Assassin’s Chronicle - ตอนที่ 87

AC 87: เมืองแบล็กวอเตอร์

“เจ้าคิดอย่างไร?” อันเฟย์ มองไปรอบ ๆ นอกจากคนสองคนที่คอยดูแลออร์คแล้ว ทุกคนรวมถึงฮุ่ยเหว่ยก็รวมตัวกันอยู่ในถ้ำ อันเฟย์ สนทนาเกี่ยวกับการไปที่ ป่าแห่งความตาย อีกครั้งต่อหน้าทุกคน

“ อันเฟย์ทำไมเจ้าต้องไปที่อันตรายแบบนี้” คริสเตียนยิ้มอย่างขมขื่น

อันเฟย์ ชี้นิ้วไปที่ ริสกะ แต่ไม่ได้กล่าวอะไร ทุกคนมองไปที่ ริสกะ ซึ่งทำให้ ริสกะ ค่อนข้างสับสน “ข้า? ข้าไม่ได้กล่าวอะไร. ข้าจะติดตามอันเฟย์และคนอื่น ๆ เจ้าบอกว่าเราไปไหนแล้วข้าจะตามเจ้าไป”

“ ข้าเคยคิดว่าซูบินอาจเป็นผู้พิพากษา หลังจากที่นับถือศาสนาคริสต์ เจ้าได้รับข้อมูลเชิงลึกจาก ริสกะ หรือไม่? ทำไมเจ้าถึงคิดว่าเจ้าจะถูกส่งไปฝึกอบรม เมื่อเจ้าถึงระดับหนึ่ง โดยปกติแล้วอาจกระตุ้นศักยภาพของเจ้าในช่วงเวลาที่อันตรายมาก ศักยภาพนี้เป็นกุญแจสำคัญที่จะช่วยให้เจ้าฝ่าคอขวดไปได้ ริสกะ เป็นตัวอย่างที่ดีของมัน หากเรายังคงอยู่ที่นี่ต่อไปก็ไม่จำเป็นต้องรับประกันความปลอดภัยของเรา พวกเขาจะพบเราไม่ช้าก็เร็ว แล้วเราจะทำอย่างไร? ข้ารู้ว่ามันยากที่จะค้นหาผู้คนในป่า แต่ถ้าพวกเขาพบเราล่ะ” อันเฟย์ กล่าวต่อไป:“ ถ้าเราไปที่ ป่าแห่งความตาย มันดูอันตราย แต่ค่อนข้างปลอดภัยสำหรับเรา ภัยคุกคามที่ใหญ่ที่สุดจะหมดไป ตราบใดที่เราระมัดระวังและข้าคิดว่าเราสามารถรับมือกับอันตรายในป่าแห่งความตายได้ นอกจากนี้หากเราอยู่ที่นี่การปฏิบัติของเราก็จะไม่แตกต่างกัน การเผชิญหน้ากับอันตรายใน ป่าแห่งความตาย จะช่วยให้เราพัฒนาได้เร็วขึ้นมาก ในความคิดของข้า เจ้าทุกคนมีความเข้าใจที่ดีเกี่ยวกับเวทมนตร์ สิ่งที่เจ้าขาดคือประสบการณ์การต่อสู้ที่แท้จริง ถึงเวลาที่เราต้องฝึกฝน”

คำกล่าวของ อันเฟย์ ทำให้ทุกคนเงียบลง เจ็ดหรือแปดคนเป็นนักเวทย์อาวุโสที่ประสบความยากลำบากในการก้าวไปสู่ระดับที่สูงขึ้น ด้วยประสบการณ์ที่ผ่านมาการฝึกฝนเป็นประจำจะใช้เวลาห้าถึงสิบปีหรือแม้กระทั่งทั้งชีวิตเพื่อฝ่าคอขวด ริสกะ เป็นตัวอย่างที่ดีต่อหน้าพวกเขาซึ่งทำให้พวกเขาตัดสินใจได้ยาก

“ ข้าอยากจะกล่าวอะไรบางอย่าง” ซูบินขัดจังหวะ

“ เอาเลย” อันเฟย์ พยักหน้า

“ ถ้าออร์คเหล่านี้สามารถอาศัยอยู่ใน ป่าหิน ใน ป่าแห่งความตาย เราก็ทำได้เช่นกัน” ซูบิน กล่าว

คำกล่าวของ ซูบิน ทำให้ทุกคนรู้แจ้ง เขากล่าวถูก ถ้าออร์คที่มีพลังต่ำสามารถอาศัยอยู่ในป่าแห่งความตาย ทำไมพวกเขาถึงอยู่ที่นั่นไม่ได้? หากใน ป่าแห่งความตาย อันตรายเกินไปพวกเขาก็สามารถถอยกลับไปที่ ป่าหิน ได้ตลอดเวลา

