Assassin’s Chronicle - ตอนที่ 192

AC 192: ซุกซน

“ข้าไม่รู้” ริสกะ กล่าวพลางขมวดคิ้ว หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็ส่ายหัว “ดรูอิดและเอลฟ์ต่างก็อ่อนแอลง ความลับของพวกเขาอาจจะตายไปพร้อมกับพวกเขาเช่นกัน มีคนจําเรื่องราวของพวกเขาได้ไม่มากแล้ว ข้ารู้แค่สองเผ่าพันธุ์เพราะหนังสือไม่กี่เล่มที่บันทึกประวัติศาสตร์ของพวกเขา ข้ารู้จักสิ่งประดิษฐ์ของพวกเขา นี่ไม่ใช่หนึ่งในนั้น”

“เจ้ารู้ได้ยังไง”

“น่าจะมีป้าย” ริสกะ ชี้ไปที่ท้องฟ้า

“น่าสนใจ” อันเฟย์กล่าวพลางขมวดคิ้ว “บรูซูเรียโนแข็งแกร่งขนาดนั้นเลยหรือ?”

“เขาเป็นจ้าวดรูอิดและมีอายุหลายร้อยปี” ริสกะ กล่าว “เจ้าคิดอย่างไร?”

“เอาล่ะ” อันเฟย์กล่าวพร้อมพยักหน้า เขาไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับสิ่งประดิษฐ์ และเขาไม่มีเวลาอ่านเกี่ยวกับสิ่งประดิษฐ์เหล่านั้น อย่างไรก็ตาม เขารู้วิธีใช้ใบไม้ ตราบใดที่เขามีใบไม้ ไม่มีใครสามารถหามันเจอ แต่เขาสามารถหาใครก็ได้ บรูซูเรียโน ต้องพบพวกเขาโดยใช้ใบไม้เช่นกัน

หากมีเรือรบสองลําเข้าร่วมในการรบทางเรือ และลําหนึ่งมีปืนใหญ่ที่ทรงพลังที่สุดและมีการป้องกันที่ดีที่สุด ในขณะที่อีกลํามีเรดาร์ที่ทรงพลัง เรือที่มีเรดาร์ย่อมได้เปรียบ

ตอนแรก อันเฟย์ ต้องการเก็บใบไม้ไว้ใช้เอง อย่างไรก็ตาม หลังจากคําอธิบายของ ริสกะ เขาก็ต้องละทิ้งแนวคิดนี้

มนุษย์โลภมาก และ อันเฟย์ ก็ไม่มีข้อยกเว้น สิ่งที่ทําให้เขาแตกต่างจากคนอื่นคือการที่เขารู้ว่าเขาควรทําอะไรและไม่ควรทําอะไร ความโลภเป็นเรื่องธรรมชาติ แต่คนที่โลฎทุกอย่างที่เขาไม่สามารถมีได้จะเจอปัญหาร้ายแรง การควบคุมความโลภของตัวเองอาจเป็นเรื่องยากมาก ผู้ชายอาจถือว่าคําขอของเขาเป็นเรื่องปกติและมีเหตุผล แต่คนอื่นอาจคิดว่าเขาโลภเกินไป

“ก็ได้” อันเฟย์กล่าว “พวกเจ้าทั้งสองควรพักผ่อนให้มากกว่านี้”

ริสกะ และ ซูซานนา กลอกตา พวกเขาพักผ่อนแล้ว และอันเฟย์เป็นคนปลุกพวกเขา ซูซานนามีความรู้สึกขัดแย้งกันเป็นพิเศษ ไม่เพียงแต่นางถูกปลุกให้ตื่นอย่างกะทันหัน นางยังถูกจูบอย่างกะทันหันอีกด้วย มันไม่ใช่แค่จูบเล็กๆ เช่นกัน เป็นการจูบที่ลึกจนแทบจะหายใจไม่ออก อันเฟย์ สามารถแสร้งทําเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่นางทําไม่ได้ แม้แต่ตอนนี้ หัวใจของนางก็ยังสั่นไหว

