Bringing Culture to a Different World - ตอนที่ 125

ตอนที่ 125 รักษา

อันเดธ…ทําไมอันเดธระดับสูงเช่นนี้จึงมาปรากฏตัวที่นี่?

ดาร์คเอลฟ์ต่อต้านความเจ็บปวดจากหัวของนาง และพยายามอย่างเต็มที่ที่จะตั้งสติ

หลังจากที่นางยืนยันว่าลูกศรของนางฆ่าผู้สอบสวนทั้งสอง นางจึงหันไปมองที่ผู้ขโมยวิญญาณที่ลอยอยู่กลางอากาศ

ผู้ขโมยวิญญาณไม่ใช่อันเดธที่สามารถพบเจอได้ในดันเจี้ยน ในทางกลับกัน ผู้ขโมยวิญญาณเป็นอันเดธที่ทรงพลังอย่างมากซึ่งมีศักยภาพที่จะเกิดในสนามรบที่มีจํานวนผู้เสียชีวิตนับหมื่นเท่า

ผู้ขโมยวิญญาณค่อยๆหันหัวไปรอบๆ วิญญาณที่เคลื่อนไหวในดวงตาของเขา ทําให้ดาร์คเอลฟ์รู้สึกเหมือนมีใครมาคว้าหัวใจของนาง

ดาร์คเอลฟ์ไม่ได้ตั้งใจจะต่อสู้กับอันเดธที่อันตราย นางเตรียมที่จะหลบหนี ผู้ขโมยวิญญาณยื่นนิ้วของเขาที่ยาวกว่านิ้วของมนุษย์ถึงสองเท่า และชี้

โรงแรมนกพิราบดําอยู่ในทิศทางที่เขาชี้ไป ความสับสนเกิดขึ้นในใจของดาร์คเอลฟ์ แต่ในไม่ช้า ผู้ขโมยวิญญาณก็หายตัวไปต่อหน้านาง

อันเดธนี่…มันคืออะไรกันแน่…

ดาร์คเอลฟ์กําลังจะครุ่นคิดเกี่ยวกับผู้ขโมยวิญญาณแต่ความเจ็บปวดยังนเวียนอยู่ในหัวของนาง

นางล้มลงกับพื้นและจับหัว เสียงพึมพําของสิ่งมีชีวิตที่ไม่รู้จักดังก้องอยู่ข้างหูของนาง นอกจากนั้นนางยังได้ยินเสียงของบางสิ่งที่เหนียวเหนอะเคลื่อนเข้ามาหานาง

แม้แต่วิสัยทัศน์ของนางก็เปลี่ยนไป จากเงามืด นางมองเห็นสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่ ใหญ่มากลืมตาขึ้น

ภาพลวงตา!

ดาร์คเอลฟ์เคยทํางานให้กับศาลนอกรีตมาก่อน นางจึงรู้ดีถึงความน่ากลัวของภาพลวงตาที่ปรากฏตรงหน้านาง

นางต่อต้านความเจ็บปวดอย่างรุนแรงในหัวของนาง และเปลี่ยนร่างของนางเป็นอีกาและ บินขึ้นไปบนท้องฟ้า นางเริ่มบินไปยังที่พักพิงที่ใกล้ที่สุดในถนนกระรอก ซึ่งก็คือโรงแรมนกพิราบ

เมื่อนางเห็นแสงที่ส่องออกมาจากหน้าต่างบนชั้นสองของโรงแรมนกพิราบดํา สติของนางก็เริ่มไม่ลงรอยอีกครั้ง

ด้วยเหตุนี้นางจึงเสียการทรงตัวและยังอยู่ในรูปของอีกา ชนเข้ากับหน้าต่างจนแตกเป็นเสี่ยงๆ จากนั้นนางก็ล้มลงกับพื้นและกลับมาเป็นร่างเอลฟ์

“พันหน้า…เกิดอะไรขึ้น?”

