Assassin’s Chronicle - ตอนที่ 193

AC 193: การให้และรับ

วันนั้นพวกเขาเดินทางมากกว่าวันก่อน วันก่อนพวกเขาต้องหยุดซ่อนเมื่อใดก็ตามที่สงสัยว่าอาจมีบางอย่างเกิดขึ้น พวกเขาต้องแน่ใจว่าทุกอย่างเรียบร้อยดีก่อนที่จะเดินทางต่อไปได้ พวกเขาทั้งหมดสามารถสัมผัสได้ถึงพลังเวทมนตร์รอบตัวพวกเขา ในเทือกเขาเหิงเต้ามีสัตว์เวทย์ไม่มากนักเหมือนในป่ามรณะ แต่ก็ยังมีสัตว์เวทย์อยู่ในหุบเขา พวกเขาไม่สามารถบอกได้ว่าเป็นคนหรือสัตว์เวทย์เพียงแค่ตัดสินจากคลื่นเวทมนตร์ ซึ่งทําให้พวกเขาเสียเวลาพอสมควรในขณะที่พวกเขาพยายามคิด

ด้วยของขวัญจาก บรูซูเรียโน อันเฟย์ สามารถสังเกตสภาพแวดล้อมของเขาได้สองสามไมล์ แม้จะสูงถึงหลายสิบไมล์ก็ยังทําได้ สมาธิเป็นทักษะพื้นฐานสําหรับผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้ที่มีคุณสมบัติเหมาะสม สมาธิ กล่าวง่ายๆ ว่าผู้ปฏิบัติต้องสามารถอยู่ในสภาวะต่อสู้ได้ในเวลาอันสั้น หากผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้ไม่สามารถสงบสติอารมณ์ มีสมาธิ หรือต้องขอให้เริ่มใหม่ทุกอย่างด้วยเหตุผลบางอย่าง เขาจะถูกฆ่าผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้ที่ไม่มี ทักษะพื้นฐานที่ดีอาจรอดพ้นจากการถูกฆ่าในวันหนึ่ง แต่จะถูกฆ่าในที่สุด

อันเฟย์ ลูบไล่ใบไม้บนหน้าอกของเขาครู่หนึ่ง นี่เป็นครั้งแรกที่ อันเฟย์ รู้สึกเป็นเจ้าของอะไรบางอย่าง ใบไม้ใบนี้ทําให้ชีวิตของ อันเฟย์ สะดวกสบายมาก บางครั้งถึงแม้จะมีนักเวทย์มากมายกับอันเฟย์ พวกเขาก็ยังไม่สามารถสังเกตทุกสิ่งใน ตาท้องฟ้า ได้ในคราวเดียว อย่างไรก็ตาม เขาสามารถทําได้ด้วยตัวเอง ดูเหมือนว่าศัตรูทั้งหมดจะปรากฏตัวต่อหน้า อันเฟย์ ด้วยใบไม่ใบนี้ เขาค่อนข้างชอบซ่อนตัวอยู่ในความมืด

แน่นอน มีคําถามว่าเหตุใด บรูซูเรียโน จึงต้องการมอบใบไม้ใบนั้นให้ อันเฟย์ โดยไม่มีเหตุผลชัดเจน

อันเฟย์ ไม่เชื่อว่า บรูซเรียโน ชอบ อันเฟย์ เมื่อพวกเขาพบกันเพียงครั้งเดียว ย้อนกลับไปเมื่อซาอูลและเออร์เนสต์ต้องการช่วยอันเฟย์ เขาเป็นคนที่ไม่มีอันตรายและไร้ประโยชน์ เขาต้องมีคุณสมบัติทั้งสองอย่างจึงจะรู้สึกว่าคนที่ช่วยเขาไม่มีเจตนาที่จะเอาเปรียบเขา

ผู้คนจะระมัดระวังหรือเกลียดชังบุคคลใดบุคคลหนึ่ง หากบุคคลนั้นเป็นอันตราย หากยังเป็นเช่นนี้ต่อไป อาจทําให้เกิดความขัดแย้งและจบลงด้วยการต่อสู้นองเลือด การมีประโยชน์ก็ไม่ใช่เรื่องดีเช่นกัน ผู้คนจะพยายามหาคนที่เป็นประโยชน์มาอยู่เคียงข้าง เข้าสังคมกับพวกเขาช่วยพวกเขา แล้วใช้ประโยชน์จากพวกเขา ยกตัวอย่าง จิงเคอสุดหล่อคนอื่นๆ โยนนักเก็ตทองคําลงไปในน้ําเพียงเพราะเขาชอบฟังเสียงนั้น ผู้ชายตัดมือเมียสุดที่รักเพียงเพราะเขาบอกว่ามือนางสวย เมื่อผู้คนทําอะไรมากมายเพื่อเขา พวกเขาเพียงต้องการให้เขาโจมตีพระราชวังฉินเพื่อสังหารจักรพรรดิ ถ้าจิงเคอไม่มีประโยชน์ ใครจะสนว่าเขาเป็นใคร

