Bringing Culture to a Different World - ตอนที่ 128

ตอนที่ 128 เพลงกล่อม

“กลับไปที่เมืองหลวง? ทําไม? เขาทําบางอย่างสําเร็จซึ่งเจ้าหรือข้าอาจล้มเหลวในหลายปีที่ผ่านมา เจ้าเพียงแค่ต้องติดตามความเคลื่อนไหวของศาสนจักรต่อไป ถ้าจําเป็น ข้าจะส่งคนไปรับเขากลับมา”

“เข้าใจแล้ว”

ดาร์คเอลฟ์ได้ยินความรู้สึกพึงพอใจจากเสียงนั้น

หากจําเป็นพวกเขาสามารถลากโจชัวกลับไปยังอาณาจักรปีศาจได้โดยใช้กําลัง น่าเสียดายที่ดาร์คเอลฟ์ไม่สามารถทําอย่างนั้นได้ด้วยตัวเอง

นอกจากนี้นางยังตั้งตารอที่จะดูว่า ‘ลีออง เพชฌฆาตมหากาฬ’ จะจบลงอย่างไร

การสนทนาไม่เกิดขึ้นนาน แสงที่ออกมาจากวงเวทย์ค่อยๆ หายไป และห้องใต้หลังคาก็เงียบลงอีกครั้ง

ดาร์คเอลฟ์เดินออกจากห้องใต้หลังคา จากนั้นนางก็กลายเป็นอีกาและบินออกจากโรงแรมนกพิราบดํา นางบินผ่านถนนของนอร์แลนด์ และบินวนไปบนท้องฟ้าเหนือโรงเตี้ยมใจหินก่อนที่จะลงบนหลังคา

ในขณะนั้นนางมองเห็นรถม้าของโจชัวหยุดอยู่หน้าโรงเตียม

เมื่อรถม้าหยุด ซิริตื่นขึ้นจากการงีบหลับ นางหาวก่อนที่จะขยับคอที่ปวดของนาง

แม้ว่านางจะหลับ แต่รถม้าก็ไม่ยอมให้นางหลับสนิท นางจะถูกปลุกเมื่อใดมีการเคลื่อนไหวแรงๆ

“วันนี้เป็นอะไรไป? ทําไมรู้สึกแปลกๆ”ซิริเดินลงจากรถม้าหลังจากตื่นนอน นางพบว่าบรรยากาศภายในโรงเตี๊ยมใจหินค่อนข้างแปลก

โรงเตี๊ยมใจหินเปิดตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง แม้จะเป็นเวลาตีหนึ่งหรือตีสองก็ยังเห็นคนแคระกลุ่มหนึ่งอยู่ในโรงเตี๊ยมด้วยความตั้งใจที่จะอยู่ที่นี่และสนุกสนานตลอดทั้งคืน

แต่น่าแปลกที่เสียงของคนแคระไม่มีในโรงเตี๊ยมในวันนี้ แต่กลับมีเสียงร้องเพลงไพเราะอยู่ในโรงเตี๊ยม

“นั่นเป็นเพราะมีนักร้องประจําอยู่ในโรงเตี๊ยม”

โจชัวตั้งใจฟังเพลงและพบว่าเพลงนั้นไม่ได้ร้องในภาษาใดๆ ที่เขารู้จักเขาหันไปมองที่มุมของโรงเตี๊ยม ไปยังเวที และพบว่าเอลฟ์น้ําแข็งไทลีนกําลังถือพิณของนางและร้องเพลง

เมื่อนางร้องเพลงเสร็จ โรงเตี๊ยมก็ไม่มีเสียงปรบมือดังเช่นเมื่อเช้า

กลับกลายเป็นว่าคนแคระกลุ่มหนึ่งกําลังนอนอยู่บนโต๊ะหลับไปอย่างรวดเร็ว คนแคระที่เหลือก็แสดงท่าทางง่วงมากเช่นกัน

“ทําไมได้ยินเพลงของเอลฟ์หญิงนี้แล้วเหมือนกินเห็ดนอนหลับ?” คนแคระบ่นขณะหาว

ไทลืนหยุดร้องเพลงและรู้สึกอายเล็กน้อยกับสถานการณ์ตรงหน้า นางสังเกตเห็นโจชัวเข้ามาในโรงเตี้ยมและโบกมือให้เขากับซิริ นางหยิบพิณของนางแล้วเดินเข้าไปหาพวกเขา

