Assassin’s Chronicle - ตอนที่ 180

AC 180: เกม

ซอมบี้เป็นนักรบที่ทรงพลังที่ไม่รู้จักความเจ็บปวดหรือความตาย พวกมันวิ่งไปหา ซูซานนา ไม่มีอันดับหรือคําสั่งให้พวกมัน แต่เผชิญหน้ากับผิวสีเทาเหมือนหินและดวงตาสีแดงของซอมบี้ ซูซานนา ยังคงรู้สึกกังวล นางเต้นห่างจากซอมบี้และพยายามเลือกซอมบี้ตัวใดตัวหนึ่งเป็นเป้าหมายแรกของนาง

ดาบของ ซูซานนา กระเพื่อมและสว่างขึ้นจากนั้นนางก็เฉือนที่คอของซอมบี้ ซูซานนา พุ่งออกไปด้วยความเร็วสูงสุดเท่าที่จะเป็นไปได้เพราะนางเพิ่งเห็นซอมบี้กําลังยิงธนู นางรู้ว่านางต้องฆ่าซอมบี้ด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว

ซอมบี้ไม่ได้พยายามขัดขวางการระเบิด มันชี้นิ้วที่คมเหมือนกริชและเอื้อมไปที่หน้าอกของ ซูซานนา ซอมบี้ตัวนี้อาจเคยเป็นนักดาบมาแล้วครั้งหนึ่ง แต่วิญญาณของมันได้สูญสลายไปแล้วและสิ่งที่เหลืออยู่ก็มีเพียงร่างที่ไร้สติ ความรู้และทักษะการต่อสู้ที่สะสมมาตลอดหลายปีก็หายไปเช่นกัน การโจมตีเป็นไปตามสัญชาตญาณล้ วนๆ ไม่มีเทคนิคใด ๆ

ซูซานนา ได้เปรียบในเรื่องความเร็วและการโจมตีก่อน เมื่อซอมบี้อยู่ห่างจากนางเพียงไม่กี่ฟุต ดาบของนางก็เฉือนเข้าที่คอของมันแล้ว แม้แต่คนที่มีอํานาจมากที่สุดในโลกการฟาดคอโดยจอมดาบอาวุโสก็อาจเป็นอันตรายถึงตายได้ ดาบของ ซูซานนา เฉือนผ่านคอของซอมบี้และหัวก็บินไปข้างหลัง กลิ่นเหม็นจนแทบหายใจไม่ออก อย่างไรก็ตามการเคลื่อนไหวของซอมบี้ไม่ได้หยุดลงและนิ้วที่แหลมคมของมันยังคงเอื้อมไปหา ซูซานนา

ซูซานนา ตกใจมาก แต่นางมีประสบการณ์ในการต่อสู้และมีปฏิกิริยาตอบสนองอย่างรวดเร็ว นางเตะซอมบี้ที่หน้าท้องและกระโดดไปข้างหลังเพื่อหลีกเลี่ยงการโจมตี ซอมบี้ไม่ได้ล้มลงจนกระทั่ง ซูซานนา อยู่ห่างออกไปอย่างน้อยยี่สิบฟุต

ซอมบี้ที่ได้รับบาดเจ็บจากลูกศรของอันเฟย์มีรูขนาดใหญ่ที่หน้าอกพุ่มไม้ด้านหลังมองเห็นได้ชัดเจนผ่านรู เนื่องจากบาดแผลการเคลื่อนไหวของมันจึงช้าลงและล้าหลังซอมบี้ตัวอื่น ๆ ซูซานนา เคลื่อนตัวออกจากทางของฝูงชนหลักและกระโดดไปทางด้านหลังของกลุ่ม นางลงพื้นไม่ไกลจากซอมบี้ที่บาดเจ็บ ซึ่งพุ่งเข้าใส่นางโบกแขนอย่างเร่งรีบ เลือดของมันเองพ่นลงบนพื้น

อวัยวะที่เน่าเปื่อยและกลิ่นเหม็นของเลือดของซอมบี้ทําให้ ซูซานนา คลื่นไส้มาก ซอมบี้เริ่มล้อมรอบนาง และ ซูซานนา ถูกบังคับให้กระโดดขึ้นไปบนต้นไม่ใกล้ ๆ

ซอมบี้รุมเกาะต้นไม้และกรงเล็บใส่มัน ลําต้นเปราะบางมากภายใต้เล็บอันแหลมคมของซอมบี้และใช้เวลาไม่นานในการเจาะลําต้น อย่างไรก็ตาม ซูซานนา กระโดดขึ้นไปบนกิ่งไม่ใกล้ ๆ และพวกมันไม่สามารถตระหนักถึงความหวังที่จะฆ่า ซูซานนา ได้

แสงสีซีดพุ่งเข้าใส่ซอมบี้ตัวหนึ่งขณะที่พวกมันเตรียมที่จะติดตามซูซานนา แสงทิ้งบาดแผลขนาดเท่าชามขนาดเล็กไว้บนซอมบี้ แต่ซอมบี้ไม่ได้ล้มลงกับพื้น แต่มันกลับยืนอยู่ตรงที่มันส่ายหัวราวกับว่ามันพยายามจะตื่นจากความฝัน

