Bringing The Farm To Live In Another World (ไปสร้างฟาร์มอีกโลกกันเถอะ) - ตอนที่ 257

บทที่ 257 – การเปลี่ยนแปลงของป้อมภูเขาเหล็ก

น้ําแห่งชีวิตนั้นมีชื่อเสียงมากในทวีปนี้ ถ้ามีคนรู้ว่าเจ่าไห่มีมัน มันก็อาจทําให้คนนั้นอิจฉาเจ่าไห่มาก

แต่สิ่งที่เจ๋าไห้ไม่เข้าใจนั่นก็คือไม่เคยมีใครใช้น้ําแห่งชีวิตเพื่อฟื้นฟูพืช มันน่าจะเป็นไปได้ว่ามิติสามารถเพิ่มความสามารถของน้ําแห่งชีวิตได้?

ขวดที่ฟาโรม่าให้กับเจ่าไห่มีขนาดใหญ่พอๆ กับฝ่ามือของเขา คอเป็นรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าเช่นเดียวกับขวดเหล้าที่เขาเคยเห็นมาก่อนบนโลก ขวดเต็มไปด้วยภาพสลักซึ่งทําให้ดูสวยงามมาก

ลอร่ามองขวดและพูดว่า ” ขวดนี้ดูเหมือนผลิตภัณฑ์จากคนแคระ คนแคระนั้นรักธรรมชาติมากและมีมาตรฐานสูงเกี่ยวกับศิลปะ งานศิลปะทุกชิ้นต้องมีมากกว่าสิ่งที่ “เยี่ยมยอด” และสามารถบอกและส่วนใหญ่จะขึ้นอยู่กับลักษณะของธรรมชาติ ดูการแกะสลักเหล่านี้สิ สวยงามมาก พวกมันมีรูปเหมือนกับเถาองุ่น ขวดทุกใบถูกทําขึ้นอย่างประณีตเพื่อให้เห็นเส้นใย การสร้างเวทมนตร์พิเศษสําหรับแถนบนขวด แต่ฉันไม่รู้ว่ามันคืออะไร”

เจ้าไหมองไปที่การแกะสลักนั้น มันเป็นสิ่งที่น่าตื่นเต้นจริงมันสวยมากๆ แต่เขาไม่รู้เกี่ยวกับส่วนการสร้างเวทมนตร์ มิติไม่ได้แจ้งให้เขารู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ ดังนั้นตอนนี้จะดูเหมือนว่ามันไม่ได้เป็นการสร้างความมหัศจรรย์จริงๆ

เจ้าไห่ชอบขวดนี้มาก เขาส่ายมันเบาๆ และสังเกตเห็นว่ายังคงเหลืออีกครึ่งขวดไว้ ตอนนี้เขาไม่ค่อยให้ความสนใจกับขวดมากนัก ดังนั้นเขาจึงดื่มมันทั้งหมดไป

น้ําแห่งชีวิตนั้นไม่ได้มีรสเหมือนน้ําธรรมดา มันมีรสชาติที่พิเศษมาก มันมีความสดชื่นและเป็นธรรมชาติมาก

เจ่าไห่พยักหน้าและพูดว่า “มันมีรสชาติที่ดีมากๆ และไม่มีรสชาติที่แย่เลย และน้ํานี่ก็มีกลิ่นที่หอมมากๆอีกด้วย”

ลอร่าและคนอื่นๆ หัวเราะก่อนที่พวกเขาจะดื่มน้ําเข้าไป รสชาติที่สดชื่นเหมาะสําหรับผู้หญิง 

เจ่าไห่พาพวกเขาไปที่ฟาร์มปศุสัตว์ เจ๋าฉินอี้ไม่สามารถจัดการฟาร์มปศุสัตว์ได้เนื่องจากเธอเป็นนางฟ้าในโรงงาน ดังนั้นเจ๋าไฟจึงต้องจัดการเรื่องฟาร์มปศุสัตว์ให้มากขึ้นเป็นการดีที่มูฮ่าได้เข้าร่วมในขณะนี้ ตอนนี้เขาสามารถปล่อยให้มูฮ่าจัดการได้

เจ้าไหสั่งให้มูฮ่าทําความคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมก่อนที่จะจัดการฟาร์มปศุสัตว์ แต่ตอนนี้เจ้าไร่ก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่ามูฮ่าปรากฏออกมาได้อย่างไร

