Assassin’s Chronicle - ตอนที่ 177

AC 177: ความใกล้ชิด

เคยมีกลิ่นชื้นและเน่าเหม็นในป่าเมื่อพวกเขาเดินไปที่นั่นตอนนี้กลิ่นเปลี่ยนไปแล้ว กลิ่นเหม็นเน่าเปลี่ยนเป็นสิ่งที่ทนไม่ได้ริสกะอ่อนแอเล็กน้อยแล้ว ซูซานนาขมวดคิ้วและพยายามระงับความปรารถนาที่จะเพิ่มขึ้นมีเพียงอันเฟย์เท่านั้นที่ดูเหมือนจะไม่ได้รับผลกระทบจากกลิ่นนั้น

“พักสมองกันเถอะ” อันเฟย์ กล่าวช้าๆเขาบอกได้ว่าริสกะไม่สามารถเดินได้อีกต่อไป

ริสกะ ถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่ก็รีบประกบปากทันทีเขาปล่อยเวทมนตร์ลอยและบินขึ้นไปบนต้นไม้เขาตั้งขอบเขตเวทย์มนตร์ง่ายๆและโบกมือให้ อันเฟย์ ขึ้นมาที่ต้นไม้

ซูซานนา ไม่ได้ปลดปล่อยพลังต่อสู่ใดๆแต่สําหรับจอมดาบอาวุโสการกระโดดขึ้นไปบนต้นไม้นั้นไม่ยากนางเดินตามอันเฟย์และกระโดดสองสามครั้งก่อนที่นางจะไปถึงที่ที่ริสกะอยู่นางมานั่งข้างๆเขา

“ซอมบี้มีกี่ตัวกันแน่? กลิ่นนี้ทนไม่ได้” ริสกะบ่นเขาแค่บ่นแต่ไม่เคยคิดที่จะกลับไป แน่นอนเขาคิดว่าอันเฟย์ต้องการก้าวไปข้างหน้า

“ถ้าเนโครแมนเซอร์เหล่านั้นต้องการโจมตีกลุ่มทหารรับจ้างพวกเขาควรมีซอมบี้อย่างน้อยห้าหรือหกร้อย ตัว” อันเฟย์กล่าวด้วยน้ําเสียงกังวล“นี่เป็นเพียงการคาดเดาของเรา ไม่มีใครรู้ว่าเนโครแมนเซอร์เหล่านี้อยู่ในเทือกเขาเหิงเต้านานแค่ไหนจะเกิดอะไรขึ้นถ้าพวกเขาโจมตีกลุ่มทหารรับจ้างสองสามกลุ่ม?”

“โอ้พระเจ้า” กรามของ ริสกะลดลงเขาคิดว่านี่จะน่ากลัวยิ่งกว่าการคาดเดาเดิมของ อันเฟย์

“มารอที่นี่จนถึงรุ่งสาง”อันเฟย์กล่าวช้าๆ“กลางคืนอันตรายเกินไปสําหรับเรา”อันเฟย์เชื่อในสัญชาตญาณของเขาสิ่งที่อยู่ข้างหน้าเขาทําให้เขารู้สึกกดดันแรงกดดันนั้นแรงมากไม่ว่าพวกเขาต้องการฆ่าเนโครแมนเซอร์หรือช่วยเหลือคริสเตียนมากแค่ไหนพวกเขาก็ต้องมั่นใจในความปลอดภัยของตัวเองก่อน

“นี่เป็นความสุขเดียวที่ข้าได้ยินมาทั้งวัน” ริสกะ กล่าวด้วยรอยยิ้มที่ขมขื่น

“ความเสี่ยงแสงแดดจะส่งผลต่อเนโครแมนเซอร์หรือไม่ถ้าเราต่อสู้กับพวกมันในเวลากลางวัน” อันเฟย์ถาม

“แน่นอนว่ามันจะส่งผลกระทบต่อพวกเขา” ริสกะพยักหน้า“ถ้าพวกเขาเป็นเนโครแมนเซอร์อาวุโสพวกเขาสามารถปลดปล่อยหมอกมืด,วงวนความตายและเวทมนตร์อื่น ๆ เพื่อเปลี่ยนสภาพแวดล้อมเพื่อให้ตัวเองมีพลังต่อสู้สูงสุด”

“ถ้าเราถูกล้อมรอบไปด้วย หมอกมีด พลังการต่อสู้ของเราจะได้รับผลกระทบในฐานะเนโครแมนเซอร์ภายใต้แสงแดดหรือไม่?” อันเฟย์ถาม

“เจ้าจะได้รับผลกระทบ เว้นแต่เจ้าจะเป็นสิ่งมีชีวิตที่อาศัยอยู่ในความมืด” ริสกะตอบ

อันเฟย์ หันไปหาซูซานนาและถามว่า“เจ้ามีพลังการต่อสู้กี่ส่วนถ้าเจ้าถูกล้อมรอบด้วย หมอกมืด?”

