Assassin’s Chronicle - ตอนที่ 195

AC 195: การล่า

ผู้คนมักจะพัฒนานิสัยชอบออกคําสั่ง เมื่ออยู่ในตําแหน่งสูงนานพอ แม้จะไม่ค่อยชัดก็ตาม มีร่องรอยให้เห็น อยู่เสมอ หากไม่มีการสังเกตอย่างใกล้ชิด อันเฟย์ สามารถบอกได้ว่าใครเป็นผู้นํา

บางครั้งประสบการณ์สามารถช่วยเขาตัดสินใจได้อย่างถูกต้อง แต่การตัดสินเหล่านั้นไม่สามารถอธิบายเป็น คํากล่าวได้ หาก อันเฟย์ ถูกขอให้กล่าวถึงเหตุผลที่เขาเชื่อว่ามีบุคคลใดเป็นผู้รับผิดชอบ เขาคงไม่สามารถอธิ์ บายได้ เขารู้

กองทหารแบบนี้จะให้ความสนใจกับสิ่งรอบข้างเพื่อค้นหาร่องรอยและเตรียมพร้อมสําหรับคําสั่งของหัวหน้าเมื่อพวกเขากําลังได้รับมอบหมาย บางทีเมื่อพวกเขารอคําสั่งครั้งต่อไปมันจะส่งข้อความที่ อันเฟย์สามารถจับได้ด้วยสัญชาตญาณของเขา

ลูกศรดาบลมก่อตัวขึ้นในมือของ อันเฟย์ อันเฟย์ค่อย ๆ ดึงสายธนูของเขา ลูกศรลมนี้ดูน่ากลัวมันยาวสามหลาและปลายลูกศรกว้างประมาณ 12 นิ้ว ลูกธนูทั้งลูกมีการไหลที่ดีและดูมีพลังมาก มันไม่ได้ยากสําหรับอันเฟย์ที่จะสร้างลูกธนูแบบนี้เพราะเขามีความสามารถที่จะเปลี่ยนองค์ประกอบต่างๆให้เป็นของจริงได้

อันเฟย์ มีประสิทธิภาพน้อยกว่าผู้นําระดับสูงในแง่ของพลังที่ครอบคลุม อย่างไรก็ตาม เขาอาจเป็นอัจฉริยะในบางแง่มุม

อันเฟย์ฉลาดมาก เขาไม่เคยคิดว่าเขาเป็นอัจฉริยะ บางทีสิ่งของอาจถูกส่งต่อให้คนอื่นโดยไม่มีค่าใช้จ่ายแต่ไม่ใช่เพื่ออันเฟย์หากอันเฟย์พยายามปฏิบัติตามวิธีดั้งเดิมในการฝึกเวทมนตร์และพลังต่อสู้เขาจะต้องใช้ เวลานานในการไล่ตามผู้นําระดับสูงเหล่านั้นอันเฟย์ไม่สามารถรอนานนักและไม่มีเวลารอเขารู้ว่าเขาต้องคิดหาวิธีอื่น

ความแตกต่างระหว่างเขากับผู้นําที่มีอํานาจมากที่สุดไม่สามารถสร้างขึ้นได้ด้วยการฝึกฝนอย่างหนักเวลาเป็นกุญแจสําคัญซาอูลเป็นผู้นําที่มีอํานาจสูงแต่เขายังคงใช้เวลานานในการฝึกฝนเวทมนตร์ทุกวันเออร์เนสต์ก็เช่นกันนานแค่ไหนแล้วที่พวกเขาเริ่มเรียนรู้เวทมนตร์และพลังการต่อสู้? พวกเขาน่าจะเริ่มก่อน อันเฟย์ จะเกิด

ดูเหมือนว่าจะใช้เวลานานมากในการไล่ตามผู้นําที่มีอํานาจมากที่สุดบนเส้นทางเดียวกัน ดังนั้นตั้งแต่แรกเริ่มอันเฟย์ ไม่ต้องการทําตามวิธีดั้งเดิมในการเรียนรู้เวทมนตร์และพลังการต่อสู้เขาไม่แน่ใจว่าเขาได้เลือกเส้นทางที่ถูกต้องหรือไม่โชคดีที่เขาได้รับอย่างอื่นศิลปะการต่อสู้

