Assassin’s Chronicle - ตอนที่ 191

AC 191: สมบัติ

“อา..” ซูซานนากรีดร้องอย่างกะทันหันและพยายามดิ้นให้หลุดจากเงื้อมมือของอันเฟย์ นางถอยออกไปจนสุดถ้ํา นางจ้องไปที่ อันเฟย์ ขณะที่นางส่งสัญญาณให้เขารู้ว่า ริสกะ อยู่ในสายตา เห็นได้ชัดว่านางกําลังบอก อันเฟย์ ว่าเขาไม่ควรประพฤติตัวแบบนี้เมื่อ ริสกะ ยังอยู่ที่นั่น

ภาพมายานี้ดูเหมือนจริงยิ่งกว่าโลกจริงเสียอีก อันเฟย์ ยิ้มอย่างขมขื่นให้กับ ริสกะ ถ้ําต้นไม้มืด แต่ อันเฟย์ ยังคงมองเห็นขนตาของ ริสกะ ที่กระพือปีกได้อย่างชัดเจน ซึ่งหมายความว่า ริสกะ ถูกปลุกให้ตื่นขึ้นด้วยเสียงกรีดร้องของ ซูซานนา ริสกะ บ่นอะไรบางอย่าง ดูเหมือนเขาจะบอก อันเฟย์ และ ซูซานนา ว่าเขายังคงฝันและ บอกเป็นนัยกับพวกเขาว่าจะไม่รบกวนพวกเขาและพวกเขาควรทําในสิ่งที่พวกเขากําลังทําต่อไป

อันเฟย์ เคยมีจิตตานุภาพที่แข็งแกร่ง แต่ตอนนี้เขาเริ่มตื่นตระหนก เขาไม่กลัวศัตรูที่แข็งแกร่ง อันตราย หรือความตาย แต่เขาไม่ต้องการจมดิ่งลงไปในภาพลวงตานี้ ความเจ็บปวด ความเศร้า ความขมขึ้น ความไม่เต็มใจที่จะยอมแพ้ ความสิ้นหวัง และความรู้สึกด้านลบอื่นๆ ที่สะสมอยู่ในตัวเขาและระเบิดเป็นเสียงกรีดร้องยาว เสียงกรีดร้องของ อันเฟย์ ก้องอยู่ในความมืด

ริสกะ ไม่สามารถเสแสร้งได้อีกต่อไป จู่ๆเขาก็ลุกขึ้นนั่ง ซูซานนาเห็นอันเฟย์กรีดร้องอยู่ตลอดเวลาขณะที่มองออกจากถ้ํา เสียงกรีดร้องของเขาฟังดูเศร้า ซูซานนาวิ่งไปหาอันเฟย์และกอดเขาโดยไม่ต้องกังวลถึงการมีอยู่ของริสกะ นางถามด้วยน้ําเสียงกังวล: “อันเฟย์ เกิดอะไรขึ้น? อันเฟย์ เป็นอะไรไป?”

ทันใดนั้น อันเฟย์ ก็หันกลับมามองที่ ซูซานนา เขากอดซูซานน่าเข้าหาเขาแน่นและจูบริมฝีปากเล็กๆ ของนาง อันเฟย์ เป็นผู้ใหญ่และควบคุมตนเองได้ดี เมื่อเขารู้ว่าเขาสามารถหนีจากภาพลวงตาได้ เขาก็เกือบจะสูญเสียการควบคุมตนเอง เขาต้องทําอะไรบางอย่างเพื่อระบายมันออกมา เมื่อรู้ว่าซูซานนาเป็นเพียงภาพลวงตา เขาก็ยังต้องการทํา

ริสกะ ตกใจมาก เขารีบออกจากถ้ําและปล่อยลอยขึ้นไปบนต้นไม้

ซูซานนาต่อสู้อย่างหนักในตอนแรก ขณะที่ อันเฟย์ จูบนางมากขึ้น นางก็ดิ้นรนน้อยลงเรื่อยๆ ร่างกายของนางอ่อนแอลงเรื่อยๆ และตกลงไปที่แขนของ อันเฟย์ ในตอนท้าย

โดยไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน อันเฟย์ จับ ซูซานนา ให้แน่นน้อยลง ซูซานนาถูกปลุกให้ตื่นในอ้อมแขนของอันเฟย์ นางใช้เวลาสักพักกว่าจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น นางลูบหน้าอกของ อันเฟย์ และถามด้วยเสียงต่ําว่า “อันเฟย์ เจ้าจําช่วงเวลาที่ไม่มีความสุขได้ไหม? ที่จริงข้ามีช่วงเวลาที่ไม่มีความสุขมากมาย อย่าคิดเกี่ยวกับมัน เราทั้งสองไม่คิดเกี่ยวกับพวกเขา ข้าจะอยู่ที่นี่เพื่อเจ้า และเจ้าจะอยู่ที่นี่เพื่อข้าในอนาคต เราจะใช้ชีวิตร่วมกันอย่างมีความสุข”

“ฮ่าฮ่าฮ่า สาวน้อยของข้า” อันเฟย์ เป็นคนเจ้าชู้และยกคางของ ซูซานนา แล้วรอยยิ้มของเขาก็หยุดนิ่งบนใบหน้าของเขา

ทันใดนั้น อันเฟย์ ก็ผลัก ซูซานนา ออกไป เขามองไปรอบ ๆ แล้วหลับตาและเปิดตาให้กว้างอีกครั้ง มันหายไป ภาพลวงตาได้หายไป ตอนนี้เขามองเห็นสิ่งต่างๆ ด้วยสายตาของคนปกติเท่านั้น สําหรับแมลง นก สัตว์ เวทย์ หรือแม้แต่ต้นไม่ในป่า พวกมันก็หายไปหมดแน่นอน ซูซานน่ายังคงเป็นซูซานนาคนเดิม

ในที่สุดภาพลวงตาก็หายไป! อันเฟย์แทบอยากจะส่งเสียงดีใจออกมาดังๆ เขากลับสู่สถานะปกติหลังจากภาพลวงตาหายไป อันเฟย์ หายใจเข้าลึก ๆ และพยายามควบคุมอารมณ์ของเขา เขามองไปที่ซูซานนาเป็นเวลานานและยิ้ม “เจ้าคือดาวนําโชคของข้า”

“ดาวนําโชคอะไร” ซูซานน่ายิ่งสับสน

ริสกะ แกลังไอเล็กน้อยแล้วเดินเข้ามา “ข้าแค่ไปเข้าห้องน้ํา ทําไมพวกเจ้าตื่นกันหมดแล้วล่ะ” ดูเหมือนว่า ริสกะ พยายามอย่างหนักเพื่อพิสูจน์ว่าเขาไม่เห็นอะไรเลย แต่ข้อแก้ตัวของเขาฟังดูชัดเจนเกินไป

“ริสกะ ทําไมเจ้าวิ่งไปก่อน” อันเฟย์ยิ้ม เห็นได้ชัดว่าเขาเห็น ริสกะ วิ่งหนี เมื่อเขาแสดงความคิดเห็นเสร็จ เขาก็ตกใจตัวเอง ไม่! เขาเห็น ริสกะ วิ่งหนีไปในภาพลวงตาของเขา ตอนนี้ภาพลวงตาได้หายไปแล้ว ริสกะ และ ซูซานนา กลับมา เมื่อภาพลวงตาหายไป เขายังคงอุ้มซูซานนา เกิดอะไรขึ้นบนโลกนี้? ภาพลวงตายังคง ดําเนินต่อไปหรือไม่? ภาพลวงตาไม่เคยเกิดขึ้น?

อันเฟย์ มีประสบการณ์ แต่ไม่มีประสบการณ์มากในแง่ของการปฏิบัติ อันเฟย์ สามารถยืมประสบการณ์จากบรรพบุรุษของเขาในด้าน การปรับความแข็งแกร่ง และ การปรับฉี เขาต้องสะดุดผ่านด้าน การปรับวิญญาณ และ การเล่นแร่แปรธาตุภายในภาพลวงตานี้ทําให้ อันเฟย์ สับสนอย่างสิ้นเชิง

