Bringing Culture to a Different World - ตอนที่ 52

ในอีกไม่กี่วันข้างหน้า การโปรโมตแบบปากต่อปากของ“โฉมงามกับเจ้าชายอสูร” ได้แพร่กระจายไปทั่วทั้งเมืองเวทมนตร์แห่งนอร์แลนด์

นอร์แลนด์อยู่ในช่วงเตรียมการสำหรับงานนิทรรศการโลก และในขณะนี้หลายประเทศได้ส่งทูตมาที่นอร์แลนด์ ไม่เพียง แต่ทูตเท่านั้น แต่ขุนนางและผู้วิเศษจำนวนนับไม่ถ้วนจากทั่วโลกก็มาเข้าร่วมในงานใหญ่ที่เกิดขึ้นเพียงครั้งเดียวในรอบทศวรรษ

ส่งผลให้ผู้ชมอย่างน้อยครึ่งหนึ่งเป็นผู้ชมชาวต่างชาติ

ชาวนอร์แลนเดอร์พื้นเมืองเป็นเพียงส่วนเล็ก ๆ ของผู้ชม ส่วนที่เหลือเป็นจอมเวทย์ที่มีสองสัญชาติระหว่างนอร์แลนด์กับอีกประเทศหนึ่งที่เดินทางมาที่นอร์แลนด์เพื่อศึกษา

เพียงไม่กี่วัน“โฉมงามกับเจ้าชายอสูร” ได้ก่อกำเนิดคลื่นลูกใหม่ในนอร์แลนด์ พล็อตเรื่องของภาพยนตร์เรื่องนี้กลายเป็นที่พูดถึงของเด็ก ๆ และแม้แต่สตรีผู้สูงศักดิ์ในช่วงจิบชายามบ่าย การเลียนแบบชุดสีทองที่เบลล์สวมใส่ยังปรากฏในร้านเสื้อผ้าหลายแห่งทั่วนอร์แลนด์ และสิ่งที่เรียกว่า “งานอดิเรก” ก็กลับมาบนโลก

ภาพยนตร์ซึ่งเป็นการแสดงรูปแบบใหม่ล่าสุดที่เกิดขึ้นจากกระแสของ ‘โฉมงามกับเจ้าชายอสูร’ ได้แพร่กระจายไปทั่วนอร์แลนด์เหมือนไวรัสที่ติดต่อได้

และผู้ที่ได้รับผลกระทบมากที่สุดจากไวรัสนี้ก็ไม่ใช่ใครอื่นนอกจาก ‘ดอกไม้แห่งฟารัคซี่’ ในตำนานอย่างแกลโลลี่

ตอนนี้นางยืนอยู่บนเวทีของโรงละครแห่งชาตินอร์แลนด์ และกำลังเปิดม่านสำหรับการแสดงครั้งที่สี่ของนาง …

แกลโลลี่อยู่ในสภาพเหม่อลอยขณะแสดง ที่ผ่านมาไม่ว่านางจะพบว่าการแสดงนี้น่าเบื่อแค่ไหน นางก็ยังคงแสดงอย่างจริงจังเสมอ

และความเหม่อลอยของนางในวันนี้คือแม้แต่ความสนใจของผู้ชมก็ไม่ได้อยู่ที่นาง

วันนี้มีผู้ชมน้อยลงกว่าวันก่อนมาก และเมื่อม่านปิดลงในตอนท้ายของการแสดง แกลโลลี่ก็ได้ยินผู้ชมพูดถึงเบลล์ …

แกลโลลี่เดินลงจากเวทีและมาที่ด้านหลังเวที

“ ทำไมเจ้าไม่พาข้าไปด้วยตอนที่เจ้าไปดู ‘โฉมงามกับเจ้าชายอสูร’ เมื่อวานนี้ “

“ เมื่อเช้านี้เจ้าไม่ได้ซื้อตั๋วเหรอ? น่าเสียดายแต่แผงคอของเจ้าชายอสูรดูนุ่มมาก”

“ แต่เขาเป็นปี….”

แกลโลลี่ยืนอยู่ข้างหลังผู้หญิงสองคนที่เล่นบทบาทผู้สนับสนุนในคณะ แต่หลังจากสังเกตเห็นแกลโลลี่ พวกนางก็หยุดพูดทันที

“ ท่าน…หญิง”

ตำแหน่งของแกลโลลี่ในโรงละครห่านดำนั้นชัดเจนที่สุด เนื่องจากคณะละครนี้สร้างขึ้นโดยพ่อของแกลโลลี่เพื่อลูกสาวของเขา

“ ไม่ต้องสนใจข้า ไปพักผ่อนซะ”

การแสดงออกของแกลโลลี่ไม่เปลี่ยนแปลง และยังคงมีรอยยิ้มที่เหมาะสม ผู้หญิงทั้งสองรีบออกไปอย่างรวดเร็วหลังจากที่แกลโลลี่อนุญาติ

