Assassin’s Chronicle - ตอนที่ 88

AC 88: การขนส่ง

“ ข้าอยากแน่ใจว่าพิกัดเวทย์มนต์อยู่ที่ไหน เจ้าแน่ใจว่าอยู่ใน เมืองแบล็กวอเตอร์?” อันเฟย์ จ้องไปที่ ฮุ่ยเหว่ย และถามอย่างช้าๆ

“ เจ้าไม่ต้องการไปที่ ป่าแห่งความตาย หรือ? ทำไมต้องยอมแพ้ตอนนี้” ฮุ่ยเหว่ยตอบอย่างเฉื่อยชา

“ตอบคำถามของข้า.”

“ มันคือแบล็กวอเตอร์ ทำไมข้าต้องโกหกเจ้า” ฮุ่ยเหว่ยส่ายหัวอย่างเป็นเชิงบวก “ โดยปกติแล้วนักเวทย์จะเลือกพื้นที่ที่มีประชากรน้อยกว่าเมื่อทำการเลื่อนของเทเลพอร์ตชั่วคราวเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ประตูมิติทับซ้อนกันและเกิดอุบัติเหตุ เรายังสามารถเห็น เมืองแบล็กวอเตอร์ ได้จากที่นี่”

“ ริสกะ เตรียมตัวเริ่มต้น” อันเฟย์ กล่าวพร้อมกับมอบม้วนเวทย์ให้เขา

ริสกะ หยิบม้วนเวทย์และย้ายไปด้านข้าง

“ อันเฟย์อุโมงค์ถูกปิดผนึก” ซูบินเดินไปและกล่าว “ ออร์คทำงานได้ทั้งหมดและเจ้าไม่สามารถบอกได้ว่ามีสิ่งใดปิดอยู่จากภายนอกหรือไม่”

“ เยี่ยมมาก บอกให้ไปรวมกันในถ้ำ ทุกคนพร้อมหรือยัง” อันเฟย์ ถาม

“ พร้อมแล้ว” คนกลุ่มนั้นตอบ นิยา และ ชาลลี ดูตื่นเต้นมากที่สุด เมื่อ ชาลลี ได้ยินว่าพวกเขากำลังจะไปที่ เมืองแบล็กวอเตอร์ นางจึงขอให้คนในกลุ่มซื้ออาหารให้นางทันทีที่ไปถึงที่นั่น พวกเขารัก ชาลลี ในแบบที่พวกเขารักยูนิคอร์นตัวน้อยและแน่นอนว่าจะให้ความปรารถนาของนาง

หลังจากนั้นครู่หนึ่งพวกออร์คก็มารวมตัวกันในถ้ำ พวกเขารู้ว่านักเวทย์กำลังจากไปและมีความสุขมากดวงตาของพวกเขาแวววาวด้วยความสุข พวกเขาปิดอุโมงค์และทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพ แต่พวกเขาจะเปิดอีกครั้งทันทีที่นักเวทย์จากไป

ดวงตาของ อันเฟย์ กวาดไปทั่วถ้ำ ทุกคนได้รับการพิจารณาและพวกเขาได้นำทุกสิ่งที่ต้องการ หลังจากที่เขาแน่ใจว่าไม่มีอะไรผิดพลาด อันเฟย์ ก็หันไปหา ซานเต้ “ เจ้าเริ่มได้” เขากล่าว

“ ได้เลย” ซานเต้ เดินไปที่ปากถ้ำและกระซิบคาถา จากนั้นเขาก็เรียกดังที่สุดเท่าที่จะทำได้“ เรากำลังจะจากไป ลาก่อน ลาก่อนแล้วเจอกันใหม่”

เสียงของเขาขยายออกไปด้วยเวทมนตร์และเสียงของเขาก็ดังไปทั่วป่าเหมือนคลื่นยักษ์สึนามิ ป่าครวญครางด้วยแรงสั่นสะเทือนที่เกิดจากเวทมนตร์ เวทมนตร์ของเขามี จำกัด และเสียงของเขาสามารถแพร่กระจายไปได้เพียงไม่กี่สิบไมล์ แต่ก็เพียงพอแล้ว

“ ริสกะ” อันเฟย์ เรียก

ริสกะ โยนม้วนเวทย์ คลื่นแสงสีฟ้าปรากฏขึ้นและเปิดออกช้าๆเหมือนดวงตาขนาดใหญ่ หลังจากเปิดออกเป็นวงกลมประตูก็หยุดสั่นและวงแหวนแห่งแสงก็มีเสถียรภาพมากขึ้น

