แต่เขา….”

เจ๋าไฟไม่ได้พูดอะไร แต่เกาหัวของเขาและมีอาการปวดหัว แต่เขาไม่สามารถทําอะไรสิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่อดีตอดัมได้ตอนนี้เขาใช้ร่างของอดัมแล้วเขาจึงต้องเป็นเจ้าของสิ่งเหล่านี้

เมื่อมองไปที่สาวๆ พูดคุยกันอารมณ์ของพวกเขาก็กลายเป็นดี เขารู้สึกมีความสุขมากๆรู้สึกอบอุ่นมากๆ

ขบวนรถของเจ้าไห่ปรากฏที่ที่ไม่ไกลจากเมืองเมืองคาซ่า ก่อนที่จะมืดเขาก็มาถึงเมืองคาซ่าแล้ว

เพราะพวกเขาไม่ได้มีตราประจําตัวทหารจึงหยุดขบวนรถที่ประตู แต่ขู่เอาตราของนักเวทย์ออกมาและมอบให้ทหารของเมืองเพื่อดู ทหารได้อนุญาตให้พวกเขาเดินทางไปถึงประเทศต่างๆ นักเวทย์ในทวีปมีสิทธิ์เข้าเมืองได้ฟรี

อย่างไรก็ตามทหารของเมืองยังคงสงสัยเกี่ยวกับเจ้าไห่แม้ว่า ตระกูลเพอร์เซลล์จะอยู่ในทวีปพวกเขาไม่ไกลจากทุ่งหญ้า ยังคนเหล่านี้ไม่เคยเห็นวัวยักษ์แบบนี้มาก่อน วัวยักษ์นี้เป็นสัตว์ที่เป็นสัตว์ของชนเผ่าดังนั้นพวกมันจึงไม่ถูกขายคนในทวีปนี้จึงไม่รู้จักพวกมัน

เจ้าไห่เข้าไปในเมืองและดึงดูดความสนใจของผู้คนไว้ภายในทันที พวกเขาไม่เคยเห็นวัวยักษ์มาก่อนจึงได้นําความอยากรู้อยากเห็นของพวกเขามาสู่ขบวนรถของนายหวงไห่

เจ๋าไฟไม่สนใจพวกเขา รถของเขาได้หยุดลงที่หน้าโรงแรมที่ใหญ่ที่สุดของคาซ่า ผู้เข้ารับการต้อนรับของโรงแรมคิดทันทีว่า เจ้าไห่เป็นคนที่มีอิทธิพล เขารีบมาข้างหน้าและทักทายจากด้านนอกรถ “โรงแรมเชล ลี่ย์ต้อนรับแขกผู้มีเกียรติ”

ชิวมองที่ผู้ดูแลเขายืนขึ้นจากที่นั่งและเตรียมบันไดที่ซ่อนอยู่ใต้รถและพูดว่า “นายน้อยพวกเรามาถึงแล้ว”

ประตูรถเปิดออกแล้วสองคนก็ออกมายืนอยู่ทั้งสองข้างของบันไดเจ้าไห่ออกมาจากรถ จับมือลอร่าและเมื่อเขาเดินลงบันไดเขาก็ปล่อยมือของลอร่าและจับเม็กไว้ จากนั้นเขาก็ค่อยๆเดินลงบันไดไม่สนใจผู้ดูแลและเดินตรงเข้าไปในโรงแรม

ตนอื่นๆ ไม่ได้ถูกรุกรานแทนที่จะเป็นหัวหน้าของเจ้าไร่ที่ใหญ่ขึ้นในใจของเขา เขาไม่สามารถเรียกคนอื่นได้เช่นเขา นี่อาจเป็นเพราะกลิ่นอายของเจ้าไร่ทําคนอื่นๆ เพียงแค่อยู่ที่นั่นคํานับและไม่ได้ปฏิบัติตามเจ้าไห่ภายในโรงแรม

ชิวหันไปทางผู้ดูแลและพูดว่า “จงดูแลรถม้าและสัตว์ของเรา ถ้ามีข้อผิดพลาดใดๆ ฉันจะจัดการกับคุณแน่”

ผู้ดูแลตอบทันทีว่า “แขกของเราสามารถผ่อนคลายได้โรงแรมของเราจะมั่นใจได้ว่าจะไม่มีข้อผิดพลาด คุณสามารถส่งให้ฉันได้เลย”

ผิดแลตอบทันทีว่า “แขกของเราสามารถผ่อนคลา

ชิวพยักหน้าจากนั้นเขาก็ส่งให้บล็อคและเดินเข้าไปในโรงแรม

เข้าห้องโถงมีพื้นที่พักผ่อนทั้งสองด้านของห้องโถง เจ้าไห่นั่งอยู่ที่นั่นขณะที่ลอร่าอยู่กับพนักงานต้อนรับของโรงแรม

จบบทแล้วนะครับ