“อันเฟย์” ซูซานนา เรียก อันเฟย์ เมื่อนางเห็น อันเฟย์ คิดไม่ออก

“ข้าทําอะไร?” อันเฟย์ถามด้วยน้ําเสียงกังวล

“ข้าไม่เห็นอะไรเลย. ไม่เห็นอะไรเลย” ริสกะ โบกมืออย่างหนัก

ซูซานนาวิ่งไปที่ด้านหลังถ้ําพร้อมกับกรีดร้องเสียงต่ํา นางเป็นเด็กผู้หญิง นางอายเกินกว่าจะบรรยายถึงสิ่งที่เกิดขึ้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อ ริสกะ อยู่ที่นั่น นางไม่กล้าแม้แต่จะฟังใครเล่าว่าเกิดอะไรขึ้น ซูซานนากล้าหาญ ในสนามรบ แต่คราวนี้นางเหมือนคนขี้ขลาด และหน้าแดง

“บอกข้าที ข้าทําอะไรลงไป” อันเฟย์ถามด้วยน้ําเสียงจริงจัง

“อา..” ริสกะ โบกมือ “ข้าไม่รู้” เขาไม่กล้ากล่าว เขาทําไม่ได้ เขากังวลว่าเขาจะถูกรังแกด้วยเหตุผลนั้นในภายหลัง

“ข้าไม่ได้ล้อเล่น. บอกข้า. มันสําคัญมาก.” อันเฟย์ ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“เจ้าไม่รู้ว่าเจ้าทําอะไร” ริสกะถาม

“ข้ารู้ แต่ข้าต้องการใครสักคนที่จะพิสูจน์สิ่งที่ข้าคิด” อันเฟย์ เหลือบมองที่ ซูซานนา ขณะที่เขากล่าว

“เจ้ากําลังคุยกับซูซานนา” ริสกะ กล่าว

“ข้ากล่าวอะไร” อันเฟย์ถาม

“เจ้าไม่ได้กล่าวมาก เจ้าเพิ่งกรีดร้อง มันฟังดูน่ากลัว” ริสกะ กล่าว

“เกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น” อันเฟย์ถาม

“จากนั้นซูซานนารีบวิ่งไปถามเจ้าว่าเกิดอะไรขึ้น” ริสกะ กล่าว

“แล้วเกิดอะไรขึ้น” อันเฟย์ถาม

ซูซานนากอดเป็นลูกบอล นางยังปิดตาของนาง นางไม่เข้าใจจริงๆว่าทําไม อันเฟย์ ต้องถามเกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้ นางรู้สึกเขินอายและโกรธอันเฟย์มาก

“แล้วเจ้าก็อุ้มซูซานนา แล้วก็..” ริสกะ หน้าแดง เขาถูกสาปแช่ง เขาค่อนข้างจะใช้การกระทําเพื่อบอกใบ้ถึง อันเฟย์ มากกว่าบอกเขาด้วยคํากล่าว

“ข้าแปลกไปหรือเปล่า” อันเฟย์ถาม

“แปลก?” ริสกะ มองไปที่ อันเฟย์ และถอนหายใจ “อันเฟย์ กล่าวตามตรง เจ้าแปลกในหลาย ๆ ด้าน”

“ข้าไม่ได้หมายความถึงความรู้สึกแปลก ๆ แต่ในทางอื่น เจ้าคิดอย่างไร?” อันเฟย์ถาม

ริสกะ มองไปที่ อันเฟย์ ชั่วครู่หนึ่งแล้วกล่าวว่า “อันเฟย์ ใบไม้บนหน้าอกของเจ้ากําลังเปล่งแสง แต่ตอนนี้ไม่มีแสงแล้ว แปลกมั้ย?”

“ใบไม้?” อันเฟย์ มองลงมาที่หน้าอกของเขาเอง ใบไม้ก็กลับมาเป็นปกติ อันเฟย์มีความทรงจําที่ดี เขาจําได้ว่าใบไม่ให้แสงสว่างตามที่ ริสกะ กล่าว กล่าวอีกนัยหนึ่ง บางทีความลับของภาพลวงตาอาจอยู่ในใบไม่ใบนั้น

อันเฟย์ สงบสติอารมณ์และค่อยๆหลับตาลง สําหรับผู้ปฏิบัติ ฉี เขาอาจจะไม่สามารถอยู่ในสมาธิได้ตามที่เขาต้องการ อันเฟย์ เป็นผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้แบบโบราณ การชกมวยเป็นสิ่งที่อันตราย เขาสามารถตายได้ตลอดเวลาซึ่งไม่ได้ให้เวลาผู้ฝึกหัดเข้าสู่ขั้นตอนของสมาธิ อันเฟย์ ทําได้ดีในเรื่องนี้ เขาสามารถเข้าไปในเวทีนั้นได้ทันทีแม้ในขณะที่เขาถูกโจมตี

