Blood Warlock: Succubus Partner in the Apocalypse วอร์ล็อคแห่งเลือด - ตอนที่ 67

ตอนที่ 67: ผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดคือราชา (ตอนที่ 1)

“เธอพูดว่าอะไรนะ ยัยเด็กบ้า!”

“ฉันบอกว่านายเป็นคนขี้ขลาด! นั่นเป็นสาเหตุที่นายกินของที่นายกิน ในขณะที่ฉันได้ของที่ดีกว่านาย!

“เธอกําลังจะกลายเป็นสุนัขอวดดี แต่เธอก็ยังเป็นหมาอยู่!”

”เป็นหมาที่อวดเก่ง ดีกว่าเป็นหมาขอทาน!”

การทะเลาะวิวาทด้วยวาจาแพร่กระจายจากนักศึกษาใหม่ 2 คนและกลุ่มเพื่อน 5 คนไปยังบริเวณโดยรอบ และมันก็เริ่มควบคุมไม่ได้มากขึ้นเรื่อยๆ บรรดาผู้ที่กินสิ่งที่ดีที่สุดเริ่มแสดงความเหนือกว่าต่อผู้ที่กินสิ่งแย่ที่สุดและผู้ที่กินแย่ที่สุดก็เริ่มเยาะเย้ยผู้ที่กินดีที่สุด

เนื่องจากโลกเปลี่ยนไปเมื่อ 6 วันก่อน คนเหล่านี้ทั้งหมดถูกขังไว้โดยแทบไม่เห็นแสงแดดใดๆ ยกเว้นรังสีที่ลอดผ่านหน้าต่างบานเล็กๆ ที่มีแถบโลหะ การกักขังควบคู่ไปกับเสียงคํารามที่อยู่ห่างไกลเป็นครั้งคราวของสัตว์กลายพันธุ์บางตัว และความกลัวที่จะรู้ว่าความตายยังคงแฝงตัวอยู่เหนือศีรษะของพวกเขาตลอดเวลา ทําให้คนเหล่านี้ ซึ่งไม่มีที่แม้แต่จะนอนหลับสบายได้สะสมความเครียดจํานวนมหาศาลจนถึงจุดนั้น ที่ซึ่งมันใช้เพียงหยดเล็กๆ เพื่อทําให้แก้วล้น

เมื่อความขัดแย้งเล็กๆ น้อยๆ ลุกโชนขึ้นในที่สุด ทุกคนก็เริ่มโต้เถียงกัน ในเรื่องที่ไม่สําคัญในความพยายามที่จะปลดปล่อยความคับข้องใจที่กักขังไว้ทั้งหมดและสลัดความกลัวที่แบกรับไว้บนบ่าของตน

ไป่เซหมินสังเกตทุกอย่างจากที่ของเขาอย่างเงียบๆ และยังคงรับประทานอาหารเย็นของเขาต่อไปราวกับว่าเขาไม่ได้กังวลเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้น

อู๋ยี่จีนเลิกคิ้วขึ้น เมื่อเกิดความวุ่นวายขึ้นอย่างกะทันหันและมองไปที่ไป่เซหมิน ก่อนที่จะถามอย่างระมัดระวังว่า “นายจะไม่หยุดพวกเขาเหรอ?”

“ไม่จําเป็น.” เขาส่ายหัวก่อนจะชี้ไปข้างหน้าและพูดเบา ๆ ว่า “เจ้าชายผู้มีเสน่ห์และเจ้าหญิงแสนสวยจะทําเช่นนั้น”

“เจ้าชายผู้มีเสน่ห์ กับ เจ้าหญิงแสนสวยงั้นเหรอ?” อู๋ยี่จินมองตามสายตาของ ไป่เซหมิน และ ในที่สุดก็เข้าใจสิ่งที่เขากําลังพูดถึง

“นาย…. นายนี่มันตลกจริงๆ ฮิฮิ” เธออดไม่ได้ที่จะส่ายหัวและหัวเราะคิกคัก เมื่อเห็นซ่างกวนปิงเสว่และเฉินเหอกําลังเดินไปที่ใจกลางของความขัดแย้ง

ไป่เซหมินหยุดเคลื่อนไหวการกินโดยไม่รู้ตัวและมองไปยังผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างๆ เขาด้วยหางตาของเขา

ตลกงั้นเหรอ? เธอคือใครกันแน่? นั่นคือสิ่งใหม่ ไป่เซหมินส่ายหัวและรับประทานอาหารเย็นต่อไป ในขณะที่มองไปข้างหน้า

