Blood Warlock: Succubus Partner in the Apocalypse วอร์ล็อคแห่งเลือด - ตอนที่ 47

ตอนที่ 47: การเตรียมการพร้อมแล้ว (ตอนที่ 2 -สุดท้าย)

ซ่างกวน ปิงเสว่ เป็นคนที่ระมัดระวังโดยธรรมชาติ ยิ่งไปกว่านั้น ความระแวดระวังดังกล่าวมีสูงเป็นพิเศษต่อผู้ชาย เพราะตลอดชีวิตของเธอ เธอได้รับความรู้สึกและการปฏิบัติที่แตกต่างจากผู้ชายโดยพิจารณาจากรูปร่างหน้าตาของเธอ

อย่างไรก็ตาม ความจริงที่ว่าไป่เซหมินยังคงรักษาคําพูดของเขาแม้ว่าเขาจะได้รับผลประโยชน์เพียงเล็กน้อยและอาจจะเสียชีวิตในภารกิจนี้ได้ทําให้เธอไม่ทันตั้งตัว ในเวลาเดียวกัน มันทําให้เธอตระหนักว่า บางที อาจไม่ใช่ทุกคนหรือแม้แต่ผู้ชายทุกคนจะมองหรือทําแบบเดียวกันต่อเธอ

แน่นอน ความคิดดังกล่าวยังอยู่ในช่วงวัยแรกเกิดและเป็นเพียงความคิดที่หายวับไป ว่าความคิดนั้นจะเปลี่ยนไปเป็นอะไรที่มากกว่านั้น เช่น ความมั่นใจ มันยังเร็วเกินไปที่จะพูด

หลังจากอยู่ในอาคารเป็นเวลา 3 ชั่วโมงเต็ม มานาของ ซ่างกวน ปิงเสว่ ก็ฟื้นขึ้นมามากพอที่จะมีอิทธิพลต่อการต่อสู้ที่จะมาถึง

ในช่วง 3 ชั่วโมงนี้ ทั้ง 4 คนไม่ได้ทําอะไรเป็นพิเศษ โดยมีเพียง เฉินเหอ และ ซ่างกวน ปิงเสว่ ที่คุยกันเป็นครั้งคราวและ เหลียงเผิง ก็หยุดชะงักโดยพูดอะไรที่ไม่มีความหมายและไม่สําคัญเกินไป

สําหรับ ไป่เซหมิน เขาเพียงแค่นั่งเงียบ ๆ ในมุมหนึ่ง ในขณะที่มองดูภาพเล็ก ๆ ที่มีความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่ไม่มีใครมองเห็นได้นอกจากลิลิธ ซึ่งนั่งอยู่ข้างๆเขาอย่างเงียบ ๆ

ในภาพมีคน 4 คนยืนอยู่ โดยมีคู่ผู้ใหญ่อยู่เบื้องหลังเด็กชายและเด็กหญิงอายุเพียง 8 หรือ 9 ขวบ เบื้องหลังคือทิวทัศน์สีเขียวที่สวยงาม ซึ่งมีต้นไม้แผ่ออกไปในระยะไกลเหมือนทะเลที่ไม่มีที่สิ้นสุด

รูปนี้เป็นรูปครอบครัวของพ่อแม่ของไป่เซหมิน น้องสาวคนเล็กของเขา และตัวเขาเอง ในเวลานั้นเขาเพิ่งมีวันเกิดและแม่ของเขาตัดสินใจเดินทางไปกับทั้งครอบครัวเพื่อเยี่ยมชมกําแพงเมืองจีนและสถานที่สวยงามอื่น ๆ ที่มีประวัติศาสตร์ นี่เป็นความทรงจําอันล้ำค่าที่ไป่เซหมินจึงพกติดตัวไปทุกหนทุกแห่งตั้งแต่ ระยะห่างระหว่างมหาวิทยาลัยกับบ้านของเขา เขาไม่สามารถพบครอบครัวได้บ่อยนัก

ตอนนี้ในโลกที่บ้าคลั่งที่ความไว้วางใจและการทรยศต่อกันมากกว่าในอดีต ไป่เซหมิน ทําได้เพียงรวบรวมความอบอุ่นจากความทรงจําในอดีตที่ก่อนหน้านี้ไม่เคยมีความสําคัญต่อเขามากนัก ในขณะที่เขาคิดว่ามันเป็นเรื่องปกติ

