Assassin’s Chronicle - ตอนที่ 197

AC 197: ผู้กล้า

ทั้งนักฆ่าและปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ต่างก็มีอาชีพในการต่อสู้ แต่ก็มีความแตกต่างกันอย่างมากระหว่างพวกเขา คนหนึ่งสุดโต่ง อีกคนเป็นกลาง นักฆ่าเป็นเหมือนตัวละคร เฉิง เหยาจิน ในเรื่อง สามก๊ก เขาวิ่งหนีหลังจากพยายามต่อสู้ แต่ตระหนักว่าเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา หากปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ระดับเดียวกันต่อสู้กันในการประลอง พวกเขาอาจต้องต่อสู้เป็นเวลานานเพื่อดูว่าใครจะชนะ อย่างไรก็ตาม ไม่มีนักฆ่าคนไหนที่จะต่อสู้ได้นานขนาดนั้น

ปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ใส่ใจว่าพวกเขาจะอดทนต่อการต่อสู้ได้นานแค่ไหน ในขณะที่นักฆ่าต้องแสดงศักยภาพอย่างเต็มที่ทุกครั้งที่ได้รับมอบหมาย นักฆ่าจะทําทุกอย่างที่ทําได้ เมื่อเขาได้รับมอบหมาย ไม่ใช่ว่านักฆ่าไม่ต้องการยืนหยัดในการต่อสู้นาน พวกเขาทําไม่ได้

ทั้งสองฝ่ายดูเหมือนจะได้รับบาดเจ็บในการต่อสู้ครั้งนี้ เอลฟ์คนนั้นได้รับบาดเจ็บ อันเฟย์ก็เช่นกัน อย่างไรก็ตาม พวกเขาดูแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง

เอลฟ์คนนั้นขยี้ตา ขณะที่นางถอยออกไป นางดูเจ็บปวดและหวาดกลัว อย่างน้อยในเวลานี้ นางเพียงต้องการปกป้องตัวเองเท่านั้น นางไม่สามารถฟื้นฟูทิศทางการต่อสู้ของนางได้ อันเฟย์ ล้มลงกับพื้นและเงยหน้าขึ้นมองด้วยความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะฆ่าคู่ต่อสู้ของเขา ในเวลาเดียวกัน อันเฟย์ ลืมบาดแผลและความเจ็บปวดของเขา ไม่มีอะไรนอกจากเป้าหมายของเขาที่เหลืออยู่ในโลก มีทหารรับจ้างอีกสองคนที่มีพลังต่อสู้พุ่งเข้ามาหาพวกเขา เขากระโดดขึ้นและพุ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วราวกับสายฟ้า

ด้วยเสียงตะโกนจากด้านหลัง ดาบสีขาวเปล่งประกายออกมาจากป่าและไล่ตาม อันเฟย์

เอลฟ์เห็นว่าคนของนางมา นางดึงความกล้าที่จะเหวี่ยงดาบของนาง แทงไปที่ อันเฟย์ ในอากาศ

แม้ว่า อันเฟย์ จะถูกโจมตีจากด้านหน้าและด้านหลัง เขาก็ยังดูเท่ มีดของเขาปิดกั้นดาบของนาง และเขาก็หมุนมีดไปรอบ ๆ เพื่อกดที่ส่วนบนของดาบ เขากระโดดขึ้นไป ตีลังกากลับหลัง และร่อนลงด้านหลังเอลฟ์อย่าง สง่างาม

ตอนนี้ถึงคราวของเอลฟ์ที่ถูกโจมตีจากทั้งสองฝ่าย เมื่อเห็นดาบที่เปล่งประกายพุ่งเข้าหานาง นางใช้พลังการต่อสู้ทั้งหมดของนางเพื่อตอบโต้ดาบที่เปล่งประกาย ทันใดนั้นนางรู้สึกว่าคอของนางเจ็บ ในเวลาเดียวกัน อันเฟย์ ก็ตบหลังนาง ดาบสีขาวส่องแสงกระทบนางขณะที่นางสะดุดล้ม เมื่อเลือดไหลออกจากนาง อันเฟย์ ก็ กระโดดเข้าไปในป่าเขาหายไปในพริบตา

“จับเขา!” ทหารรับจ้างสองคนนั้นทําร้ายเอลฟ์โดยบังเอิญ แต่พวกเขาไม่หยุดเพื่อตรวจสอบร่างของเพื่อน พวกเขาไม่มีเวลาตําหนิตัวเองหรือเสียใจกับความผิดพลาดของตน พวกเขาวิ่งไปยังทิศทางที่อันเฟย์วิ่งไป

หลังจากไล่ตามเขาไปสองสามร้อยหลา เงาสะท้อนของมีดอันตรายก็พุ่งออกมาจากหญ้า เมื่อทหารรับจ้างที่อยู่ด้านหลังสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง มีดก็ตัดข้อเท้าของเขาไปแล้ว เขาล้มไปข้างหน้าในขณะที่เขากรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