อันเฟย์มองซูบินอย่างชื่นชม “ ซูบินกล่าวถูก แม้ว่าเราจะไม่สามารถอยู่รอดในป่าแห่งความตายได้ ตราบใดที่เรายังคงอยู่ที่นั่นได้เป็นเวลาหนึ่งเดือนเราก็ยังสามารถกลับมาได้ในพระจันทร์เต็มดวงถัดไป มีอะไรให้เราต้องกังวลอีกบ้าง”

“ใช่!” บลาวี พยักหน้าอย่างกระฉับกระเฉง “ ไม่ใช่ว่าเราจะกลับมาเหมือนเดิมไม่ได้อีกแล้ว เรากลัวอะไร”

บรรยากาศดูเหมือนจะสว่างขึ้นและทุกคนก็สนทนากันเงียบ ๆ หรือคิดอะไรเงียบ ๆ ด้วยตัวเอง บรรยากาศไม่ได้ดูหดหู่เหมือนเมื่อก่อน

“ ข้ามีข้อกังวลอื่น ๆ แต่ข้าต้องการดำเนินการตามการตัดสินใจของอันเฟย์” คริสเตียนกล่าวช้าๆ

“ แล้วเจ้าล่ะซูซานนา” อันเฟย์ มองไปที่ ซูซานนา

“ ข้าจะตามเจ้าไปด้วย” ซูซานนากล่าวด้วยรอยยิ้ม ที่จริงแล้ว ป่าแห่งความตาย เป็นสถานที่ที่สมบูรณ์แบบสำหรับการฝึกฝน ซูซานนา นางไม่เคยต่อต้านการตัดสินใจของ อันเฟย์ นางอธิบายเกี่ยวกับ ป่าแห่งความตาย ให้ อันเฟย์ มากมายเพื่อเตือนให้เขาตัดสินใจอย่างรอบคอบ

“ถั่ว! ถั่ว! เจ้าจะบ้า!” ฮุ่ยเหว่ยเสียตัวและลุกขึ้นยืน “ การอยู่ในที่ปลอดภัยมีอะไรผิดปกติ ข้าบอกเจ้าว่าเจ้าจะเสียใจเมื่อเจ้าเห็นกลุ่มของเจ้าบางคนเสียชีวิตในป่าแห่งความตาย”

“ ไม่ต้องกังวลไป ถ้าใครตายข้ามั่นใจว่าเจ้าจะเป็นคนแรก ที่นี่ไม่ปลอดภัยสำหรับเรา เจ้ารู้ว่าเราเป็นลูกศิษย์ของซาอูล เจ้าเคยคิดไหมว่าทำไมเราถึงมาที่นี่” อันเฟย์ หัวเราะเยาะ

“ทำไม?” ฮุ่ยเหว่ยถาม

“ เพราะเราฆ่าคน” ซานเชซยิ้ม ไม่มีใครรู้สึกกังวลอีกต่อไปเมื่อพวกเขานึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้น แล้วถ้าเขาเป็นหลานของฟิลลิปล่ะ? พวกเขาฆ่าเขา แต่พวกเขายังมีชีวิตอยู่

“ ฆ่าใคร” ฮุ่ยเหว่ยถาม

“ หลานชายคนเดียวของปรมาจารย์ดาบฟิลลิปทายาทโดยตรงเพียงคนเดียว ซีด้าหลานของฟิลลิป” ซานเชซตอบ

ฮุ่ยเหว่ย รู้สึกหมดหนทางและไม่สามารถช่วยนั่งลงได้ อารมณ์ร้อนของฟิลลิปเป็นที่รู้จักกันดี ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมคนเหล่านี้จึงหนีมาที่ ป่าคลาร์ม แต่ปัญหาคือเขาไม่ต้องการกลับไปที่ ป่าแห่งความตาย

“ เนื่องจากทุกคนเห็นพ้องต้องกันแล้วเราก็จะเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับพิธีเซ่นไหว้ในคืนนี้ วันนี้ห่างจากพระจันทร์เต็มดวงสามวันพอดี” อันเฟย์กล่าวช้าๆ

“ ที่พักพิงสามารถเริ่มได้โดยออร์คเท่านั้น เจ้าคิดว่าพวกเขาจะช่วยเราได้ไหม” ซานเต้ ถาม

“ ข้าสามารถซื่อสัตย์กับพวกเขาและบอกให้พวกเขารู้ว่าเรากำลังจะไปที่ ป่าแห่งความตาย เจ้าคิดว่าพวกเขาต้องการให้เราอยู่ต่อไปจริงๆหรือ?” อันเฟย์ ยิ้ม สมบัติไม่ได้เป็นความลับอีกต่อไป ความโลภแสดงให้เห็นในดวงตาของออร์ค การขอให้พวกเขาช่วยทำพิธีเซ่นไหว้ก็ไม่เป็นปัญหา พวกเขาสามารถต่อสู้เพื่อควบคุมมันได้ ในความเห็นของพวกเขา สมบัติเหล่านั้นจะเป็นของพวกเขาหากกองทหารของ อันเฟย์ จากไป

“ เจ้าจำเป็นต้องไปที่ป่าแห่งความตายหรือ” ฮุ่ยเหว่ยบ่นพึมพำ

ไม่มีใครให้ความสนใจเขา เชลยจะกล่าวอย่างไรในการสนทนานี้?