นี่เป็นประสบการณ์ครั้งแรกของ อันเฟย์ กับประตูมิติและเขาคิดว่าสีน้ำเงินสดใสนั้นสวยงาม มีริ้วสีขาวจาง ๆ รอบ ๆ ประตูซึ่งดูลึกลับและสวยงาม

“ ซูซานนา” อันเฟย์ กล่าว

ซูซานนา เหลือบมองเขาและเดินไปที่ประตูพร้อมกับ ซูบิน และ ซานเต้ พวกเขาทั้งสามก้าวเข้าไปในประตูมิติและหายตัวไป คริสเตียน หนุน ริสกะ ด้วยไหล่ของเขาข้ามไปกับกลุ่มของเขา นิยา, ชาลลี และ เฟลเลอร์ ตามไป ในไม่ช้าคนเดียวที่เหลือคือ อันเฟย์ และ บลาวี

เมื่อเห็นพวกเขาเป็นเพียงพวกเดียว อันเฟย์ พยักหน้าและ บลาวี เริ่มกระซิบคาถา ออร์คที่อยู่รอบตัวพวกเขากำลังรอคอยการจากไปของพวกเขาและไม่ได้คิดมากกับมัน จนกระทั่ง บลาวี ร่ายมนต์เสร็จพวกเขาก็รู้ว่ามีบางอย่างดับลง

คลื่นเปลวไฟปรากฏขึ้นและกวาดไปทั่วออร์ค ออร์คยืนอยู่ในอันดับถัดไปและแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะหลีกเลี่ยงการโจมตี เปลวไฟล้างไปทั่วออร์ค บางตัวกรีดร้องและกลิ้งไปบนพื้น แต่คนอื่น ๆ ก็ล้มลงโดยไม่มีเสียง เมื่อเปลวไฟกวาดหมู่พวกมันออร์คบางตัวกำลังหายใจเข้าและความร้อนก็เผาผลาญปอดของพวกมัน แม้ว่ามันจะไม่ได้ฆ่าพวกเขาในทันที แต่พวกเขาก็ยังไม่สามารถส่งเสียงได้

มีเพียงออร์คประมาณหนึ่งโหลเท่านั้นที่รอดชีวิตจากเปลวไฟ น่าเสียดายสำหรับพวกเขา อันเฟย์ ก็อยู่ในระหว่างการเดินทางเช่นกัน ในขณะที่พวกเขากำลังมองหาสิ่งที่สามารถใช้เป็นอาวุธ อันเฟย์ ก็อยู่ตรงหน้าพวกเขาแล้ว ออร์คหญิงพบเขาก่อน นางวิ่งไปรอบ ๆ เหมือนคนบ้า แต่ อันเฟย์ ก้าวไปรอบ ๆ นางและแทงนางที่คอด้วยดาบของเขา

ไม่ว่าเขาจะต่อสู้กับใคร อันเฟย์ มักจะโจมตีจุดสามจุดบนร่างกาย: คอ ศีรษะและหน้าอกซ้าย คอเป็นส่วนที่เปราะบางที่สุดของร่างกายและทุกครั้งที่ อันเฟย์ เล็งไปที่นั่นเขาจะทำสำเร็จ

ออร์คชราพบชิ้นส่วนของหิน แต่ก่อนที่เขาจะทำอะไรกับมันลูกไฟของบลาวีก็พุ่งเข้าใส่เขา เขาถูกเหวี่ยงขึ้นไปในอากาศกระแทกกำแพงและล้มลงกับพื้น

“ อันเฟย์!” บลาวี เรียก

อันเฟย์ กระโดดขึ้นจากพื้นและคลื่นฟ้าผ่ากระจายไปทั่วพื้น

อันเฟย์ ร่อนลงและฟาดออร์คชราที่ด้านหลังศีรษะของเขา เขากลายเป็นเงาที่พร่ามัวในขณะที่เขาเร่งผ่านออร์คที่เหลือดาบของเขาแหวกอากาศ

ถ้า ซูซานนา อยู่ที่นี่และเห็นการเคลื่อนไหวของเขา นางจะได้รับแรงบันดาลใจใหม่ ๆ สำหรับทักษะดาบของนางเอง

ดาบของ อันเฟย์ พุ่งออกไปในอากาศ แต่เขาจะถอยห่างและเฉือนคอของออร์ค สำหรับนักดาบธรรมดาการเคลื่อนที่และการโจมตีเป็นการเคลื่อนไหวสองแบบที่แยกจากกัน อย่างไรก็ตามสำหรับ อันเฟย์ การเคลื่อนไหวกำลังโจมตี เขาสามารถโจมตีเป้าหมายได้ไม่ว่าจะโจมตีจากมุมไหนก็ตาม