ทันใดนั้นทุกอย่างก็เงียบลงในใจของ อันเฟย์ ภาพลวงตากลับมาอีกครั้ง ในตอนแรกทุกอย่างดูพร่ามัวและเริ่มชัดเจน แมลง สัตว์เวทย์ และป่าไม้ที่หายไปก่อนหน้านี้กลับมาที่ อันเฟย์

“อา? มันสว่างขึ้น มันกลับมาสดใสอีกครั้ง” ริสกะ ตะโกน

เสียงกรีดร้องของ ริสกะ ทําให้ อันเฟย์ สงบลง เมื่อก่อนเคยกลัว แต่ครั้งนี้มีความสุข

“ริสกะ เจ้าออกไปข้างนอก” อันเฟย์ ตะโกน

“ไปทําอะไร” ริสกะถาม

“ไม่ว่าเจ้าจะต้องการทําอะไร ไปข้างนอก” อันเฟย์ กล่าว

“อันเฟย์ เกิดอะไรขึ้น” ริสกะ รู้สึกว่า อันเฟย์ แปลกมากในคืนนี้

“ฟังข้านะ. ไปข้างนอก. เจ้าจะรู้ทันที” อันเฟย์ กล่าว

ริสกะ ถอนหายใจเล็กน้อย เขาเดินออกจากถ้ําต้นไม้อย่างช่วยไม่ได้ เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งและเริ่มเขย่ากันของเขา

“เจ้าเขย่ากันของเจ้าหรือไม่” อันเฟย์ถาม

“อา?” ริสกะ รู้สึกประหลาดใจ เขามองเข้าไปในถ้ํา เห็นว่า อันเฟย์ ยังคงยืนอยู่ที่นั่นโดยหลับตา อันเฟย์ ดูเหมือนจะไม่มอง เขาคิดเล็กน้อยแล้วเดินตามหลังต้นไม้และเขย่ากันให้แรงขึ้น

“เจ้ายังคงเขย่ากันของเจ้าอยู่” อันเฟย์ กล่าว

“เจ้าเห็น?” ริสกะ ยิ่งประหลาดใจมากขึ้นไปอีก เขาหันกลับมาอย่างเงียบ ๆ เพื่อตบกันด้วยมือของเขาเบา ๆ

“เจ้ากําลังตบกันของเจ้าเอง ริสกะ เจ้าช่วยทําอะไรที่เหมาะสมกว่านี้ได้ไหม” อันเฟย์ดูมีความสุข

“ไม่มีทาง” ริสกะ ตัดสินใจที่จะจริงจังในครั้งนี้ “อันเฟย์ มาเดานิ้วมือกันเถอะ เจ้าเห็นไหมว่าข้าชูนิ้วขึ้นกี่นิ้ว”

“หนึ่ง”

“ห้า”

“สาม”

“ไม่มี”

“ก็ยังไม่มี”

พวกเขาไม่ต้องเล่นเกมนี้ต่ออีกต่อไป ริสกะ วิ่งกลับไปที่ถ้ําต้นไม้ “อันเฟย์ เจ้าทําได้อย่างไร? บอกข้า. เจ้าสามารถควบคุมตาท้องฟ้าได้หรือไม่? ไม่นั่นไม่สามารถเป็นได้ ข้าไม่รู้สึกถึงคลื่นเวทมนตร์ใด ๆ เลย”

“มันช่วยข้าได้” อันเฟย์ ลูบไล้ใบไม้ด้วยแสงไฟและยิม

“ใบนี้หรือ” ริสกะถาม

“ใช่. ข้าเพิ่งทําการทดลอง ข้าสามารถเห็นได้ทุกที่ตราบเท่าที่มีพืชพันธุ์ แต่ข้ามองเห็นได้ไม่ไกล มีเพียงหลายสิบหลาเท่านั้น”

“หลายสิบหลาอยู่ไม่ไกล? อันเฟย์ พืชพรรณชนิดใด?” ริสกะถาม

“เหมือนต้นไม้และหญ้า” อันเฟย์ถอนหายใจยาว “ใครก็ได้บอกข้าทีว่าใบไม้นี้ชื่ออะไร? มันคงเป็นสมบัติ มันต้องมีชื่อ”