…

ซ่างกวน ปิงเสว่ ขมวดคิ้วลึกบนใบหน้าของเธอ ในขณะที่ เฉินเหอ ดูค่อนข้างกังวลกับสิ่งที่เกิดขึ้น

ทั้งคู่มาจากครอบครัวใหญ่จึงรู้ดีว่าในยามวิกฤต ข้อพิพาทภายในเป็นจุดเริ่มต้นของจุดจบ หากถึงจุดนี้พวกเขาไม่สามารถยืนหยัดร่วมกันได้ ก็ไม่น่าเป็นไปได้ที่มนุษยชาติจะสามารถเอาชนะความท้าทายนี้ได้ เนื่องจากพวกเขาไม่เพียงถูกโจมตีจากภายนอกเท่านั้น แต่ยังจะพังทลายจากภายในด้วย

เรื่องอื้อฉาวได้มาถึงจุดที่เสียงที่ปะปนกันทําให้ไม่สามารถเข้าใจสิ่งที่คนอื่นพูดได้ ดังนั้นจึงไม่มีใครสังเกตเห็นคู่หูที่เดินเข้ามาเช่นกัน

” ทุกคน! เงียบกันสักที!!”

เสียงทุ้มลึกดังสนั่นดุจฟ้าแลบในกลางดึก และเสียงที่ดังเกินไปก่อนหน้านี้ถูกบีบอัดราวกับไม่มีอะไร เยื่อแก้วหูของคนที่ใกล้ชิดกับเสียงโห่ร้องที่สุดเริ่มเจ็บปวด และพวกเขารู้สึกได้ถึงเสียงผิวปากเล็กน้อย

คนที่ตะโกนคือ เฉินเหอ แน่นอน ในฐานะคนที่มีเลเวลสูงมากและมีการพัฒนาและต่อสู้อย่างต่อเนื่อง ร่างกายทั่วไปของเขาทั้งหมดมีพลังมากกว่าคนปกติอย่างน้อย 5 หรือ 6 เท่า

“ฉัน- เฉินเหอและซ่างกวน ปิงเสว่”

“ฉันว่าเราลงลึกกันเกินไปแล้ว…”

เมื่อเห็นการแสดงออกที่มืดมิดบนใบหน้าของ เฉินเหอ ซึ่งปกติแล้วจะอ่อนโยนและท่าทางที่เย็นกว่าปกติบนใบหน้าของ ซ่างกวน ปิงเสว่ บางคนอดไม่ได้ที่จะกลัวหลังจากรู้ว่าพวกเขาเพิ่งทําอะไรไป

เมื่อเห็นว่าทุกคนนิ่งเงียบ เฉินเหอก็กวาดล้างฝูงชนผู้รอดชีวิตด้วยสีหน้าบูดบึงและพูดด้วยน้ําเสียงอันดังว่า “พวกแกมันคนงี่เง่า! แกไม่รู้หรือว่าความโกลาหลทั้งหมดนี้เกิดจากแก พวกแกสามารถดึงดูดสิ่งมีชีวิตที่ทรงพลังจาก บริเวณโดยรอบมาได้?! เรายังไม่ได้ทําความสะอาดบริเวณโดยรอบและมีเพียงพื้นที่ทางเหนือของที่นี่เท่านั้นที่ค่อนข้างปลอดภัย!”

เนื่องจากพวกเขาเพิ่งย้ายไปที่ร้านขายยาและร้านอาหารเพื่อค้นหาเสบียง มีเพียงบริเวณใกล้เคียงทั้ง 2 แห่งเท่านั้นจึงถือว่าปลอดภัย อย่างไรก็ตาม ทางทิศใต้ ทิศตะวันตก และทิศตะวันออกของโรงยิมยังคงรายล้อมไปด้วยสิ่งมีชีวิตทุกชนิดและซอมบี้นับหมื่นและหลายแสนตัว

เฉินเหอได้เห็นด้วยตาของเขาเองแล้วว่าการดํารงอยู่ของมอนสเตอร์ลําดับที่ 1 นั้นน่ากลัวเพียงใด และรู้ว่าหากสิ่งมีชีวิตเหล่านั้นสองตัวหรือมากกว่านั้นปรากฏขึ้น ส่วนใหญ่ถ้าไม่ใช่ผู้รอดชีวิตทั้งหมดในสถานที่นี้จะถูกสังหารโดยไม่สามารถป้องกันตัวเองได้