มันเป็นธรรมชาติของซอมบี้ที่ต้องล่า การโจมตีและการตายของเพื่อนร่วมทางไม่ได้ทําให้ซอมบี้เสียสมาธิ พวกเขายืนอยู่ใต้ต้นไม่โดยใช้เล็บจิกที่ลําต้นของมัน

“หัวของพวกมัน!” ริสกะ เรียกขณะที่เขาเดินวนไปรอบ ๆ

“ข้ารู้” อันเฟย์ กล่าวและหยักลูกศรอีกลูก

ซอมบี้ยังไม่เสร็จสิ้นกรงเล็บที่ต้นไม้เมื่อ อันเฟย์ โจมตีพวกมันอีกครั้ง ลูกศรเอาหัวซอมบี้ออก ควันสีดําลอยขึ้นมาจากจุดที่คอแตกและศีรษะขนาดใหญ่ของมันห้อยอยู่ที่คอด้วยเศษผิวหนังเท่านั้น

แขนของซอมบี้เอื้อมไปข้างหลังและจับหัวของมันจากนั้นก็ค่อยๆวางหัวกลับลงบนคอที่หัก ก่อนที่ อันเฟย์ จะตอบสนองซอมบี้ตัวนั้นก็สั่นและล้มลงกับพื้น ซอมบี้นั้นแข็งแกร่งกว่าคนทั่วไปมาก แต่บาดแผลแบบนั้นก็ยังคงร้ายแรงอยู่ดี

การโจมตีนี้ไม่สามารถเบี่ยงเบนความสนใจของซอมบี้ได้เช่นกัน พวกมันยังคงคํารามใส่ ซูซานนา และกรงเล็บที่ต้นไม้ ซูซานนา สังเกตเห็นปัญหาของซอมบี้เช่นกัน นางคืนดาบกลับเข้าฝักแล้วกระโดดขึ้นไปบนต้นไม้อีกต้น นางหักกิ่งไม้และโบกมือให้ซอมบี้โดยหวังว่าจะดึงดูดความสนใจของพวกมัน

“ทําไมพวกมันไม่โจมตีเรา” ริสกะ ขมวดคิ้วและถาม

“อาจจะเป็นเพราะซอมบี้ก็ชอบสิ่งสวยงามเช่นกัน” อันเฟย์กล่าวยิ้ม ๆ

“เลิกล้อเล่นซะที” ริสกะ กล่าวแล้วกลอกตา

เนโครแมนเซอร์อีกสามคนมุ่งหน้าไปยัง ซูซานนา อันเฟย์ กําลังรอพวกเนโครแมนเซอร์อยู่ ซอมบี้จะไม่ทําอะไรมาก ก่อนที่ต้นไม้ในบริเวณใกล้เคียงทั้งหมดจะถูกทําลาย ซอมบี้เป็นเพียงคนตัดไม้มีต้นไม้มากมายและ ซูซานนา ไม่ควรตกอยู่ในอันตราย

นักเวทย์คนหนึ่งโบกมือและปล่อยลูกบอลแห่งพลังแห่งความมืด ซึ่งแตกต่างจากเวทมนตร์ที่ อันเฟย์ เคยเห็นเมื่อไม่กี่วันก่อน ลูกบอลสีดํามีขนาดใหญ่กว่ามากและดูราวกับว่ามีใบหน้าอยู่ในนั้น

แสงสีขาวปรากฏขึ้นและยิงผ่านลูกบอลสีดํา ลูกศรที่ อันเฟย์ ใช้เป็นลูกศรองค์ประกอบที่เป็นรูปธรรม เมื่อเทียบกับอาวุธปกติลูกศรธาตุมีพลังต่อต้านเวทย์มนตร์มากกว่า ลักษณะการขับไล่ขององค์ประกอบทําให้การทําลายล้างสูงสุด ลูกบอลสีดําแรกยวบเหมือนลูกโป่งจากนั้นมันก็ระเบิดกลายเป็นเชือกสีดําจํานวนนับไม่ถ้วนที่ลอ ยอยู่ในอากาศ

เนโครแมนเซอร์กรีดร้องด้วยความเจ็บปวดแขนขวาของเขาถูกทําลายจากการระเบิด ลูกศรอีกลูกพุ่งเข้าใส่ ร่างของเนโครแมนเซอร์และเขาล้มลงกับพื้น สําหรับซอมบี้บาดแผลเช่นนี้ไม่สามารถขัดขวางการเคลื่อนไหวของพวกมันได้ อย่างไรก็ตามสําหรับมนุษย์มันเป็นอันตรายถึงชีวิต

เนโครแมนเซอร์อีกสองคนจ้องไปที่เพื่อนของพวกเขาด้วยความตกใจจากนั้นพวกเขาก็หันหลังหนีไป “มันคือเอลฟ์!” หนึ่งในนั้นตะโกน โดยปกติมีเพียงเอลฟ์เท่านั้นที่สามารถใช้ลูกศรองค์ประกอบได้ ไม่น่าแปลกใจที่พวกเขาได้ข้อสรุปนี้

