Assassin’s Chronicle - ตอนที่ 92

AC 92: แผนการ

บาร์แห่งนี้คึกคักไปด้วยผู้คนและทุกคนก็ส่งเสียงกรีดร้องซึ่งกันและกัน การสนทนากับเพื่อนในสภาพแวดล้อมแบบนี้แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยและในการที่จะทำเช่นนั้นใคร ๆ ก็ต้องตะโกนใส่คนอื่น ๆ อันเฟย์ ไม่ชอบสถานที่แบบนั้น พวกเขานั่งเงียบ ๆ และดูเหมือนจะไม่อยู่ในบาร์ที่พลุกพล่าน

“ เจ้าแน่ใจหรือว่า จักรวรรดิซานซา กำลังมุ่งหน้าสู่ จักรวรรดิมาโฮ?” เสียงแหบถาม

เสียงโห่ร้องมาไม่หยุด ทุกคนกล่าวถึงข่าวลือที่พวกเขาเคยได้ยินมา แต่ข่าวลือบางข่าวมีความสำคัญมากกว่าเรื่องอื่น ๆ และสงครามก็อยู่ในใจของทุกคน

“ แหล่งที่มาของข้าถูกต้องสิบส่วน” อีกเสียงหนึ่งตอบอย่างดัง

“ เจ้าล้อเล่น ไม่มีทางที่ จักรวรรดิซานซา จะยึดเมืองแบล็คเนีย ของ จักรวรรดิมาโฮ ได้ พวกเขาพยายามกี่ครั้ง แต่ก็ไม่เกิดประโยชน์”

“ นั่นเป็นเหตุผลที่เจ้าไม่สามารถเป็นนายพลได้ เจ้างี่เง่า”

“ ถ้าอย่างนั้นก็สอนข้าให้ดี”

“ จักรวรรดิซานซา ไม่ได้โจมตี เมืองแบล็คเนีย พวกเขาเดินผ่าน หุบเขาพังทลาย”

“ หุบเขาพังทลาย? แต่นั่นเป็นของทหารรับจ้าง…”

“ เงิน เงิน” ชายคนนั้นกล่าวพร้อมชูสองนิ้ว “ ทองคำสองแสนชิ้น พอจะซื้ออะไรก็ได้ มากเกินพอที่จะซื้อเส้นทาง”

ชายอีกคนถอนหายใจ “ มันแย่เกินไป ตาเฒ่ายอนลาธี เป็นคนดี เสียดายที่เขาเสียชีวิต”

“ ถ้า ยอนลาธี ยังมีชีวิตอยู่ จักรวรรดิซานซา จะไม่มีวันรุกราน จักรวรรดิมาโฮ”

“ แม้ว่า ยอนลาธี จะยังมีชีวิตอยู่ แต่ จักรวรรดิซานซา ก็ยังคงเดินหน้าต่อไป จักรวรรดิเอลิเซนใกล้เข้ามาแล้วใน จักรวรรดิมาโฮ เจ้ารู้ไหมว่านี่หมายถึงอะไร? พวกเขากำลังแยกมาโฮ เอาใจใส่คำกล่าวของข้า สิ่งต่างๆกำลังจะเปลี่ยนไป”

“ นี่อาจจะเป็นจุดจบของ จักรวรรดิมาโฮ”

“เจ้าถูก. แกรนเดน ของ จักรวรรดิมาโฮ ไม่สามารถต่อต้านกองทัพเอลิเซนได้และแม้แต่ซาอูลผู้ช่วยของพวกเขาก็พ่ายแพ้และได้รับบาดเจ็บจากนิวโยไฮม์”

“ ถ้าจักรวรรดิมาโฮล่มสลายเอลิเซนและซานซาจะแข็งแกร่งขึ้นมากแน่ ๆ กล่าวว่าเจ้าคิดว่าพวกเขาจะคุกคามประเทศทหารรับจ้างของเราหรือไม่”

“ เจ้าบ้า? เจ้าลืมไปแล้วว่าความสัมพันธ์ระหว่าง ทหารรับจ้างรุ่งโรจน์ กับ เอลิเซน คืออะไร? และตอนนี้ทหารรับจ้าง จักรวรรดิซานซา และ เสือแห่งทาวู จะเป็นหนึ่งเดียวกันผ่านการแต่งงาน … ไม่ ทั้งคู่จะไม่แตะต้องเรา”

“จริงๆ? จะมีการแต่งงาน?”