การเคลื่อนไหวของเขาลื่นไหลและแปลกประหลาดและไม่มีออร์คตัวใดมีปฏิกิริยาตอบสนองก่อนที่จะตกลงสู่พื้น

ในตอนแรก บลาวี พยายามที่จะร่วมมือกับเขาและโจมตีด้วยเวทมนตร์ แต่ในตอนท้ายเขาก็แค่เฝ้าดูการเคลื่อนไหวของเพื่อนของเขา

“ บลาวี” อันเฟย์ กล่าวเมื่อเขาจัดการออร์คตัวสุดท้าย บลาวี พยักหน้าและเริ่มร่ายมนตร์ ถ้ำสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงและหลังคาก็เริ่มพังลงมาหินถล่มลงมาในถ้ำ ก่อนที่ถ้ำจะพังทลายลงอย่างสมบูรณ์ บลาวี และ อันเฟย์ ได้ข้ามประตูไปแล้ว

อันเฟย์ รู้สึกเย็นวูบวาบเมื่อเขาข้าม เขาได้ยินเสียงของคริสเตียนขณะที่เท้าของเขากระทบพื้นแข็ง “ เจ้าใช้เวลาอะไรนานขนาดนี้”

“ ต้องบอกบางอย่างกับออร์ค” อันเฟย์กล่าวพร้อมยิ้ม เขาเป็นคนเย็นชา แต่เขาไม่มีอคติ เขาจะไม่จัดว่าบุคคลเป็นศัตรูเพราะลักษณะของบุคคลนั้น ในใจของเขามีคนเพียงสามประเภทเท่านั้น ศัตรูที่คุกคามเขา เพื่อนที่สมควรได้รับความช่วยเหลือและคนอื่น ๆ ที่ไม่เกี่ยวข้องกับเขา ก่อนที่พวกออร์คจะโจมตีพวกเขา เขาไม่ได้รังเกียจพวกมัน หลังจากที่เขาเอาชนะพวกเขาได้แล้วเขาก็ยังไม่เกียจพวกมัน อย่างไรก็ตามหลังจากที่เขาได้เห็นความโลภของพวกเขาแล้วเขาก็รู้ว่าเขาต้องทำอะไรบางอย่าง

มันคงไม่สำคัญว่าเขาจะบอกอะไรพวกเขา พวกออร์คยังคงพยายามแย่งสมบัติหลังจากที่เขาจากไป เขาไม่ได้สนใจทองคำมากนัก แต่จะเป็นอย่างไรถ้าพวกออร์คพยายามที่จะงัดแงะหีบสมบัติและทำให้เกิดการล็อคธาตุขึ้นมาล่ะ? แน่นอนพวกเขาจะไม่ฟังคำเตือนใด ๆ ของเขา

“ ข้าคิดว่าฟิลลิปเป็นบ้า เจ้ายิ่งกว่านั้นอีก” ชายชราที่ยืนอยู่บนกิ่งไม้กล่าว

“ ข้าเป็นแบบนี้เสมอ” เออร์เนสต์ยักไหล่และกล่าวว่า“ ขอบคุณที่ช่วยข้า”

“ เจ้าเป็นนักดาบหัวแข็งมาก” สเตเกอร์กล่าว “ ถอยออกมาด้วยวิธีนี้ บ้าบิ่นมาก ถ้าข้ากล่าวถูก นิยา ก็ไปอีกทาง”

“ เจ้าเป็นนักเวทย์ที่ดีมาก” เออร์เนสต์ยิ้ม สเตเจอร์ ไม่ได้ฆ่าเขาและไม่พยายามติดตาม นิยา เพราะเขาเลือกข้างไปแล้ว

“ ข้าแต่เทพ ข้าเกลียดป่าแห่งนี้ แต่อย่างน้อยเราก็มีคำอธิบาย” สเตเกอร์กล่าวพร้อมกับส่ายหัว เขาแก่เกินไปสำหรับการทดลองของ ป่าสัตว์เวทย์

“ คำอธิบายของ ยอนลาธี หรือ ซาอูล?”

“ ฝ่าบาท? เขาไม่อยู่แล้ว…” สเตเกอร์กล่าวพยายามหาคำกล่าวที่เหมาะสม

ทันใดนั้นพวกเขาก็ได้ยินเสียงร้องแผ่วเบาจากอีกด้านหนึ่งของป่า“ เรากำลังจะไป…”

“ เพิ่มพลังเวทย์?” สเตเจอร์ ขมวดคิ้วและถาม

“ พวกเขากำลังจะจากไป? ไปยังที่ไหน?” เออเนสต์ขมวดคิ้วเช่นกัน