ซูซานนา ส่ายหัว “ข้าไม่เคยต่อสู้กับเนโครแมนเซอร์มาก่อนข้าไม่แน่ใจ” ข้าเดาว่าเราจะต้องเห็นเมื่อมัน เกิดขึ้นอันเฟย์ถอนหายใจไม่ประสบความสําเร็จอย่างมากสําหรับพวกเขาในการรวบรวมข้อมูลเขาต้องคิดแผน” อันเฟย์เจ้าพักผ่อนก่อนนะ เจ้ายุ่งตั้งแต่เมื่อคืนเจ้ายังไม่ได้พักผ่อนเลย“ซูซานนากล่าวอย่างเงียบๆ” พวกเจ้าก็พักผ่อนบ้าง ข้าสบายดี.” อันเฟย์ยิ้ม

ซูซานนาและริสกะไม่ได้ยืนยันพวกเขาไม่เสียเวลาไปกับการโต้เถียงและไปนอน ทุกคนรู้ถึงความสามารถของอันเฟย์ในการนอนดึก

กลิ่นเหม็นเน่าถูกเก็บไว้ข้างนอกโดยโดมเวทย์อันเฟย์นั่งไขว่ห้างอยู่ที่นั่นอย่างเงียบ ๆ ริสกะพบยอดต้นไม้แบบสุ่มซึ่งไม่ดีสําหรับการนอนหลับ แต่มันก็ไม่สมเหตุสมผลที่จะหาที่พักผ่อนในขณะที่ซอมบี้จํานวนนับไม่ถ้วนอยู่ในป่าพวกเขาต้องใช้สิ่งที่ทําได้ซูซานนาและริสกะต่างเลือกกิ่งไม้หนาขนานกับพื้นพวกเขาห่อเสื้อผ้าที่มีสองกิ่งเพื่อสร้างเปลญวนง่ายๆพวกเขาแทบไม่ได้นอนบนนั้นอันเฟย์รู้สึกว่าการฝึกดีกว่าการนอนหลับ

โดยไม่ทราบแน่ชัดว่าการฝึกซ้อมของเขาหยุดชะงักลงโดยไม่รู้ตัวเหตุผลหลักคือคําแนะนําในการปฏิบัติของเขาซับซ้อนมากเขาไม่มีประสบการณ์ใด ๆกับมันบรรพบุรุษของเขาไม่เชื่อในสิ่งที่เขาบอกในคําแนะนําด้วยซ้ําเขาไม่มีอาจารย์และประสบการณ์ที่จะช่วยตัวเองได้เขาไม่รู้ว่ามีอะไรรอเขาอยู่ในอนาคตเขาจะไม่รู้ว่าผ ลกระทบที่เขาได้รับนั้นดีหรือไม่ดีเขาไม่รู้อะไรที่ควรระวังเขาต้องสะดุดตลอดขณะที่เขาเรียนรู้ในพื้นที่ใหม่นี้

เขารู้คําแนะนําเป็นอย่างดีซึ่งเพียงแค่ให้คําแนะนําทั่วไปแก่เขาและให้ขั้นตอนในการปฏิบัติตามเขามีหลายสิ่งที่เขาไม่ได้รับ แต่ไม่มีใครถาม ทุกครั้งหลังจากทําสมาธิเสร็จเขาจะไตร่ตรองดูเขาคิดเสมอว่าการฝึกฝนของเขาเป็นของอีกโลกหนึ่ง เขาคิดถึงบ้านของเขา เขาคิดว่าไม่มีที่ใดเทียบได้กับบ้านเกิดของเขาไม่ว่าเขาจะได้รับเกียรติยศและสถานะทางสังคมแบบใดที่นี่อันเฟย์ยังคงต้องการกลับไปที่บ้านเกิดของเขาและเล่าประสบการณ์ของเขาให้พ่อแม่ฟังต่อหน้าหลุมฝังศพของพวกเขา

เมื่อเวลาผ่านไปอย่างช้าๆเสียงกระพือปีกของนกก็ปลุก อันเฟย์ ให้ตื่นขึ้นจากสมาธิ เขาค่อยๆลืมตาขึ้นและมองไปยังจุดที่เสียงนั้นมาจาก