เมื่อลูกศรขนาดมหึมาพุ่งออกไป มันพุ่งออกไปกว่าสองร้อยหลาด้วยพลังอันยิ่งใหญ่ในชั่วพริบตาและพุ่งเข้าใส่ทหารที่หน้าอกด้วยเสียงอันดังร่างกายส่วนบนของทหารคนนั้นก็แตกเป็นเสี่ยงๆชิ้นส่วนของร่างกายกําลังบินไปทุกที่มีทหารคนหนึ่งอยู่ข้างหลังเขาห้าหรือหกหลาซึ่งได้รับบาดเจ็บเช่นกัน ร่างกายส่วนล่างของเขาต่ำกว่าเอวของเขาหายไปเขากรีดร้องด้วยความเจ็บปวด เหลือเพียงร่างกายที่เปื้อนเลือดเพียงครึ่งเดียว

ทหารที่เหลือตกใจแต่ไม่ตื่นตระหนก พวกเขารีบซ่อนตัวและรออย่างเงียบ ๆ ขณะกลั้นหายใจ

อันเฟย์กระโดดลงจากต้นไม้ ที่ซ่อนของพวกเขาเป็นเหมือนเรื่องตลกสําหรับ อันเฟย์ เพราะเขาสามารถมองเห็นทุกสิ่งได้อย่างชัดเจนภายในรัศมีสิบไมล์ ด้วยความสามารถนี้การไล่ล่าและโต้กลับเป็นเกมสําหรับ อันเฟย์

ลูกศรอีกอันก่อตัวขึ้นในมือของ อันเฟย์ คราวนี้ลูกธนูค่อนข้างเล็ก เล็กกว่าและแคบกว่าลูกธนูทั่วไป อันเฟย์ ปล่อยมือและลูกศรก็ยิงออกไปอย่างเงียบ ๆ ทหารที่พิงต้นไม่โบราณได้ยินเสียงบางอย่างข้างหลังเขา ลูกธนู เข้าทางด้านหลังศีรษะของเขาและออกมาจากหน้าผากของเขาก่อนที่เขาจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

การยิงนี้น่ากลัวกว่าเมื่อก่อน ทหารที่เหลือก็ลดตัวลงมากขึ้น พวกเขาเกือบจะม้วนตัวเป็นลูกบอลน่าเสียดายที่พวกเขาทําผิดพลาดครั้งใหญ่ หากพวกเขายังคงเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูง มันคงเป็นเรื่องยากสําหรับอันเฟย์ที่จะยิงพวกเขา อันเฟย์ ไม่พบเป้าหมายของเขาด้วยวิสัยทัศน์ แต่เขาทํามันด้วยสัญชาตญาณของเขาใช้เวลาในการเล็งไปที่เป้าหมาย ทหารเหล่านั้นที่อยู่ตรงจุดที่พวกเขาอยู่กลายเป็นเป้าหมาย

ทหารหยิบม้วนเวทมนตร์ออกมาและปล่อยสัญญาณเวทมนตร์ ในเวลาเดียวกัน กลุ่มทหารรับจ้างอีกกลุ่มที่มีทหารรับจ้างเจ็ดคนและผู้คนกว่าโหลจากจักรวรรดิ ซานซา ได้เดินไปที่ อันเฟย์ และ ซูซานนาจากไป พวกเขาอยู่ที่นั่นและสนทนาเกี่ยวกับบางสิ่งบางอย่าง เห็นได้ชัดว่าร่องรอยบนพื้นนําไปสู่สองทิศทางที่แตกต่างกันทําให้พวกเขาสับสนพวกเขาไม่รู้ว่าควรไปในทิศทางใด

ภายในระยะสังเกตการณ์ของ อันเฟย์ อันเฟย์ เห็นว่าทหารจาก จักรวรรดิซานซา ได้ส่งสัญญาณเพื่อขอให้คนอื่นล้อมพื้นที่ ทหารและกลุ่มทหารรับจ้างที่มีทหารรับจ้างทั้งเจ็ดยืนอยู่ด้วยกันและหันกลับมาชี้ไปที่ที่อันเฟย์อยู่ทหารรับจ้างที่แสดงความสนใจในกลุ่มลดตัวลงและศึกษาอยู่บ้างเขาส่ายหัวอย่างมั่นคงและชี้ไปในทิศทางที่ซูซานนาและริสกะพาไป

อันเฟย์ ได้เปลี่ยนตําแหน่งและกระโดดขึ้นไปบนต้นไม้ ทหารจากจักรวรรดิซานซานอนอยู่ในหลุมไม่มีใครสามารถเห็นเขาจากระดับพื้นดินแต่อันเฟย์สามารถบอกตําแหน่งของเขาได้เนื่องจากเขามีครึ่งหัวของเขาออกจากมุมของอันเฟย์มันเพียงพอแล้วที่อันเฟย์จะพาเขาไปครึ่งหัวของเขา