อันเฟย์ กระโดดขึ้นจากหญ้าและกระทืบเท้าอีกข้างของทหารรับจ้างคนนั้น นี่เป็นลูกเตะมาตรฐานของ เฟยเจียว ทักษะขาของ อันเฟย์ นั้นดี เมื่อทหารรับจ้างได้รับบาดเจ็บ เขาก็เริ่มตื่นตระหนก พลังการต่อสู้ของเขารุนแรงน้อยลง เมื่อ อันเฟย์ เตะข้อเท้าของเขาในการโจมตีที่ดุร้าย อันเฟย์ รู้สึกเจ็บปวดเพียงเล็กน้อย แต่ข้อเท้าของทหารรับจ้างก็หัก

อันเฟย์ เหวี่ยงตัวเองขึ้นจากหลังของเขา เขาพลิกกลับโดยใช้ทหารรับจ้างเป็นโล่ เขาหลบแสงดาบ ขยับสองสามครั้ง และมาถึงต้นไม้ที่อยู่ห่างออกไปหลายสิบหลา เขาค่อย ๆ ดึงสายธนูกลับมา มองดูทหารรับจ้างสองคนนั้นอย่างเย็นชา

อันที่จริงแล้วการต่อสู้ไม่ได้เกี่ยวกับความแข็งแกร่งของพวกเขาเท่านั้น มันยังเกี่ยวกับว่าพวกเขาฉลาดแค่ไหน เมื่อเห็นฝ่ายตรงข้ามไม่ไล่ตามเขา อันเฟย์ รู้ว่าการตัดสินของเขาถูกต้อง เขาได้ฆ่าเพื่อนของพวกเขาสองครั้ง แต่พวกเขาก็ไม่ตื่นตระหนก ไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่สนใจ แต่พวกเขาฉลาดและใช้งานได้จริง โดยไม่ตรวจสอบ บาดแผลของเพื่อน พวกเขารู้ว่าสหายของพวกเขาไม่สามารถรอดจากการโจมตีได้

ดังนั้นพวกเขาจึงเลือกที่จะป้องกันตัวเองและพยายามหาวิธีที่จะฆ่าศัตรู กลุ่มทหารรับจ้างที่มีทหารรับจ้างเจ็ดคนทํางานร่วมกันเป็นอย่างดี พวกเขาดีอยู่แล้ว ถ้าพวกเขาสามารถทํางานร่วมกันได้ดี พวกเขาต้องมีประสบการณ์ร่วมกัน อาจไม่ต้องผูกมัดว่าจะอยู่หรือตายร่วมกัน แต่ต้องเชื่อใจกัน ความไว้วางใจเป็นสิ่งที่จําเป็นสําหรับการรักษาพลังการต่อสู้ของกลุ่มทหารรับจ้าง อันเฟย์ ไม่ได้เลือกที่จะฆ่าคู่ต่อสู้ของเขาในครั้งนี้ แต่เพียงเพื่อทําร้ายเขาด้วยเหตุผล หากพวกเขาไม่สามารถทิ้งเพื่อนของพวกเขาไว้ข้างหลัง หรือไม่เต็มใจที่จะทิ้งทหารรับจ้างที่บาดเจ็บไว้ข้างหลัง พวกเขาทั้งหมดก็จะตาย

อันเฟย์ คิดเกี่ยวกับแผนต่างๆ มากมายในขณะที่เขาพยายามทําร้ายทหารรับจ้างคนนั้น แต่พลังการต่อสู้ของทหารรับจ้างนั้นยังไม่ดีเท่ากับเอลฟ์ อันเฟย์ เอาชนะเขาได้อย่างง่ายดาย

ทหารรับจ้างที่ได้รับบาดเจ็บนั่งด้วยความเจ็บปวดเหลือทน มุมหนึ่งของเขาหัก ขณะที่อีกมุมหนึ่งถูกอันเฟย์ตัดขาด แม้ว่าเขาจะสามารถอยู่รอดได้ในวันนี้ เขาก็จะพิการตั้งแต่นั้นเป็นต้นไป เขาไม่เพียงแต่ดูเหมือนเขากําลังเจ็บปวดอย่างมาก แต่ยังสิ้นหวังและสับสนอีกด้วย

ทหารรับจ้างคนอื่นก็ดูสับสนเช่นกัน เขาไม่ได้ติดตาม อันเฟย์ แต่เขาไม่สามารถออกไปได้ด้วยตัวเองและเขาไม่ต้องการอยู่ในที่ที่เขาอยู่ พลังการต่อสู้นั้นแข็งแกร่งในบางครั้ง แต่อ่อนแอในบางครั้ง แสดงว่าไม่สงบ