“ครอบครัว?” ลิลิธถามทั้งๆ ที่เธอรู้คําตอบอยู่แล้ว เพราะนี่เป็นครั้งแรกในรอบ 6 วันที่เธอได้เห็นการแสดงออกเช่นนี้บนใบหน้าที่มักจะแข็งกระด้างของเขา

ไป่เซหมินพยักหน้าตอบ แม้ว่าเขาและลิลิธจะไม่ได้พูดคุยกันมากนัก แต่ไป่เซหมินก็รู้ว่าเธออยู่ที่นั่นเพื่อเขา และลึกๆ ในใจเขาก็เชื่อว่าเธอจะไม่ทรยศเขา

แม้ว่าเขาและเธอมักจะเงียบ แต่ไป่เซหมินก็รู้สึกสบายใจมากเพราะเขาไม่เคยเป็นคนพูดมากมาก่อนการมาถึงของบันทึกวิญญาณสู่โลกนี้

ความเงียบที่รายล้อมพวกเขาอยู่ตลอดนั้นไม่ได้รู้สึกอึดอัดแต่อย่างใด ตรงกันข้าม มันช่างผ่อนคลายอย่างยิ่ง

”มานาของฉันฟื้นคืนเกือบหมด”

เสียงเย็นชาของซ่างกวน ปิงเสา ทําให้ไป่เซหมิน ออกจากความคิดของเขา เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นสายตาที่โหยหาของเขาไม่สามารถมองเห็นได้จากทุกที่อีกต่อไป และใบหน้าที่แทบจะมองไม่เห็นอะไรบนตัวเขาเลยถูกปกครองอีกครั้ง

“ถ้าพร้อมแล้ว เรามาเริ่มกันเลย” ซ่างกวน ปิงเสว่ จ้องมาที่เขาด้วยท่าทางเช่นเดียวกับเขาและชี้

“ถ้าอย่างนั้นมาเริ่มกันเลย มันไม่มีประโยชน์ที่จะเสียเวลามากขึ้นและความล่าช้าต่อไปอาจทําให้สิ่งต่าง ๆ ยากขึ้นกว่าเดิม” ไป่เซหมินลุกขึ้นยืนและถอนหายใจเล็กน้อยโดยไม่ได้ยิน

ซ่างกวน ปิงเสว่ และอีก 2 คนพยักหน้าเพื่อแสดงว่าพวกเขาคิดแบบเดียวกับที่เขาคิดและยืนขึ้น

ดูเหมือนไป่เซหมินต้องการบางอย่าง แต่หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็ตัดสินใจส่ายหัวและเดินไปที่หน้าต่างโดยไม่พูดอะไรอีก

ก่อนที่เขาจะจากไป เสียงของเฉินเหอก็ดังขึ้นที่ด้านหลังของเขา “เฮ้ ไป่เซหมิน!”

ไป่เซหมินหันกลับมามองเขาด้วยสายตาสงสัย

“ระวังตัวด้วย ถ้านายคิดว่าซอมบี้เข็งแกร่งเกินไป ให้วิ่งไป เราลองถล่มมันอีกครั้งในวันอื่นก็ได้” เฉินเหอพยักหน้าและมองเขาด้วยสีหน้าจริงจัง

หลังจากแปลกใจเล็กน้อย ไป่เซหมิน ก็พยักหน้าและพูดด้วยน้ำเสียงที่ใสกระจ่างว่า “ฉันต้องพึ่งพานายในครั้งต่อไปแน่นอน”

เฉินเหอยกนิ้วโป้งให้เขาราวกับบอกให้เขาฝากมันไว้กับตัว เมื่อเห็นสิ่งนี้ ไป่เซหมินไม่สะดุ้งและกระโดดออกไปนอกหน้าต่างอีกต่อไปก่อนที่จะกลายเป็นลมพายุที่พัดเข้าหาอาคาร ซึ่งอยู่ห่างออกไปไม่กี่ถนน หอพักหญิง

เมื่อไป่เซหมินจากไป เหลียงเผิงมองที่เฉินเหอด้วยการเลิกคิ้วและหัวเราะ “ฉันคิดว่านายจะไม่ชอบผู้ชายคนนั้นมากๆเลยสินะ นายคงจะเป็นคู่ปรับกันในเรื่องของความรักหรืออะไรทํานองนั้น ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!”

