Assassin’s Chronicle - ตอนที่ 96

AC 96: เรื่องตลก

“ ฝ่าบาทนี่คือสิ่งที่ท่านขอให้ข้ามองหา” เงากล่าว เขาปรากฏตัวต่อหน้า ยอนลาธี และยื่นม้วนหนังสือให้เขา

“ เจ้าเร็วอย่างน่าอัศจรรย์มาโดยตลอด” ยอนลาธี กล่าวพร้อมยิ้ม เขาหยิบม้วนหนังสือและเริ่มอ่าน เมื่อเขาอ่านต่อไปรอยยิ้มของเขาก็หายไปอย่างช้าๆ ในที่สุดเขาก็ขมวดคิ้วและโยนหนังสือลงบนโต๊ะด้วยคำเดียว“ ไอ้งี่เง่า!”

“ ข้าเห็นด้วยฝ่าบาท” เงากล่าว

“ เด็กสาวผู้น่าสงสาร” ยอนลาธี กล่าวพร้อมกับส่ายหัว หากเขาอายุน้อยกว่ายี่สิบปีเขาจะสาบานว่าจะล้างแค้นให้นางอย่างแน่นอนและส่งคนของตัวเองไปแก้ไขสิ่งที่ผิด หลังจากยี่สิบปีของการวางอุบายในราชวงศ์และการต่อสู้ทางการเมืองเขาพบว่าตัวเองรู้สึกมึนงงกับความอยุติธรรมเช่นนี้ เขาแทบไม่ได้ใช้คำอย่าง “ไอ้งี่เง่า” อีกต่อไป

“ ข้าไม่พบอาจารย์ของนางฝ่าบาท อย่างไรก็ตามข้าคิดว่าใครก็ตามที่สามารถฝึกเด็กสาวให้เป็นนักดาบอาวุโสได้นั้นเป็นคนที่ต้องคำนึงถึง”

“ หยุดการตรวจสอบ มันไม่จำเป็นอีกต่อไป ตราบใดที่ ซูซานนา อยู่กับ นิยา เราจะมีพันธมิตรที่ทรงพลังสองคน”

“ แล้ว…ฝ่าบาทข้าควรจะทำอะไรเกี่ยวกับดัชชีแห่งกัสหรือไม่? แน่นอนว่า ซูซานนา ต้องการกลับมาเพื่อแก้แค้น ถ้าเราช่วยนางเราจะได้รับความจงรักภักดีของนาง”

“ ไม่” ยอนลาธี กล่าวอย่างใจเย็น “ เจ้ารู้จัก เอนทอส ไหม? เขาเกิดในประเทศแห่งทหารรับจ้าง แต่ทำไมเขาถึงต่อสู้เพื่อพวกเรา”

“ เพราะเขาเรียนภายใต้อาจารย์ซาอูล”

“ ดังนั้นเราจำเป็นต้องได้รับความจงรักภักดีจากเขาหรือไม่?”

“ ไม่แน่นอน” เงากล่าว แน่นอนว่าเขาเป็นผู้นำสายลับของจักรวรรดิ เขาเข้าใจ ยอนลาธี ทันที

“ เป็นไปไม่ได้ที่จะควบคุมทุกอย่างและทุกคน” ยอนลาธี บอกกับเขา “ เราต้องจัดลำดับความสำคัญของเป้าหมาย หากเราได้รับความภักดีจาก ซูซานนา มันอาจไม่ส่งผลกระทบต่อ อันเฟย์ หากเราได้รับความภักดีจาก อันเฟย์ ซูซานนา ก็จะได้รับอิทธิพลเช่นกัน เราต้องทำงานให้สำเร็จมากที่สุดโดยใช้จำนวนน้อยที่สุด”

“ แน่นอนฝ่าบาท”

“ บอก แบล็คอีเลฟเว่น ว่าเขาต้องร่วมมือกับกลุ่มนั้นและดูแลพวกเขาให้ปลอดภัยไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น โดยเฉพาะอันเฟย์. ข้าสนใจเขามาก”

“ ฝ่าบาทฝ่ายใต้เพิ่งส่งคำวิงวอนขอความช่วยเหลือครั้งที่ห้า อันเฟย์กำลังลอบสังหารเจ้าหญิงของซานซา เราควรมุ่งเน้นไปที่แนวรบด้านใต้ไม่ใช่หรือ”