“เจ้าอยู่ในโรงเตี๊ยมตั้งแต่เจ้ากลับไปที่คฤหาสน์ของมาดามโครเดอร์ในบ่ายนี้หรือเปล่า?” โจชัวถาม

“อืม ดูเหมือนว่าข้าจะ…สร้างปัญหาให้กับเจ้า”

ไทลีนดูละอายใจ

เพื่อให้ได้สารอาหารที่มากขึ้น นางจึงหลบหนีจากรถม้าระหว่างทางกลับอย่างลับๆ นางมาที่โรงเตี๊ยมใจหินและร้องเพลง

เมื่อไทลีนมาที่โรงเตี๊ยม ลูกค้าส่วนใหญ่เป็นผู้วิเศษ

ด้วยเหตุนี้นางจึงวางแผนที่จะร้องเพลงมหากาพย์ที่ผ่านไปในเผ่าพันธุ์เอลฟ์ของนางบนเวทีที่โจชัวเตรียมไว้ให้นางในตอนเช้า นางหวังว่านางจะสามารถรวบรวมสารอาหารสำหรับต้นไม้โลกด้วยเสียงร้องของนาง

อย่างไรก็ตามมหากาพย์ของเอลฟ์เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อนานมาแล้ว มันยาวมากจนไทลีนเริ่มร้องเพลงในตอนบ่ายและผ่านมาจนถึงเที่ยงคืน

เมื่อไทลีนลืมตาขึ้นอีกครั้ง นางพบว่าผู้วิเศษที่นั่งอยู่ในโรงเตี้ยมและชื่นชมดนตรีของนางได้เปลี่ยนไปเป็นกลุ่มคนแคระที่หลับใหลหรือครึ่งหลับครึ่งตื่นแล้ว

ในเวลานั้นไทลืนตระหนักว่านางอาจสร้างปัญหา และที่จริงที่สุดคือโจชัวเจ้าของโรงเตี้ยมกลับมาจากถนนกระรอกแล้ว

“ข้าไม่คิดว่าเจ้าสร้าวปัญหาอะไร”

โจชัวมองดูพวกคนแคระที่กําลังหลับอยู่ทั่วทุกแห่งหลายคนถึงกับกรน

นับตั้งแต่เปิดโรงเตี๊ยมใจหิน คนแคระเหล่านี้จะเริ่มมาเวลา 2 ทุ่มและอยู่ในโรงเตี๊ยมต่อไปจนถึงตี 5 หรือ 6 โมงเช้าก่อนจะกลับไปขุดหาแร่

“แต่ข้าไม่คิดว่าเพลงที่ทําให้ผู้ชมของเจ้าหลับไปจะสามารถให้สารอาหารต้นไม้โลกของเจ้าได้”

โจชัวชี้ให้เห็นปัญหาสําคัญ ไทลีนบอกกับโจชัวถึงเงื่อนไขที่จําเป็นสําหรับเมล็ดพันธุ์ต้นไม้โลกที่จะเติบโตในร่างกายของนาง บรรดาผู้ที่ผล็อยหลับไปจะไม่สามารถรู้สึก ชื่นชม” กับเพลงได้

“สิ่งที่ข้าร้องก่อนหน้านี้เป็นมหากาพย์ที่สืบทอดมาจากเผ่าพันธุ์ของข้ามาหลายชั่วอายุคนนอกจากเพลง “Let It Go” แล้ว ข้ารู้แค่เพลงมหากาพย์เท่านั้น” ไทลีนกล่าวอย่างช่วยไม่ได้

สําหรับพลเมืองโลกนี้ ดนตรีเป็นศิลปะที่สูงส่งมาก คนธรรมดาจะมีโอกาสได้ฟังเพลงก็ต่อเมื่อเจอนักดนตรีหรือกวีพเนจร แต่คนเหล่านั้นจะร้องเพลงคล้ายกับมหากาพย์ที่ร้องโดยเอลฟ์น้ําแข็ง

เพลงของพวกเขาสามารถบรรเลงได้ด้วยการเรียบเรียงดนตรีที่เรียบง่ายและท่วงทํานองที่เรียบง่าย การแสดงแบบนั้นจะไม่เรียกว่าร้องเพลงจะถูกต้องกว่าที่จะบอกว่าพวกเขากําลังเล่าเรื่องพื้น บ้านไปพร้อมกับดนตรี