“ ข้าขอดูแหวนมิติของข้าสักวินาทีได้ไหม” ฮุ่ยเหว่ย มองไปที่ อันเฟย์ ในลักษณะที่เขากำลังขอความช่วยเหลือจาก อันเฟย์ แหวนมิติของเขาถูก อันเฟย์ ยึดไปแล้ว แหวนทุกมิติมีเครื่องหมายพิเศษอยู่ นอกจากเจ้าของแหวนแล้วไม่มีใครสามารถเปิดมันได้ หลังจากเจ้านายของมันเสียชีวิต เครื่องหมายเวทมนตร์ก็จะหายไปตามกาลเวลา อย่างไรก็ตามแหวนจะต้องใช้เวลานานในการเปลี่ยนต้นแบบ ไม่มีใครสามารถเปลี่ยนเครื่องหมายเวทมนตร์บนวงแหวนได้ ไม่เว้นแม้แต่จอมเวทระดับสูงหรือนักเล่นแร่แปรธาตุระดับสูง ดังนั้น อันเฟย์ จึงทำได้เพียงแค่นำแหวนมิติของ ฮุ่ยเหว่ย ออกไป อันเฟย์ ไม่สามารถเข้าใจได้ว่ามีอะไรอยู่ในนั้นหรือเป็นเจ้าของไม่ได้

อันเฟย์ หยิบแหวนมิติออกมาและโยนให้ ฮุ่ยเหว่ย โดยไม่ลังเลใด ๆ

ฮุ่ยเหว่ยดูเหมือนเขากำลังทุกข์ทรมาน เขาลังเลอยู่นานและในที่สุดก็หยิบม้วนเวทมนตร์ออกมาจากแหวนมิติของเขาและส่งต่อให้อันเฟย์

“นี่คืออะไร?” อันเฟย์ รู้สึกได้ถึงคลื่นที่รุนแรง เขาเอื้อมมือออกไปตามที่ถาม ฮุ่ยเหว่ย ใช้เวลาสักพักก่อนที่เขาจะปล่อยม้วนเวทย์ออกไปโดยไม่เต็มใจ เขาดูซับซ้อนมากบนใบหน้าของเขา เขาดูเหมือนเพิ่งยอมทิ้งโลกทั้งใบ

“ อย่าไปที่ป่าแห่งความตาย นี่คือม้วนเวทย์การเคลื่อนย้ายชั่วคราวไปยังเมืองแบล็กวอเตอร์” ฮุ่ยเหว่ยถอนหายใจยาว ในที่สุดเขาก็ดึงมือกลับจากม้วนเวทย์

“ ม้วนเทเลพอร์ต!” คริสเตียน ยืนขึ้นด้วยความประหลาดใจและเดินไปที่ อันเฟย์ ในสองสามก้าว เขาหยิบม้วนจาก อันเฟย์ และดูมันอย่างใกล้ชิด

“ เมืองแบล็กวอเตอร์ อยู่ที่ไหน” อันเฟย์ ถาม อันเฟย์ ไม่จำเป็นต้องตรวจสอบว่าม้วนเวทย์นั้นเป็นของจริงหรือไม่ คริสเตียนสามารถดูแลเรื่องนั้นได้ อันเฟย์ ต้องการเพียงเพื่อให้แน่ใจว่าสิ่งอื่น ๆ

“ เมืองแบล็กวอเตอร์ และเมืองภูเขาขาว เป็นสองเมืองที่ใหญ่ที่สุดใน ประเทศทหารรับจ้าง เมืองแบล็กวอเตอร์ อยู่ใกล้กับ ทุ่งหญ้าป่า ในขณะที่ เมืองภูเขาขาว อยู่ใกล้ ป่าแห่งความตาย พวกเขาทั้งสองมีสภาพแวดล้อมที่ซับซ้อนที่สุดในแพนทวีปเช่นกัน เจ้าจะเห็นหลายสิ่งหลายอย่างในเมืองแบล็กวอเตอร์” ซูซานนา กล่าว

