Assassin’s Chronicle - ตอนที่ 90

AC 90: เพื่อนเก่า

“ ซูซานนา!” เสียงเรียกจากอีกฟากหนึ่งของถนน

คนกลุ่มนั้นหยุดตามรางและทุกคนก็หันไปมองหาต้นตอของเสียงนั้น ชายหนุ่มในวัยยี่สิบถือดาบยาวที่สะโพกของเขารีบเดินข้ามถนน เห็นได้ชัดจากตราของเขาว่าเขาเป็นจอมดาบขั้นต้น “ ซูซานนา โอ้พระเจ้า มันเป็นเจ้าจริงๆ!” เขากล่าวพลางถูมือเข้าหากันอย่างตื่นเต้น

“ วอนเมอร์ก? เจ้ามาทำอะไรที่นี่?” ซูซานนา ดูประหลาดใจ แต่ก็มีความสุข

“ เจ้าเก่งที่สุดในบรรดาพวกเราทุกคน แต่แล้วเจ้าก็หายไป เราไม่สามารถอยู่ที่นั่นได้อีกแล้วเราจึงมาที่นี่” ชายหนุ่มกล่าวพร้อมกับยื่นแขนออกไป “ ดีใจมากที่ได้พบเจ้าอีกครั้ง!”

ซูซานนา ก้าวถอยหลังและหลีกเลี่ยงอ้อมกอดของเขา “ เจ้าไม่ได้เปลี่ยนไปเลย” นางกล่าว

วอนเมอร์กหัวเราะอย่างเชื่องช้าและหันไปมองอันเฟย์“ และนี่คือ…?”

“ นี่คืออันเฟย์ผู้นำของเราและคริสเตียนรองผู้นำของเรา” ซูซานนาแนะนำ

“ สวัสดี” อันเฟย์และคริสเตียนพยักหน้า

“ สวัสดี” วอนเมอร์กกล่าวด้วยความตกใจเล็กน้อย “ ซูซานนา เจ้าเข้าร่วมการลาดตระเวนหรือไม่? นั่นไม่ได้หมายความว่าเจ้าจะทำอะไร”

“ เราไม่ใช่หน่วยลาดตระเวนอย่างแน่นอน” ซูซานนายิ้มและอธิบาย

“ ดีใจมากที่ได้พบเจ้าอีกครั้ง” วอนเมอร์กกล่าวพร้อมกับพยักหน้า “ ในที่สุดวง ทหารรับจ้างนางฟ้า ของเราก็กลับมารวมตัวกันอีกครั้ง”

ไม่ว่าคนอื่นจะคิดอย่างไรกับคำว่า “นางฟ้า” ซูซานนา ก็พบว่าตัวเองหน้าแดง นางสวยและบุคลิกของนางน่ารักกว่าสาว ๆ อย่างนิยา นางทำงานกับกลุ่มนี้มาระยะหนึ่งแล้ว แต่ไม่มีใครพยายามจีบนาง หลังจากที่นางได้พบกับ อันเฟย์ ครั้งแรกนางก็ไม่สามารถเป็นนางฟ้าต่อหน้าเขาได้

นอกจากนี้ทักษะที่ยอดเยี่ยมของ ซูซานนา ทำให้ทุกคนในกลุ่มตกใจและพวกเขาทั้งหมดคิดว่าพวกเขาอ่อนแอเกินกว่าที่จะพยายามจีบนาง ใครบางคนที่กล้าหาญพอ วอนเมอร์ก ก็เป็นเรื่องแปลก

“ อา ขอโทษวอนเมอร์กเรา…เรากำลังเริ่มกลุ่มทหารรับจ้างใหม่” ซูซานนากล่าวอย่างรีบร้อน

“ อ่า…ข้าหมายถึง…” วอนเมอร์กตัวแข็ง

“ ข้าหมายความว่า เจ้าสามารถเข้าร่วมกับเราได้…” ซูซานนา ไม่อยากเห็นเพื่อนเก่าของนางอารมณ์เสีย แต่นางจำได้ว่า อันเฟย์ เป็นผู้ดูแลกลุ่มไม่ใช่นาง นางไม่ควรชวนคนโดยไม่ปรึกษาเขาก่อน นางหันกลับมามองเขา อันเฟย์ครุ่นคิดเกี่ยวกับข้อเสนอของนางกับวอนเมอร์กสักครู่แล้วพยักหน้า

“ วอนเมอร์ก ทำไมเจ้าไม่เข้าร่วมกับเรา” ซูซานนา ถามอีกครั้งคราวนี้มั่นใจมากขึ้น

“ ได้เลย!” วอนเมอร์ก ยิ้มให้กับข้อเสนอที่ไม่คาดคิดนี้ เขาหันไปหาอันเฟย์และกล่าวว่า“ วอนเมอร์ก จอมดาบขั้นต้น ดีใจที่ได้ร่วมงานกับเจ้า”