อันเฟย์ เคารพซาอูลและเออร์เนสต์จากกันบึงของหัวใจ เพราะพวกเขาต้องการช่วยชายหนุ่มที่ไม่เป็นอันตรายและไร้ประโยชน์ ความช่วยเหลือที่ไม่มีเจตนาใดๆ ได้รับความไว้วางใจจากอันเฟย์ อันเฟย์ ระมัดระวัง ไม่ใช่เรื่องง่ายสําหรับ อันเฟย์ ที่จะไว้ใจใครก็ได้

ความสัมพันธ์แบบเหตุ-ผลยังอาจถูกมองว่าเป็นความสัมพันธ์แบบให้รับ บรูซูเรียโน มอบใบไม่ให้อันเฟย์: เขาต้องการอะไรคืน?

หลังจากหลีกเลี่ยงกลุ่มทหารรับจ้างที่มีขนาดต่างกัน อันเฟย์ ตัดสินใจพักใกล้แม่น้ําตอนเที่ยง แม่น้ําในภูเขามักจะใสมาก อันนี้กว้างประมาณสองหลาเท่านั้น อันเฟย์ มองเห็นก้อนหินและปลาว่ายอยู่ในน้ําได้อย่างชัดเจน อันเฟย์ นั่งบนหินก้อนใหญ่ที่ขอบ มองไปรอบๆ เขาถามด้วยรอยยิ้มว่า “ซูซานนา วันนี้กินอะไรดี?”

“เจ้าหมายความว่ายังไง” ซูซานน่าถาม

“เรามาย่างปลากันไหม” อันเฟย์กล่าว

“เจ้า…” ซูซานนาส่ายหัวด้วยรอยยิ้ม

มีสัตว์เวทย์หลายชนิด แต่ส่วนใหญ่ไม่สามารถกินได้เนื่องจากธรรมชาติของสัตว์เวทย์ พวกเขาไม่สามารถกินสัตว์เวทย์ด้วยคริสตัลเวทมนตร์ มันสามารถแทรกแซงเวทมนตร์และพลังต่อสู้ได้หากผู้คนกินมันแม้ในช่วงเวลาสั้น ๆ พลังเวทมนตร์และการต่อสู้สามารถหายไปและเปลี่ยนผู้คนให้กลายเป็นผลึกเวทมนตร์หากพวกเขากิ นสัตว์เวทย์เป็นเวลานาน คนปกติจะผอมลงและผอมลงและผลิตผลึกเลือดในร่างกายของพวกเขา เผ่าโลหิตเคยเลี้ยงคนและบังคับให้พวกเขากินสัตว์เวทย์เพื่อทําให้พวกมันกลายเป็นผลึกเลือด เผ่าโลหิตหายตัวไปนานแล้ว ย้อนกลับไปก่อนการต่อสู้อันศักดิ์สิทธิ์

ซูซานนาไม่เคยทําอาหารได้ดีมาก่อน อันเฟย์ ชนะ ชาลลี ด้วยไส้กรอกไม่กี่ชิ้น ทหารรับจ้างในป่ามักจะบรรทุกเสบียงอาหารติดตัวไปด้วย สําหรับคนในโลกก่อนหน้าของอันเฟย์ อันเฟย์ จําเป็นต้องพกเครื่องดับเพลิง และอาวุธเท่านั้นเนื่องจากจะมีอาหารอยู่ทุกที่

ไม่เป็นไรที่จะกินปลาตราบเท่าที่น้ํายังดี ทันใดนั้น อันเฟย์ ก็ลุกขึ้นหยิบกิ่งไม้ เขาเดินไปที่แม่น้ํา ปลาเห็นเงาของบุคคลและเริ่มพุ่งออกไป อันเฟย์ ผลักกิ่งไม้ลงไปในน้ําและแทงปลาที่ด้านข้าง

ปลาถูกโยนขึ้นฝั่งทีละตัว ดวงตาของซูซานนาเป็นประกาย การกินได้ดีขึ้นในวันนี้ไม่ได้ทําให้นางแปลกใจ แต่แผลที่ตัวปลาก็ทําได้ดีเช่นกัน ปลาทั้งหมดตายในพริบตา ความแม่นยําของเขาทําให้นางประหลาดใจโดยไม่เอ่ยถึงทักษะการใช้กิ่งไม้เป็นดาบ อันเฟย์ ไม่มีความเร็ว บางครั้งเขาก็ดูช้า แต่เขาไม่เคยพลาดปลา