ไม้เท้าทําจากทองคําที่ละเอียดและประณีตมาก เส้นเอ็นสัตว์จํานวนมาก ในขณะที่ด้ามจับของไม้เท้าทํามาจากกระดูกแห่งวิญญาณ

กระดูกแห่งวิญญาณเป็นสิ่งที่หาได้ยากในทวีป ดังนั้นมันน่าจะมีเพียงไม่กี่คนที่รู้เรื่องนี้ มีคนส่วนน้อยที่รู้วิธีการสร้างมัน คนที่รู้จักเท่านั้นที่คิดจะใช้มันในการสร้างไม้เท้านี้

สิ่งที่พวกเขาไม่รู้ก็คือกระดูกแห่งวิญญาณมีความสามารถพิเศษซึ่งจะผนึกดวงวิญญาณ วิญญาณประทับตราหมายความว่าดวงวิญญาณของผู้ตายสามารถผนึกเข้าไปในกระดูกซึ่งจะทําให้มั่นใจได้ว่าวิญญาณจะไม่หายไปไหน เมื่อได้พบร่างกายที่เหมาะสมแล้ววิญญาณจะถูกดึงออกมาจากกระดูกและใส่เข้าไปในร่างกายและบุคคลนั้นจะถูกมองว่าฟื้นขึ้นมาใหม่

อย่างไรก็ตามไม่มีเวทมนตร์ที่จะทําเช่นนี้บนทวีปอาร์ค เนื่องจากไม่มีสัตว์เวทย์ที่มีกระดูกแห่งวิญญาณได้ จึงไม่มีใครรู้เรื่องเหล่านี้เลยแม้แต่น้อย แต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมด

จริงๆแล้วกระดูกแห่งวิญญาณมีความสามารถอีกอย่างหนึ่ง ซึ่งก็คือการได้รับความรู้สึกของตัว เองที่ละน้อย แต่ความรู้สึกไม่สามารถเรียกได้ว่าเป็นวิญญาณเพราะมันอ่อนแอมาก

ในส่วนของช่องว่างของกระดูกจะเหมือนกับคอมพิวเตอร์เปล่าๆ เพียงเพิ่มโปรแกรมบางอย่างลงในคอมพิวเตอร์และจะทํางานได้ตามปกติ มันเป็นเพราะการเปลี่ยนแปลงของมิติที่มอ่าปรากฏตัว

เนื่องจากมูฮ่าถูกสร้างขึ้นตามเนื้อที่ข้อมูลทั้งหมดที่เกี่ยวกับฟาร์มปศุสัตว์ จึงได้รับการป้อนเข้าไปในหมู่บ้านโดยตรง ซึ่งเป็นความรู้ของเจ๋าไห้ไม่จําเป็นต้องทําความคุ้นเคย

แม้ว่าเจ๋าฉินอี้จะไม่สามารถจัดการฟาร์มปศุสัตว์ได้ แต่มูฮ่าก็ไม่สามารถจัดการฟาร์มได้และเจ้าเหวินก็ไม่สามารถเข้าไปแทรกแซงได้ แต่ทั้ง 3 คนสามารถเดินทางมาระหว่างสองสถานที่ได้อย่างอิสระ โดยเฉพาะเจ้าฉินอี้ที่ดูมีชีวิตชีวามากขึ้น ซึ่งติดตามและเล่นกับมูฮ่าเช่นเดียวกับเด็กที่ได้พบของเล่นใหม่ๆ

หลังจากที่แยกแยะเรื่องราวในฟาร์มปศุสัตว์ เจ้าไห่และคนอื่นๆ ก็กลับไปที่ป้อมภูเขาเหล็ก กรีนน่าจะอยู่ที่นั่นในตอนนี้ เว้นเสียแต่ว่ามีอะไรที่สําคัญกรีนและคนอื่นๆ จะไม่เข้ามาในมิติ แม้แต่คาเรทได้ทําห้องทดลองขึ้นในป้อมภูเขาเหล็ก

มนุษย์เป็นสัตว์สังคมเลยล่ะ พวกเขาต้องสื่อสารกับผู้อื่น กรีนและคาเรทมีอายุและประสบการณ์ใกล้เคียงกัน ดังนั้นทั้ง 2 คนนี้ก็เข้ากันได้ดี เนื่องจากไม่เคยมีปัญหาในทุ่งหญ้า เขาถูกพามาที่ปัอมภูเขาเหล็ก ซึ่งปล่อยให้พวกเขาได้เรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับสภาพแวดล้อมโดยรอบเพื่อที่จะเตรียมความพร้อมสถานที่ที่จะกลายเป็นผู้ที่สําคัญที่สุด

ชายชราทั้งสองคนรู้ดีว่าไม่ว่าเจ้าไห่และคนอื่นๆ จะไปที่ใด แดนทมิฬก็ยังเป็นรากฐานของพวกเขาและเป็นรากฐานในการพัฒนาตระกูลบูดา

มิติอาจให้ความช่วยเหลือได้ แต่ถ้าเจ่าไฟไปแล้วตระกูลจะขึ้นอยู่กับอะไร?