ทุกคนก้มหน้าลงด้วยความกลัวไม่กล้าประท้วง แม้ว่าหลายคนอาจกลายเป็นคนป่าเถื่อนและไม่เห็นด้วย แต่ก็ไม่มีใครกล้าพูดออกมาดังๆ

“มีคนต้องการอธิบายให้ฉันฟังว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่ไหม?” ในที่สุดซ่างกวน ปิงเสว่ก็ถามคําถามหลักของเรื่องนี้ในขณะที่เธอมองไปที่ใบหน้าของผู้คนที่ละคนเพื่อรอคําตอบ

“พี่ปิง ทุกอย่างเริ่มต้นเพราะคนเนรคุณคนนี้!” เซียวหรงก้าวไปข้างหน้าและชี้ไปที่นักเรียนคนแรกที่บ่น

หลิงหมิงยังก้าวไปข้างหน้าและสนับสนุนเพื่อนของเธอ “ถูกต้อง บุคคลนี้และเพื่อนของเขาเนรคุณ ไม่เพียงแต่พูดลับหลังคนอื่นเหมือนคนขี้ขลาดเท่านั้น แต่ยังไม่รู้ว่าจะชื่นชมน้ําใจที่มีให้อย่างเสียสละได้อย่างไร !”

”เธอ!”

นักเรียนที่ถูกชี้หน้าตอนนี้หน้าซีดเผือกและกลุ่มเพื่อนที่อยู่ข้างๆ เขามองดูเด็กหญิงส องคนด้วยดวงตาแดงก่ําราวกับว่าพวกเขาต้องการกินเนื้อของพวกเขา

“จริงเหรอ?” เฉินเหอถามด้วยสีหน้าขมวดคิ้วและมองไปยังกลุ่มคนทั้ง 5 คนอย่างเคร่งขรึม “พวกนายพูดความจริงดีกว่า ขณะนี้เรามีปัญหาภายนอกมากเกินไปที่จะทนต่อปัญหาภายในได้เช่นกัน บอกฉันว่าพวกนาย ชื่ออะไรและอธิบายว่าเอะอะทั้งหมดนี้เป็นอย่างไร เกิดขึ้นเพื่อให้เราสามารถหาทางแก้ไขได้”

ชายหนุ่มกัดฟันของเขาและมองไปที่ไปเซหมิน ซึ่งยังคงก้มหน้าและรับประทานอาหารร่วมกับหญิงสาวสวยที่อยู่ข้างๆ เขาในที่สุด เมื่อรวบรวมความกล้า ชายหนุ่มมองที่ เฉินเหอ และ ซ่างกวน ปิงเสว่ และพูดด้วยน้ําเสียงที่ตรงไปตรงมาว่า “ฉันชื่อเป้ยเฟง นักศึกษาชั้นปีที่ 3 ในภาควิชาเศรษฐศาสตร์…. สาเหตุของความโกลาหลทั้งหมดนี้คือ เพราะกฏที่มันวางไว้ก่อนหน้านี้!”

ซ่างกวน ปิงเสว่ ถอนหายใจภายในและแม้จะไม่มีเป้ยเฟง พูดมากกว่านี้ เธอก็รู้แล้วว่าอะไร คือแก่นของปัญหาทั้งหมดนี้ เธอมองมาที่เขาและพูดอย่างเฉยเมย ”นายกําลังพูดถึงกฏที่ ไป่เซหมิน เป็นผู้ควบคุมเสบียงที่แจกจ่ายตามการช่วยเหลืองั้นเหรอ?”

เป้ยเฟงดูเหมือนจะสงบลง หลังจากความกลัวครั้งแรกและพยักหน้าโดยไม่ลังเล เขามองไปยังทุกคนที่อยู่ตรงนั้นและพูดเสียงดังว่า “ถูกต้อง! กฏไร้สาระนั่น! ฉันแน่ใจว่าทุกคนที่นี่แอบไม่พอใจเกี่ยวกับเรื่องทั้งหมด! ฉันหมายความว่า พูดมาเลย! ใครคิดเหมือนฉันอยู่ในใจก็ออกมา ถ้าไม่มีฉัน จะยินดีที่จะออกไปที่นั่น ที่ๆยุงกลายพันธุ์ปรากฏตัวขึ้นและทําให้พวกเราแห้งตายได้ ฉันก็ยอม แม้กระทั่งไอ้พวกที่ยอมออกไปสู้นั่นมันก็เพื่อแลกกับการได้กินอิ่มเท่านั้นแหละ พวกนั้นเห็นด้วยก็เพราะแบบนั้น และพวกมันก็ต้องก้มหน้ายอมทําเพื่อข้อผูกมัด!”