Blood Warlock: Succubus Partner in the Apocalypse วอร์ล็อคแห่งเลือด - ตอนที่ 66

ตอนที่ 66: ผลกระทบของกฏใหม่

“โอ้?”

ในอีกมุมหนึ่งของสนามบาสเก็ตบอล เฉินเหอ, ซ่างกวน ปิงเสว่, เกาหมิน, ลีน่า และ ฟ่านอู่ กําลังนั่งคุยกันอย่างเงียบๆ ขณะรอให้อาหารพร้อม

“ยี่จินบอกว่าเธอกําลังจะขอบคุณเขาเท่านั้น แต่ดูเหมือนว่าเธอยังพยายามคุยกับเขาอยู่ และเห็นว่าตอนนี้เธอกําลังยิ้มอย่างร่าเริงทั้งๆที่เราอยู่ในสถานการณ์นั้น ดูเหมือนว่าเธอกําลังสนุก” เฉินเหอกล่าวอย่างสบายๆ ขณะที่เขามองไปที่มุมที่ไป่เซหมินและอู๋ยี่จินนั่งด้วยกัน

เกาหมิน, ลีน่า และฟานอู่ มองหน้ากันด้วยสายตาที่ซับซ้อน ทั้งสามคนเคยได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับการกระทําของไปเซหมินในตอนกลางวัน แต่ความแตกต่างก็คือพวกเขารู้ความจริงของเรื่องนี้ หลังจากที่ซ่างกวน ปิงเสว่และเฉินเหอบอกความจริงกับพวกเธอ ซึ่งมันยังคงเป็นเรื่องยากสําหรับพวกเขาที่ไม่เคยเห็นความโหดร้ายของมนุษย์ ที่จะเข้าใจว่ามีคนทําสิ่งนั้นได้อย่างไร

แน่นอนว่ามันเป็นเพียงเรื่องของเวลาเท่านั้น ก่อนที่พวกเขาจะรู้ว่าไม่ใช่แค่ซอมบี้และสัตว์เท่านั้นที่กลายเป็นสัตว์ป่า

ซ่างกวน ปิงเสว่ ขมวดคิ้วเล็กน้อย ขณะที่เธอจ้องมองที่เกิดเหตุของคน 2 คนคุยกัน และครู่ต่อมาเธอก็ถอนหายใจ “ฉันหวังว่ายี่จินจะไม่เล่นเหมือนที่เธอเคยทําในอดีต… ฉันไม่คิดว่าไป่เซหมินเป็นคนที่จะเล่นด้วยกับเธอ”

เฉินเหอหัวเราะคิกคักและพูดพลางคาดเดา “ใครจะไปรู้ บางทีทั้งสองคนอาจจะลงเอยด้วยกัน ในขณะที่ภูมิหลังส่วนตัวของไป่เซหมินอาจไม่ได้พิเศษอะไร แต่ความแข็งแกร่งส่วนตัวของเขา ในโลกนี้ก็เพียงพอแล้วที่จะได้รับการเคารพ แม้แต่ยี่จิน ทางครอบครัวอาจจะยอมรับเขาแล้วใช่ไหม?”

” ใครจะรู้” ซ่างกวน ปิงเสว่ ตอบโดยไม่สนใจอะไรมากนักและหลับตาลง

ในขณะเดียวกัน เฉินเหอก็แอบดีใจอย่างลับๆ เพราะอู๋ยี่จินเป็นผู้หญิงที่สวย มีเสน่ห์ และฉลาด เขาไม่คิดว่าผู้ชายที่แข็งแรงจะต้านทานเธอได้นานเท่าที่เธอต้องการ

ด้วยวิธีนี้ ความกังวลของเขาเกี่ยวกับผู้หญิงที่เขารักจะไม่จําเป็นอีกต่อไป

อาหารเย็นถูกเสิร์ฟและประกอบด้วยข้าวกับผักผัดรวมทั้งเนื้อชิ้นหนึ่ง อย่างไรก็ตาม ความแตกต่าง การติดต่อ ความชอบ และกฎเกณฑ์ที่กําหนดโดยกลุ่มคนก็ปรากฏขึ้นทันที

