Bringing Culture to a Different World - ตอนที่ 65

กองทัพศาสนจักรจะไปเยี่ยมประเทศอื่น ๆ ด้วยความเป็นมิตร ดังนั้นโดยทั่วไปแล้วพวกเขาจะไม่พกอาวุธติดตัวไปด้วย

กระนั้นเมสซาก็นำกริชมาด้วยตอนนางออกไปข้างนอก สาเหตุที่เป็นเช่นนั้นเพราะนางได้เรียนรู้มาว่าปีศาจอาจซ่อนตัวอยู่ในเมือง

หลังจากเรียนรู้ข้อมูลนั้นเมสซาก็คอยปกป้องนางทุกวัน …

“ เจ้าใช้เวลาครึ่งวันเพื่อซื้อตั๋วสามใบ?”

เมสซาถือเหรียญสามเหรียญจากโรงละครไวเซนาสเช่ ในขณะที่นางมองผู้ช่วยของนางที่ยืนอยู่ตรงหน้าพร้อมกับหัวที่เต็มไปด้วยเหงื่อเย็น

“ คุณหนูเมสซา ข้าจัดการซื้อตั๋วเหล่านั้นได้โดยขอความช่วยเหลือจากสมาคมอุปกรณ์อาคาโนเทค”

ผู้ช่วยของเมสซาประเมินความนิยมของภาพยนต์เรื่อง “โฉมงามกับเจ้าชายอสูร” ต่ำเกินไป

ตอนนี้คนจากทั่วทุกมุมโลกเดินทางมาที่นอร์แลนด์เพื่องานแสดงสินค้าโลก จำนวนผู้คนในนอร์แลนด์จึงมากกว่าปกติหลายเท่า ความนิยมของภาพยนตร์เป็นที่สนใจของชาวต่างชาติจำนวนมาก

“ ตอนนี้เรามีตั๋วแล้ว เราจะต้องพิจารณาว่าปีศาจเหล่านั้นมีเล่ห์เหลี่ยมแบบไหนด้วยสายตาของเราเอง”

หลังจากที่เมสซารับเหรียญทั้งสามมา นางก็ได้กลิ่นที่ทนไม่ได้ มันเป็นกลิ่นของปีศาจ

เมสซาเกิดมาพร้อมกับความตื่นตัวต่อปีศาจ นางเชื่อว่ามันเป็นใบมีดที่โมนิก้า เทพของนางมอบให้นาง ทั้งหมดเป็นเช่นนั้นปีศาจที่น่ากลัวและเจ้าเล่ห์เหล่านั้นจะไม่สามารถหลบหนีจากนางได้

“ มีปีศาจ กลิ่นอายอ่อนมาก มันไม่แข็งแกร่ง”

มือของเมสซาเคลื่อนไปหากริชที่เอวของนาง มีสมาชิกสามคนของศาสนจักรมากับนางด้วย

ผู้ช่วยของนางดูเหมือนจะไม่เชื่อว่าปีศาจจะกล้าเดินบนถนนในตอนกลางวันแสกๆ แต่นักรบทั้งสี่ต่างก็เตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้ที่กำลังจะมาถึง เมื่อเห็นเช่นนั้นเขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเอาไม้เท้าของตัวเองออกมา

นี่คือถนนการค้าที่คึกคักที่สุดของนอร์แลนด์ ทั้งสำนักงานสิทธิบัตร และสมาคมอุปกรณ์อาร์คนาโนเทคต่างตั้งอยู่บนถนนสายนี้

ด้วยเหตุนี้จึงมีนักท่องเที่ยวจากประเทศอื่น ๆ เดินทางผ่านถนนสายนี้เป็นจำนวนมาก เราสามารถเห็นนักท่องเที่ยวจำนวนมากหลากหลายเชื้อชาติบนท้องถนน

สายตาของเมสซากวาดไปมองผู้คนที่เดินบนถนนอย่างรวดเร็ว ดวงตาของนางมองผ่านเอลฟ์ คนแคระ และมนุษย์

ปีศาจเป็นที่รู้จักในเรื่องความชำนาญ พวกมันสามารถปลอมตัวเป็นเผ่าพันธุ์อื่นได้

ในสนามรบเมสซาได้เห็นปีศาจชนิดหนึ่งที่เชี่ยวชาญในการปลอมตัวเป็นคนอื่น แต่สุดท้ายแล้วการปลอมตัวของปีศาจนั้นก็ถูกนางมองทะลุได้ และมันก็ตายภายใต้ดาบของนาง

ในช่วงเวลาสั้น ๆ กว่าสิบวินาที เมสซาพบปีศาจ ปีศาจตัวนั้นดูเหมือนจะปลอมตัวเป็นมนุษย์ผู้หญิง?