“ นี่คือทั้งหมดที่ข้าทำได้” ยอนลาธี กล่าว “ การทำลาย กองทัพจันทร์ดับ ของ เอลิเซน เป็นสิ่งสำคัญที่สุดของเราและข้าจะทำทุกอย่างเพื่อให้บรรลุเป้าหมายนั้น”

ยอนลาธี เองก็มีปัญหาเช่นกัน การโกหกของเขาประสบความสำเร็จมากจนหลอกทุกคนรวมถึงจักรวรรดิซานซา ด้วย มิฉะนั้น จักรวรรดิซานซา จะไม่ละเมิดสนธิสัญญาการไม่รุกรานและรุกราน จักรวรรดิมาโฮ ยอนลาธี รู้สึกเจ็บปวดที่คิดว่าพันธมิตรของเขาไม่น่าเชื่อถือ แต่เขาต้องเดินหน้าตามแผนไม่เช่นนั้นทุกอย่างที่เขาทำจนถึงตอนนี้จะสูญเปล่า

“ อีกประการหนึ่งฝ่าบาท ผู้คนจาก เวทย์หมอก สนใจ อันเฟย์ และกลุ่มของเขาเป็นพิเศษ พวกเขาทำงานใน ประเทศแห่งทหารรับจ้าง มาโดยตลอด พวกเขาจะจับได้ในที่สุด เราควรเตือนพวกเขาไหม”

“ใช่. อีกสิ่งหนึ่งที่ แบล็คอีเลฟเว่น ควรทำ บอก แบล็คทเวล ให้ไปด้วย เวทย์หมอก ไม่ควรเคลื่อนไหวใด ๆ หากอยู่ที่นั่น”

“ ตามที่ท่านต้องการฝ่าบาท”

มีคนมาเคาะประตู อันเฟย์

“ เข้ามา” อันเฟย์ กล่าว กริชของเขาหมุนไปรอบ ๆ อีกสองสามครั้งในมือก่อนที่จะหายเข้าไปในแขนเสื้อ

“ อันเฟย์ คนของเราอยากเจอเจ้า” คลาร์กกล่าวพร้อมกับโผล่หัวเข้าไปในห้อง

“ ได้เลย” อันเฟย์กล่าว “ไปกันเถอะ.”

อันเฟย์รู้เรื่องกฎและการจัดระเบียบของสายลับมาเล็กน้อย งานของเขาคล้ายกับงานของสายลับ เขารู้ว่าอะไรควรถามอะไรไม่ควรและเมื่อไหร่ควรเงียบ ดังนั้นเขาจึงนั่งอยู่ในรถม้าโดยหลับตาและไม่แม้แต่จะขยับตัวออกไปนอกหน้าต่าง

คลาร์กนั่งข้างๆเขาอย่างประหม่า เขากลัวอันเฟย์จะถามในสิ่งที่เขาไม่ควรถามและเขาอาจมีปัญหาในการตอบ อันเฟย์ ช่วยเขาจากการลงโทษครั้งที่แล้วดังนั้นจึงรู้สึกผิดที่โกหก อันเฟย์ หรือไม่ตอบคำถาม แน่นอนว่าคลาร์กมีหน้าที่แค่สื่อสารและไม่ใช่สายลับเต็มตัว

อันเฟย์ไม่ลืมตาจนกระทั่งรถม้าหยุด “ เราถึงแล้ว?” เขาถาม.

“ ใช่” คลาร์กกล่าวขณะที่เขาลงจากรถม้า

รถม้าหยุดอยู่หน้าลานกว้าง มันเงียบและดูเหมือนถูกทิ้งร้าง วัชพืชงอกออกมาจากรอยแตกบนทางเท้าและมีกองหินอยู่รอบ ๆ สนาม พวกเขาส่องแสงสลัวภายใต้แสงจันทร์

ตรงข้ามสนามเป็นอาคารขนาดใหญ่ ชายชุดดำยืนอยู่ที่นั่นและมองไปที่ อันเฟย์

“ เจ้ารวบรวมทุกสิ่งที่ข้าต้องการแล้วหรือยัง”

“ เป็นไปไม่ได้ข้าบอกเจ้าไปแล้ว” ชายคนนั้นกล่าวพร้อมกับขมวดคิ้ว สิ่งที่ อันเฟย์ ต้องการนั้นกว้างขวางเกินไปและไม่มีทางที่องค์กรใดจะค้นพบทั้งหมดนี้ได้ภายในสามวัน

“ เอาให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้” อันเฟย์ กล่าวพร้อมกับก้าวเข้าไปในอาคาร “ นี่คือที่ที่เจ้าหญิงจะอยู่?”