เมื่อไปถึงป้อมภูเขาเหล็ก เจ้าไห่และคนอื่นๆ ก็สังเกตเห็นว่า

กรีนและคาเรทไม่อยู่ แม้แต่เมอร์รินก็หายไป พสกเขาได้รู้จากมาสว่าทั้งสามคนไปที่ทะเลสาบใต้ดิน

จากนั้นพวกเขาก็เดินไปที่ทะเลสาบใต้ดินในภูเขา แต่พวกเขาไม่พบทั้งสามคน เจ๋าไห้ไม่ได้กังวล ขณะนี้แดนทมิฬปลอดภัยมาก ดังนั้นไม่น่าจะมีอะไรเกิดขึ้นได้ เป็นไปได้ว่าพวกเขาเพิ่งไปที่อื่น

เจ่าไห่และคนอื่นๆ ก็กลับไปที่ปราสาท โรงสีข้าวกําลังดําเนินการได้ตามปกติและเป็นโรงงานสกัดน้ํามัน กระต่ายตาสีฟ้าได้รับการเลี้ยงดูในขณะที่แกะ 2 ตัวอยู่ในสภาพดีโดยไม่มีอาการเจ็บหรืออาการปวย ทุกอย่างทํางานได้ดีไปหมด

แม้ว่าอุณหภูมิจะลดลง แต่ภายในปราสาทไม่ได้มีอุณหภูมิลดลง เพราะภายในปราสาทมีดอกไม้ของเจ้าฉินอี้อยู่

เนื่องจากสภาพภูมิอากาศ สภาพดินที่ดีขึ้นจึงไม่สามารถปลูกได้และได้เก็บเกี่ยวข้าวโพดในหุบเขาแล้ว อย่างไรก็ตามเจ้าไห่มีแนวคิดใหม่ๆ เขาปล่อยให้เจ้าฉินอี้เอารากของเขาออกไปในหุบเขาเพื่อให้อุณหภูมิที่นั่นสูงขึ้นและก็อาจจะปลูกพืชได้อีกครั้ง

ตอนนี้ปราสาทก็คึกคักเหมือนมีคู่สมรสอีกคู่หนึ่ง แน่นอนเช่นเดียวกับก่อนหน้าที่เง่าไห่จัดพิธีแต่งงานสําหรับพวกเขาและให้พวกเขามีใบรับรองการสมรสในขณะที่ยังให้สถานะคนธรรมดาแก่พวกทาส

เจ๋าไห้ไม่ต้องการให้ทาสเป็นทาสตลอดไป กองทัพไม่สามารถไว้กับทาสได้เพียงลําพังเจ้าไห่ไม่คิดจะเปลี่ยนทาสให้เป็นพลเรือน

เล่าให้ไม่ได้กังวลว่าทาสจะออกไปหลังจากที่ได้รับสถานะทางพลเรือน พวกเขาไม่สามารถออกจากเจ้าไม่ได้ ไม่มีใครจะยอมรับตัวตนพลเรือนของตนนอกรกร้างว่างเปล่าพวกเขาจะถูกจับเพราะเป็นทาสที่หนี

พวกทาสรู้สึกพอใจมากไม่เพียงแต่เนื่องจากเจ้าไม่ได้ให้สถานะพลเรือนแก่พวกเขา แต่ก็เพราะเล่าให้ได้มอบที่ดินและบ้านให้แก่พวกเขา ช่วยให้เข่าให้ได้ทําสิ่งต่างๆให้พวกเขามีเงินเพื่อใช้จ่ายแม้ว่าตอนนี้พวกเขาต้องใช้เงินเมื่อกินอาหารและผักแล้วราคาก็ต่ํา พวกเขาทั้งหมดสามารถประหยัดเงินในการซื้อสิ่งจําเป็นและสิ่งที่พวกเขาชอบได้

