Assassin’s Chronicle - ตอนที่ 194

AC 194: ผู้ติดตาม

“เจ้าเป็นพ่อครัวหรือ” ทหารรับจ้างถามด้วยรอยยิ้ม

“ไม่” อันเฟย์กล่าว “ข้าเป็นนักเวทย์ นี่เป็นเพียงงานอดิเรก” มือของเขาเต้นและการเคลื่อนไหวของเขาราบรื่นมาก กลิ่นของซุปเริ่มเข้มข้นและน่าพอใจ

ทหารรับจ้างหนึ่งในเจ็ดคนลุกขึ้นและกระโดดข้ามลําธาร เขาชําเลืองมองไปรอบ ๆ จากนั้นสายตาก็จ้องไปที่กล่องคริสตัล “เจ้าใช้คริสตัลชั้นยอดในการปรุงอาหารจริง ๆ หรือ?” เขาถาม.

“มันเป็นสิ่งเดียวที่ข้ามี” อันเฟย์ กล่าวและยักไหล่

“ขอข้าลองหน่อยได้ไหม” ทหารรับจ้างสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วถาม

“รอสักครู่” อันเฟย์ กล่าว เขามองไปรอบๆ แล้วขมวดคิ้ว “ดูเหมือนว่าข้าจะลืมช้อนไปแล้ว” เขากล่าวอย่างลําบากใจ

“เรามีหนึ่งอัน” ทหารรับจ้างกล่าว เขาคลําหาชุดของเขาและพบซ้อน

อันเฟย์ ยอมรับช้อน มันเป็นช้อนเงินที่พบได้ทั่วไปในโลกนี้ ที่นี่ หลายครอบครัวใช้ช้อนเงิน แม้แต่จักรพรรดิก็ยังชอบเครื่องเงิน เครื่องเงินเป็นเรื่องธรรมดาโดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงงานเลี้ยง เงินสามารถทําปฏิกิริยากับพิษได้ และการใช้เครื่องเงินมีแนวโน้มที่จะทําให้แขกมั่นใจว่าอาหารไม่ได้เป็นพิษ

อันเฟย์ จุ่มช้อนลงในซุปแล้วยกขึ้นที่ริมฝีปากของเขา ซุปไม่ได้มีรสชาติดีเท่าที่เขาต้องการ แต่ก็ไม่ได้แย่เช่นกัน เขาขาดส่วนผสมมากเกินไป

“เอาล่ะ” อันเฟย์กล่าวแล้วยื่นซ้อนคืนให้ทหารรับจ้าง “เจ้าลองชิมดูบ้างก็ได้”

ทหารรับจ้างหยิบช้อนและจ้องไปที่ซุป ช้อนไม่เปลี่ยนสี และทหารรับจ้างก็จุ่มลงในซุป

ได้ยินเสียงโลหะกระทบกันจากทหารรับจ้างคนอื่นๆ ทหารรับจ้างลังเลและจิบซุป เขาเอาแขนเสื้อเช็ดปากแล้วยิ้ม “เป็นเรื่องที่ดีมาก” เขากล่าวกับ อันเฟย์

การเคลื่อนไหวของเขาเป็นธรรมชาติ แต่ไอจาง ๆ ที่ลอยออกมาจากแขนเสื้อของเขายังคงดึงดูดสายตาของ อันเฟย์ อันเฟย์รู้ว่าทหารรับจ้างต้องถุยน้ําลายออกมาแทนที่จะกลืนลงไป

“เจ้าต้องการอะไรอีกไหม” อันเฟย์ถาม

“ไม่ ไม่. นี่คืออาหารกลางวันของเจ้า เจ้าควรจะเป็นคนที่สนุกกับมันทหารรับจ้างกล่าว เขาหันหลังและกระโดดข้ามลําธาร”ขอบคุณมาก.” ชายคนนั้นหันมาและโบกมือให้ อันเฟย์

“ด้วยความยินดี” อันเฟย์กล่าว เขาทิ้งแท่งที่เขากวนซุปลงบนพื้น ข้างๆเขา ดวงตาของซูซานนาเป็นประกาย ริสกะ ยืนขึ้นและเริ่มเดินทวนน้ํา

องค์กรที่แท้จริงมักมีแนวทางการดําเนินงานเป็นของตัวเอง การใช้สํานวนตรงไปตรงมาและเสี่ยงเกินไป เพราะศัตรูสามารถอ่านสํานวนได้เช่นกัน ในสถานการณ์ส่วนใหญ่ ท่าทางทั่วไปจะมีเฉพาะคนในองค์กรเท่านั้นที่เข้าใจ

“ที่นี่ก็มีปลาเยอะเหมือนกัน” ริสกะ ร้องเรียก

“ข้าเสร็จแล้ว”

