Assassin’s Chronicle - ตอนที่ 94

AC 94: ข้อมูล

นาฬิกาตีเวลาเที่ยงคืน แต่ อันเฟย์ ตื่นเต็มตา เขาอยู่คนเดียวในห้องของเขากับยูนิคอร์น มันจ้องมองเขาอย่างตั้งใจด้วยดวงตาสีฟ้าใส ถึงแม้บางครั้งมันจะส่งเสียงและดิ้น แต่บางครั้งก็ดูเหมือนว่ามันจะเข้าใจสิ่งที่เขากล่าวจริงๆ ก่อนที่พวกเขาจะเข้าสู่เมืองแบล็กวอเตอร์ อันเฟย์ ต้องห่อด้วยผ้าเพื่อไม่ให้อยู่ในสายตาของสาธารณชนและได้บอกอย่างชัดเจนว่าอย่าส่งเสียงหรือการเคลื่อนไหวใด ๆ จนกระทั่งพวกเขานั่งลงในโรงแรมยูนิคอร์นก็ขยับตัว ตอนนี้ราวกับว่ายูนิคอร์นเข้าใจว่าอันเฟย์กำลังนั่งสมาธิและอยู่ห่างจากเขาเพื่อป้องกันไม่ให้เขาเสียสมาธิ

ห้องนั้นไม่มีแสงและหน้าต่างทุกบานก็ปิดด้วยผ้าม่านที่ดึงไม่ให้แม้แต่แสงจันทร์ส่องผ่าน อย่างไรก็ตามมันไม่ได้มืด มีลูกบอลไฟลูกเล็ก ๆ มากกว่าสามสิบลูกลอยอยู่กลางอากาศเพื่อให้แสงสว่างในห้อง

อันเฟย์ เรียนวิชาดาบเพลิงในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาและพบว่ายิ่งมีลูกไฟมากเท่าไหร่ดาบก็จะยิ่งยากขึ้นเท่านั้น อันเฟย์ดื่มเลือดยูนิคอร์นไปแล้ว เนื่องจากคริสเตียนและเฟลเลอร์เก็บรักษาไว้และเฟลเลอร์ก็ภักดีต่อเขา เขาจึงไม่กังวลกับผลที่อาจเกิดขึ้นใด ๆ

ไม่ใช่เพราะ อันเฟย์ เป็นคนที่ใช้อำนาจเพื่อผลประโยชน์ส่วนตัว คริสเตียนบอกเขาว่าเลือดจะมีประสิทธิภาพมากที่สุดหากเขารอจนกว่าเขาจะกลายเป็นนักเวทย์ตัวจริง แต่ อันเฟย์ มีความคิดที่แตกต่างออกไป ในสถานการณ์เช่นนี้เขาต้องการทุกสิ่งที่หาได้เพื่อเอาชีวิตรอด อย่างไรก็ตามเขาไม่ต้องการโต้เถียงกับคริสเตียนเช่นกัน ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจที่จะกินเลือดอย่างลับๆ

เห็นได้ชัดว่ามันได้ผล เขาอยู่ห่างจากการเป็นนักเวทย์ขั้นต้นเพียงไม่กี่ก้าว แต่ทักษะของเขาพัฒนาขึ้นอย่างมากเมื่อกล่าวถึงการปล่อยและควบคุมลูกไฟ ตอนนี้เขาสามารถควบคุมลูกไฟได้ประมาณห้าสิบลูกในเวลาเดียวกัน ถ้าเขาฟันลูกไฟด้วยดาบไฟมันจะต้องใช้เวลานานเพื่อให้มันหายไป

ทันใดนั้น อันเฟย์ ก็รู้สึกถึงบางอย่างและสลายลูกไฟทีละลูก เขายืดตัวและคลุมยูนิคอร์นตัวน้อยด้วยผ้าห่ม

หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีประตูก็ถูกผลักให้เปิดออก มีเงาเข้ามาในห้องและเดินขึ้นไปบนเตียงอย่างเงียบ ๆ

อันเฟย์โบกมือและจุดเทียนบนโต๊ะด้วยลูกไฟ ด้วยความช่วยเหลือของแสงเทียนทำให้ดวงตาสองคู่ได้พบกัน คนหนึ่งเย็นชาและอีกคนสงบ คนหนึ่งจริงจังอีกคนหนึ่งที่ชัดเจน อันเฟย์ ไม่ได้พยายามปกปิดใบหน้าของเขาและชายอีกคนก็ปกปิดทุกอย่างยกเว้นดวงตาของเขา หลังจากนั้นครู่หนึ่งทั้งคู่ก็ละสายตาจากกัน

“ เจ้าคือคนที่ถามหาข้า” เขากล่าว

อันเฟย์ สูดลมหายใจและตัดสินใจตรงไปที่ประเด็น “ เจ้าน่าจะรู้ว่า จักรวรรดิซานซา กำลังโจมตี จักรวรรดิมาโฮ และ เสือแห่งทาวู กำลังเป็นพันธมิตรกับ จักรวรรดิซานซา ผ่านการแต่งงานใช่ไหม?”