“ เจ้าเคยไปที่ เมืองแบล็กวอเตอร์ หรือไม่” อันเฟย์ ถาม

“ เฉพาะตอนที่ข้ายังเด็ก” ซูซานนา ตอบ

“ นี่คือการม้วนเทเลพอร์ต” คริสเตียน ส่งม้วนเวทย์กลับไปที่ อันเฟย์ อย่างระมัดระวัง เขามองไปที่ฮุ่ยเหว่ยขึ้นและลง “ ข้าไม่สามารถบอกได้ว่าเจ้าร่ำรวย”

ฮุ่ยเหว่ยถอนหายใจยาวและสอดมือกลับเข้าไปในแขนเสื้อ เขาขดตัวและดูทำอะไรไม่ถูกซึ่งทำให้คนอื่นรู้สึกไม่ดีกับเขา

“ เอาแหวนมิติกลับมาให้ข้าก่อน” อันเฟย์กล่าวอย่างเรียบเฉยพร้อมกับยื่นมือข้างหนึ่งออก ความจำของเขาก็ดี

“ คริสเตียน ม้วนเวทย์เทเลพอร์ตหายากไหม” อันเฟย์ ถาม

“ ไม่ แต่มันแพง อาจารย์เคยทำม้วนเวทย์เทเลพอร์ตเมื่อมีเวลาว่าง โดยปกติม้วนเทเลพอร์ตสามารถขายได้ในราคาห้าร้อยเหรียญทอง หากเป็นคำสั่งพิเศษเพื่อขอจุดหมายปลายทางที่แน่นอนอาจารย์ก็ต้องเปลี่ยนพิกัดเวทมนตร์และราคาจะเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า” คริสเตียนกล่าวยิ้ม ๆ

“ แพงขนาดนั้นเลยเหรอ” อันเฟย์ แปลกใจเล็กน้อย ไม่น่าแปลกใจที่ซาอูลใช้จ่ายไปมาก อันเฟย์คิดว่าซาอูลทำงานด้านข้างเพื่อหารายได้พิเศษด้วยสถานะของเขาในฐานะหัวหน้าหน่วยงานในราชสำนักพระราชวัง เขาเพิ่งเรียนรู้ว่าซาอูลเองก็มีค่า นักเวทย์ดูเหมือนจะมีอนาคตที่สดใส

“เเพง?” นิยาผายมือออกจากอกด้วยความภาคภูมิใจ “ เว้นแต่ผู้ซื้อจะเป็นเพื่อนของพ่อข้าใช่แล้ว มิฉะนั้นเขาจะไม่ทำม้วนเวทย์ให้พวกเขา แม้ว่าพวกเขาจะเสนอเงินก็ตาม”

อันเฟย์ยิ้ม“ คริสเตียนเจ้าปลดปล่อยม้วนเวทย์นี้ได้ไหม”

“ ริสกะ และข้าทั้งสองทำได้” คริสเตียน ตอบ

“ข้าเข้าใจแล้ว.” อันเฟย์ หันไปทาง ฮุ่ยเหว่ย “ เจ้าไม่สามารถปล่อยม้วนเวทย์นี้ได้เนื่องจากเจ้ามีทั้งเวทมนตร์และพลังต่อสู้ใช่ไหม?”

ฮุ่ยเหว่ยหลับตาและปฏิเสธที่จะตอบคำถามของอันเฟย์

“ คริสเตียนต้องใช้เวลานานแค่ไหนกว่าที่ประตูมิติจะเปิดออกหลังจากปลดปล่อยม้วนเวทย์ออกมา” อันเฟย์ ต้องการทราบรายละเอียดเพิ่มเติม

“ เร็วมาก” คริสเตียนตอบ

“ ประตูจะปิดใช้เวลานานแค่ไหน?” อันเฟย์ถามอีกครั้ง

“ มันขึ้นอยู่กับคนที่ปล่อยมัน หากพลังเวทย์อนุญาตประตูมิติจะเปิดอยู่ตลอดไป” คริสเตียนกล่าว

“ เอาล่ะ ทุกคนเตรียมตัวให้พร้อมเร็ว ๆ นี้เราจะได้ออกเดินทางต่อในคืนนี้” อันเฟย์ลุกขึ้นยืน “ คริสเตียนกฎหมายในเมืองแบล็กวอเตอร์ยุ่งเหยิงเหมือนในป่าแห่งความตายหรือไม่”

“ ไม่ ในประเทศแห่งทหารรับจ้าง สหภาพทหารรับจ้าง มีอำนาจ สหภาพทหารรับจ้างเป็นผู้นำของประเทศ” คริสเตียนตอบ

“ อย่างนั้น…” อันเฟย์กำลังคิดอย่างเงียบ ๆ อยู่ครู่หนึ่ง “ คนอื่น ๆ สามารถไปพักผ่อนได้ คริสเตียน และ ซูซานนา เจ้าช่วยอธิบายให้ข้าฟังหน่อยได้ไหมว่า สหภาพทหารรับจ้าง ทำงานอย่างไร”