ผู้จัดการของโรงแรมนกพิราบดบังเอิญกําลังทําความสะอาดชั้นสอง เมื่อเขาเห็นดาร์คเอลฟ์ ฟังหน้าต่างและชนเข้ากับผนังอีกด้านของโถงทางเดิน พริกก็ทิ้งไม้กวาดที่เขาถืออยู่ทันทีและรีบวิ่งไปหาดาร์คเอลฟ์

เขาไม่เคยเห็นดาร์คเอลฟ์ในสภาพที่น่าสงสารแบบนี้มาก่อน

นับตั้งแต่ที่นางปรากฏตัวที่ถนนกระรอก อํานาจขององค์กรใต้ดินของถนนกระรอกก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

นางใช้เวลาเพียงสองสามวันและสามารถควบคุมนกพิราบดําได้อย่างสมบูรณ์…

แต่ตอนนี้นางดูเหมือนคนปวยหนักใกล้จะตาย นางอยู่บนพื้นและหอบหายใจ

“ดอก ดอกไม้…”

เสียงของนางฟังดูรีบเร่งและหงุดหงิด…นางขบเขี้ยวเคี้ยวฟันและต่อสู้กับภาพลวงตาที่ปรากฏขึ้นต่อหน้านาง

“นําดอกไม้ทั้งหมดในโรงแรมมาที่นี่!”

พริกตระหนักถึงความจริงจังของเรื่องนี้ เขาลุกขึ้นทันทีและเริ่มค้นหาดอกไม้ที่ใช้ได้ทั้งหมดในโรงแรม

ผ่านไปสองสามนาที่พริกกลับมาหาดาร์คเอลฟ์พร้อมช่อดอกไม้มากมาย

เนื่องจากดอกไม้เหล่านั้นเป็นเพียงเครื่องประดับในโรงแรม จึงไม่สดมากนัก

สายตาของดาร์คเอลฟ์หันไปทางดอกไม้หลากสีเหล่านั้น กลิ่นหอมจาง ๆ จากดอกไม้ทําให้นางรู้สึกเบิกบานเล็กน้อย ความรู้สึกปีตินั้นช่วยให้นางกระจายความคิดที่บ้าคลั่งในจิตใจออกไปเล็กน้อย

แต่มันก็ยังไม่มากพอ…ช่อดอกไม้เหล่านั้นไม่สามารถเปลี่ยนความสนใจของนางได้ ไม่เพียงพอที่จะปลุกความรู้สึกอื่นๆ ในใจของนาง และช่วยให้นางเอาชนะเสียงพึมพําในใจได้

หากเป็นเช่นนี้ต่อไป จิตใจของนางจะถูกกลืนกินโดยเสียงบ้าๆ เหล่านั้น และนางจะสูญเสียความรู้สึกทั้งหมด

นางต้องรีบหาบางสิ่งที่สามารถนําความสุขมาสู่นางได้อย่างรวดเร็ว

แต่การหาสวนที่เต็มไปด้วยดอกไม้สดคงเป็นไปไม่ได้ในสถานที่อย่างถนนกระรอก แต่แล้วเงินล่ะ?

ภาพลวงตาที่นางเห็นเปลี่ยนไปอีกครั้ง นางเห็นทั้งโรงแรมลุกเป็นไฟ นอกจากนี้นางยังได้ยินเสียงที่คุ้นเคยจากหูของนาง

นั่นคือเสียงจากเผ่าดาร์คเอลฟ์ของนาง เสียงคร่ำครวญของญาติของนาง

ภาพลวงตาของญาติของนางที่กําลังจะตายทําให้นางโกรธมาก เพื่อระบายความโกรธ นางเริ่มต่อยกําแพงข้างหลังนาง…

เปลวไฟลวงตาไม่ได้ทําให้นางร้อน ในทางกลับกันอุณหภูมิร่างกายของนางก็ค่อยๆ ลดลง กลิ่นอายเย็นเยียบนั้นพุ่งออกมาจากทั่วร่างกายของนาง

ในไม่ช้าประกายแสงก็ปรากฏขึ้นในสายตาของนาง แสงนั้นกระจายภาพลวงตาในใจของนาง

“กอดตัวเองไว้ ข้าไม่ต้องการให้หัวหน้านักข่าวสถานีโทรทัศน์ในอนาคตของข้าเสียสติในที่แบบนี้”