“ในซุปนั้นไม่มีอะไรเลย” ริสกะ กล่าว เขาส่ายหัวและโบกมือ ลูกบอลน้ํากระโดดขึ้นไปในอากาศ ปลาบางตัวติดอยู่ในลูกบอลน้ําและดิ้นไปมา

เห็นได้ชัดว่าการควบคุมน้ําของ ริสกะ นั้นไม่ดีเท่าที่ควร ปลาตกลงบนฝั่ง แต่เขาก็เปียกน้ําเช่นกัน

ข้ามลําธารทหารรับจ้างหัวเราะเยาะ ริสกะ ขมวดคิ้วและเหยียบพื้นด้วยความโกรธ ดวงตาของเขายังคงติดตามปลา เขาเริ่มกระซิบคาถาและคลื่นเวทมนตร์อันทรงพลังก็พุ่งออกมาจากเขา

ใครๆ ก็รู้ว่า ริสกะ โกรธ ทหารรับจ้างมองที่ ริสกะ รอให้เขาหลอกตัวเองอีกครั้ง ทหารรับจ้างสองคนเอื้อมมือไปหยิบดาบของพวกเขาโดยธรรมชาติแล้ววางมือบนด้ามดาบ พวกเขากําลังจ้องมองที่ ริสกะ

อันเฟย์ ขมวดคิ้วและประหลาดใจกับความระมัดระวังของพวกเขา “ยอมแพ้” เขาเรียก ริสกะ “มันก็แค่ปลา”

ซูซานนาลุกขึ้นอย่างช้าๆ และเข้าร่วมกับ ริสกะ นางยังไม่เห็นหน้าพวกทหารรับจ้าง

อันเฟย์ หายใจเข้าล็ก ๆ แล้วกล่าวว่า “หยุดเล่น ออกจากที่นี่กันเถอะ”

“อะไร?” ริสกะ ขมวดคิ้วและถาม เขาไม่ได้ใช้เวทมนตร์ในการจับปลา เขาหวังว่าจะได้จัดการพวกทหารรับจ้าง เขาพร้อมที่จะใช้เวทมนตร์ และสับสนว่าทําไม อันเฟย์ ถึงสั่งให้พวกเขาล่าถอย

ซูซานนารู้สึกโล่งใจและผิดหวังในเวลาเดียวกัน นางรู้สึกโล่งใจเพราะนางไม่ต้องการให้คนอื่นได้รับบาดเจ็บ ถ้านางอยู่คนเดียว นางอาจจะโจมตีไปแล้วก็ได้ นางรู้ว่าคู่ต่อสู้ของนางนั้นยากและได้เปรียบในเรื่องจํานวน และ การต่อสู้อาจจบลงได้แย่มากสําหรับทั้งสองฝ่าย ในทางกลับกัน นางรู้สึกผิดหวังเพราะนางคิดว่า อันเฟย์ เป็นคนรักของนางและเป็นคนที่นางสามารถพึ่งพาได้ เขาเป็นผู้นําของนางโดยไม่รู้ตัว และนางคาดว่าเขาจะรับผิดชอบ

“ไปเถอะ” อันเฟย์กล่าว เขายืดเสื้อผ้าของเขาและเทซุปลงบนพื้น เขาใส่กล่องลงในกระเป๋าของเขาและเริ่มเดินทวนน้ํา ซูซานนา และ ริสกะ ตามเขาไปอย่างเงียบๆ

“เฮ้!” ทหารรับจ้างคนหนึ่งโทรมา “ทําไมเจ้าทิ้งซุปไป”

“มีบางอย่างเกิดขึ้น” อันเฟย์ ตอบด้วยรอยยิ้ม

ทหารรับจ้างขมวดคิ้วและชําเลืองมองกันและกัน สิ่งที่ อันเฟย์ ทําอาจเป็นเรื่องน่าสงสัยสําหรับบางคน อย่างไรก็ตาม ไม่มีหลักฐานที่แสดงว่าซุปมีพิษ ไม่มีใครอยากมีส่วนร่วมในการต่อสู้ที่ไร้จุดหมาย ทหารรับจ้างมองอย่างเย็นชาขณะที่ทั้งสามหายเข้าไปในป่า ทหารรับจ้างที่จิบซุปก็หยิบช้อนออกมาและมองดูมันขมวดคิ้ว

ซูซานนาไม่อยากถาม นางกลัวการทําเช่นนั้นจะทําให้เหินห่าง อย่างไรก็ตาม ริสกะ ไม่ได้กังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ “เกิดอะไรขึ้น?” เขาถามอย่างเงียบ ๆ

“ผู้คนจาก จักรวรรดิซานซา กําลังตามทัน” อันเฟย์ กล่าว เขาเพิ่งเห็นคนนับสิบคนที่ดูเหมือนทหารรับจ้าง เสื้อผ้าที่พวกเขาสวมเหมือนกัน และยกเว้นผู้นําสองคน ผู้ชายที่เหลือทุกคนมีดาบเล่มเดียวกัน