ชายคนนั้นพยักหน้า แต่ไม่กล่าวอะไร

“ เราต้องการลอบสังหารเจ้าหญิง”

ชายคนนั้นพยักหน้าอีกครั้ง แต่ยังคงเงียบ

“ เราต้องการความช่วยเหลือ” อันเฟย์ ยอมรับ

“ชนิดไหน?”

“ข้อมูล. มากมาย”

“ว่าต่อไป.”

“ ข้าต้องรู้ว่าคนประเภทไหนที่จะอยู่ในกลุ่มคุ้มกัน: รายการนี้ ถ้าเจ้าทำได้ หมายถึงทุกคนที่มีความสำคัญและทุกคนที่เราต้องระวัง จะมีม้ากี่ตัว สินสอดเท่าไหร่. ข้าต้องการภาพเหมือนของเจ้าหญิงและถ้านางเป็นนักเวทย์หรือนักดาบ นางจะทรงพลังขนาดไหน ถ้าเป็นไปได้ภาพบุคคลที่มีความสำคัญเช่นกัน นอกจากนี้นางนำสาวใช้มากี่คนและหากสาวใช้คนใดมีพลังมากพอที่จะเป็นภัยคุกคามได้” อันเฟย์ หยุดชั่วขณะก่อนที่จะดำเนินการต่อ“ ข้าต้องรู้ด้วยว่าในหนึ่งวันหลังจากออกจาก จักรวรรดิซานซา พวกเขาจอดรถอยู่ที่ไหนและภูมิศาสตร์เส้นทางของพวกเขา ตลอดจนการประมาณว่าจะต้องใช้เวลานานเท่าใดในการมาถึงเมืองนี้พิธีต้อนรับในเมืองต่างๆและแหล่งที่มาของเสบียง”

ชายคนนั้นจ้องไปที่ใบหน้าของ อันเฟย์ “ ได้” เขากล่าว

“ สิ่งอื่น ๆ บุคลิกและประวัติของเจ้าหญิงและความชอบในอาหารและเสื้อผ้า คนที่นางชอบ คนที่นางไม่ชอบ”

“ มีอะไรอีกไหม”

“ ข้าต้องการทราบข้อมูลเพิ่มเติมว่า เสือแห่งทาวู กำลังทำอะไรอยู่ที่ไหน พวกเขารอดูแลเจ้าหญิงอยู่ที่ไหน พวกเขาจะทักทายนางและขนาดของพิธี” อันเฟย์ กล่าว “ ข้าได้ยินมาว่าภรรยาคนแรกของทหารรับจ้างเป็นทาสเอลฟ์หญิงและมีลูกเก้าคน พวกเขาทั้งหมดมีพลัง ข้าไม่อยากรอจนกว่างานแต่งงานจะผ่านไปตามแผน”

“ ที่อยู่อาศัยของเจ้าหญิงควรได้รับการชำระแล้ว แต่การตกแต่งต้องใช้เวลา ถ้าเป็นไปได้ข้าอยากให้เจ้าให้แผนผังห้องด้วย”

“ เจ้าต้องตระหนักว่าแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะรวบรวมข้อมูลทั้งหมดนี้” ชายคนนั้นกล่าว

“ ให้ข้ามากที่สุดเท่าที่จะทำได้” อันเฟย์ กล่าวพร้อมยิ้ม “ ข้าจะดูแลส่วนที่เหลือ เจ้าจำทุกสิ่งที่ข้ากล่าวได้ไหม”

“ เจ้าไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับความทรงจำของข้า” ชายคนนั้นกล่าว “ เจ้าแน่ใจเกี่ยวกับแผนหรือไม่” เดิมทีเขาคิดว่ามันเป็นแค่เด็กกลุ่มหนึ่งที่พยายามเล่นผู้กล้าและต้องการห้ามปรามพวกเขา เขาต้องการทำให้พวกเขาล้มเลิกเป้าหมายและจากนั้นเขาจะพาพวกเขากลับไปที่จักรวรรดิมาโฮ หากพวกเขาไม่เห็นด้วยเขาจะพานิยาไปและปล่อยส่วนที่เหลือ

อย่างไรก็ตามหลังจากสนทนากับ อันเฟย์ เขาก็รู้ว่าพวกเขาจริงจัง อันเฟย์ คิดถึงทุกสิ่งที่เขาคิดและนั่นทำให้เขาตกใจ ท้ายที่สุดเขาเป็นหนึ่งในสายลับที่ดีที่สุดจากมาโฮและอันเฟย์เป็นเพียงนักเวทย์ฝึกหัด