เอลฟ์น้ําแข็งใช้ภาษาเอลฟ์เพื่อร้องเพลงมหากาพย์ตลอดทั้งบ่าย มนุษย์และคนแคระไม่เข้าใจสิ่งที่นางพูด ไม่เข้าใจเรื่องราวที่นางพยายามจะเล่า

มหากาพย์เอลฟ์และเวอร์ชั่นที่ช้าลงของ ‘Let It Go’ จะไม่สามารถสร้างความประทับใจให้ผู้ชมได้

โจชัวรู้สึกว่ามีความจําเป็นสําหรับเขาที่จะเขียนเพลงที่ ‘น่าพึ่ง’ บางเพลงที่สามารถกระตุ้นอารมณ์ของผู้ฟังได้

“ออกไปและกลับไปที่คฤหาสน์ของมาดามโครเดอร์เพื่อพักผ่อนก่อน พรุ่งนี้ข้าจะไปที่นั่นเพื่อหารือกับมาดามโครเดอร์เกี่ยวกับดนตรีประกอบสําหรับ ‘ลีออง เพชฌฆาตมหากาฬ’ ข้าจะเพิ่มเพลงที่เหมาะกับเจ้าให้เจ้าร้องอย่างแน่นอน”

ดนตรีประกอบสําหรับ ‘โฉมงามกับเจ้าชายอสูร’ จัดทําโดย Phantom Ensemble ของดยุคแห่งกระดูก

ปัจจุบัน โจชัวไม่มีฐานที่มั่นคงในนอร์แลนด์ ถ้าเขาเปิดประตูเคลื่อนย้ายไปยังอาณาเขตของดยุคแห่งกระดูก มันจะเหมือนกับการนําหัวรบนิวเคลียร์ไปยังใจกลางเมืองของประเทศอื่น

แม้ว่าโจชัวจะสาบานและบอกผู้คนว่าพวกเขาไม่ต้องกังวลว่าระเบิดนิวเคลียร์จะไม่ระเบิดจอมเวทย์ผู้ยิ่งใหญ่ของนอร์แลนด์ย่อมขับไล่โจชัวออกจากนอร์แลนด์อย่างแน่นอน

ด้วยเหตุนี้โจชัวจึงวางแผนที่จะฝากให้คณะละครห่านดําจัดการเรื่องดนตรีประกอบ

“เพลงให้ข้าร้องเหรอ?”

“มันจะคล้ายกับมหากาพย์เอลฟ์ที่เจ้าร้องก่อนหน้านี้ อย่างไรก็ตามจังหวะจะซับซ้อนกว่า”

โจชัวให้ตอบ เมื่อเอลฟ์น้ําแข็งร้องเพลงมหากาพย์ของนาง นางร้องเพลงในสไตล์โอเปร่าแบบ เบลคันโต แม้ว่าสําหรับไทลีนแล้วนางเพียงเล่าเรื่องด้วยภาษาเอลฟ์ของนางเท่านั้น

“ข้าจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อร้องเพลงให้ดีที่สุด” ไทลีนกล่าว

คะแนนดนตรีที่สมบูรณ์เป็นศิลปะระดับสูงมากในโลกนี้ เป็นเรื่องที่เข้าใจได้เพราะละครเพลงเป็นศิลปะที่มีแต่คนในสังคมชั้นสูงเท่านั้นที่จะเพลิดเพลินได้ นอกจากนี้ เพื่อที่จะแสดงโอเปร่าอย่างถูกต้อง จําเป็นต้องมีวงออเคสตราเฉพาะทาง

“คืนนี้หลับให้สบายนะ”

โจชัวมองเอลฟ์น้ําแข็งออกจากโรงเตี้ยม จากนั้นเขาก็ขึ้นไปที่ชั้นสอง หยิบกระดาษและปากกาออกมาเพื่อเริ่มเขียนโน้ตดนตรีลงในเพลงประกอบภาพยนตร์เรื่อง ‘ลีออง เพชฌฆาตมหากาฬ’

หลังจากใช้เวลาประมาณหนึ่งชั่วโมงหรือมากกว่านั้นในการแต่งเพลงให้เสร็จ โจชัวก็หยิบกระดาษอีกแผ่นหนึ่งออกมาแล้วเขียนว่า ‘Star Sky’1 ที่หัวกระดาษ