อย่างไรก็ตาม ความสนใจของ อันเฟย์ ถูกดึงโดยใบไม้อย่างสมบูรณ์ เขานั่งอยู่ที่นั่นด้วยขาของเขาภายใต้ เขาพร้อมที่จะเริ่มนั่งสมาธิอีกครั้ง

ซูซานนาอ้าปากจะกล่าวบางอย่าง แต่ไม่แน่ใจว่าจะกล่าวอะไร นางจ้องไปที่ อันเฟย์ และกลับมาที่มุมของนางอีกครั้ง

หลังจากที่ ริสกะ แจ้งให้เขาทราบเกี่ยวกับสิ่งประดิษฐ์ อันเฟย์ รู้สึกผ่อนคลายมากขึ้นและหมกมุ่นอยู่กับการทําสมาธิอย่างสมบูรณ์ เขาตระหนักว่าใบไม่ใบนี้ไม่เพียงแต่เป็นสมบัติของจาวดรูอิดเท่านั้น แต่ยังเป็นสมบัติของใครบางคนบนเส้นทางฉีอีกด้วย

โดยพื้นฐานแล้วเส้นทางคือเส้นทางของธรรมชาติ และการหายใจมีจุดมุ่งหมายเพื่อรับพลังแห่งธรรมชาติด้วยสมบัติของดรูอิด อัตราการรับพลังของธรรมชาติเพิ่มขึ้นอย่างมาก อันเฟย์ ตระหนักว่าจิตใจของเขาขยายตัว และสิ่งที่เขาเห็นนั้นกว้างใหญ่ไพศาลกว่าเมื่อก่อนมาก ราวกับว่าเขาสามารถเห็นทุกมุมโลกได้ถ้าเขาต้องการ

อันเฟย์ ยังคงกังวลเกี่ยวกับการสูญเสียตัวเอง และตัดสินใจว่าเขาจะยอมให้ทุกอย่างเกิดขึ้นด้วยตัวมันเอง เขาไม่ได้พยายามสอบสวนหรือตั้งใจดูและฟัง เขาไม่ยอมให้ตัวเองตื่นเต้นหรือมีความสุข สิ่งเดียวที่เขาทําคือ กลั้นหายใจ

ในท้ายที่สุด อันเฟย์เริ่มลืมสิ่งที่เขาทํา และมันก็เป็นไปตามธรรมชาติ

ตอนแรกใจเขาเหมือนใบไม้ปลิวไสวตามลม มันไม่มีอารมณ์ใด ๆ และไม่ต่อสู้กับลม นี่เป็นเรื่องธรรมชาติ

จากนั้นมันก็แปรสภาพเป็นดิน กว้างใหญ่และเงียบสงัด มันไม่รู้ว่าอารมณ์คืออะไรและไม่รู้ว่ากําลังต่อสู้อะไรอีก นี่คือเสรีภาพ

สําหรับคนที่อยู่บนเส้นทางนั้น การนั่งสมาธิโดยธรรมชาติเป็นเรื่องยากมาก มันเป็นแหล่งต้นน้ําระหว่างการควบคุมจิตใจของตัวเองกับการคืนจิตวิญญาณให้ว่างเปล่า

อาจเป็นเพราะเขาเคยฝึกฝนมาก่อน อันเฟย์ สามารถควบคุมการหายใจและจิตใจของเขาได้อย่างรวดเร็ว ตอนนี้เขากําลังคืนจิตวิญญาณของเขาให้กลายเป็นความว่างเปล่า ขั้นตอนก่อนต้องทํางานหนักและทุ่มเท แต่ขั้นตอนนี้อาศัยโอกาสและความเข้าใจอย่างหมดจด อันเฟย์มีไหวพริบมาก แต่เขาไม่สามารถผ่อนคลายได้อย่าง สมบูรณ์เพราะความหวาดระแวงของเขา ความก้าวหน้าของเขาหยุดชะงักเพราะไม่สามารถผ่อนคลายได้ แต่การใช้ใบไม้ทําให้เขาเรียนรู้ที่จะปล่อยตัวเองได้