“ เจ้าไม่เชื่อข้าหรือ? เจ้าหญิงของ จักรวรรดิซานซา จะมาที่เมืองนี้ในอีกไม่กี่วัน”

ในขณะที่คนเหล่านั้นกำลังกล่าวการแสดงออกของคริสเตียนก็ดูเคร่งขรึมและน่ากลัวขึ้น มือของเขาสั่นและไม่สามารถถือถ้วยเบียร์ได้ อันเฟย์ รักษาใบหน้าตรง เขารับถ้วยจากคริสเตียนและวางลงบนโต๊ะ

“ อันเฟย์…”

“ รอจนกว่าเราจะอยู่กลุ่มเดียว” อันเฟย์ กล่าว

จากนั้นทหารรับจ้างก็เปลี่ยนหัวข้อจากสงครามเป็นอนาคตของพวกเขาเอง พวกเขาไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับ จักรวรรดิมาโฮ และไม่กังวลเกี่ยวกับการลงโทษที่กำลังจะเกิดขึ้นของจักรวรรดิ

บาร์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าพวกเขารวบรวมข้อมูลทั้งหมดที่ทำได้ อันเฟย์ และ คริสเตียน ก็แอบออกมาจากบาร์อย่างเงียบ ๆ

ก่อนที่พวกเขาจะเข้าไปในบาร์ คริสเตียนได้สนทนาเกี่ยวกับดวงจันทร์ที่สว่างไสว อย่างไรก็ตามตอนนี้เขาไม่มีดวงจันทร์ได้แม้แต่ความคิดเดียว

นิยาปล่อยยูนิคอร์นตัวน้อยออกมา สำหรับมันทุกอย่างเป็นเรื่องใหม่และน่าตื่นเต้น สำหรับบางสิ่งบางอย่างที่อาศัยอยู่ใน ป่าสัตว์เวทย์ สิ่งต่างๆเช่นเตียงและถ้วยถือเป็นเรื่องแปลกใหม่ ยูนิคอร์นตัวน้อยดีใจมากและกำลังกระเด้งไปมาในห้อง นิยาดูมันเล่นแล้วก็หัวเราะเฮฮา

เมื่อนางมีความสุขที่สุด อันเฟย์ และ คริสเตียน ก็เข้ามาในห้อง ใบหน้าของ อันเฟย์ ไม่ได้ทรยศมากนัก แต่ คริสเตียน ดูเคร่งขรึม นิยาไม่ใช่เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่ไร้เดียงสาอีกต่อไปหลังจากที่ทุกอย่างผ่านพ้นไปแล้ว “เกิดอะไรขึ้น? พวกเจ้าไปหาข้อมูลกันหรือยัง? เจ้า…” นางถามด้วยความตกใจ

“ ไม่มีอะไร. ข่าวเกี่ยวกับ จักรวรรดิซานซา นิยาขอออกจากห้องสักครู่ได้ไหม เราต้องสนทนากัน” อันเฟย์กล่าวก่อนที่คริสเตียนจะบอกอะไรนิยา เขาไม่สามารถปล่อยให้คริสเตียนกล่าวได้ พวกเขาไม่แน่ใจว่าซาอูลได้รับบาดเจ็บจริงๆหรือเปล่า แต่ถ้านิยารู้นางก็จะพยายามไปหาเขาอย่างแน่นอน

“ ข้าฟังไม่ได้หรือ”

“ เราจะบอกเจ้าเมื่อเราทำเสร็จแล้ว” อันเฟย์ กล่าวพร้อมยิ้ม

เมื่อเห็นว่าเขากำลังยิ้ม นิยา ก็รู้สึกสบายใจขึ้น นางพยักหน้าและกล่าวว่า“ เอาล่ะ บอกข้าทุกอย่างในภายหลัง”

“ แน่นอน” อันเฟย์สัญญากับนาง “ นิยา เจ้าบอก บลาวี, ริสกะ, ซูบิน และ ซานเต้ ให้มาสนทนากับข้าได้ไหม”

“แน่นอน.”

หลังจากนั้นไม่กี่นาทีพวกเขาทั้งสี่ก็มารวมตัวกันในห้อง คริสเตียนย้ำกับพวกเขาทุกสิ่งที่พวกเขาได้ยินด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา ทุกคนตกตะลึงและห้องก็เงียบสนิท โชคชะตาเล่นตลกกับพวกเขาอย่างแปลกประหลาด หากพวกเขาอยู่ใน ป่าคลาร์ม พวกเขาสามารถหลีกเลี่ยงสิ่งนี้ได้ ฟิลลิปอาจเป็นคนไร้เหตุผลและไร้ความปรานี แต่เขาจะไม่ล่าพวกเขาต่อไปเมื่อประเทศของเขาล่มสลาย

พวกเขาตัดสินใจที่จะออกจาก ป่าคลาร์ม เพื่อหลีกเลี่ยงภัยคุกคามที่ใหญ่ที่สุดและเพื่อฝึกฝนนักเวทย์ที่ไม่มีประสบการณ์ หากอันเฟย์ ไม่ได้ตระหนักถึงการจากไป พวกเขาก็อาจเดินเข้าสู่การลงโทษของพวกเขาเช่นกัน

“ พวกเจ้าคิดว่าเราควรทำยังไง?” อันเฟย์ ถาม

“ อันเฟย์ข้าไม่อยากอยู่ที่นี่อีกต่อไป ข้าอยากกลับไป” คริสเตียนกล่าวมุ่งมั่น

อันเฟย์ ถอนหายใจ คริสเตียนไม่เคยสนทนากับเขาแบบนี้มาก่อน ในอดีตคริสเตียนมักจะออกจากที่ว่างสำหรับการสนทนาและถ้าเขายืนกรานคริสเตียนก็จะฟังเขา เขารู้ว่าตอนนี้จะไม่เป็นเช่นนั้น ไม่สำคัญว่าเขาจะกล่าวอะไรคริสเตียนจะไม่เปลี่ยนใจ

“ พวกเจ้าคิดว่าไง?”