“ใช่. ข้ามีบันทึกทั่วทั้งอาคาร”

บ้านหลังนี้เป็นเพียงแบบจำลองเท่านั้น ถ้าเจ้าหญิงตัวจริงต้องอยู่ในเมืองที่อยู่อาศัยของนางจะฟุ่มเฟือยกว่านี้มาก มีเตียงสกปรกสกปรกในห้องซึ่งมีกระดาษแผ่นหนึ่งวางอยู่ เห็นได้ชัดว่าเป็นข้อความที่ชายคนนั้นกล่าวถึง

ใกล้เตียงมีโต๊ะข้างเตียงและใกล้ประตูมีโต๊ะกลมพร้อมเก้าอี้สี่ตัวล้อมรอบ ทางด้านซ้ายเป็นตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่และทางด้านขวาเป็นชั้นไม้สำหรับตกแต่ง

มีแท่งไม้สองแท่งบนผนังที่มีข้อความว่า “แสง” และเพดานมีวงกลมที่วาดไว้เพื่อแทนแสงอื่น พื้นถูกระบุว่าพื้นไม้แดง

เห็นได้ชัดว่านี่เป็นบ้านที่แท้จริง แต่ อันเฟย์ ได้ศึกษาอย่างรอบคอบ เขาก้มลงศึกษาบนเตียงอย่างระมัดระวัง จากนั้นเขาก็หันไปหาชายคนนั้นและกล่าวว่า“ เตียงนี้สูงเท่ากับเจ้าหญิงหรือเปล่า”

“ ข้าไม่แน่ใจ” ชายคนนั้นกล่าว “ทำไม?”

“ ยังไม่ดีพอ” อันเฟย์ กล่าวพร้อมกับส่ายหัว “ เจ้ามีมือสังหารอยู่ข้างใต้หรือเปล่า?”

“ดีที่สุดในโลก.”

“ เป็นเรื่องตลก” อันเฟย์ กล่าว

“ เจ้าหมายถึงอะไร” ชายคนนั้นถามอย่างเย็นชา เขามีความภาคภูมิใจในการควบคุมตนเองมาโดยตลอด แต่สิ่งที่ดีที่สุดก็คือการซ้ำเติม

อันเฟย์ ไม่ตอบกลับ เขาเดินวนไปรอบ ๆ ห้องอีกสองสามครั้งจากนั้นก็หันไปหาชายคนนั้น “ ให้ข้าถือสลัก” เขากล่าว

ชายคนนั้นโบกมือของเขาและในไม่กี่นาทีเขาก็ยื่นสลักให้ อันเฟย์

อันเฟย์สลักลงบนเตียงแล้วเอาผ้าออก เขาผูกผ้าไว้กับเสาและจ้องไปที่มันสักครู่ก่อนจะหมุนตัวและออกจากห้องไป

ชายคนนั้นไม่รู้ว่า อันเฟย์ กำลังทำอะไรอยู่ แต่ก็เดินตามเขาไป

อันเฟย์เดินไปประมาณห้าสิบฟุตก่อนจะหยุดหายใจเข้าลึก ๆ เขากระโดดขึ้นไปในอากาศพร้อมกับธนูในมือ เมื่อเขาเริ่มจากมากไปหาน้อยเขาก็เริ่มดึงเชือกออก เมื่อเขาลงพื้นสายธนูถูกดึงจนสุดแล้ว เขาปล่อยเชือกและลูกศรก็พุ่งเข้าหาอาคาร

ลูกธนูพุ่งเข้าใส่กำแพงเสียงดังและทำให้เป็นรูขนาดใหญ่ เมื่อ ซูซานนา ปล่อยลูกธนูลมในวันที่พวกเขาค้นพบธนู ลูกธนูนั้นแข็งแกร่งพอที่จะทำลายกำแพงถ้ำได้ มันมีพลังมากกว่าลูกศรลมที่ปล่อยออกมาโดยนักเวทย์ ถ้าเขาสามารถจับคู่ลูกศรลมกับลูกธนูจริงได้มันจะเพิ่มพลังของธนูเป็นสองเท่า