ลูกศรธาตุขนาดยักษ์ยาวสองหลาก่อตัวขึ้นในมือของ อันเฟย์ อันเฟย์ เล็งไปที่ทหารรับจ้างที่ได้รับบาดเจ็บ ใบหน้าของทหารรับจ้างคนอื่นเปลี่ยนไป และเขาก็ก้าวไปข้างหน้าทหารรับจ้างที่ได้รับบาดเจ็บ ทุกคนมีมาตรฐานทางศีลธรรมของตนเอง ทหารรับจ้างคนนั้นก็เช่นกัน เขาไม่สามารถเห็นเพื่อนของเขาเพียงรอความตาย

ลูกธนูนําลมแรงพัดไปกับมัน และทําให้กิ่งก้านและใบไม้เต้นรําอย่างบ้าคลั่งขณะที่มันโบยบินไปในอากาศ ทหารรับจ้างกรีดร้องและรวบรวมพลังต่อสู้ทั้งหมดที่เขาทําได้เพื่อตอบโต้ลูกศร ภายใต้เงื่อนไขที่คล้ายคลึงกัน การโจมตีแบบนี้จะไม่คุกคามจอมดาบอาวุโส แน่นอนเขาสามารถรักษาพลังการต่อสู้ของเขาไว้และเลือกที่จะหลบมันได้ น่าเสียดายที่เขาต้องตอบโต้ทันที

ด้วยเสียงอันดัง ลูกศรธาตุได้กลายเป็นองค์ประกอบนับไม่ถ้วนและหายไปในอากาศ ทหารรับจ้างคนนั้นถูกบังคับให้ถอยห่างออกไปไม่กี่ก้าว เขาก้าวไปทางขวาบนข้อเท้าที่บาดเจ็บของทหารรับจ้างอีกคนหนึ่ง เป็นเรื่องที่ทนไม่ได้สําหรับคนธรรมดาที่จะกดดันบาดแผลอีกต่อไป แต่ทหารรับจ้างก็กัดฟันของเขาอย่างแรงโดยไม่คร่ําครวญ เขาเพียงจับร่างกายของเขาด้วยมือของเขาบนพื้นและขยับกลับมาเล็กน้อยเพื่อให้ทหารรับจ้างคนอื่นมีที่ว่างมากขึ้น

ลูกศรองค์ประกอบที่สองถูกดึงอย่างรวดเร็วอีกครั้ง ไม่ต้องใช้ความพยายามมากนักสําหรับ อันเฟย์ ในการรวบรวมองค์ประกอบหรือดึงสายธนูออกจากกัน เมื่อมองไปที่ทหารรับจ้างที่ยืนอยู่ตรงนั้น เขาก็หายใจไม่ออกแล้ว

อันเฟย์ เชี่ยวชาญองค์ประกอบของธาตุทุกประเภท เขาไม่ได้ใช้ธาตุไฟหรือน้ํา เพราะธาตุเหล่านั้นไม่เหมาะกับการยิงธนู การรวมกันของลูกศรและใบมีดลมจะเพิ่มผลลัพธ์ให้มากขึ้น ลูกศรใบมีดลมของ อันเฟย์ มีพลังมากกว่าอุกกาบาตเปลวไฟ แม้แต่ซูซานนายังต้องหลบเลี่ยงหากนางโดนอุกกาบาตเปลวเพลิง คนโง่ยังคงต่อสู้ต่อไปโดยไม่หลบการโจมตีของ อันเฟย์ ในขณะนั้น อันเฟย์ พร้อมที่จะเปลี่ยนนักดาบระดับกลางให้กลาย เป็นคนโง่ด้วยแผนการชั่วร้ายของเขา อันที่จริงทหารรับจ้างกําลังกลายเป็นคนโง่

เมื่อลูกธนูพุ่งออกไป ทหารรับจ้างยังคงพุ่งเข้าตอบโต้ เขาหักลูกศรธาตุอีกครั้ง คราวนี้เขาทําให้ร่างกายของเขามั่นคงโดยไม่เคลื่อนไหวเลย เห็นได้ชัดว่าเขารู้ว่าเขาเคยเหยียบเพื่อนมาก่อน น่าเสียดายที่การถอยกลับเท่านั้นที่สามารถลดพลังของการระเบิดได้ สิ่งที่เขาทํานั้นไม่ฉลาด ใบหน้าของทหารรับจ้างคนนั้นซีด เขาดูหมด หนทางและสิ้นหวัง