หลังจากพวกนางจากไป แกลโลลี่ก็เงียบไปครู่หนึ่งขณะที่นางเดินเข้าไปในห้องแต่งตัวเพื่อเปลี่ยนชุดหนัก นี้ออก และเลือกชุดที่สบายกว่า

“ คุณหนูเป็นไปได้ไหมที่ท่านตั้งใจจะไปหาผู้ชายคนนั้น…”

“ เจ้าได้สูดดมตัวตนของเขาแล้วหรือยัง”

แกลโลลี่มองไปที่กระจกและรวบผมสีดำยาวถึงเอวของนางขึ้นขณะที่นางพูดกับเงาดำที่ปรากฏในเงาสะท้อนของกระจก

“ นั่น…คุณหนูท่านไม่ควรไปพบกับผู้ชายคนนั้น จริงๆ”

เงาดูเหมือนจะหงุดหงิดเล็กน้อย

กระนั้นการแสดงออกของแกลโลลี่ก็สงบมาก และดูเหมือนว่านางได้ตัดสินใจแล้ว

“ เจ้าแค่ต้องบอกตัวตนของเขา และภูมิหลังของเขาว่าเป็นยังไง?” แกลโลลี่กล่าว

“ ข้าลองสืบแล้ว แต่ไม่พบอะไรเลย”

“ ไม่พบอะไรเลย?”

แกลโลลี่หยุดหวีผม มองย้อนกลับไปที่เงาข้างหลังนาง ในที่สุดความประหลาดใจเล็กน้อยก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของนาง

“ เจ้าเป็นศิษย์ชั้นยอดของผู้พิทักษ์แห่งป่าดำ และเจ้าไม่ได้ข้อมูลใด ๆ ได้แม้จะมีอักษรรูนอันเป็นเอกลักษณ์ของสมาคมของเจ้าอย่าง ‘หลบซ่อน’ และ ‘รับรู้’?”

นี่เป็นครั้งแรกที่แกลโลลี่ได้ยินองครักษ์ส่วนตัวนางพูดแบบนี้

“ ที่จริงข้ารู้จักสถานที่สองแห่งที่เขาอาศัยอยู่ แต่ข้าไม่กล้าเข้าใกล้เขามากเกินไป…เพราะข้าจะถูกตรวจพบ ดูเหมือนว่าเขาจะรู้สึกได้ถึงตัวตนของข้า”

เงานึกถึงประสบการณ์การตรวจสอบและเฝ้าติดตามล่าสุดของนาง นึกถึงบางสิ่งที่นางต้องพูดถึง

“ ไม่เพียงแค่นั้น แต่ข้ายังสัมผัสได้ถึงพลังที่น่ากลัวจากเขาด้วย!”

“ น่ากลัวแค่ไหน?”

นี่เป็นครั้งแรกที่แกลโลลี่เห็นองครักษ์ของนางกลัวขนาดนี้

“ มีกลิ่นอายแห่งความตายอยู่รอบตัวเขา ข้าเคยฆ่าเนโครแมนเซอร์มาแล้วหลายคน แต่กลิ่นอายที่เขามีนั้นน่ากลัวกว่าที่ข้าเคยเจอมา แถมเขายังมีกลิ่นอายของปีศาจ..”

ข้อมูลที่เงากล่าวถึงนั้นเพียงพอที่จะสร้างภาพของหัวหน้าใหญ่ที่อยู่เบื้องหลังองค์กรมืดแสนน่ากลัว

“ แล้วเจ้าจะปกป้องข้าได้ไหม?”

แกลโลลี่ยังคงหวีผมของนางและลบเครื่องสำอางสีอ่อนๆบนใบหน้าออกทั้งหมด

“ แน่นอนไม่มีปัญหา รอประเดี๋ยว…คุณหนูข้าพูดไปมากแล้ว แต่ท่านก็ยังอยากพบเขาอีกรึ!”

“ สถานที่ทั้งสองที่เขาอาศัยอยู่คือที่ไหน?”