นักสาวข่าว? ดาร์คเอลฟ์รู้สึกเหมือนนางเคยได้ยินคําศัพท์แปลก ๆ นี้มาก่อน อย่างน้อยก็มีจุดสนใจบางอย่างกลับมาที่ดวงตาของนาง นางเห็นโจชัว เขาคุกเข่าต่อหน้านาง

”เจ้า…”

“ก่อนจะว่าอะไร บอกวิธีรักษาร่างกายและจิตใจให้มั่นคงมาก่อน”

โจชัวพักอยู่ในโรงแรมนกพิราบดําเพื่อประมวลผลการบันทึกภาพยนตร์ที่พวกเขาทําในระหว่างวัน ระหว่างที่อยู่ที่นี่ เขาได้เรียกเหล่าอันเดธมาลาดตระเวนที่ถนนกระรอก

เมื่อไม่นานนี้ ผู้ขโมยวิญญาณที่ถูกโจชั่วเรียกตัวมาทําภารกิจเสร็จและกลับไปยังอาณาเขตของดยุคแห่งกระดูก

วิญญาณทั้งสี่กําลังลอยอยู่รอบๆ ดาร์คเอลฟ์ พวกนางเป็นตากล้องหญิงสี่คนนั้น

แสงสีขาวนวลอยู่ในมือของวิญญาณสาวกลางวันทั้งสี่ส่องลงมาที่ดาร์คเอลฟ์ที่อยู่บนพื้น

นับตั้งแต่ปีศาจเหล่านี้ละทิ้งความขุ่นเคืองในอดีต พวกนางได้พัฒนาเป็นชุดพลังงานแสงอาทิตย์ชนิดพิเศษ

ในระหว่างวันพวกนางจะนอนอาบแดดและดูดซับพลังงานจากแสงแดด ด้วยพลังงานจากดวงอาทิตย์ พวกนางสามารถดํารงอยู่ได้

ในเวลากลางคืน หากจําเป็นพวกนางสามารถปลดปล่อยแสง และความอบอุ่นที่กักเก็บไว้ได้

น่าเสียดายที่โจชัวไม่ใช่นักวิทยาศาสตร์ เขาไม่เข้าใจว่าหลักการที่อยู่เบื้องหลังความสามารถของพวกนางว่าคืออะไร นอกจากนี้แม้ว่าเขาจะเป็นนักวิทยาศาสตร์ เขาก็อาจจะต้องเป็นเนโครแมน เซอร์ด้วยเพื่อให้สามารถเข้าใจสรีรวิทยาของวิญญาณสาวกลางวันได้อย่างชัดเจน

ด้วยความช่วยเหลือจากวิญญาณสาวกลางวันดาร์คเอลฟ์ก็เริ่มมีสติมากขึ้น

“พวกเอลฟ์ไม่ควรอยู่ในสภาพแบบนี้ เจ้าจะฟื้นเลือดด้วยการกินดอกไม้ใช่ไหม? ข้าหมายถึงอาการบาดเจ็บของเจ้าสามารถรักษาด้วยพืชใช่ไหม?”

โจชัวหยิบดอกไม้ที่ร่วงโรยจากพื้น ก่อนหน้านี้โจชั่วเห็นว่าพริกหาดอกไม้ทั่วโรงแรม

เขามาพบดาร์คเอลฟ์นอนอยู่บนพื้นเมื่อเขาเดินตามพริกมาที่ชั้นสอง

“ร่างกายของข้าไม่มีอะไรผิดปกติ…ข้าต้องการสิ่งที่น่าสนใจ บางสิ่ง…ที่สามารถจุดประกายความสุขในใจข้าได้”

ดาร์คเอลฟ์พยุงตัวเอง และพยายามบังคับตัวเองให้ยืนขึ้น แต่นางทําไม่ได้ แสงแดดสามารถทําให้นางรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อยเท่านั้น แต่มันไม่สามารถลบเสียงพึมพําที่วุ่นวายในใจของนางได้

ด้วยความสิ้นหวัง นางจึงร้องขออย่างไม่มีความหวังใด ๆ ว่าโจชัวจะสามารถช่วยนางได้

เป็นเวลาหลายปีแล้วที่นางรู้สึกว่ามีแต่อะไรน่าขัน