ซูซานนา รู้ว่า อันเฟย์ มีทักษะการใช้ดาบที่ไม่ธรรมดาและแยบคาย แต่ในโลกนี้ ผู้คนได้รับการประเมินอย่างครอบคลุมมากขึ้น พวกเขาไม่เพียงแค่ดูทักษะการใช้ดาบเท่านั้น แต่ยังให้ความสนใจกับพลังการต่อสู้ของพวกเขาด้วย ซูซานนายอมรับมันโดยปริยาย ดังนั้นนางจึงไม่สนใจทักษะดาบของอันเฟย์มากนัก ตอนนี้นางรู้สึกบางอย่างที่ไม่สามารถอธิบายเป็นคํากล่าวได้ ถ้านางพยายามจับปลา นางไม่คิดว่าจะทําได้เหมือนอันเฟย์

“เรากําลังย่างพวกมัน? ข้าจะพบบางอย่าง” ริสกะยิ้ม

“ไม่ ข้าได้รับแล้ว” อันเฟย์เดินกลับ “ใครมีเกลือบ้าง”

ริสกะ และ ซูซานนา มองหน้ากันอย่างสับสน พวกเขาพกขนมปังธรรมดาติดตัวไปด้วย ไม่มีเกลือ

“ไม่เป็นไร. มาต้มกันอันเฟย์ หยิบกล่องคริสตัลออกมาจากแหวนแห่งมิติของเขา ริสกะ เจ้าช่วยหาอะไรทําหินและใส่กล่องนี้ลงไปได้ไหม”

ผู้คนสามารถถูกหล่อหลอมต่อไปได้ไม่ว่าพวกเขาจะมีประสบการณ์แค่ไหนก็ตาม การย่างปลานั้นไร้ความหมายและไร้สาระมากสําหรับอันเฟย์ เขาจะสบายดีตราบเท่าที่เขามีอาหาร อาจเป็นเพราะยูนิคอร์น ซาอูล เออร์เนสต์ หรือซูซานนา โดยไม่รู้สาเหตุ บุคลิกของอันเฟย์ค่อยๆ เปลี่ยนไป เขาเปลี่ยนจากด้านมืดเป็นแง่บวกมากขึ้น จากเสแสร้งเป็นคนจริงใจ อันเฟย์ ไม่ค่อยแสร้งทําเป็นคนอื่น อย่างน้อยก็ไม่ใช่ต่อหน้าคนที่เขาไว้ใจ

“ตกลง”ริสกะ รับกล่อง “ข้าสามารถวางมันลงบนหินได้หรือไม่”

“แน่นอน” อันเฟย์กล่าวพร้อมยิ้ม เขาหยิบมีดออกมาแล่เนื้อปลาที่ท้องของมัน เขาเลียเลือดเล็กน้อยและชิมมัน ปลาดิบมีกลิ่นคาวแรง แต่เขาต้องชิมเลือดเพื่อให้แน่ใจว่าปลอดภัยที่จะกิน หากอธิบายในแง่ทางการแพทย์ เขาพยายามสัมผัสหลอดเลือดและเส้นประสาทส่วนปลายเพื่อดูว่ามีการปนเปื้อนหรือไม่ หากสัตว์ปนเปื้อน สารพิษสามารถแบ่งออกเป็นสามประเภท: นิวโรทอกซิน สารพิษในเลือด หรือคาร์ดิโอทอกซิน แม้ว่ายาแผนปัจจุบันจะจัดประเภทไว้อย่างเรียบง่าย แต่จุดประสงค์ของ อันเฟย์ ไม่ใช่เพื่อช่วยผู้ถูกวางยาพิษ เขาเพียงแต่ต้องตัดสินว่าปลานั้นมีพิษหรือไม่ การจัดหมวดหมู่แบบนี้ก็ดีพอ

อันเฟย์ รับทําความสะอาดปลาโดยปล่อยลูกไฟสองสามลูกเพื่อต้มน้ํา เขาทําสองสิ่งในเวลาเดียวกัน ซูซานนา และ ริสกะ ไม่รู้ว่าพวกเขาควรจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี เพราะสิ่งที่ อันเฟย์ ทํานั้นขัดต่อกฎเวทมนตร์และละเมิดธรรมชาติเวทมนตร์ที่ศักดิ์สิทธิ์และจริงจัง

