Assassin’s Chronicle - ตอนที่ 98

AC 98: นักล่าและเหยื่อ

ป่าที่ราบ ปกคลุมด้วยหญ้าสูงหกฟุต เมื่อใดก็ตามที่ลมแรงพอที่จะแยกออกได้ก็จะเผยให้เห็นฝูงหมูป่าหลายพันตัว สัตว์เหล่านี้มีถิ่นกำเนิดใน ป่าที่ราบ และเป็นแหล่งอาหารของสัตว์กินเนื้อส่วนใหญ่ที่อาศัยอยู่ที่นั่น หมูป่ามีลักษณะไม่แข็งแกร่งมากและไม่ค่อยโจมตีสัตว์อื่น เมื่อใดก็ตามที่พวกมันถูกโจมตีพวกมันมักจะวิ่งหนีแทนที่จะต่อสู้กลับ พวกมันเป็นสัตว์กินพืชและแพร่พันธุ์ได้เร็วมากเพื่อป้องกันการสูญพันธุ์ หากไม่มีหมูป่า สัตว์เวทย์อื่น ๆ ก็จะอดตาย หากไม่มีสัตว์เวทย์อื่น ๆ หมูป่าจะทำลายที่ราบ

ป่าที่ราบมีขนาดใหญ่ แต่สำหรับทหารรับจ้างที่อาศัยอยู่บนที่ราบนี้เพื่อหาเลี้ยงชีพพวกเขารู้จักที่ราบเหมือนหน้ามือเป็นหลังมืออยู่แล้ว พวกเขาคุ้นเคยเป็นอย่างดีกับสิ่งต่างๆเช่นที่ที่สัตว์เวทย์ระดับสูงอาศัยอยู่และไม่ควรไปที่ไหน มีเพียงผู้มีพลังเท่านั้นที่กล้าที่จะไปที่ที่ราบเพราะถ้าพวกเขาไม่มีพลังพวกเขาก็จะกลายเป็นอีกร่างหนึ่งในที่ราบ

ด้วยการใช้ วอนเมอร์ก เป็นคนนำทาง อันเฟย์ และกลุ่มจึงไม่เสียเวลาไปกับการค้นหาเป้าหมายของตนมากนัก มันเป็นกลุ่มทหารรับจ้างเก้าคนซึ่งประกอบด้วยชายเจ็ดคน – นักดาบหกคนและนักเวทย์หนึ่งคน – ผู้หญิงสองคนนักเวทย์และนักบวช ด้วย ตาท้องฟ้า พวกเขาสามารถเห็นได้ว่ากลุ่มอื่น ๆ กำลังเก็บเกี่ยวร่างกายของสัตว์เวทย์

อันเฟย์ เดินเข้ามาหาพวกเขาอย่างเงียบ ๆ เขาเก่งในการปลอมตัวและไม่ต้องกังวลว่าจะถูกใครเห็น เมื่อเขาอยู่ใกล้มากพอที่จะได้ยินเสียงของทหารรับจ้างเขาก็หยิบคริสตัลเวทมนตร์ระดับสูงสุดสองอันออกมาแล้วเคาะพวกมันเข้าด้วยกัน

ในไม่ช้าทหารรับจ้างก็ได้ยินเสียงและเริ่มเดินทางไป “ เฮ้เด็กน้อย เจ้ากำลังทำอะไรอยู่” หนึ่งในนั้นถาม

อันเฟย์หันกลับมาทำเหมือนว่าพวกเขาทำให้เขาประหลาดใจและลืมที่จะเก็บคริสตัล

“ เจ้า…” ชายที่กำลังกล่าวหยุดกลางประโยคดวงตาของเขาตกลงไปที่คริสตัล กลุ่มของพวกเขาเป็นเพียงคนธรรมดา แต่พวกเขาเคยเห็นคริสตัลเวทมนตร์ระดับสูงสุดมาก่อน ดวงตาของชายคนนั้นเปล่งประกายด้วยความโลภ

มีคนอีกห้าคนเข้ามาในสนามหญ้าและสายตาของพวกเขาก็จับจ้องไปที่คริสตัลในมือของอันเฟย์ทันที คริสตัลเวทมนตร์หมายถึงความมั่งคั่ง นั่นหมายความว่าพวกเขาสามารถใช้ชีวิตเหมือนราชาและมีบางอย่างที่จะโอ้อวดในภายหลัง มีทหารรับจ้างจำนวนมากที่ไม่เคยสัมผัสคริสตัลเวทมนตร์ระดับสูงสุด