ในมุมที่เงียบสงบเล็กน้อยของสนามบาสเก็ตบอล กลุ่มเพื่อนประมาณ 5 คนมารวมตัวกันและกําลังดูอาหารในมือด้วยความรู้สึกไม่สบาย

“ทําไมพวกมันถึงกินเนื้อได้ แต่เรากินได้แต่ข้าว” นักเรียนบ่น ขณะที่เขาบดข้าวขาวในชามด้วยตะเกียบ

ชามอาหารของคนเหล่านี้ประกอบด้วยข้าวขาวบริสุทธิ์และไม่มีอะไรอื่น ไม่มีแม้แต่ ผักในชามของพวกเขา นับประสาเนื้อที่อุดมด้วยสารอาหารล้ําค่า

“ทั้งหมดเป็นเพราะกฏโง่ๆนั่นไม่ใช่หรือ” อีกคนหนึ่งเย้ยหยัน ขณะที่เขาเอาข้าวขาวเข้าปาก และเคี้ยวโดยไม่ต้องการอะไรมาก “ผู้ชายที่ชื่อไป่เซหมินพูดไปแล้ว พวกที่ไม่เต็มใจจะออกไปต่อสู้ หรือหาอาหารก็ทําได้แค่กินเศษอาหารที่เหลือเท่านั้น”

“ออกไปสู้กับซอมบี้พวกนั้น มีแต่คนโง่เท่านั้นที่จะทําอะไรเสี่ยงๆได้” นักเรียนอีกคนที่สูงเกือบ 6 ฟุตอดไม่ได้ที่จะสาปแช่ง ในขณะที่เขาพูดว่า “ในเมื่อมีคนปัญญาอ่อนบางคนที่เล่นเป็นซุปเปอร์ฮีโร่ก็ปล่อยให้พวกเขาเป็นไป ใครที่ไม่ได้ออกไปก็ได้แต่ต้องทนลําบากอยู่แบบนี้นั้นเหรอ?”

“ซงหวางพูดถูก” นักศึกษาสวมแว่นสายตาเย็นชา ซึ่งยังคงนิ่งเงียบกล่าวว่า “ไป่เซหมินเต็มเปี่ยมไปด้วยตัวตน แต่ผู้คนไม่น่าจะทนต่อความแตกต่างแบบนี้ได้นานขนาดไหนกัน”

กลุ่มเพื่อนมองไปรอบๆ และตระหนักว่ามีคนหลายคนที่ได้รับการดูแลแบบเดียวกัน เนื่องจากไม่พอใจกับความแตกต่างในการกระจายอาหาร ความไม่พอใจนี้มีแต่เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ด้วยรูปลักษณ์ที่ดูถูกเหยียดหยามที่คนกินข้าวขาวได้รับจากผู้ที่มีผักและเนื้อชิ้นหนึ่งในชามของพวกเขา

แม้ว่าอาหารจะไม่ได้หายากนัก และมีเพียงพอสําหรับเลี้ยงกลุ่มผู้รอดชีวิตกว่า 400 คนในเวลา 2 สัปดาห์ หากพวกเขาสิ้นเปลือง และดําเนินเวลาไปนานกว่า 1 เดือน หากพวกเขาระมัดระวัง กฏที่ไป่เซหมิน แนะนําให้บังคับใช้ยังคงเกิดขึ้น ดังนั้นก่อนที่จะแจกจ่ายอาหาร แต่ละคนจึงถูกตั้งคําถามว่าจะเต็มใจทํางานด้านการขนส่งลําเลียงอาหาร เพื่อสนับสนุนผู้ที่ต่อสู้ในแนวหน้าอย่างแข็งขันหรือไม่

คนที่เต็มใจทํางานสามารถกินอาหารได้ดีขึ้นและจนกระทั่งอิ่มใจ ไม่เหมือนคนที่ไม่ต้องการออกจากความปลอดภัยในโรงยิม

แน่นอนว่าผู้ที่ต่อสู้สามารถกินอาหารที่ดีที่สุด และสามารถกินได้ตามต้องการรวมทั้งเสบียงควบคุม

