Bringing Culture to a Different World - ตอนที่ 68

อัศวินสามคนและผู้ช่วยของนาง รวมถึงเมสซากลับไปที่พักของพวกเขา

ที่พักของพวกเขาคือโบสถ์เล็ก ๆ ที่ตั้งอยู่ในทางตะวันตกของนอร์แลนด์ โบสถ์แห่งนี้เป็นหนึ่งในอาคารที่เก่าแก่ที่สุดในนอร์แลนด์ มิชชันนารีผู้ยิ่งใหญ่เป็นคนสร้างขึ้น

นอกจากนี้ยังเป็นโบสถ์แห่งเดียวในนอร์แลนด์ที่ใช้เพื่อสวดภาวนาต่อเทพเจ้าแห่งแสงสว่างและความชอบธรรม โมนิการ์

จากสิ่งนี้จะเห็นได้ว่าศาสนจักรไม่มีอิทธิพลมากนักในนอร์แลนด์ ในประเทศอื่น ๆ เมืองใหญ่ ๆ ทุกแห่งจะมีมหาวิหารหนึ่งหรือสองแห่ง

“เจ้าจะปล่อยให้ปีศาจตัวนั้นไปจริงๆเหรอ? ข้าจำได้ว่าคนแคระของเมืองนี้ต้องทำงานในตอนกลางวัน พวกเขาจะไปโรงเตี๊ยมในช่วงบ่าย และตอนกลางคืน บางทีเราควรใช้ประโยชน์จากช่วงเวลานั้น…”

เหล่าอัศวินที่ติดตามเมสซามีหน้าตาบูดบึ้งบนใบหน้าของพวกเขา สิ่งที่น่าอัปยศอย่างการถูกคนแคระขับไล่ออกจากโรงเตี๊ยมเป็นสิ่งที่พวกเขาไม่เคยสัมผัสมาก่อน

“ไม่ได้เด็ดขาด!”

ผู้ช่วยของเมสซารีบปฏิเสธโดยไม่คิดหน้าคิดหลังทันที

“ เกือบครึ่งหนึ่งของผู้มีอำนาจในนอร์แลนด์อยู่ภายใต้การปกครองของคนแคระ นอกจากนี้ในบรรดาคนแคระที่เราพบในโรงเตี๊ยมแห่งนั้น คนหนึ่งเป็นผู้อาวุโสของตระกูลฟรอสแอ็ก…ถ้าความทรงจำของข้าไม่ผิดพลาดท่านคาร์ดินัลของเรามีข้อตกลงการค้าผลึกออริจินัมกับกลุ่มคนแคระนั้น ดังนั้นท่านอัศวินโปรดสงบสติอารมณ์ก่อน”

แม้ศาสนจักรจะมีเหมืองผลึกออริจินัมของตนเอง พวกเขายังคงต้องซื้อผลึกออริจิเนียมคุณภาพสูงจากคนแคระโดยเฉพาะคนแคระที่อาศัยอยู่ในนอร์แลนด์

แร่ที่อยู่ใต้เมืองนอร์แลนด์มีผลึกออริจิเนียมคุณภาพสูงจำนวนนับไม่ถ้วน!

หลังจากฟังคำพูดของผู้ช่วย เหล่าอัศวินหน้าใหม่ก็เข้าใจว่าอารมณ์หุนหันพลันแล่นของเขาอาจทำให้เกิดเรื่องร้ายแรงหากพวกเขาไปยั่วยุคนแคระของนอร์แลนด์

“ แต่ผู้บัญชาการ ท่านไม่รู้สึกว่าคนแคระพวกนั้นตอบสนองแปลก ๆ เกินไปหรอ?”

“ ใช่ มันเหมือนกับว่าพวกเขาถูกปีศาจชักนำให้หลงทาง”

พวกเขาไม่ได้คาดหวังว่าคนแคระเหล่านั้นจะเสนอตัวเข้ามาช่วยโรงเตี๊ยม

อัศวินทุกคนที่พบเห็นคนแคระที่โรงเตี๊ยมใจหินต่างตระหนักดีว่าคนแคระเหล่านั้นดูเหมือนจะบ้าคลั่งไปแล้ว ราวกับว่าการทำลายโรงเตี๊ยมจะทำให้พวกเขาถึงแก่ความตาย