“ เจ้าเอามันมาจากไหน” ชายคนหนึ่งถาม เขาพยักหน้าให้คนอื่น ๆ และพวกเขาก็เริ่มล้อมรอบ อันเฟย์

“ ข้าไม่จำเป็นต้องบอกเจ้า” อันเฟย์ กล่าวพร้อมถอยหลังไปสองสามก้าว

“ ไม่ต้องกังวลเพื่อน” ชายคนนั้นกล่าว “ เราเป็นส่วนหนึ่งของทหารรับจ้าง เสือแห่งทาวู เจ้านายของเรากำลังจะแต่งงานและเราต้องหาของขวัญบางอย่าง ถ้าเป็นไปได้เราหวังว่าจะได้ซื้อคริสตัลของเจ้า ห้าพันเหรียญเป็นไง”

ห้าพันเหรียญเป็นราคาที่ยุติธรรม แต่ชายคนนั้นดูเหมือนว่าเขามีค่าไม่ถึงสิบเหรียญนับประสาอะไรกับห้าพัน

กลุ่มยังคงยิ้มและรอบ ๆ อันเฟย์ อันเฟย์ ก้าวถอยหลังไปสองสามก้าวและรักษาระยะห่างระหว่างตัวเขากับทหารรับจ้าง “เจ้าต้องการอะไร?” เขาถาม. “ ของเหล่านี้เป็นของเพื่อนข้า ข้าไม่สามารถขายได้”

“เขาชื่ออะไร? บางทีเราอาจจะรู้จักเขา” ชายคนนั้นกล่าว ตอนนี้รอยยิ้มของเขากว้างขึ้น แต่หน้าผากของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ

อันเฟย์วางคริสตัลลงในกระเป๋าของเขาแล้วมุดเข้าไปในหญ้า

“อึ!”

“ อย่าปล่อยให้เขาหนีไป!”

“ ท่านครับ ติดต่อกลุ่มหลักกันเถอะ เราต้องจับเด็ก!” ชายคนหนึ่งเรียกขณะดึงม้วนหนังสือออกจากแหวนของเขา

กองทหารรับจ้างที่ใหญ่กว่ามีข้อได้เปรียบในเรื่องตัวเลขและสมาชิกแต่ละคนมีม้วนหนังสือเหมือนกันในกรณีที่จำเป็นต้องสำรองกำลัง

“ ไอ้โง่!” ชายคนแรกตะโกน “ ไม่! แล้วเราจะแบ่งคริสตัลอย่างไร?”

“ใช่. เด็กไม่มีพลังต่อสู้ เขาจะไม่หนีไปไกล”

การค้นหาเล็ก ๆ เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว นักเวทย์ทั้งสองยกตัวขึ้นไปในอากาศด้วยเวทมนตร์ลอยตัวค้นหาเส้นทางของอันเฟย์ คนอื่น ๆ พากันออกไปและเริ่มค้นหา เมื่อเผชิญกับความเย้ายวนของคริสตัลชั้นสูงพวกเขาลืมคริสตัลระดับต่ำที่พวกเขากำลังเก็บเกี่ยวไปแล้ว หากพวกเขาได้คริสตัลเหล่านั้นพวกเขาสามารถมีชีวิตอยู่ได้สองสามปีโดยไม่มีปัญหาทางการเงิน

อันเฟย์เดินผ่านหญ้าเงียบ ๆ เขานำทั้งกลุ่มไปที่ที่ราบ แต่เขาได้ส่งพวกเขาออกไปก่อนที่เขาจะเข้าหาทหารรับจ้าง ไม่สำคัญว่าแผนจะดีแค่ไหนพวกเขาก็ยังล้มเหลวได้ ถ้าคนเหล่านั้นใช้ม้วนหนังสือของพวกเขาและคนจาก เสือแห่งทาวู ได้ล้อมพวกเขาไว้เขาสามารถมั่นใจได้ว่าเขาจะหลบหนีได้ แต่ไม่ใช่ของทุกคน นอกจากนี้ เสือแห่งทาวู จะไม่ใช่ทหารรับจ้างเพียงกลุ่มเดียวที่มา กองทหารรับจ้างที่ใหญ่กว่าทุกคนมีสนธิสัญญาซึ่งกันและกันและจะให้ความช่วยเหลือซึ่งกันและกัน สถานที่แห่งนี้อยู่ไม่ห่างจากเมืองแบล็กวอเตอร์และถ้ามีคนใช้ม้วนหนังสือ ก็จะมีทหารรับจ้างหลายพันคนมาที่นี่ภายในไม่กี่นาที