ตอนนี้ในป้อมภูเขาเหล็กมีตลาดขายของแล้ว ตลาดนั้นมีชื่อว่ารีเคนมีเพียงคนเดียวที่คอยดูแลและนั่นก็คือจูทาสของเจ้าไห่

ตลาดนี้ออกแบบโดยเจ๋าไร่ตามซูเปอร์มาร์เก็ตบนโลก ทุกวัน พวกเขาทั้งสองคนจะปล่อยให้ทาสบางส่วนเติมเต็มหุ้นขณะที่จู เพียงคนเดียวจะเฝ้าดูในช่วงเวลาปกติ ไม่ว่าจะเป็นทาสหรือพลเรือนทุกคนสามารถมาซื้อสิ่งของได้โดยมีราคาเท่ากันแน่นอนว่าจูได้รับการชําระเงินที่ทางเข้าเท่านั้น ดังนั้นทุกคนจึงซื้อสิ่งที่พวกเขาชอบและชําระเงินให้

ลอร่าไม่เคยได้ยินร้านดังกล่าวมาก่อน เธอคิดว่านี่เป็นโอกาสที่จะมีสิ่งของถูกโจรกรรมแต่เจ้าให้ไปข้างหน้าด้วย สิ่งที่ทําให้เธอประหลาดใจก็คือไม่มีอะไรถูกขโมยมาตั้งแต่เปิดตลาดไม่ได้มีเพียงอย่างเดียวเลยที่จะหายไป

ไม่ใช่แค่ลอร่าที่รู้สึกประหลาดใจ เจ๋าไร่ก็รู้สึกประหลาดใจมาก เขาไม่ได้คิดว่าพวกทาสที่กลายเป็นพลเรือนเพียงชั่วระยะเวลาอันสั้นจะมีเรื่องแบบนี้ได้

สิ่งที่เขาไม่รู้ก็คือว่าเป็นเพราะพวกทาสได้รับเงินและให้พวกเขาเป็นพลเรือน พวกเขาจะไม่ขโมยอะไร สําหรับพวกเขาความสามารถในการซื้อของตามปกติก็เป็นความสุขได้เช่นกันพวกเขาไม่ ได้มีโอกาสทําเช่นนั้นมาก่อน ตอนนี้พวกเขามีมันแล้ว พวกเขาจะไม่ปล่อยให้มันไป

เล่าให้ไม่ได้สร้างตลาดนี้เพื่อหารายได้ เขาหวังว่าพลเรือนจะสามารถนําไปสู่ชีวิตปกติได้ การซื้อและขายสิ่งที่คนธรรมดาสามารถทําได้ เขาไม่ต้องการให้คนที่เป็นทาสของเขามีชีวิตอยู่แม้ว่าจะมีลักษณะเหมือนพลเรือนก็ตาม

ป้อมภูเขาเหล็กตอนนี้ดูเหมือนปราสาทจริงๆในตอนนี้ พวกทาสที่ทํางานกะในโรงสีข้าวและโรงงานน้ํามันจะไปช้อปปิ้งเป็นรอบๆ ส่วนคนอื่นๆที่ไม่ได้ไปซื้อของ พวกเขาก็จะมานั่งเล่นนั่งคุยกัน

เจ้าไห่พอใจกับสถานการณ์ปัจจุบันของปราสาท เขารู้ว่าการเปลี่ยนแปลงจะเกิดขึ้นที่นิดแต่มันก็จะเป็นไปไม่ได้ที่จะทําเช่นนี้เมื่อเขามาถึงตอนแรกๆ แต่ตอนนี้ทุกอย่างเริ่มดีขึ้นแล้ว

เจ่าไห่และคนอื่นๆ นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นของปราสาท ลอร่ามองไปรอบๆ และยิ้มอยู่ๆเธอก็พูดว่า “จริงๆ แล้วฉันยังคงชอบที่นี่เพราะรู้สึกว่าเมื่ออยู่ที่นี่แล้วมีความสุขมาก”

เจ่าไห่หัวเราะและพูดว่า “แน่นอน เธอตั้งทุกอย่างด้วยตัวเธอเอง แน่นอนว่าความรู้สึกที่เหมีอนอยู่บ้านก็ดีอยู่แล้ว แล้วเธอไม่เป็นห่วงพ่อของเธอหรอ?”