อันเฟย์ ค่อยๆลืมตาขึ้นและเห็นรุ่งอรุณกําลังแตกสลาย ดวงตาของเขาชัดเจนกว่าเมื่อก่อน แม้ว่าเขาจะควบคุมอารมณ์ได้ดีมาก แต่เมื่อไม่จําเป็นต้องโกหก ดวงตาของเขาก็จะทรยศต่อความคิดของเขา ตอนนี้สิ่งเดียวที่อยู่ในสายตาของเขาคือความสงบ

ราวกับว่านางรู้สึกบางอย่าง ซูซานนาลืมตาขึ้นและจ้องไปที่อันเฟย์ สําหรับหญิงสาว ความรักครั้งแรกของนางคงจะเร่าร้อนมาก นางจะได้เรียนรู้ว่าการให้เป็นอย่างไรแทนที่จะรับ สําหรับ ซูซานนา แล้ว อันเฟย์ ไม่ใช่แค่ คนรักของนางเท่านั้น แต่ยังเป็นผู้บัญชาการและผู้นําของนางด้วย ความรักในดวงตาของนางนั้นเพียงพอที่จะทําให้หวั่นไหวได้แม้กระทั่งชายที่โหดเหี้ยมที่สุด

แม้ว่าเขาจะหันหลังให้ซูซานนา แต่ อันเฟย์ ก็ยังมองเห็นใบหน้าของนางได้ชัดเจน ความสงบในดวงตาของเขาหายไปและเขาหันไปหานางด้วยรอยยิ้ม “สิ่งที่เจ้าคิดเกี่ยวกับ?”

“ยังตื่นอยู่หรือ” ซูซานนาถามโดยหลบสายตาของเขา นางรู้สึกเขินอาย นิ้วของนางจิ้มไปที่ผนังถ้ํา บางทีนางอาจจะเคยชินกับการจูบหลังจากผ่านไปหลายสิบครั้ง แต่ตอนนี้ จิตใจของนางเต็มไปด้วยอารมณ์และความคิดที่สับสนวุ่นวาย

“ตอนนั้นเจ้ารู้สึกไม่เหมือนเดิม” ซูซานนากล่าวอย่างลังเล นางดันตัวเองขึ้นและนั่งลงข้าง อันเฟย์

“แตกต่าง? อาจเป็นเพราะมันเป็นครั้งแรกของเรา”

“ครั้งแรกอะไร” ซูซานนาถาม จากนั้นนางก็หน้าแดงและศอก อันเฟย์ ที่ด้านข้าง

“เจ้าออกไปได้แล้ว” อันเฟย์ กล่าว

ซูซานนาขมวดคิ้ว ข้างหลังพวกเขา ริสกะ ปีนขึ้นไป เห็นได้ชัดว่าเขาตื่นมาระยะหนึ่งแล้ว ไม่ได้มองที่ซูซานนาหรืออันเฟย์ เขายึดเสื้อผ้าแล้วเดินออกไป

ทันทีที่เขาออกจากหลุม ร่างของเขาก็หายไป เขาตกลงบนพื้นด้วยเสียงอันดัง “อะไรวะ” ริสกะ บ่นเสียงดัง “ต้นไม้ต้นนี้เติบโตได้มากขนาดนี้ได้อย่างไร”

“จริงๆ?” ซูซานนาขมวดคิ้วและถาม นางยืนขึ้นและต้องการที่จะเห็นมันด้วยตัวนางเอง

อันเฟย์ จับมือนางแล้วดึงนางกลับ ซูซานนาสะดุดล้มเกือบล้ม

“หนีหรือ?”