ความหงุดหงิดของเงาไม่ส่งผลกระทบต่อแกลโลลี่ ขณะที่นางเดินออกจากห้องแต่งตัวไปยังพื้นที่ด้านนอกหลังเวที

“ ข้า…ข้าจะบอกท่านดยุค…”

นางตื่นตระหนกเล็กน้อย แต่แกลโลลี่ยื่นมือของนางออกไปในความว่างเปล่า และคว้าแขนนั่นทันที เมื่อแขนปรากฏขึ้นหูแหลมก็โผล่ออกมา และมันก็กระวนกระวายใจเล็กน้อย

มีอักษรรูนสีดำจำนวนมากจารึกอยู่บนผิวแขน และแสงที่แผ่ออกมาจากอักษรรูนก็ค่อยๆจางลง

“ เก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับจากพ่อ ไม่เช่นนั้นเจ้าก็รู้ว่าอะไรจะตามมา”

ดวงตาของแกลโลลี่จ้องมองเข้าไปในความว่างเปล่าอย่างสงบราวกับรู้ว่าคนในเงามืดกำลังยืนอยู่ตรงนั้น

“ เข้า…เข้าใจแล้ว”

เสียงในเงามืดนั้นคลุมเครือเล็กน้อยก่อนที่จะหายไปเมื่อแกลโลลี่ก็ผลักประตูและออกจากหลังเวที

“ ท่านหญิงแกลโลลี่!”

ศาสตราจารย์ซาลินย่ารออยู่ที่ทางเข้าสักพักแล้ว และเขาก็พร้อมที่จะบอกแกลโลลี่เกี่ยวกับตารางการแสดงครั้งต่อไป

แต่เมื่อศาสตราจารย์ซาลินย่าเห็นแกลโลลีในชุดเรียบๆและทรงผมใหม่ เขาก็รู้ว่าหงส์ดำตัวนี้ไม่ต้องการอยู่ในทะเลสาบอย่างว่านอนสอนง่ายอีกต่อไป!

“ ท่านหญิงแกลโลลี่ ท่านกำลังจะไปไหน”

ศาสตราจารย์ซาลินย่าพร้อมที่จะเป็นคนนำเที่ยวของแกลโลลี่ได้ทุกเมื่อ เมื่อเร็ว ๆ นี้เขาโดนโรงละครไวเซนาสเช่แย่งส่วนแบ่งธุรกิจของเขาไปอย่างสมบูรณ์ในเวลาเพียงไม่กี่วัน!

สิ่งที่ทำให้เขารำคาญที่สุดคือเขาซื้อตั๋วเข้าโรงละครไวเซนาสเช่ และเขายังซื้อมากกว่าหนึ่งครั้ง!

เขาไม่สามารถควบคุมมือของเขาได้!

และนั่นคือความคิดที่ผุดขึ้นมาในหัวของศาสตราจารย์ซาลินย่าในขณะนี้

ไพ่ใบเดียวที่เขามีอยู่ในมือที่สามารถเอาชนะโรงละครไวเซนาสเช่ได้คือคณะละครห่านดำ…

“ ข้าได้ยินมาว่าโรงเตี๊ยมแห่งใหม่เปิดให้บริการถัดจากถนนหน้าโรงละครไปสามสาย” แกลโลลี่กล่าว

“ ระ…โรงเตี๊ยม? ท่านหญิงแกลโลลี่ท่านไม่สามารถไปที่สกปรกแบบนั้นได้ ไม่มีอะไรนอกจากคนแคระตัวเหม็นและขี้เมาไร้มารยาทที่นั่น!”

ศาสตราจารย์ซาลินย่าไม่ชื่นชอบคนแคระ คนงานเหมืองใต้ดินเหล่านี้ไม่เคยรู้วิธีชื่นชมงานศิลปะ พวกเขาไม่เคยใส่ใจแม้กระทั่งการซื้อตั๋วเข้าโรงละครของเขา แม้แต่เอลฟ์ที่ขี้โอ่ก็ยังสร้างรายได้ให้เขาอยู่บ้าง

“ เจ้ายังคงมีอคติทางเผ่าพันธุ์อยู่สินะ?”

แกลโลลี่เหลือบมองเงาข้างหลังนาง หลายปีที่ผ่านมามนุษย์มีอคติต่อเผ่าพันธุ์อื่น ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งต่อเอลฟ์และคนแคระ แต่นับตั้งแต่การปรากฏตัวของนอร์แลนด์ สถานที่แห่งนี้ได้กลายเป็นศูนย์กลางของโลก และยังกลายเป็นศูนย์กลางของเผ่าพันธุ์ต่างๆทั่วโลก ภายใต้อิทธิพลของนอร์แลนด์มนุษย์ที่เคยมีอคติต่อเผ่าพันธุ์อื่น ๆ ค่อยๆเลือนหายไปอย่างช้าๆ

การจะหาคนที่ยังอคติกับคนแคระนั้นหายากมาก

“ ไม่ .. นั่น…ให้ข้าเป็นผู้นำทางเถอะ”

ศาสตราจารย์ซาลินย่าไม่มีคำอธิบาย ดังนั้นเขาจึงสามารถใช้วิธีนี้ในการเปลี่ยนหัวข้อเท่านั้น

เช่นนั้นแกลโลลี่จึงออกมาที่ด้านนอกของโรงละครและขึ้นรถม้า ขณะที่มันพานางไปที่ถนนการค้าอย่างช้าๆ