ด้วยเหตุผลบางประการความรู้สึกของนกดีกว่าสัตว์กินเนื้อเหล่านั้นมากเช่นหนูเวทย์และสุนัขป่าหนูเวทย์และสุนัขป่าอาจเกิดจากความต้องการอาหารเพื่อโจมตีและกินซอมบีนกก็จะบินจากไปตั้งแต่พวกเขาเริ่มติดตามซอมบี้อันเฟย์ไม่เห็นนกบินโฉบอยู่เหนือพวกเขา มันพิสูจน์แล้วว่าอันเฟย์เหมาะสมที่จะเป็นห่วง

นกบินอยู่เหนือต้นไม้และร่อนลงบนต้นไม้ที่ อันเฟย์ และเพื่อนของมันพักอยู่ นกตัวนั้นง้างปีกกลับและมองดูอันเฟย์และเพื่อนร่วมทางด้วยการเอียงศีรษะ

อันเฟย์หลับตาลงขณะที่นกบินลงมา เขาพิงกิ่งไม่โดยแยกขาออกจากกัน เขาดูเหมือนกําลังนอนหลับแต่เขามองดูนกประหลาดตัวนั้นผ่านรอยกรีดเล็ก ๆ ในดวงตาของเขา

อันเฟย์ ไม่สามารถตั้งชื่อนกได้ นกตัวนั้นมีสีดําทั้งหมดและดูเหมือนอีกา แต่ตัวเล็กกว่าดวงตาฉายแสงสีแดงเลือดชั่วร้าย อันเฟย์ หัวเราะเยาะภายใน หากนี่เป็นกลอุบายที่เล่นโดยเนโครแมนเซอร์มันพิสูจน์ได้ว่าเน โครแมนเซอร์เหล่านั้นที่ทํากระดูกมามากแล้วไม่มีสติปัญญาสูงดวงตาสีแดงเลือดบอกอันเฟย์ถึงธรรมชาติที่แท้จริงของนกถ้า อันเฟย์ต้องทําเช่นนี้เขาจะทําให้นกที่ดูเหมือนนกธรรมดา

ทันใดนั้นความรู้สึกแปลก ๆ ก็เกิดขึ้นที่ อันเฟย์ และจากนั้นเขาก็เห็นโซ่ที่ดีมากบนนก อีกด้านหนึ่งของโซ่เชื่อมต่อกับสถานที่ที่ห่างไกล ในเวลาเดียวกัน อันเฟย์ รู้สึกว่าคริสตัลวิญญาณเริ่มสั่นสะเทือนในร่างกายของเขาแม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าคริสตัลวิญญาณมีไว้เพื่ออะไร

นกร้องเจื้อยแจ้วในระดับต่ํา อันเฟย์ ไม่เห็นนกเคลื่อนไหว แต่มีเมฆเหมือนสไปร์ไรต์สีซีดดิ้นรนและกรีดร้องอยู่ในตัวนกอันเฟย์เบิกตากว้างอย่างช่วยไม่ได้เพราะเขาเห็นจิตวิญญาณนรกอเวจีระดับต่ําสุดในวิญญาณนรก อเวจี

ในขณะนี้ อันเฟย์ ไม่มีความรู้สึกมีความสุขและตื่นเต้นที่ได้เห็นใครบางคนจากที่ที่เขามาเขาเคยคิดว่าตัวเองเป็นมนุษย์เขาคิดว่าเขาเป็นนักเดินทางหรือแขกใน วิญญาณนรกอเวจี

อันเฟย์ จ้องมองไปที่นกตัวนั้นสักพัก อันเฟย์ ก็นึกถึงความทรงจําทุกประเภทที่เขาเก็บไว้ในใจอันเฟย์จําได้ว่าโซ่ที่ดีนั้นเป็นโซวิญญาณ มันเป็นเวทย์มนตร์วิญญาณที่บริสุทธิ์ เขาไม่ต้องการให้ใครมาอธิบายว่านั่นคืออะไรแต่เขาสามารถให้คําแนะนําแก่ผู้อื่นได้

นกตัวนั้นตัวสั่นอย่างหนัก อาจเป็นเพราะระยะทางไกลทําให้พลังของโซ่วิญญาณลดลงเหลือน้อยที่สุดวิญญาณนรกอเวจีพยายามอย่างหนักเพื่อกําจัดโซ่

อันเฟย์ มีรอยยิ้มอีกครั้ง คนที่พยายามปลดปล่อยวิญญาณ วิญญาณนรกอเวจี ไม่ได้มีพลังขนาดนั้นเขาไม่สามารถควบคุมจิตวิญญาณนรกอเวจีในระดับต่ําสุดได้ เขาค่อยๆเอานิ้วออกและชี้ไปในอากาศมันไม่ได้ใช้เวท มนตร์ใด ๆ ในการโจมตีวิญญาณ กระแสจิตและพลังใจที่แข็งแกร่งก็จะทําให้มันทํางานได้อันเฟย์มีทั้งสองอย่าง