ตัวอย่างเช่น เกาหมิน, ลีน่า, ฟ่านอู๋ และ อู๋ยี่จิน ที่ไม่ได้มีอะไรพิเศษให้กับกลุ่มของผู้รอดชีวิต แต่ด้วยการสนับสนุนของเฉินเหอ ซ่างกวน และปิงเสว่ ทั้ง 4 คนสามารถเพลิดเพลินกับการปฏิบัติต่อคนคนหนึ่งที่ทํางานได้

ความแตกต่างในการดูแลโดยธรรมชาติทําให้เกิดความโกลาหลเล็กน้อยในหมู่ผู้รอดชีวิต เนื่องจากมันเป็นครั้งแรกที่สิ่งนี้เกิดขึ้นตั้งแต่จุดเริ่มต้นของการเปลี่ยนแปลง

“ถ้าไม่อยากกินก็ไม่ต้องกิน หยุดพูดมาก”

เสียงผู้หญิงขัดจังหวะกลุ่มเพื่อนที่บ่น

เมื่อพวกเขาหันกลับมา ก็เห็นเด็กผู้หญิง 2 คนมองดูพวกเขาอย่างเย็นชาและถือชามข้าวขาวอยู่ในมือ

“คุณผู้หญิงก็กินข้าวขาวเหมือนกัน แต่คุณสนับสนุนผู้ชายคนนั้นเหรอ” นักเรียนที่พูดก่อนมองพวกเขาราวกับว่าพวกเธอบ้า

“เรารอดจากหอพักหญิงโดยพี่ใหญ่ไป พี่ใหญ่ซ่างกวน พี่ใหญ่เฉิน และพี่ใหญ่เผิง เรา 2 ค นต่างรู้ดีถึงความหมายของการไม่กัดมือที่เลี้ยงเรา” หญิงสาวคนเดียวกันมองดูพวกเขาด้วยความรังเกียจ

” ปากดีนั่นมีไว้สําหรับคนขี้ขลาด!” นักเรียนสวมแว่นส่งเสียงขู่และขึ้นเสียง

หญิงสาวกําลังจะโกรธ เมื่อเพื่อนของเธอดึงแขนเธอเบาๆ และหยุดเธอ

เด็กหญิงคนที่ 2 มองดูกลุ่มคน 5 คนแล้วเยาะเย้ยอย่างเย็นชา “พวกนายไม่รู้จริงๆ ว่าเขามีอะไรดี ถ้าพวกนายรู้ว่ามันน่ากลัวแค่ไหนที่จะรู้สึกหิวเกือบทั้งสัปดาห์ ฉันแน่ใจว่านายจะต้องคลานเหมือนสุนัขขอข้าวขาวชามหนึ่ง เหมือนที่พวกนายกําลังรู้สึกรังเกียจในตอนนี้”

ผู้หญิงคนแรกชื่อหลิงหมิง และผู้หญิงคนที่ 2 ชื่อเซียวหรง ทั้งคู่หญิงสาวสองคนนี้เป็นน้องใหม่ และเมื่อก่อนก็มีคู่ครองเหมือนกันเพราะพวกเธอค่อนข้างน่ารัก อย่างไรก็ตาม เมื่อโลกเปลี่ยนไป พวกเธอติดอยู่ที่ชั้น 3 ของหอพักหญิง และเมื่อพวกเขาขอความช่วยเหลือผ่านหน้าต่างในวันแรก ผู้ชายที่สาบานว่าจะปกป้องพวกเธอทั้งหมดก็หนีไปเหมือนไก่

หลังจากอดอาหารมาเกือบสัปดาห์ และตระหนักว่าความงามและคําพูดที่ว่างเปล่าไม่สําคัญเท่าการกระทําและความแข็งแกร่งที่แท้จริงอีกต่อไป หลิงหมิงและเซียวหรงก็เติบโตขึ้นมากจนทําให้นักเรียนใหม่ฉลาดกว่ากลุ่มนี้ที่เป็นนักศึกษาชายชั้นปีที่ 3

การโต้เถียงเริ่มจุดชนวนขึ้นมาอย่างช้าๆ จนถึงจุดที่ผู้คนเริ่มเข้าร่วมการต่อสู้มากขึ้น และเสียงที่เคยเป็นเสียงกระซิบกลับกลายเป็นเสียงตะโกนด้วยความโกรธและความอับอาย