Bringing Culture to a Different World - ตอนที่ 102

โจชัวจ้างรถม้า หลังจากเดินทางบนถนนที่เป็นหลุมเป็นบ่อนานกว่าสองชั่วโมง ในที่สุดเขาก็มาถึงขอบเมืองนอร์แลนด์

ด้วยความเร็วของรถม้าที่เดินทางมา โจชั่วเริ่มตั้งหน้าตั้งตารอยานพาหนะที่ใช้เวทมนตร์จากงานนิทรรศการโลกจะแพร่หลายมากขึ้น

รถม้าหยุดใกล้ทางเข้าถนนกระรอก

“ท่านผู้วิเศษ นี่คือเท่าที่ข้าจะสามารถพามาได้ บางทีท่านอาจสนใจสถานที่แห่งนี้เพราะความอยากรู้ แต่ท่านควรระวังพวกกลายพันธุ์ที่อยู่บนถนนสายนั้น

“พวกกลายพันธุ์?”

โจชัวผลักประตูรถม้าและเดินลง คนขับเกวียนแต่งตัวธรรมดาเตือนโจชั่วอย่างใจดี แต่ เมื่อโจชัวถามเขาว่า “พวกกลายพันธุ์” หมายถึงอะไร เขาก็ขับรถม้าออกไปไกลแล้ว

วิกลจริตไม่ใช่คําที่ไม่คุ้นเคยสําหรับโจชั่ว เมื่อเขาเล่นดันเจี้ยนกับมังกร พวกกลายพัน ธุ์ล้วนเป็นสิ่งมีชีวิตที่อันตรายมาก

หากมีสัตว์ประหลาดที่มีหนวดอาศัยอยู่อย่างเปิดเผยบนถนนของนอร์แลนด์ โจชัวรู้สึกว่าเมืองนี้จะถูกทําลายในไม่ช้า

ถนนกระรอกนั้นเป็นระเบียบเรียบร้อยกว่าที่โจชั่วคาดไว้มาก แม้ว่าจะมีขยะกระจัดกระจายอยู่ฝั่งตรงข้ามถนนเยอะ แต่ก็ไม่มีคราบเลือดสีแดงเข้มหรือซากศพกองอยู่รอบๆ

ผู้คนที่เดินอยู่บนถนนสายนี้ดูเหมือนจะรีบร้อน เฉพาะเผ่าพันธุ์ที่ไม่ใช่มนุษย์เท่านั้นที่จะหยุดและพูดคุยกับเผ่าพันธุ์อื่นที่ไม่ใช่มนุษย์

โจตัวเดินเข้าไปในถนนกระรอก ทันทีที่เขาเข้าไป เขารู้สึกว่าบรรยากาศเปลี่ยนไปในทันที เขาสัมผัสได้ถึงดวงตาหลายคู่ที่จับจ้องมาที่เขาทันทีที่เขาเข้ามา

เมื่อรู้สึกถึงดวงตาเหล่านั้นอิริยกไม้เท้าที่เหมือนหอกขึ้นในทันที

ความรู้สึกของการถูกจับตามองทําให้ชีวิหวนคิดถึงคืนที่นางอยู่ในถิ่นทุรกันดารเพียงลําพัง และจะมีสิ่งมีชีวิตที่เต็มไปด้วยความอาฆาตพยาบาทคอยเฝ้ามองนางจากเงามืดอยู่เสมอ

“รูปแบบสถาปัตยกรรมของที่นี่จะทําให้นักศึกษาสถาปัตยกรรมทุกคนคลั่งไคล้

โจชัวตรวจสอบอาคารต่างๆ บนถนนสายนี้ ลักษณะเด่นของพวกมันคือ… วุ่นวาย ภูมิภาคอื่น ๆ ของนอร์แลนด์สามารถรักษาอาการให้เป็นไปในทิศทางเดียวกัน แต่สถานที่นี้ดูคล้ายกับอาคาร จากหลากหลายประเทศ ไม่สิ หลายเชื้อชาติ