อันเฟย์ หันไปหาซอมบี้ ตอนนี้มันเป็นการต่อสู้น้อยลงและมีเกมมากขึ้น ซอมบี้ล้มลงทีละตัว แต่ตัวอื่น ๆ ก็เสียสมาธิโดย ซูซานนา ที่ขว้างกิ่งไม่ใส่พวกมัน ความคิดเดียวของพวกมันไม่อนุญาตให้พวกมันจดจ่อกับสิ่งอื่นใดนอกจากสิ่งที่อยู่ตรงหน้าพวกมัน

เนโครแมนเซอร์ที่เหลือหายเข้าไปในพุ่มไม้และไม่กลับมา อันเฟย์ ยังคงเล็งลูกศรของเขาไปที่ซอมบี้ ก่อนที่เขาจะกําจัดซอมบี้ตัวสุดท้าย ซูซานนา ก็กระโดดลงมาจากยอดต้นไม้และฟันซอมบี้ หลังจากแสงสีขาววูบวาบซอมบี้ก็ทรุดตัวลงกับพื้นโดยมีศีรษะเพียงครึ่งเดียว

ซูซานนา หันมายิ้มให้อันเฟย์จากนั้นนางก็เริ่มเดินไปที่ข่ายเวทย์ในการปิดบัญชี

อันเฟย์ ส่งธนูกลับไปที่แหวนมิติของเขา เขาคิดว่านี่จะเป็นการต่อสู้ที่ยากลําบากและไม่คาดคิดว่าซอมบี้จะเป็นเป้าหมายที่ง่ายดายเช่นนี้ ถ้าเขารู้เรื่องนี้เขาคงจะซ่อนตัวอยู่และเอาซอมบี้ออกไป ด้วยวิธีนี้การต่อสู้จะจบลงเร็วกว่ามาก

“ริสกะ เจ้ารู้หรือไม่ว่าเวทมนตร์นั้นคืออะไร?”

“ไม่” ริสกะ กล่าวพร้อมกับส่ายหัว “ข้าไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่ข้าคิดว่ามันน่าจะทําลายได้ง่าย ข้าจะไปตรวจสอบให้” เขาลอยขึ้นไปในอากาศและไล่ตาม ซูซานนา ไป

การหักล้างทั้งหมดถูกปกปิดด้วยข่ายเวทย์และคนที่อยู่ด้านนอกไม่สามารถมองเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นภายใน อย่างไรก็ตามพวกเขาสามารถมองเห็นเงาของการเคลื่อนไหวด้านในและได้ยินเสียงของการต่อสู้และการสาปแช่ง

“ข้าคิดว่ามีซอมบี้เหลืออยู่แค่สิบตัว” อันเฟย์กล่าวพร้อมกับขมวดคิ้ว “พวกเขากลายเป็นคนจํานวนมากได้อย่างไร? ริสกะ เจ้าสามารถทําลายมันได้หรือไม่”

“มันง่ายมาก” ริสกะ กล่าว เขาชี้ไปที่พุ่มไม่ใกล้ ๆ และพยักหน้าให้ซูซานนา

ซูซานนา เดินไปที่พุ่มไม้และใช้ดาบฟาดพุ่มไม้ แผ่นดินโลกเปิดออกและเผยให้เห็นแผ่นหินสีดําที่มีอักษรรูนแปลก ๆ สลักอยู่บนนั้น ริสกะ ปัดดินออกและมองไปที่ข่ายเวทย์ เขาพยักหน้าให้ ซูซานนา อีกครั้ง ซึ่งกดดาบของนางเข้ากับมัน ด้วยแสงไฟสีขาวข่ายเวทย์แตกเป็นเสี่ยงๆ

เวทย์ยับยั้งที่อยู่เหนือช่องว่างเริ่มสั่นและรอยแตกละเอียดราวกับใยแมงมุมเริ่มกระจายไปทั่ว “นี่ไง” ริสกะ กล่าวพร้อมกับถอนหายใจอย่างโล่งอก “การสร้างนั้นยาก แต่การทําลายล้างทําได้ง่าย ดูเหมือนว่าพวกเนโครแมนเซอร์จะอยู่ที่นี่มาระยะหนึ่งแล้ว ทั้งเวทย์ยับยั้งหรือข่ายเวทย์ไม่ใช่สิ่งที่เจ้าสามารถทําได้ในชั่วข้ามคืน”

อันเฟย์ขมวดคิ้วและหันไปทางการทําความสะอาดข่ายเวทย์ที่ถูกทําลายและสิ่งที่เกิดขึ้นภายในเวทย์ยับยั้งก็ปรากฏชัด สําหรับผู้ที่อยู่ภายใน เมื่อผู้คนเห็นท้องฟ้าสีครามปรากฏขึ้นเหนือพวกเขาอีกครั้งพวกเขาทั้งหมดถอนหายใจด้วยความโล่งใจ ในช่วงกลางของการจัดการยังคงเกิดความโกลาหล ทันใดนั้นเสียงกรีดร้องโหยหวนดังขึ้นในอากาศ“พระเจ้าของข้า มันเป็นซอมบี้! ซอมบี้!”