อันเฟย์นั่นไส้กรอกสองสามชิ้นแล้วโยนลงในกล่องคริสตัล เขาโยนปลาลงในกล่องด้วย เขาไม่รู้ว่ารสชาติจะออกมาเป็นอย่างไร เพราะเขาไม่ใช่เชฟ ไม่นานหลังจากที่ไอน้ําลอยขึ้น กลิ่นหอมแรงก็ออกมาจากกล่อง ซูซานนา และ ริสกะ ไม่มีอาหารของคนจริงๆ ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา พวกเขาตื่นเต้นกับอาหารและเดินไปที่ อันเฟย์

“มีคนมา มีทหารรับจ้างเจ็ดคน พวกเขาจะมาที่นี่ในไม่ช้า” อันเฟย์ กล่าวด้วยเสียงต่ํา เขายังคงกวนซุปด้วยกิ่งไม้ และอุ่นกล่องคริสตัลด้วยลูกไฟของเขา อันเฟย์เห็นทหารรับจ้างในระยะไกลพร้อมกับใบไม้บนหน้าอกของเขา เขาไม่ได้ทําเพียงแค่ทําสองสิ่งพร้อมกัน เขากําลังทําสาม

“เราควรออกไปตอนนี้เลยไหม” ริสกะ ตกใจมาก

“ไม่ พวกเขามาจากที่นั่น” อันเฟย์ส่ายหัว ถ้พวกเขามาจากจักรวรรดิซานซ์ พวกเขาควรจะมาจากด้านหลังหรือด้านข้าง อันเฟย์ไม่รู้สึกว่ามันจะเป็นปัญหา

ไม่นานกลุ่มทหารรับจ้างเจ็ดคนก็มาถึงอีกฟากหนึ่งของแม่น้ํา ทหารรับจ้างพบกันตลอดเวลา เพื่อป้องกันตนเองและป้องกันการเข้าใจผิด พวกเขามักจะพยายามไม่สื่อสารกัน พวกเขามักจะทําอะไรต่อไปโดยไม่รบกวนกันและกัน

อันเฟย์และทหารรับจ้างที่อีกฟากหนึ่งของแม่น้ําเลือกที่จะมีทัศนคติแบบเดียวกัน อันเฟย์และกลุ่มของเขายังคงทําอาหารต่อไปในขณะที่ทหารรับจ้างกลุ่มอื่นนั่งและสนทนาด้วยเสียงต่ําที่อีกฟากหนึ่งของแม่น้ํา ดูเหมือนพวกเขาจะไม่เห็นหน้ากัน เนื่องจากการทําอาหารด้วยเวทมนตร์ไม่ใช่เรื่องธรรมดา อันเฟย์ จึงดึงดูดความสนใจจากอีกกลุ่มหนึ่ง ทหารรับจ้างทั้งเจ็ดนั้นตรวจสอบ อันเฟย์

“ซู…” อันเฟย์พยายามเรียกหาซูซานนา

“ข้าชื่อ นิยา” ซูซานนาขัดจังหวะอันเฟย์ในทันใด

มือของ อันเฟย์ ค้างอยู่ในอากาศ เมื่อเขามองไปที่ซูซานนา ซูซานนาหันร่างของนางไปด้านข้าง ซูซานนามองไปที่ป่า ศีรษะของนางเอียงไปข้างหลัง หากปราศจากการสังเกตอย่างใกล้ชิด อันเฟย์ สามารถสัมผัสได้ถึงความโกรธและความเกลียดชังในสายตาของ ซูซานนา

“เจ้ารู้จักพวกเขาไหม” อันเฟย์ถามอย่างใจเย็น

“เราจะกล่าวถึงมันในภายหลัง อันเฟย์ ไปกันเถอะ เราไม่ควรมีปัญหาที่นี่” ซูซานนาตอบอย่างเงียบ ๆ

ซูซานนา ตอบ อันเฟย์ ด้วยประโยคง่ายๆ แต่อันเฟย์ มีข้อมูลเพียงพอ นางรู้สึกเกลียดชังอย่างแน่นอน ไม่เช่นนั้นซูซานนาคงไม่ขอให้จากไป นางกลัวว่านางจะควบคุมตัวเองไม่ได้ เมื่อซูซานนาบอกว่านางไม่อยากมีปัญหา หมายความว่าทหารรับจ้างกลุ่มนี้ไม่ง่ายที่จะรับมือ บางส่วนของพวกเขาจะดีจริงๆ

“สวัสดี!” ทหารรับจ้างที่อยู่อีกฟากหนึ่งของแม่น้ําตะโกน “เจ้ากําลังทําอาหารอะไร? กลิ่นหอมมาก”

“เราอยู่ที่นี่มาสองสามเดือนแล้ว เรามีขนมปังเพียงพอที่เรานําติดตัวไปด้วย วันนี้เราทําซุปปลา” อันเฟย์ ตอบด้วยรอยยิ้ม