หลังจากเข้าสู่ถนนกระรอก ไม่นานโจชั่วก็พบโรงแรมแห่งหนึ่งชื่อ นกพิราบ

“เราจะข้างคืนที่นี่เหรอ?” ชิริเหลือบมองขึ้นไปบนท้องฟ้า มันมืดไปแล้ว อีกไม่นานก็จะมีดสนิท

“ถ้ากลัวก็นอนกับข้า” โจชัวบอก

ใบหน้าของซิริเปลี่ยนเป็นสีแดง นางอ้าปาก แต่ไม่พูดอะไร นางมองโจตัวเข้าไปในโรงแรมนกพิราบต่ํา

การตกแต่งภายในของโรงแรมตูเก่าและอึดอัดมาก กลิ่นดอกไม้แปลก ๆ อบอวลไปทั่วทั้งโร แรม

โจชัวมองไปรอบๆ ไม่นานสายตาของเขาก็จับจ้องไปที่โต๊ะรับรอง ที่โต๊ะรับรองมีชายวัยกลางคนกําลังสอนเวทมนตร์ขั้นพื้นฐานแก่เด็กที่ไม่ใช่มนุษย์

มีแม้กระทั่งครึ่งมังกรและสัตว์เดรัจฉานแมวสีเทา ซึ่งเป็นสองสายพันธุ์ที่หายากมากรวมอยู่ ในหมู่เด็กเหล่านั้น

“นี่คือรูนพลังงาน นี่คือรูนเปลวไฟ…”

ทันทีที่โจชัวเดินไปที่แผนกต้อนรับคําอธิบายของชายวัยกลางคนก็หยุดชะงักลงทันที เขาเงยหน้าขึ้นและเห็นโจชั่ว เขาส่งเด็กที่ไม่ใช่มนุษย์ออกจากแผนกต้อนรับทันที

“ไปชั้นบน มีแขกมา…”

เขากระตุ้นให้เด็กที่ไม่ใช่มนุษย์ขึ้นไปชั้นบน เมื่อพวกเขาหายขึ้นไปชั้นสอง เขาก็หันกลับมาเผชิญหน้ากับโจชั่ว

“ลูกค้า ท่านสองคนต้องการจะพักที่นี่สักคืนใหมครับ?”

ชายวัยกลางคนหยิบปากกาออกมาเปิดสมุดเล่มเก่า เขาคิดว่าโจชัวจะเข้าพัก

โจชัวกําลังตรวจสอบชายวัยกลางคนที่ดูราวกับมนุษย์อย่างละเอียดถี่ถ้วน ในขณะที่ท่าทางของชายผู้นั้นดูค่อนข้างแข็งที่อ โจชัวสามารถมองทะลุผ่านตัวเขาได้อย่างสมบูรณ์ด้วยความสามารถในการรับรู้โดยธรรมชาติของเขา

“ข้าไม่เคยคิดเลยว่าจะได้เจอเพื่อนปีศาจที่นี้”

ดวงตาสีแดงเข้มของโจชัวสะท้อนถึงตัวตนที่แท้จริงของชายวัยกลางคนคนนั้น เขาเป็นภาพลวงตาของก้อนที่ดิ้นไปมา เขาไม่เห็นรูปร่างมนุษย์เลย

ชายวัยกลางคนเป็ดปาก ดูเหมือนเขาจะต้องการแย้งโจชั่ว แต่หลังจากที่เห็นว่าการจ้องมอง ของโจชัวสงบเพียงใด เขาก็เลิกคิดแบบนั้น

“อย่ากังวลนัก ผู้หลอกลวง ข้ามาที่นี่เพื่อตรวจสอบโรงแรมนี้เท่านั้น”

โจชัวสามารถบอกได้ว่าชายวัยกลางคนนี้เป็นปีศาจประเภทใด เขามาจากเผ่าปีศาจ พวกเขาเป็นที่รู้จักในฐานะปีศาจไร้หน้าหรือผู้หลอกลวง”

เผ่าพันธุ์ปีศาจนี้เกี่ยวข้องกับการเกิดของปีศาจโกลาหล รูปร่างที่แท้จริงของผู้หลอกลวงคือก้อนทรงกลมสีเทาที่เคลื่อนไหวตลอดเวลาแต่พวกผู้หลอกลวงสา มารถเปลี่ยนรูปลักษณ์ของพวกเขาได้ตามต้องการ