ประเทศแห่งทหารรับจ้างไม่มีกองทัพที่เป็นทางการ ไม่ใช่เพราะไม่มีทหารเพียงพอ โดยส่วนตัวแล้ว ทหารรับจ้างนั้นดีกว่าทหารมาก ไม่มีกองทัพที่เป็นทางการเพราะพวกทหารรับจ้างไม่ชอบมีอาวุธและเสื้อผ้าเหมือนกัน แม้แต่กลุ่มทหารรับจ้างหลัก สี่กลุ่มก็ไม่มีเครื่องแบบ ทหารรับจ้างแต่ละคนมีอาวุธและชุดเกราะที่เขาชอบ

ทหารสามารถเปลี่ยนเสื้อผ้าได้ แต่เปลี่ยนอาวุธไม่ได้ เจ้าหน้าที่และทหารเคยชินกับอาวุธมาตรฐานที่ออก โดยกองทัพแล้ว พวกเขาจะไม่เปลี่ยนอาวุธ

ซูซานนา และ ริสกะ ชําเลืองมองกันและกันและเร่งฝีเท้า

อันเฟย์ ยังคงสังเกตลําห้วย ทหารซานซา เพิ่งพบกับทหารรับจ้าง หลังจากสนทนากันสั้นๆ ชายคนหนึ่งจากกองทัพซานซา ก็เดินไปส่งกระเป๋าให้พวกทหารรับจ้าง หัวหน้าของทหารรับจ้างหยิบกระเป๋าขึ้นมาและจัดการเนื้อหาในมือของเขา เขายิ้มให้กับเหรียญ เห็นได้ชัดว่าพอใจ จากนั้นเขาก็ชี้ไปทางที่ อันเฟย์, ริสกะ และ ซูซาน นา ไป

ทหารอีกคนหนึ่งเดินไปส่งกระเป๋าอีกใบให้ทหารรับจ้าง หัวหน้าลังเลแล้วโบกมือ ทหารรับจ้างที่เหลือยืนขึ้นอย่างรวดเร็วและเริ่มจัดอุปกรณ์ของพวกเขา เห็นได้ชัดว่าข้อตกลงที่ละเมิดกฎพื้นฐานของ ประเทศทหารรับจ้าง เพิ่งเกิดขึ้น

อันเฟย์ตกใจ ทหารรับจ้างทั้งเจ็ดนั้นเก่งมากในการติดตาม และเส้นทางที่พวกเขาติดตามเป็นเส้นทางที่แน่นอนที่เขาเพิ่งใช้ไป อันเฟย์ พยายามสร้างความสับสนให้กับทหารรับจ้างด้วยการซิกแซก แต่เห็นได้ชัดว่ามันไม่ได้ผล พวกเขาพบสถานที่ทั้งหมดที่เขาเปลี่ยนเส้นทาง

ทหารรับจ้างที่สนใจในซุปของเขาดูเหมือนจะดีที่สุดในเจ็ดคน ทหารรับจ้างอีกหกคนเดินเป็นรูปตัววีล้อมรอบชายคนนั้น

ดาร์ดานิปรีตั้งใจจะจับเขาไว้อย่างชัดเจน อันเฟย์ไม่รู้ว่าทหารกําลังใช้สัญญาณประเภทใด แต่มีทหารปรากฏตัวขึ้นเรื่อยๆ อันเฟย์ ขอบคุณ บรูซูเรียโน อย่างเงียบๆ หากไม่มีใบไม้ใบนั้น เขาจะถูกห้อมล้อม

“ซูซานน่าไปกับริสุกะ” อันเฟย์หยุดและสั่ง

“อะไร? เห็นอะไร?” ซูซานน่าถาม

“ผู้ชายที่ไม่พอใจบางคน” อันเฟย์ กล่าว “ริสกะ จําไว้ ทิ้งร่องรอยไว้บ้างระหว่างทาง ไว้เจอกันใหม่นะทั้งสองคน

“ริสกะไปเองได้ ข้าจะอยู่กับเจ้า”

“ข้าแค่จะรบกวนพวกเขาสักหน่อย ไม่ต้องกังวล” อันเฟย์ ยิ้ม เขาเชื่อใจซูซานนา แต่นางเก่งเรื่องการต่อสู้โดยตรง ครั้งนี้ เขาไม่ได้วางแผนที่จะสู้รบกับทหารโดยตรง

“ไม่” ซูซานนาส่ายหัว “ข้าพักที่นี่”

“ฟังข้านะที่รัก” อันเฟย์ กล่าว ซูซานนาหน้าแดงและก้าวถอยหลัง “เชื่อข้า, ข้าจัดการเรื่องนี้ได้”