อันเฟย์ เริ่มรวบรวมองค์ประกอบและเล็งไปที่ทหารคนนั้น ขณะที่ลูกศรธาตุกระทบเขา หน้าผากทั้งหมดของเขาถูกตัดขาดโดยลูกศรธาตุของเขาของเหลวสีเหลืองสีขาว และสีแดงไหลออกมาจากหัวของเขา

คนอื่นๆ ในหน่วยเดียวกันเริ่มตื่นตระหนกเกือบในเวลาเดียวกันพวกเขาทั้งหมดปล่อยสัญญาณเวทมนตร์สัญญาณเวทมนตร์หนึ่งสัญญาณหมายความว่าพวกเขาพบร่องรอยของศัตรูสัญญาณเวทมนตร์หลายอย่างถูกปล่อยออกมาพร้อมกันหมายความว่าพวกเขาต้องการความช่วยเหลือ

อันเฟย์ค่อย ๆ ดึงสายธนูของเขาอีกครั้งเขาเห็นจุดสีดําสองจุดจากมุมตาของเขา เขาตกใจและซ่อนตัวอยู่ในใบไม้

นักเวทย์ชายและหญิงบินขึ้นไปในอากาศเข้าหาเขาอาจเป็นเพราะพวกเขาอยู่สูงขึ้น อันเฟย์ ไม่เห็นพวกเขาพวกเขาสามารถเปลี่ยนแปลงเกมล่าสัตว์ทั้งหมดนี้ได้พวกเขาบินตรงไปที่อันเฟย์ตําแหน่งของพวกเขาบนท้องฟ้านั้นชัดเจนอันเฟย์พบพวกมันก่อน แต่พวกเขายังไม่เห็นอันเฟย์เลย อันเฟย์ รออย่างเงียบ ๆ อยู่ที่นั่นเมื่อนักเวทย์ทั้งสองสังเกตสภาพแวดล้อมเขาก็ยิงธนูของเขาทันทีเพราะเขาไม่แน่ใจเกี่ยวกับพลังการต่อสู้ของพวกเขา อันเฟย์จึงเล็งไปที่นักเวทย์หญิงคนนั้นก่อนอันเฟย์ให้เหตุผลว่าอํานาจของผู้หญิงมักจะไม่ดีเท่าผู้ชาย นักเวทย์หญิงไม่ได้หลงใหลในพลังของพวกเขาเท่าผู้ชายเช่นกันพวกเขาไม่ค่อยอุทิศตนเพื่อฝึกฝนมันง่ายที่จะตัดสินแบบนี้เพราะคนที่มีอํานาจมากกว่าในทวีปแพนส่วนใหญ่เป็นผู้ชาย

นักเวทย์หญิงคนนั้นได้ปล่อยโล่เวทมนตร์ที่ส่องประกายด้วยแสงสีเหลืองโล่เวทมนตร์พังทลายทันทีที่นางรู้สึกว่าถูกโจมตีนางก็เปลี่ยนตําแหน่งการยิงของอันเฟย์มันไม่ได้ฆ่านางได้เพียงขาของนางนักเวทย์หญิงคนนั้นตกลงมาจากฟากฟ้าด้วยเสียงกรีดร้อง

อันเฟย์ วิ่งออกไปอย่างรวดเร็วราวกับลูกศรที่บินได้เขาวิ่งไปหานักเวทย์หญิงที่ล้มลง

“ระวัง!” นักเวทย์ชายกรีดร้อง สายฟ้าถูกยิงใส่อันเฟย์

เมื่อนักเวทย์ชายปล่อยเวทมนตร์สายฟ้าใบมีดลมก็ปรากฏขึ้นใต้เท้าของ อันเฟย์ ด้วยใบมีดลมอันเฟย์สามารถเปลี่ยนตําแหน่งของร่างกายของเขาและบินไปทางนักเวทย์หญิง

นักเวทย์หญิงถูกปกคลุมไปด้วยเลือด ร่างกายของนางเหมือนท่อนไม้เน่าที่ตกลงมา นางกลิ้งลงมาและจมลงไปในป่าโดยไม่มีเสียง

“อา..” นักเวทย์ชายจ้องเขม็ง ดวงตาเบิกกว้าง เขาปล่อยลูกไฟขนาดใหญ่สองลูกที่ไล่ตามอันเฟย์

โล่เพลิงปรากฏบนหลังของ อันเฟย์ และตอบโต้การโจมตีของลูกไฟทั้งสอง เขากระโดดขึ้นและร่างกายของเขาสร้างเส้นโค้งในอากาศ เขาโยนตัวเองเข้าไปในป่า