ยิ่งผู้หลอกลวงแข็งแกร่งมากเท่าไหร่ พวกเขาก็ยิ่งสามารถคงรูปร่างได้มากขึ้นเท่านั้น คนที่อ่อนแอกว่าสามารถแปลงร่างเป็นมนุษย์หรือปีศาจธรรมตาได้เท่านั้น แต่หากมีอํานาจมันก็จะแป ซึ่งเป็นนกตัวน้อยหรือสัตว์ยักษ์ใต้

น่าเสียดายแม้พวกผู้หลอกลวงสามารถแปลงร่างเป็นมนุษย์ได้ พวกเขาก็ไม่สามารถเลียนแบบท่าทางของมนุษย์ได้ หากทําได้พวกเขาจะเป็นคนที่เหมาะสมที่สุดสําหรับการภาพยนตร์อย่างแน่นอน

โจชัวยังสามารถให้พวกเขาแปลงร่างเป็นตาราหญิงที่มีชื่อเสียงของโลกอย่างมาริลิน มอนโรหรือออตรีย์ เฮปเบิร์นได้

ผู้หลอกลวงรักษาความสงบแม้ว่าโจชั่วจะมองเห็นตัวตนของเขา เขาพูดกับโจชัวด้วยน้ําเสียงเป็นชาว่า “นี่ไม่ใช่ ไม่ใช่ที่สําหรับเจ้า”

“ดูเหมือนเจ้าจะรู้จักข้า?”

โจชัวไม่แน่ใจว่ามีปีศาจที่ตัวที่เดินอยู่แถวนี้ ผู้หลอกลวงที่อยู่ตรงหน้าเขาอาจเป็นหนึ่งในปีศาจเหล่านั้น

ผู้หลอกลวงเลือกที่จะนิ่งเฉยต่อคําถามของโจชั่ว

โจตัวไม่ได้วางแผนที่จะทําให้เรื่องยุ่งยากสําหรับผู้หลอกลวงคนนี้เช่นกัน แม้ว่าโจชัวจะเป็นคนธรรมดาในนอร์แลนด์ แต่เขาก็มีชื่อเสียงที่ผู้คนให้ความสนใจอย่างโฉมงามกับเจ้าชายอสูร” หรือใจหิน

“อย่าสนใจตัวตนของข้า ข้ามาที่นี่ในฐานะแขกธรรมดาเท่านั้น”

โจชั่วหยิบถุงเหรียญทองถุงหนึ่งออกจากกระเป๋าเดินทาง และวางลงบนโต๊ะต้อนรับ มีเหรียญทองอยู่ประมาณร้อยเหรียญสําหรับโรงแรมที่ทรุดโทรมแบบนี้มันเป็นเงิน
จํานวนมหาศาล

“ข้าต้องการเช่าห้องทั้งหมดในโรงแรมของเจ้าเป็นเวลาหนึ่งหรือสองเดือน มนุษย์กลุ่มหนึ่งจะเมาอยู่ที่นี่ในช่วงเวลานั้น เจ้ายินดีที่จะยอมรับข้อตกลงทางธุรกิจของข้าหรือไม่?”

ผู้หลอกลวงชําเลืองมองเหรียญทองบนโต๊ะอย่างรวดเร็ว ดูเหมือนว่าปีศาจตนนี้ไม่ใช่คนที่ไม่ต้องการเงิน

ตรงกันข้าม เขาดูเหมือนคนที่กําลังขาดแคลนเงินอย่างหนัก

สิ่งนี้ทําให้ทุกอย่างง่ายขึ้นมาก

“นี่เป็นเพียงเงินงวดแรกเท่านั้น หนึ่งในสิบของการเงินทั้งหมด”

โจตัวไม่เชื่อว่าการใช้ชีวิตในนอร์แลนด์จะง่ายกว่าการอยู่ในอาณาจักรปีศาจ จากบรรยากาศของถนนกระรอก โจชั่วมั่นใจว่าที่แห่งนี้จะไม่ใช่สถานที่ที่น่ามาพัก