โซวิญญาณนั้นเริ่มสั่น เพื่อที่จะให้เนโครแมนเซอร์ที่อยู่อีกด้านหนึ่งของโซ่เชื่อว่าวิญญาณนรกได้กําจัดโซ่ออกไปแล้วอันเฟย์โจมตีโซ่เพียงไม่กี่ครั้งด้วยกระแสจิตเพียงเล็กน้อยในที่สุดโซวิญญาณก็ขาด

ในที่สุดวิญญาณนรกก็ได้รับอิสรภาพกลับคืนมาและจากนั้นเขาก็สังเกตเห็น อันเฟย์ ทันทีทันใดนั้นนกตัวนั้นก็บินลงมาที่อันเฟย์เหมือนลูกศรบินเขาอ้าปากกว้างเท่ากําปั้นมันยากที่จะจินตนาการว่านกตัวเล็ก ๆ สามารถอ้าปากได้กว้างขนาดนี้

ทันใดนั้นวิญญาณนรกก็หยุดลงในอากาศ ในขณะที่เขากําลังจะเข้าโจมตีอันเฟย์ สถานะทางสังคมของอันเฟย์ ไม่ได้สูงมากในวิญญาณนรกอเวจีแต่เขาฉลาดทางการเมืองเขาไปหาจักรพรรดิองค์ใดที่แข็งแกร่งกว่าเขาไม่ได้ทําอะไรเพื่อทําร้ายจักรพรรดิที่ทําไม่ดีเขาพยายามที่จะทิ้งคําใบ้ที่ไม่สามารถย้อนกลับได้เพื่อให้จัก รพรรดิทที่โชคร้ายรู้ว่าเขาจะสอดแนมในประเทศของจักรพรรดิอื่นและเขาก็ทํางานให้กับพวกเขาจริงๆอันเฟย์ได้รับรางวัลทุกประเภทจากจักรพรรดิต่าง ๆ นกตัวนั้นไม่สามารถต่อสู้กับความแตกต่างอย่างมากในสถานะทางสังคมและอํานาจระหว่างอันเฟย์กับเขาได้

อันเฟย์ ค่อยๆดึงกระแสจิตของเขากลับคืนมานกตัวนั้นซ้ําและเฉื่อยชาลงข้างๆ อันเฟย์วิญญาณนรกอเวจีดูเชื่อฟังมากจนเขาจะนอนบนกิ่งไม่โดยไม่ขยับเลย

วิญญาณนรกอเวจี เป็นสถานที่ที่เรียบง่ายและโครงสร้างทางสังคมอนุญาตให้เชื่อฟังและต่อสู้เท่านั้นอันเฟย์พิเศษตรงนั้นเขาเข้าสังคมได้ดีมากวิญญาณนรกอเวจีมีเพียงสองทางเลือกแม้ว่ามันจะอยู่ในมิติที่แตกต่างกันของโลกก็ตามพวกเขายังคงต้องเชื่อฟังหรือต่อสู้กับบางสิ่ง

อันเฟย์เงียบไปสักพัก เขาโบกมือปล่อยลูกไฟขนาดเล็กลูกไฟพุ่งเข้าชนนกหุ่นเชิดของวิญญาณร้ายก็ไม่มีประโยชน์อีกต่อไปวิญญาณค่อยๆลุกขึ้นจากนกที่ถูกไฟไหม้และบินไปข้างหน้าตามคําสั่งของอันเฟย์

เวทมนตร์ที่เกิดขึ้นจากลูกไฟดวงน้อยปลุก ซูซานนา ให้ตื่นขึ้นจู่ๆนางก็ลืมตาขึ้น “เกิดอะไรขึ้น?”

“ไม่มีอะไร. มีนกเข้ามา” อันเฟย์ ยิ้ม

ริสกะ ขยี้ตาแล้วลุกขึ้นนั่งเพื่อมองไปรอบๆ“เกือบจะเช้าแล้ว”

“ใช่. พวกเจ้ากินอะไรก่อน เราจะดําเนินต่อไปหลังจากดวงอาทิตย์ขึ้นอันเฟย์ กล่าว” นกชนิดไหนเหม็นจัง“ซูซานนาจมูกหงิก”ให้ตายเถอะ”ริสกะเห็นนกที่ถูกไฟไหม่”นี่คือหุ่นที่สร้างโดยเนโครแมนเซอร์เพื่อวิญญาณผู้ล่วงลับ”