“ ผู้หญิงที่สวมชุดจอมเวทย์สีเทาตรงนั้นเป็นปีศาจ ตามนางไป” เมสซาสั่งนักรบทั้งสามที่อยู่ข้างหลังนาง

มีนักท่องเที่ยวบนถนนสายนี้มากเกินไป มันไม่ใช่สถานที่ที่เหมาะสมในการใช้เวทมนตร์ทำลายล้าง หากพวกเขาไปเตะตาผู้มาเยือนชาวต่างชาติคนใดคนหนึ่ง อาจกลายเป็นปัญหาทางการทูตระหว่างสองชาติ ซึ่งเป็นปัญหาสำคัญ

ด้วยเหตุนี้เมสซาจึงต้องปรับตัวให้เข้ากับการจับปีศาจ และหาโอกาสโจมตีให้ได้เท่านั้น

น่าเสียดายที่เหล่านักรบเทมพลาร์ไม่เก่งในการปกปิดรัศมีของพวกเขา หรือบางทีผู้ใต้บังคับบัญชาของเมสซาก็ไม่เคยได้รับการฝึกแบบนั้นมาก่อน

อินอร์เจอพวกเขาตอนที่เขาถูกเมสซาเพ่งเล็ง มันเป็นความรู้สึกความอาฆาตพยาบาท

อินอร์รู้สึกถึงความรู้สึกแบบนี้หลายครั้งในแดนปีศาจ สำหรับซัคคิวบัส พวกเขาสามารถดำรงชีวิตได้ด้วยการกินอาหารธรรมดา ๆ แต่ยิ่งกว่าสิ่งใดพวกเขาจะกลืนกินความปรารถนา และความปรารถนาของสิ่งมีชีวิตเพศชายก็ทำหน้าที่ส่งมอบความปรารถนาที่ดีที่สุด

ด้วยเหตุนี้อินอร์จึงมีการรับรู้ที่ชัดเจนต่อความปรารถนามากกว่าคนทั่วไป

ซานซ่าถามคำถามแปลก ๆ ทุกรูปแบบกับอินอร์ ทันใดนั้นอินอร์ก็ขัดจังหวะนาง และพูดกับไฮร์แลนที่เงียบตลอดเวลาว่า“ มีคนตามเรามา”

“ …”

ใคร? เป็นไปได้ไหมที่แฟนของ ‘โฉมงามกับเจ้าชายอสูร’ จะรู้จักอินอร์?

ไฮร์แลนหันหัวไปด้านข้างเล็กน้อยแล้วมองไปด้านหลัง ในไม่ช้านางก็ค้นพบนักรบที่ดูดุดันหลายคน สวมชุดเกราะสีขาวสีเงินเคลื่อนเข้าหาพวกเขา

นักรบก็คือนักรบ ในทางปฏิบัติพวกเขาไม่ต้องกังวลที่จะซ่อนตัวแม้ว่าพวกเขาควรจะไล่ตามคนอื่นก็ตาม แต่กลับแสดงเจตนาร้ายอย่างเปิดเผย

“ เป็นไปได้ไหมไฮร์แลน ว่านั่นคือคนที่ชอบเจ้า…?”

ซานซ่าหยุดล้อเล่นหลังจากที่นางหันไปมองข้างหลัง นางจำได้ว่านักรบในชุดเกราะสีขาวเหล่านั้นเป็นใคร – กองทัพศาสนจักร

อาจกล่าวได้ว่านักรบเหล่านั้นเป็นความภาคภูมิใจของนางในฐานะพลเมืองของเมสซา ผู้คนจากเมสซาต่างปรารถนาที่จะสามารถเข้าร่วมกองทัพศาสนจักรเพื่อเป็นนักรบหลังจากเติบโตขึ้น

แต่หลังจากได้เห็นนักรบเหล่านั้นเข้ามาหาพวกนางด้วยความเป็นปรปักษ์เช่นนี้ ซานซ่าก็เริ่มตื่นตระหนก

“เกิดอะไรขึ้น?” ซานซ่าถาม

ไฮร์แลนไม่ตอบนาง นางรีบเร่งฝีเท้าแทน นางกำลังเดินไปที่โรงเตี๊ยมใจหิน อินอร์เร่งฝีเท้าตามไฮร์แลน

แต่อินอร์เดินได้ไม่กี่ก้าวก็มีอักษรรูนสีทองปรากฏขึ้นที่พื้นด้านล่าง อักษรรูนสีทองกลายเป็นโซ่ และติดกับข้อเท้าของอินอร์ อินอร์เสียการทรงตัวและล้มลงกับพื้น

“เจ้าเป็นไรหรือเปล่า?”