“อย่าพูดอีกเลย ทั้งหมดนี่เกิดจากความหุนหันพลันแล่นของข้า ข้าตัดสินใจใช้โอกาสนี้สำรวจโรงเตี๊ยมนั้นสักระยะ ข้าจะให้หัวหน้าโรงเตี๊ยมตระหนักว่าปีศาจร้ายเป็นยังไง ข้าจะพยายามเปิดโปงแผนการของพวกปีศาจ”

สายตาของเมสซาจับจ้องไปที่รูปปั้นที่อยู่ตรงกลางโบสถ์ตลอดเวลา นางรู้สึกราวกับว่านี่เป็นบททดสอบที่พระเจ้าประทานให้นาง

ในอดีตเมสซาจะจัดการปัญหาทั้งหมดด้วยดาบของนาง ไม่ว่าจะขัดแย้งกับมนุษย์คนอื่น หรือขัดแย้งกับปีศาจ ดาบของนางคือทางออก

แต่การเป็นอัศวินที่มีคุณสมบัติเหมาะสม การมีความสามารถในการต่อสู้ที่ทรงพลังเพียงอย่างเดียวนั้นยังไม่เพียงพอ เราต้องมีจิตตานุภาพที่น่าเกรงขาม และหัวใจที่แน่วแน่ด้วย

ด้วยเหตุนั้นเมสซาจึงตั้งใจที่จะกำจัดปีศาจตัวนั้นโดยไม่ใช้ดาบของนาง

“ ผู้บัญชาการข้าคิดว่าเราควรไปโรงเตี๊ยมด้วยกัน การจัดการปีศาจนั้นไม่ง่ายอย่างแน่นอน” เทมพลาร์เปล่งเสียง เขากังวลที่เมสซาจะเข้าไปในที่ซ่อนของปีศาจด้วยตัวนางเอง

“ ข้ามีภารกิจที่สำคัญยิ่งกว่าสำหรับพวกเจ้าทุกคน”

เมสซาหันไปมองผู้ช่วยของนาง นางหยิบเหรียญสามเหรียญที่ใช้เป็นตั๋วของโรงละครไวเซนาสเซ่ออกมา

“ เราต้องประกาศการมีอยู่ของปีศาจให้โลกรู้ โรงละครแห่งนี้อาจมีส่วนเกี่ยวข้องกับปีศาจ ด้วยเหตุนี้ข้าจึงอยากให้เจ้าทุกคนรีบแจ้งสมาคมทั้งหมดว่าที่โรงละครแห่งนั้นมีปีศาจ”

ศาสนจักรดำรงอยู่มานานกว่าสหัสวรรษ ในช่วงเวลานั้นพวกเขาได้เผยแพร่คำสอนของตนไปทั่วโลก แม้เมสซาจะไม่สามารถมั่นใจได้ว่ามีผู้เชื่อในคำสอนของตนในประเทศอื่น ๆ มากแค่ไหน แต่ความพยายามของศาสนจักรของพวกเขาทำให้หลายคนกลายเป็นศัตรูกับปีศาจอย่างแน่นอน

“ครับ!”

ผู้ช่วยของนางรับเหรียญไป

“ เราจะทำบททดสอบนี้ให้เสร็จสิ้น ก่อนที่หัวหน้าบาทหลวง ดีไซเลสจะมาจะมาถึง ขอให้ความรุ่งโรจน์ของพระองค์ปรากฏขึ้นท่ามกลางพวกเรา”

อัศวินหญิงผู้ไม่หวั่นไหวแสดงความศรัทธาของนางที่มีต่อรูปปั้น ด้วยเหตุนี้ผู้ช่วยของนาง และอัศวินทั้งสามจึงรีบออกจากโบสถ์เพื่อทำงานที่ได้รับมอบหมาย

……

“ ทำไมเจ้าไม่สอนบทเรียนให้กับพวกเทมพลาร์?”

ซิริยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์โบกไม้เท้าเวทมนตร์ที่เพิ่งซื้อมา ไม้เท้ายาว 1.5 เมตร มีผลึกออริจินั่มรูปปริซึมถูกฝังอยู่บนหัวของไม้เท้า

ซิริถือไม้เท้าโบกมือไปมาเหมือนหอก

ก่อนที่จะพบกับโจชัว สื่อเวทมนตร์ของซิริและสิ่งประดิษฐ์ล้วนไม่พอ เมื่อนางเจอหมีสีน้ำตาลหรือหมาป่าสีขาวในป่าโดยทั่วไปนางจะหยิบไม้ขึ้นมาจากพื้นเพื่อเผชิญหน้ากับสัตว์ร้ายเหล่านั้น

ด้วยเหตุนี้ในขณะที่ซิริออกไปซื้อไม้เท้าเวทมนตร์โดยใช้เงินเดือนที่โจชัวให้นาง นางจึงเลือกไม้เท้าที่ดูน่าจะ “เก่งในการต่อสู้” ทันที

พลังการต่อสู้ของซิริเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าจากตอนที่นางพบโจชัวครั้งแรก นางมั่นใจด้วยซ้ำว่านางสามารถผ่านการประเมินนักเวทย์ระดับสี่ได้

“ เอาชนะพวกเขา แล้วหาโอกาสกำจัดพวกเขา? ซิริ…เจ้าไม่เชื่อว่ามีทางเลือกอื่นนอกจากการฆ่าศัตรูใช่มั้ย?” โจชัวถาม

“ การกำจัดศัตรูเป็นเรื่องธรรมดาไม่ใช่หรอ? หากอัศวินเหล่านั้นค้นพบตัวตนที่แท้จริงของเจ้า พวกเขาจะพยายามฆ่าเจ้าอย่างแน่นอน อืม…เดี๋ยวก่อนข้ารายงานให้พวกเขาฟังดีไหมนะ?”

แต่นางคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้เพียงชั่วครู่ก่อนที่จะล้มเลิกความคิดนั้น

สาเหตุส่วนใหญ่น่าจะมาจากต้นฉบับของลีออง : เพชฌฆาตมหากาฬที่โจชัวถือไว้ในมือ

“ การฆ่าศัตรูเป็นการตัดสินใจแบบทหาร ข้าเป็นคนทำงานด้านวัฒนธรรม แทนที่จะฆ่าศัตรู ข้าชอบที่จะเปลี่ยนวิธีคิดของพวกเขามากกว่า”

โจชัวส่งต้นฉบับของลีออง : เพชฌฆาตมหากาฬคืนให้กับซิริ

ในตอนท้ายของต้นฉบับมีรูปวาดที่ซิริวาด หนึ่งในนั้นคือการวาดลวก ๆ ของตัวละครนำหญิงมาทิลดา และตัวละครนำชายลีอองที่ยืนอยู่ด้วยกัน

แม้ว่ามันจะเป็นภาพวาดธรรมดา ๆ แต่มันก็เหมือนมีชีวิตจริงๆ โจชัวต้องการทำโปสเตอร์ออกมาจากการเขียนแบบลวก ๆ

“ …”

ท้ายที่สุดคนที่ประสบความสำเร็จมากที่สุดในการปรับเปลี่ยนอุดมการณ์ของโจชัวก็คือนาง ครึ่งเดือนก่อน ซิริกำลังคิดหนักว่าจะหนีจากโจชัวและกำจัดเขาได้อย่างไร

แต่ตอนนี้ซิริต้องอ้อนวอนดวงดาวและดวงจันทร์ในทุกๆวัน ด้วยความหวังว่าโจชัวจะเขียนบทครึ่งหลังสำหรับ ลีออง : เพชฌฆาตมหากาฬได้

“ อัศวินหญิงแห่งกองทัพเทมพลาร์คนนั้นดูเหมือนจะยืนอยู่ข้างนอก ข้าคิดว่านางจะมาพรุ่งนี้ซะอีก”

ซิริเหลือบไปมองทางเข้าของโรงเตี๊ยม ด้วยความสูงถึง 180 ซม. อัศวินหญิงคนนั้นโดดเด่นมากในกลุ่มคนแคระ

เมื่อซิริเปรียบเทียบความสูงของนางกับอัศวินหญิงนางพบว่านางดูเตี้ยไปเลย

“ ดูเหมือนว่า…ถึงเวลาทดสอบความเชื่อมั่นของแม่นางอัศวินคนนี้แล้ว”

โจชัวเดินออกจากเคาน์เตอร์บาร์ ทันใดนั้นเขาก็นึกถึงบทพูดอัญเชิญของการ์ดนักบวชสูงสุดในใจหิน’ให้ข้าเปลี่ยนใจเจ้า’!