ลูกไฟขนาดใหญ่ คลื่นความร้อน และดาวเยือกแข็งตกที่ อันเฟย์ ตกลงมา อย่างไรก็ตามอันเฟย์พยายามซ่อนตัวอยู่ที่อื่นเขากําลังดูการแสดงมายากลขณะที่เขาถอดชุดทหารรับจ้างเขาพลิกกลับแล้วใส่กลับเข้าไปใหม่เสื้อผ้าของเขาเคยเป็นสีเทาอ่อนมาก่อนหลังจากที่เขาหันด้านในออกพวกเขาก็กลายเป็นเสื้อผ้าที่แปลกตาในสีเหลือง สีดําและสีเขียวในโลกก่อนหน้าของเขาคนส่วนใหญ่รู้ว่ามันเป็นเสื้อคลุมอําพราง

การแสดงมายากลดําเนินต่อไปอันเฟย์เดินตามหลังนักเวทย์ชายอย่างเงียบๆอันเฟย์ ดึงลูกศรใบมีดลมจู่ๆนักเวทย์ชายคนนั้นก็หันกลับมากระแสไฟฟ้านั้นเพิ่งผ่านอันเฟย์

อันเฟย์ รู้สึกชาและรู้สึกว่าไม่มีกําลังเหลืออยู่ในตัวเขา เขาไม่ได้ฝึกศิลปะการต่อสู้แบบโบราณเพื่ออะไรอันเฟย์กรีดร้องเสียงต่ำทันทีที่ลูกไฟลูกใหญ่กลืนเขาเข้าไป เขาก็ควบคุมร่างกายได้อีกครั้ง

ด้วยเสียงอันดังก้อง ลูกไฟขนาดใหญ่ก็ระเบิดลงบนพื้น อันเฟย์วิ่งออกไปหลายสิบหลาและซ่อนตัวอยู่หลังต้นไม่โบราณ

เกิดอะไรขึ้น? อันเฟย์ อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง และทันใดนั้นมันก็กระทบเขา เขาได้ยิงลูกศรใบมีดลม เมื่อใบมีดลมกลายเป็นของจริง พวกมันไม่มีคลื่นเวทมนตร์ นั่นคือเหตุผลที่ฝ่ายตรงข้ามไม่สังเกตเห็นเขา เมื่อเขายิงลูกศรใบมีดลมอีกครั้ง นักเวทย์ชายสังเกตเห็นคลื่นเวทมนตร์และโจมตีอันเฟย์ล่วงหน้า

อันเฟย์ รู้สึกดีขึ้นหลังจากที่เขาสังเกตเห็นว่าเพิ่งเกิดอะไรขึ้นอันเฟย์หยิบลูกธนูสองลูกออกจากแหวนมิติของเขาแล้วบรรจุลูกธนูหนึ่งลูกไว้บนคันธนูและอีกลูกอยู่ระหว่างนิ้วก้อยกับนิ้วนางเขามองดูทหารของจักรวรรดิซานซาพยายามล้อมเขาไว้เขาค่อย ๆ เดินอยู่ใต้นักเวทย์ชายเขาเงยหน้าขึ้นแต่ไม่เห็นใบหน้าของนักเวทย์ชายคนนั้นมีเพียงสองเท้าใหญ่เท่านั้น

เขาดึงสายธนูอย่างช้าๆและเงียบ ๆ เมื่อลูกศรพุ่งออกไปโล่เวทมนตร์ก็แตกเป็นเสี่ยงๆ เมื่ออันเฟย์มีรอยยิ้มบนใบหน้าของเขานักเวทย์ชายคนนั้นก็มีแสงสีแดงสดส่องมาที่เขาและตอบโต้การยิงของอันเฟย์ฝ่ายตรงข้ามได้ปล่อยโล่เวทมนตร์สองอันพร้อมกัน

อันเฟย์พุ่งไปข้างหน้าขณะที่ลูกไฟลูกใหญ่ระเบิดออกหลังเขาสองหลา เขาสัมผัสได้ถึงคลื่นความร้อนอันเฟย์ตะโกนเสียงต่ำเขางอขาเล็กน้อยแล้วคุกเข่าลงกับพื้นเขาเลื่อนไปข้างหน้าด้วยแรงผลักร่างกายส่วนบนของเขาเอนหลังเกือบแตะพื้นเขาดึงสายธนูแล้วยิงอีกนัด

การโจมตีครั้งที่สองนั้นเร็วเกินไป: นักเวทย์ชายไม่มีเวลาที่จะปล่อยโล่เวทมนตร์ใหม่ ลูกธนูเข้าทางขาหนีบและออกมาจากอก เขาสัมผัสได้ถึงลูกธนูที่ฉีกร่างของเขาออกจากกันภายหลังความรู้สึกของเขาก็หายไปทุกอย่างกลายเป็นความมืดมิดไม่รู้จบ