อันเฟย์หยุดถอยห่างและหมอบอยู่ในพุ่มไม้ เขาถอดเสื้อผ้าชั้นบนออกและเผยให้เห็นชั้นของเสื้อผ้าที่ช่วยให้เคลื่อนไหวได้ง่ายขึ้น อันที่จริงมันเป็นชุดลายพรางสไตล์ทหารที่มีฮูดที่ อันเฟย์ ผลิตขึ้นเอง ผู้คนสามารถเข้าใกล้ได้ถึงสิบห้าฟุตโดยไม่สังเกตเห็นเขา

อันเฟย์ ดึงกริชจากแหวนมิติของเขา มันไม่ได้สร้างโดย ฮาแกน แต่มันถูกสร้างขึ้นโดยช่างตีเหล็ก อันเฟย์ ที่พบในเมือง ดาบถูกสร้างมาเพื่อการต่อสู้ในสถานที่เช่นนี้และการใช้กริชที่ดัดแปลงนั้นเป็นการสิ้นเปลืองมากเกินไป

เสียงรองเท้าบู๊ตบนพื้นใกล้เข้ามามากขึ้นเรื่อย ๆ อันเฟย์หยิบหินก้อนเล็กขึ้นมาและรอจนกว่าชายคนนั้นจะเข้าใกล้พอ เขาสะบัดหินออกไปโดนหญ้าอีกแผ่น ชายคนนั้นหันไปจ้องมองไปยังจุดที่หินตกลงมา

อันเฟย์ กระโดดออกจากที่ซ่อนของเขาและพุ่งเข้าหาชายคนนั้นกริชของเขารูดผ่านลำคอของชายคนนั้น

ชายคนนั้นล้มลงกับพื้นโดยไม่ส่งเสียงดัง เขาทรุดตัวลงบนพื้น แต่ยังมีชีวิตอยู่ เขาขุดนิ้วที่เปื้อนเลือดของเขาเข้าไปในบาดแผลของเขาด้วยความพยายามอย่างยิ่งที่จะได้รับอากาศ

อันเฟย์ กลับมาอย่างเงียบ ๆ และฝังกริชลงในหน้าอกของชายคนนั้น มนุษย์มีจิตใจที่ยิ่งใหญ่และใครบางคนที่ได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดีเช่นเดียวกับอันเฟย์จะไม่มีวันพลาด ชายคนนั้นนิ่งก่อนที่ อันเฟย์ จะดึงกริชออกมา

อันเฟย์ฟังอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเดินเข้าไปหาชายคนที่สอง อย่างไรก็ตามก่อนที่เขาจะเข้าใกล้เขาชายคนนั้นก็เริ่มกรีดร้อง

“ ข้าเห็นเจ้าเด็กน้อย!” ชายคนนั้นเรียก. “ ออกไปที่นี่ก่อนที่ข้าจะเผาเจ้า! เด็กนี่ไม่ใช่สถานที่สนุก! เจ้าจะถูกสัตว์เวทย์กิน!”

เขาดังพอที่เพื่อน ๆ จะได้ยินและถ้าเสียงของเขาหายไปเพื่อนของเขาก็จะสงสัย อันเฟย์หันไปมองหาเป้าหมายอื่น

ทหารรับจ้างเหล่านี้คิดว่าพวกเขาเป็นนักล่า แต่พวกเขาไม่รู้ว่าพวกเขากลายเป็นเหยื่อไปแล้ว การปรากฏตัวของ อันเฟย์ ไม่สามารถตรวจจับได้มากเกินไปและทหารรับจ้างคิดว่าเขาเป็นแค่เด็กธรรมดา ไม่มีทหารรับจ้างคนใดจะกังวลเกี่ยวกับคนปกติมากเกินไป

เป้าหมายของชายคนนั้นจดจ่ออยู่กับบางสิ่งที่อยู่ตรงหน้าและเขาไม่ได้สนใจการเคลื่อนไหวรอบตัว

ทันทีที่เขาเข้าไปใกล้มากพออันเฟย์ก็เอื้อมมือไปปิดปากและจมูกของชายคนนั้นด้วยกริชของเขา ร่างของชายคนนั้นกระเด็นและล้มลงนิ่ง อันเฟย์วางเขาลงบนพื้นอย่างนุ่มนวล นักเวทย์ทั้งสองบินผ่านไป แต่หญ้านั้นสูงเกินกว่าที่พวกเขาจะมองเห็นอะไรได้