“สิ่งที่เป็นมนุษย์!” อันเฟย์ชมเชยเขาขณะรวบรวมลูกศรใบมีดลมที่ใหญ่และกว้างขึ้น

“เจ้าโจมตีเราทําไม” ทหารรับจ้างคนนั้นตะโกนด้วยความโกรธ

คนสามคนในระยะไกลวิ่งเข้าหาพวกเขาอย่างรวดเร็วจากสามทิศทางที่แตกต่างกัน พวกเขายังอยู่ห่างไกล ดังนั้นจึงต้องใช้เวลาพอสมควรกว่าจะไปถึง อันเฟย์ และคนอื่นๆ เห็นได้ชัดว่าทหารรับจ้างคนนั้นพยายามจะซื้อเวลา

“เมื่อเจ้ารับเหรียญทองเหล่านั้น เจ้าควรรู้ว่าเจ้าจะต้องตายเพื่อมัน” อันเฟย์ กล่าวอย่างใจเย็น เขายิงธนูออกไปทันที

ทหารรับจ้างคนนั้นขึ้นไปและทําลายมัน

นี่ไม่ใช่การต่อสู้อีกต่อไป แทนที่จะเป็นการทดสอบทักษะ ทหารรับจ้างรักษาร่างกายของเขาให้มั่นคงอีกครั้งโดยให้หลังตรง

“ผู้กล้า” อันเฟย์ ให้คําชมอย่างจริงใจแก่เขา แต่เขาไม่ได้หยุดสิ่งที่เขาทํา ลูกศรใบมีดลมยาวห้าหลาก่อตัวขึ้นในมือของเขา เขาบรรจุธนูด้วยลูกศรยาวนั้น ลูกศรยาวนั้นดูไร้สาระด้วยธนูขนาดเล็ก

ใบหน้าของทหารรับจ้างเปลี่ยนไป เขารู้ดีว่าลูกศรธาตุยิ่งใหญ่มากเท่าไร ก็ยิ่งมีพลังมากขึ้นเท่านั้น อย่างไรก็ตาม เขาไม่มีทางเลือกอื่น

“ไม่ต้องเป็นห่วงข้า ฆ่าเขาซะ” ทหารรับจ้างที่ได้รับบาดเจ็บตะโกน

ทหารรับจ้างคนอื่นดูเหมือนจะไม่ได้ยิน เขาถือดาบไว้ข้างหน้าหน้าผากของเขา และพลังการต่อสู้บนร่างกายของเขาก็เปล่งแสงสีขาวออกมา หลังจากเกิดเสียงดัง ส่วนประกอบต่าง ๆ ก็ปะทะกันทุกหนทุกแห่ง ทหารรับจ้างถูกโยนห่างออกไปหลายสิบหลา เขากลิ้งไปบนพื้น แต่ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว เขาค่อย ๆ เดินขึ้นไปยังที่ที่ อันเฟย์ อยู่ เขายังคงดูแข็งแกร่ง แต่พลังต่อสู้กลับดูขาวน้อยลง

อันเฟย์ มองที่มือของเขา ใบมีดลมก่อตัวขึ้นบนฝ่ามือของเขา คราวนี้ใช้เวลาในการรวบรวมนานขึ้น รูปร่างของลูกศรไม่เปลี่ยนแปลงโดยไม่รู้ว่าเขาเก็บใบมีดลมได้กี่ใบ ในตอนท้ายมีลูกศรยาว 30 นิ้วอยู่ในมือของ อันเฟย์ มันเปลี่ยนจากสีขาวอ่อนเป็นสีเขียว มันส่งกลิ่นโลหะ มันดูเย็นชาและน่ากลัว

ทหารรับจ้างที่อยู่อีกด้านหนึ่งมองที่ อันเฟย์ ด้วยรูปลักษณ์ที่ง่ายขึ้น เขาคิดว่าเขาได้ผ่านช่วงเวลาที่ยากลําบากมาแล้ว ตราบเท่าที่เขาสามารถถือได้ครู่หนึ่ง สหายของเขาก็จะมา เขาจะฆ่า อันเฟย์ ด้วยวิธีที่โหดร้ายที่สุดในโลก เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ก็ทําให้เขายิ้มออกมา

ลูกธนูนี้ดูไม่น่ากลัวเหมือนเมื่อก่อน ทหารรับจ้างเหวี่ยงดาบของเขาอย่างแรง โดยไม่คาดคิด อันเฟย์ ไม่ได้โจมตีด้วยศรธาตุ แต่ศรเปล่งประกาย ลูกศรสีเขียวพุ่งเข้าใส่ร่างของทหารรับจ้างศรที่เปล่งประกายกลายเป็น สายเล็ก ๆ และลุกขึ้นร่างของทหารรับจ้างนั้นถูกฉีกออกเป็นชิ้น ๆ ในพริบตา

ทหารรับจ้างที่ได้รับบาดเจ็บได้รับบาดเจ็บจากศรเรืองแสงที่เหลือและกระแทกเข้ากับต้นไม่โบราณอย่างแรง เขาลืมตาขึ้นเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เขาเห็นหน้าอกของเขาพ่นหมอกเลือดออกมา