“ ข้าอยากกลับไป อันเฟย์” ริสกะ กล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ มาโฮต้องการเรา”

“และเจ้า?” อันเฟย์ ถามโดยมองไปที่ ซานเต้ และ ซูบิน

“ ไม่ว่าเจ้าจะกล่าวอะไร” ซูบินตอบอย่างเงียบ ๆ

“ข้าด้วย.”

บทสนทนาดูเหมือนจะเรียบง่าย แต่ อันเฟย์ รู้ว่ามันไม่ใช่ คริสเตียน และ บลาวี เป็นเพื่อนของเขาและเป็นผู้ช่วยของเขา ซูบิน และ ซานเต้ จะเป็นคนงานที่เขาไว้ใจได้ เป็นสองกรณีที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

“ ข้าไม่คัดค้านการกลับไป แต่เราจะทำอย่างไรได้? จอมเวทย์ขั้นต้นสองคน นักเวทย์อาวุโสสองสามคน คิดว่าเราจะทำอะไรได้บ้าง”

“ เราทำอะไรไม่ได้มาก แต่ก็ยังดีกว่าอยู่ที่นี่และไม่ทำอะไรเลย” คริสเตียนกล่าว

“ ใครบอกว่าเราไม่สามารถช่วยได้เมื่ออยู่ที่นี่”

“ แล้วเราจะทำอะไรที่นี่ได้”

“หลายสิ่งหลายอย่าง. พวกเขาบอกว่าเจ้าหญิงของ จักรวรรดิซานซา มาที่นี่ไม่ใช่หรือ?”

“ เจ้ากำลังบอกว่าเราจะฆ่าเจ้าหญิง?” บลาวี ถาม

“ แต่การแต่งงานเป็นเพียงวิธีการทำสิ่งต่างๆ เราฆ่าเจ้าหญิงคนหนึ่งและพวกเขาจะส่งอีกคน จะได้ผลหรือไม่” คริสเตียนถาม

“ แน่นอน” อันเฟย์ กล่าว “ วันหนึ่งเจ้าจะเข้าใจ การอยู่ที่นี่สำคัญกว่าการฆ่าคนในสนามรบเป็นพัน ๆ คน”

คริสเตียนจ้องมองเขาเงียบ ๆ แล้วถามว่า“ อันเฟย์เราจะทำอะไรได้บ้าง”

“ เรามาค้นหา อาณาจักรทหารรับจ้าง และแผนที่ของ หุบเขาพังทลาย กันก่อน เราต้องทำความรู้จักกับ ทหารรับจ้างรุ่งโรจน์ ด้วย พวกเขาเป็นเพื่อนและศัตรูของ เสือแห่งทาวู ตั้งแต่เอลิเซนและ ทหารรับจ้างรุ่งโรจน์เชื่อมต่อกันผ่านการแต่งงาน พวกเขาจึงช่วยเหลือเอลิเซน พวกเขาต้องมีเรื่องมากมายหลังจากเรียนรู้ข้อตกลงของ จักรวรรดิซานซา และ เสือแห่งทาวู นอกจากนี้เรายังสามารถฆ่าคนบางคนใน ทหารรับจ้างรุ่งโรจน์ และรับตราของพวกเขาได้ มันจะช่วยเราในระยะยาว” อันเฟย์ หยุดรวบรวมความคิดของเขาก่อนจะกล่าวต่อ“ ใน เมืองแบล็กวอเตอร์ พวกเราไม่เป็นอะไร เราต้องการ วอนเมอร์ก ซูซานนา บอกว่าเขาเป็นคนชอบสังคม ดังนั้นหวังว่านางจะกล่าวถูก ให้ วอนเมอร์ก จัดการกับ เสือแห่งทาวู ถ้าเจ้าหญิงจะมาจริงๆพวกเขาต้องยุ่งแน่ ๆ ต้องมีข่าวลือออกมาแน่ ๆ ”

ทั้งกลุ่มมองไปที่อีกคนหนึ่งและ บลาวี ก็กล่าวขึ้นก่อนว่า“ ข้าคิดว่าเขากล่าวถูก กลับไปหมายจะเข้าไปในกองทัพ พวกเราทำอะไรได้บ้าง? มีคนอื่นเป็นพันคนเหมือนเรา เราสามารถมีส่วนร่วมได้มากขึ้นโดยอยู่ที่นี่”

“ เอาล่ะเรามาอยู่ที่นี่ก่อนเถอะ” คริสเตียนกล่าว เห็นได้ชัดว่าเขายังต้องการกลับและตกลงที่จะอยู่ต่อเพราะเขาไว้ใจอันเฟย์เท่านั้น

“ สิ่งแรกที่เราต้องทำ” อันเฟย์กล่าวช้าๆ“ คือการตัดสินใจว่าที่นี่ปลอดภัยหรือไม่”