“ ไม่จำเป็นต้องสุภาพ” อันเฟย์ กล่าวพร้อมกับยื่นมือออกไป “ เราทุกคนเป็นเพื่อนกันที่นี่”

วอนเมอร์ก สังเกตเห็นพลังของ อันเฟย์ และดูประหลาดใจ แต่เขาก็จับมือของเขาอย่างรวดเร็ว

อันเฟย์ คาดว่า วอนเมอร์ก จะเริ่มการต่อสู้หรือมองหาปัญหา ถ้าเขาเป็นคนตื้น ๆ จริงๆ อันเฟย์ คงไม่ลังเลที่จะขอให้เขาออกไป แต่ตอนนี้เขาพอใจกับการกระทำของวอนเมอร์ก

“ โอ้ยังไงซะซูซานนา ฮาแกนก็อยู่ที่นี่ด้วย ข้าจะพาเจ้าไปที่นั่น”

“ ฮาแกน? พวกเจ้าอยู่ด้วยกันหรือ?”

“แน่นอน. เขาเป็นคนที่ทำให้ข้ามีชีวิตอยู่”

“เขาอยู่ที่ไหน?”

“ ในโรงแรมที่นั่น มาเลยข้าจะพาเจ้าไป” ก่อนที่ใครจะกล่าวอะไรวอนเมอร์กก็วิ่งไปที่โรงแรมแล้ว

กลุ่มตามวอนเมอร์กไปที่โรงแรม เห็นผู้คนมากมายเดินเข้ามาในเวลาเดียวกัน แต่เจ้าของโรงแรมก็เดินมาทักทายพวกเขาอย่างมีความสุข เขาเห็นอันเฟย์ก่อนจากนั้นเขาก็เห็นคริสเตียนและนิยาและในเสี้ยววินาทีที่เขาตกใจ

มันเป็นเวลาเพียงไม่กี่วินาที แต่เพียงพอสำหรับ อันเฟย์ ที่จะตระหนักว่ามีบางอย่างดับลง เขาถอนหายใจ เขาต้องการมาที่แบล็กวอเตอร์เพราะต้องการให้ทุกคนฝึกฝนฝีมือในสถานการณ์ที่ซับซ้อนมากขึ้นเพื่อที่พวกเขาจะได้กลับไปที่จักรวรรดิมาโฮเพื่อมองหาซาอูล เขาไม่คาดคิดว่าจะได้รับการต้อนรับในวันแรกของพวกเขาที่นี่ เป็นเพราะอำนาจที่กว้างขวางของฟิลลิปหรือไม่? หรือมันเป็นแค่เรื่องบังเอิญ?

“ เฮ้ ข้าจะไปชั้นสาม” วอนเมอร์กเรียก

“ แน่นอน” เจ้าของโรงแรมกล่าว “ ขอเวลาข้าสักครู่แล้วข้าจะพาเจ้าไปที่ห้องของเจ้า”

“ ดูเหมือนว่าเจ้าจะมีชีวิตที่ดีในปัจจุบัน” ซูซานนา กล่าวยิ้ม ๆ

“มันจะดีกว่า. เจ้ารู้ไหม ซูซานนา, ฮาแกน เป็นเพียงนักเล่นแร่แปรธาตุระดับต้น แต่ในเมืองมีเพียงจำนวนไม่มากเท่านั้น เราสามารถเลี้ยงชีพที่ดีได้ไม่มากก็น้อย”

“ แล้วเจ้าจะทำอะไร?”

“ข้า? พยายามหาธุรกิจแน่นอน ฮาแกนจะไม่หางานทำเองโดยไม่มีข้า”

ซูซานนา ยิ้มและส่ายหัวและไม่แน่ใจว่านางควรแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับความสามารถของ วอนเมอร์ก หรือวิธีหาเงินตามธรรมชาติของเขา

“ เจ้าพร้อมสำหรับห้องของเจ้าหรือยัง” เจ้าของโรงแรมถาม เขาเดินออกมาจากหลังเคาน์เตอร์พร้อมกับคล้องกุญแจ

“ ได้เลย” อันเฟย์พยักหน้า

โรงแรมก็ไม่วุ่นวาย เมื่อพวกเขาขึ้นบันไดพวกเขาก็ไม่เห็นใครอีก วอนเมอร์กเดินขึ้นไปที่ประตูบานหนึ่งและเคาะประตู “ ฮาแกน!” เขาโทรมา. “เปิดประตู! เจ้าจะไม่มีทางเดาได้เลยว่าข้าเจอใคร!”

“ วอนเมอร์กข้าต้องบอกเจ้ากี่ครั้ง? อย่ารบกวนข้าเมื่อข้าอยู่ระหว่างการทดลอง!”