เฉินเหอขมวดคิ้วและมองเขาด้วยความโกรธ ในขณะที่เขาพูดช้าๆ “เหตุผลที่ฉันไม่ชอบเขามากเกินไปก็เพราะการกระทําที่โหดร้ายของเขาก่อนหน้านี้ เขาไม่ใช่คู่แข่งในความรักของฉัน นอกจากนี้ที่ฉันเกลียด ไม่ได้เป็นเพราะความโหดร้ายของไป่เซหมินและนั่นไม่ได้หมายความว่าฉันเกลียดเขาซะหน่อย การอวยพรให้เขาโชคดีเป็นเรื่องปกติหรือ ท้ายที่สุดแล้วเขายังคงเป็นพันธมิตรของเรา”

“ชิ น่าเบื่อชะมัด” เหลียงเผิง ซึ่งคาดว่าเฉินเหอจะหน้าแดงด้วยความเขินอายหลังจากเปิดเผยความรู้สึก สุดท้ายจบลงด้วยการยักไหล่และคลิกลิ้นของเขา เมื่อเห็นว่าปฏิกิริยาของนักธนูที่หล่อเหลานั้นเป็นปกติและสงบ

ซ่างกวน ปิง เสา มองมาที่เขาอย่างเย็นชาและพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า “ถ้านายมีเวลาพูดเรื่องไร้สาระ ทําไมนายไม่เตรียมตัวด้วยล่ะ?”

เหลียงเผิงพ่นลมหายใจและเดินไปที่ทางออกด้วยค้อนขนาดใหญ่บนไหล่ของเขา ด้วยน้ำหนักที่มากขนาดนี้ เขาจึงไม่กล้ากระโดดออกทางหน้าต่าง ไม่อย่างนั้นเขาอาจต้องหักขาทั้ง 2 ข้างเพื่ออวด

หลังจากที่เหลียงเผิงหายตัวไป ซ่างกวนปิงเสวก็หยิบสิ่งที่ดูเหมือนเป็นเชือกขึ้นมาและผูกไว้กับปลายเสาน้ำแข็งก่อนที่จะแช่แข็งมันและผูกเชือกกับเสาเข้าด้วยกัน

เชือกเส้นนี้เป็นเส้นใยคาร์บอนจริง ๆ และถูกนํามาจากเครื่องออกกําลังกายในยิม ทนทานต่อน้ำหนักเป็นพิเศษและทนต่อแรงกดสูงเป็นพิเศษ อีกทั้งยังเป็นวัสดุที่มีความยืดหยุ่นสูงและสามารถทนต่อการดึงอย่างกะทันหัน มักใช้ในการสร้างเรือ รถยนต์ ชิ้นส่วนเครื่องบิน ห่วงจักรยาน ฯลฯ แม้ว่าคุณภาพจะขึ้นอยู่กับ สายเคเบิลคาร์บอนไฟเบอร์ที่ ซ่างกวน ปิงเสว่ ใช้นั้นแข็งแรงและยืดหยุ่นมาก

เมื่อเห็นว่าทั้ง 2 คนอยู่กันลําพัง เฉินเหอจึงตัดสินใจทําลายความเงียบ “ปิงเสว่ เรื่องที่เหลียงเผิงพูดก่อนหน้านี้เกี่ยวกับคู่แข่งใน-“

สนใจสิ่งที่กําลังทําอยู่ก่อนเถอะ” ซ่างกวน ปิงเสว่ ขัดจังหวะเขาก่อนที่เขาจะดําเนินการต่อและในขณะที่มองออกไปนอกหน้าต่างเตือนเขาว่า ”ความช่วยเหลือของนายเป็นสิ่งสําคัญที่นี่ นายไม่สามารถเสียสมาธิได้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น”

ขอบคุณที่สนับสนุนการแปลค่ะ