“ไม่แน่นอน!” ซูซานนากล่าวว่า นางนั่งลงโดยให้หลังตรง

โลกทั้งสองมีทั้งคนเปิดเผยที่กล้าหาญและคนเก็บตัวขี้อาย เห็นได้ชัดว่าซูซานนาเป็นคนหลัง บุคลิกปกติของนางแตกต่างจากบุคลิกของนางมากเมื่อนางต่อสู้

อันเฟย์ยิ้ม เขาดูสบายและผ่อนคลายมาก แต่จริงๆ แล้วเขาสับสนมาก เขาเพิ่งกลับจากการนั่งสมาธิ และวิธีที่เขามองผู้คนและสิ่งต่างๆ เปลี่ยนไป ถ้าไม่ใช่เพราะซูซานนา บางทีเขาอาจจะไม่กลับสู่สภาวะปกติอีกสักระยะหนึ่ง อันเฟย์ ไม่รู้ว่าจะทําอย่างไรกับการเปลี่ยนแปลงใหม่นี้ เวลาเท่านั้นที่สามารถบอกได้ว่ามันเป็นสิ่งที่ดีหรือไม่

“เลิกยิ้มแบบนั้นเถอะ” ซูซานาบ่น อาจเป็นเพราะนางอ่อนไหวเกินไป แต่นางคิดว่า อันเฟย์ ไม่ได้คิดถึงนาง

“ข้าทําได้มากกว่าแค่ยิ้ม” อันเฟย์ กล่าว ซูซานนาเป็นนักสู้ที่น่ากลัว แต่ที่นี่นางดูเหมือนเด็กสาวมากกว่า อันเฟย์ รู้ว่าเขาเป็นคนเดียวที่สามารถทําให้เกิดการเปลี่ยนแปลงนี้ใน ซูซานนา

ซูซานนาอายุเกือบยี่สิบปีแล้ว แต่นางก็เป็นจอมดาบอาวุโสอยู่แล้ว และได้แสดงสัญญาณของความก้าวหน้าแล้ว นางจะได้รับการยกย่องทุกที่ที่นางไป นางไม่เพียงแต่เก่งและทรงพลังเท่านั้น แต่นางยังสวยอีกด้วย นางอาจจะเย็นชาในบางครั้ง แต่สําหรับเพื่อนๆ ของนาง นางใจดีและมีความรักเสมอ มันยากมากแต่ก็น่าพอใจที่จะ ชนะใจผู้หญิงอย่างซูซานนา

“ริสกะ ยังอยู่ข้างนอก” ซูซานนา กล่าว นางยังคงกลัวว่า อันเฟย์ จะทําอะไรเหมือนเมื่อคืนนี้

“เขาไม่ได้ยินเรา” อันเฟย์ กล่าว “มานี่สิ”

“ไม่!” ซูซานนากล่าวด้วยใบหน้าแดงก่ํา นางผลัก อันเฟย์ ออกไปและยืนขึ้น แต่ อันเฟย์ ขัดขืนและติดตามนาง

ซูซานนาไม่รู้ว่าต้องทําอย่างไร ยกเว้นเมื่อนางพยายามผลักเขาออกไป แต่นางก็ไม่อยากทําร้ายความรู้สึกของเขาเช่นกัน อันเฟย์ จับตัวนางไว้ ป้องกันไม่ให้นางหนีไป เมื่อนางรู้ว่านางหนีไม่พ้น นางก็ขยับศีรษะให้ห่างจาก อันเฟย์ ให้มากที่สุด

ทันใดนั้น อันเฟย์ ก็ปล่อยนาง เช่นเดียวกับที่ ซูซานนา คิดว่าเขายอมแพ้ นางรู้สึกว่า อันเฟย์ กําลังยกนางขึ้นไปในอากาศ ซูซานนาเหลือบมอง อันเฟย์ และเห็นความชั่วร้ายในดวงตาของเขา นางถอนหายใจและหลับตาลง

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง ซูซานนาก็รู้สึกอบอุ่นบนริมฝีปากของนาง และจบลงทันทีที่มันเกิดขึ้น “ก็ได้” อันเฟย์กล่าว “อย่ากังวล ข้าจะไม่ทําอย่างอื่น”

ซูซานนาหน้าแดงและต่อยอันเฟย์ที่แขน นางดินออกจากแขนของเขาและเดินไปเตรียมอาหารเช้า เห็นได้ชัดว่านางไม่ได้สนใจเรื่องอาหาร เพราะนางยังคงเอาอาหารออกมาทั้งๆ ที่นางพบว่ามีมากเกินพอแล้ว