ลอร่าหัวเราะและพูดว่า “ไม่เป็นไร ถ้าพวกเขาพูดว่าพวกเขาไปที่ทะเลสาบในภูเขาพวกเขาจะต้องอยู่ที่นั่น ฉันคิดว่าพวกเขาต้องไปดูว่าที่มาของมันอยู่ที่ไหนและคืออะไรที่ทําให้มันเกิดขึ้นพวกเขาน่าจะพยายามหามันอยู่”

เจ๋าไร่พยักหน้าและพูดว่า “ฉันได้ยินมาว่าพวกเขาต้องการวาดแผนที่รายละเอียดเส้นทางของภูเขาภูมิประเทศและทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่รอบตัวเรา นี่คือบ้านของเรา ดังนั้นเราควรมีความเข้าใจที่ถูกต้องเกี่ยวกับเรื่องนี้”

เสียงของคาเรทดังออกมาจากข้างนอก เจ่าไห่และคนอื่นๆ ลุกขึ้นยืนก่อนที่คาเรท, กรีนและเมอร์รินจะเข้ามา ทั้ง 3 คนตกใจแล้วกรีนก็ถามด้วยรอยยิ้มว่า เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า?”

เจ้าไห่ส่ายหัวและพูดว่า “ไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอก เราเพิ่งเสร็จสิ้นเรื่องของเราก่อนหน้านี้ดังนั้นเราจึงกลับมาที่นี่”

หลังจากที่พวกเขานั่งลงลอร่าอธิบายว่าเกิดอะไรขึ้นในช่วงสองสามวันที่ผ่านมานี้กับกรีนคาเรทและเมอร์รินผู้ฟังอย่างเงียบๆ พวกเขาไม่เคยคิดว่ามีหลายสิ่งที่เกิดขึ้นบนทุ่งหญ้าในช่วงเวลาสั้นๆ

เมื่อลอร่าพูดจบกรีนพูดด้วยความสงสัยว่า ”นายนาย สาบานอะไรกับเวลส์ไปงั้นหรอ?”

เจ้าไห่ยิ้มและพูดว่า “มันไม่สามารถทําอะไรได้ในตอนนั้น ถ้าฉันไม่เห็นด้วยกับมันความร่วมมือกับเวลส์จะผ่านพ้นไป ปัจจุบันชนเผ่าขนาดใหญ่เกือบทั้งหมดมีพ่อค้าที่ทํางานร่วมกันมาเป็นระยะเวลานาน ดังนั้นเราจึงไม่สามารถแทรกแซงได้ ถ้าเราไม่รับโอกาสนี้ เราไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ธุรกิจของเราจะประสบความสําเร็จในทุ่งหญ้า ฉันจึงตัดสินใจที่จะทําแบบนั้นไป”

คาเรทเห็นด้วยกับสิ่งที่เล่าให้ได้ทําไป เขาพยักหน้าและพูด “ฉันคิดว่าเจ้าไห่ทําในสิ่งที่ถูกต้องแล้ว เผ่าเฮคัสค่อนข้างอยู่ในจุดที่สูงบนทุ่งหญ้า เผ่านักรบจะไม่กล้าที่จะหาเรื่องพวกเราอย่างแน่นอน แม้ชนเผ่านักรบที่ได้รับการจัดอันดับสูงๆ ก็จะจะไม่กล้าคิดอะไรแบบนั้น ถ้าเราสามารถสร้างความผูกพันกับพวกเขาได้จะเป็นการดีสําหรับธุรกิจของเราในทุ่งหญ้า ฉันเคยได้ยินเรื่องคําสาบานด้วยเลือดมาก่อนหน้านี้ มันเป็นหนึ่งในคําสาบานที่สําคัญที่สุดของเหล่าชนเผ่า ถ้าเวลส์กล้าที่จะสาบาน มันก็หมายความว่าเขาไม่ได้มีเจตนาร้ายต่อเท่าไห่ และนี่ก็เป็นเหตุผลที่เพียงพอแล้ว

เจ้าไห่พยักหน้า เมื่อเขากําลังจะพูดอะไรบางอย่างความรู้สึกของเขาเปลี่ยนไปและเขาก็พูดออกมา ”เราต้องกลับไป เดี๋ยวนี้ซอบบี้เห็นว่านกอินทรีย์บินกลับมา หลังจากได้อําลากรีน, คาเรทและเมอร์ริน เขาก็พาลอร่าและคนอื่นๆ กลับไปที่ที่ตั้งแคมป์ในทุ่งหญ้า

กําลังพัฒนานะครับ หากอ่านไม่รู้เรื่องก็ขออภัยด้วยนะครับ