“ กองคาราวาน จักรวรรดิซานซา ประสบปัญหาในการเดินทางมาที่นี่ แม้ว่าข้าจะไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นก็ตาม พวกของข้ากำลังตรวจสอบและพวกเขาต้องการเจ็ดวันเพื่อมาที่นี่ ข้าจะให้ข้อมูลแก่เจ้าหลังจากนั้น”

“ไม่ ไม่. สามวัน” อันเฟย์ กล่าว “ ข้าก็ต้องเตรียมตัวเช่นกัน”

“ เป็นไปไม่ได้” ชายคนนั้นกล่าวพร้อมกับส่ายหัว เขาไม่รู้ตัว แต่ฟังดูเหมือนเขากำลังกล่าวกับเพื่อน

“ สามวัน” อันเฟย์ กล่าว “ นั่นเป็นเวลามากที่สุดเท่าที่ข้าจะให้ได้”

“ ก็ได้” ชายคนนั้นกล่าว “ ข้าจะพยายามทุกอย่างที่ทำได้ เจ้าแน่ใจแค่ไหน?” ตอนนี้เขาเห็น อันเฟย์ เป็นผู้นำและเป็นคนที่ยอดเยี่ยมในตอนนั้น จิตใจของเขารวมกับนักดาบอาวุโส … บางทีพวกเขาอาจมีโอกาส

“ เร็วเกินไปสำหรับการคาดการณ์ใด ๆ เราจะพบกันใหม่ในอีกสามวัน”

“ ได้เลย”

ทันใดนั้นเงาอีกร่างก็ปรากฏขึ้นนอกห้อง “ เจ้านายของข้า” มันกล่าว

“ คลาร์ก เจ้าเก็บของเสร็จแล้ว” ชายคนนั้นถามหน้ามุ่ย

“ ครับนายท่าน” คลาร์กกล่าวอย่างประหม่า

“ คลาร์ก เจ้าเก็บของทำไม” อันเฟย์ถามแม้ว่าเขาจะหาคำตอบให้ตัวเองแล้วก็ตาม

คลาร์กเปิดปากของเขาสองสามครั้ง แต่ไม่ได้กล่าวอะไร ชายอีกคนตอบแทนเขา “ คลาร์กกำลังจะจากไป” เขากล่าว “ โรงแรมจะได้เจ้าของคนใหม่ ถ้าเจ้าต้องการมองหาข้าให้สนทนากับผู้ชายคนใหม่”

“ฟัง. ข้ายังเด็กและเพื่อนของข้าก็เช่นกัน เราต้องการใบหน้าที่คุ้นเคย “อันเฟย์ กล่าว “ ข้ายังต้องการติดต่อเจ้า ผ่านคลาร์กเพราะเราคุ้นเคยกันดีอยู่แล้ว” เขารู้ว่าคลาร์กจะถูกลงโทษเพราะตัวตนของเขาถูกบุกรุก เขารู้สึกว่าต้องรับผิดชอบต่อสถานการณ์และต้องการช่วยคลาร์ก

ชายคนนั้นหรี่ตา เห็นได้ชัดว่าข้อแก้ตัวของ อันเฟย์ ไม่น่าเชื่อเพียงพอและเขาก็รู้ว่าเขาพยายามช่วยคลาร์ก

เขาไม่สนใจว่าสายลับลับจะทำงานร่วมกับใครบางคน แต่เขาไม่ต้องการให้คนนอกเข้ามายุ่งกับองค์กรของเขา เขาจ้องไปที่ อันเฟย์ อย่างเย็นชา

“ ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดสถานการณ์จะเป็นประโยชน์ต่อเจ้า” อันเฟย์ กล่าวพร้อมยิ้ม “ ถ้าเราล้มเหลว คนของเจ้าจะไม่ได้รับผลกระทบ หากเราทำสำเร็จเจ้าจะได้รับรางวัล สำหรับความสำเร็จของเรา ข้าจะทิ้ง นิยา ไว้ที่นี่ ถ้านั่นคือสิ่งที่เจ้ากังวล นางจะไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้”

ชายคนนั้นเงียบไปครู่หนึ่งและสายตาของเขาก็อ่อนลง “ ข้าจะกลับมาในสามวัน” เขากล่าว จากนั้นเขาก็เลี้ยวซ้ายปัดผ่านคลาร์กโดยไม่หันมามองเขา

คลาร์กถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อรู้ว่าเขาเพิ่งหนีชะตากรรมของเขา “ ขอบคุณมาก อันเฟย์” เขากล่าวด้วยความขอบคุณ

“ ข้าเป็นคนหนึ่งที่ทำให้เกิดสิ่งนี้ เจ้าแค่ไม่ตำหนิข้า ที่ทำให้เจ้าเดือดร้อนและไม่จำเป็นต้องขอบคุณข้า” อันเฟย์ตอบ