ซานซ่าวิ่งไปหาอินอร์ และช่วยนางขึ้นมา ในขณะเดียวกันนางก็หยิบแว่นตาไม้ของอินอร์ที่ตกลงมาบนพื้น เมื่อซานซ่ากำลังจะคืนแว่นให้กับอินอร์ นางก็ตกตะลึงอย่างมาก

หลังจากตกใจเพียงชั่วครู่ ซานซ่าก็รู้สึกประหลาดใจมาก

“ เจ้าคือ…เจ้าคือเบลล์?!”

เพียงเสี้ยววินาทีเดียวซานซ่าก็จำได้ว่าอินอร์เป็นนักแสดงหญิงที่รับบทเป็นเบลล์ใน ‘โฉมงามกับเจ้าชายอสูร’ แม้สีผมของอินอร์แตกต่างจากเบลล์ แต่ซานซ่าเคยดูภาพยนตร์เรื่องนี้หลายครั้ง ถึงตอนนี้นางยังสามารถท่องบทบางส่วนที่นักแสดงพูดได้ด้วยซ้ำ

เป็นเรื่องธรรมดาที่นางจำนักแสดงนำหญิงได้ ก่อนหน้านี้ซานซ่ามีความรู้สึกคุ้นเคยเมื่อเห็นอินอร์ และตอนนี้นางก็สามารถยืนยันเหตุผลได้แล้วว่าทำไมนางถึงรู้สึกคุ้นเคยกับอินอร์มาก!

นักแสดงหญิงที่นางอยากเจอมาตลอดตอนนี้ยืนอยู่ตรงหน้านางจริงๆ จะมีเรื่องน่าประหลาดใจอะไรอีกในโลกนี้?

โอ้! นางคุยกับเบลล์ก่อนหน้านี้ด้วย!

ด้วยความตื่นเต้นซานซ่าวางมือของนางบนไหล่ของอินอร์ แต่ทันทีที่นางทำเช่นนั้น พลังเวทย์ที่เย็นราวกับน้ำแข็งบดบังอารมณ์ที่น่าประหลาดใจของนางในทันที ความประหลาดใจที่น่ายินดีของนางถูกแทนที่ด้วยความประหลาดใจที่แสนเย็นชา

มันเป็นกลิ่นอายของปีศาจ

มันเป็นกลิ่นอายที่ถูกครอบงำโดยศัตรูของศาสนจักร!

ซานซ่าจำได้ชัดเจนว่าเจ้าชายปีศาจเป็นครึ่งปีศาจ ทำไมเบลล์ถึงเป็นปีศาจด้วย?

น่าเสียดายที่เวลาไม่มีพอให้ซานซ่าพิจารณาคำถามนั้น นักรบเหล่านั้นพุ่งเข้ามาหาพวกนาง อินอร์ยังมีสีหน้าเจ็บปวด

พลังของห่วงทองคำที่ข้อเท้าของอินอร์เพิ่มขึ้นในวินาทีต่อมา ซานซ่าเคยเห็นเวทมนตร์แบบนี้มาก่อน มันไม่ใช่เวทมนตร์ที่ซับซ้อน ตรงกันข้ามมันเป็นหนึ่งในเวทมนตร์ขั้นพื้นฐานที่สุด มันเป็นสิ่งที่ซานซ่าสามารถจัดการได้อย่างง่ายดาย

แต่…ทำไมนางต้องช่วยปีศาจด้วยล่ะ?

นักรบเหล่านั้นอยู่ข้างหลังปีศาจตนนี้ ในฐานะพลเมืองของศาสนจักรนางควรให้ความช่วยเหลือและช่วยพวกเขากำจัดปีศาจ

นั่นคือภารกิจของนาง

แต่ทันใดนั้นซานซ่าก็จำได้ว่านางรู้สึกสะเทือนใจแค่ไหนเมื่อดูภาพยนตร์เรื่องนั้น นางจำได้ว่านางร้องไห้ไม่แทบขาดใจเนื่องจากการตายของเจ้าชายปีศาจ และการแยกจากกันของทั้งคู่

ในเวลานั้นนางรู้สึกว่าถ้านางมีโอกาสช่วยเบลล์ หรือเจ้าชายปีศาจ นางจะยื่นมือไปช่วยเหลือพวกเขาอย่างแน่นอน

ความเชื่อของซานซ่ากำลังขัดแย้งกับอารมณ์ของนางเอง นางพบว่าตัวเองติดอยู่ระหว่างก้อนหินที่แข็งและอึดอัด

ในที่สุดอักษรรูนสีทองก็ปรากฏบนมือของซานซ่า ห่วงที่ข้อเท้าของอินอร์หลอมละลายภายใต้อักษรรูนของนาง จากนั้นซานซ่าก็ดึงอินอร์ขึ้นมาจากพื้น

“ ข้ากลัวว่านี่จะเป็นขอบเขตที่ข้าสามารถช่วยเจ้าได้”ซานซ่ากล่าว