“ เปิดประตูเจ้างี่เง่า เจ้าจะเสียใจถ้าทำไม่ได้” วอนเมอร์กร้องขึ้นด้วยเสียงของเขา

ประตูถูกเปิดออกและชายหนุ่มคนหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้น เขาผอมและสูงและดูเป็นนักวิชาการมาก เขาดูโกรธ แต่เมื่อเขาเห็น ซูซานนา เขาก็มีสีหน้าเหมือนกับ วอนเมอร์ก เมื่อไม่กี่นาทีก่อน “ ซูซานนา?” เขาถาม.

“ ฮาแกน” ซูซานนายิ้มและกล่าว“ มันผ่านไปสักพักแล้ว”

“ เข้ามาสิ” ฮาแกนเชิญ “ เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าเราอยู่ที่นี่”

“ ข้าไม่ได้ทำ” ซูซานนา กล่าว “ เราบังเอิญเจอกันบนถนน”

“ มันเป็นเรื่องบังเอิญ” วอนเมอร์กกล่าว “ ที่นี่ฮาแกน นี่คือหัวหน้าของเรา อันเฟย์”

“หัวหน้า? ของอะไร? ทหารรับจ้าง?”

“ เข้าไปข้างในกันก่อน” อันเฟย์ กล่าว “ ให้กุญแจแก่เรา เจ้าไปได้แล้ว.”

เจ้าของโรงแรมยื่นกุญแจให้เขาและชำเลืองมองใบหน้าของเขาอีกครั้งก่อนจะเดินลงไปชั้นล่าง

อันเฟย์ มองไปที่ บลาวี ที่พยักหน้าและย้ายไปยืนข้างกำแพงข้างบันได พวกเขาเป็นคนเดียวที่ครอบครองห้องและ อันเฟย์ ไม่ต้องการให้คนที่ไม่เกี่ยวข้องเข้ามาที่นั่น

จากนั้นเขาก็ให้กุญแจแก่เฟลเลอร์และให้เขาเป็นผู้ดูแลเรื่องการดำรงชีวิต ส่วนที่เหลือของกลุ่มทั้งหมดยื่นเข้าไปในห้องของ ฮาแกน

มันเป็นห้องเล็ก ๆ และมีผู้คนครึ่งโหลจึงแออัด เฟอร์นิเจอร์ภายในก็เรียบง่ายเช่นกัน มีโต๊ะและเก้าอี้สี่ตัว มุมหนึ่งเป็นเตียงนอนและมีสิ่งของจำเป็นบางอย่างกระจัดกระจายไปทั่วห้อง สิ่งเดียวที่สะดุดตาคือขวดบนพื้นข้างเตียง มีอย่างน้อยหนึ่งโหลที่นั่นและแต่ละชิ้นเต็มไปด้วยของเหลวที่มีสีต่างกัน

“ ซูซานนาตอนนี้เจ้าเป็นทหารรับจ้างแล้วหรือ” ฮาแกน ถาม “ชื่ออะไร?”

“ ยังไม่ได้ตัดสินใจ” ซูซานนา กล่าว

“ ข้าเข้าใจว่าเจ้ายังไม่ได้ลงทะเบียนด้วย?”

“ เราเพิ่งมาถึงและยังไม่พบเวลา”

ฮาแกนมองไปที่แต่ละคนอย่างระมัดระวังและเมื่อเขาเห็นนียาเขาก็นิ่งค้างและจ้องที่นาง

“สิ่งที่เจ้ากำลังมองคืออะไร?” นิยาถามอย่างโกรธ ๆ

นิยาดูธรรมดามาก อันเฟย์ ต้องการหลีกเลี่ยงปัญหาที่ไม่จำเป็นทำให้ นิยา และ ซูซานนา เป็นเสื้อผ้าของโบสถ์ เขาบอกให้พวกเขาไว้ผมที่ยุ่งเหยิงและไม่ต้องแต่งหน้าบนใบหน้า ด้วยเหตุนี้ นิยา จึงรู้สึกน่าเกลียดและอ่อนไหวอย่างยิ่งต่อการจ้องมองของอีกฝ่าย

“ นั่น…นั่น…” ฮาแกนยกมือขึ้นแล้วชี้นิ้วไปที่กระเป๋าของนิยา กระเป๋ามีขนาดเล็กและมีการเคลื่อนย้ายเป็นครั้งคราว เห็นได้ชัดว่ามันมีสิ่งมีชีวิตบางชนิด

“ นิยาไป” อันเฟย์ขมวดคิ้ว ทำไมนักเล่นแร่แปรธาตุถึงไวต่อการปรากฏตัวของสัตว์เวทย์?

นิยา จ้องมองไปที่ ฮาแกน และออกจากห้องไป

“เดี๋ยว!” ฮาแกนเรียกและกระโดดขึ้น

ซูบิน และ ซานเต้ ทั้งสองก้าวไปข้างหน้าและปิดกั้นเส้นทางของเขาจ้องมองไปที่เขาเพื่อเป็นการเตือนอย่างเงียบ ๆ