Assassin’s Chronicle - ตอนที่ 169

AC 169: สองหัวดีกว่าหัวเดียว

“ เราจะทําอย่างไรดี?” อันเฟย์ ถาม

“ คงจะดีมากถ้าอาจารย์ของเราอยู่ที่นี่กับเรา” คริสเตียนถอนหายใจ

“ โอ้ใช่ฮาแกน เจ้าบอกได้ไหมว่าเมื่อไหร่ที่เวทมนตร์นี้หยุดทํางาน” ฮุยเหว่ยถาม

“ ผลึกเวทมนตร์อยู่ที่ไหน? ข้าจะบอกได้อย่างไรโดยไม่ต้องเห็นผลึกเวทมนตร์” ฮาแกนกล่าว

“ พวกมันแตก” สุ่ยเหว่ยกล่าว

“ มันก็ดีแม้ว่าพวกมันจะแตก” ฮาแกน กล่าว

“ เจ้ารออยู่ที่นี่” สุ่ยเหว่ยปืนกลับขึ้นไปด้านบนแล้วกระโดดออกไปพร้อมกับชิ้นส่วนคริสตัลเวทย์ในมือของเขา “เป็นไง”

“พอ.” ฮาแกนพยักหน้า เขาหยิบขวดสารเคมีสีขาวออกมาจากวงแหวนมิติของเขาและปล่อยของเหลวสีขาวบางส่วนลงบนชิ้นส่วนคริสตัลเวทย์ ชิ้นส่วนคริสตัลเวทย์ที่มีสารเคมีส่องแสงเป็นประกาย

“ นี่คือคริสตัลเวทย์ชั้นยอด เมื่อบอกจากเวทมนตร์ที่หลงเหลืออยู่บนชิ้นส่วนเหล่านั้นข่ายเวทย์น่าจะหยุดลงเมื่อไม่นานมานี้” ฮาแกนกล่าวอย่างคิด

“ ไม่นานมานี้? นานแค่ไหน?” สุ่ยเหว่ยถาม

“ น้อยกว่าสามปีที่แล้ว โอ้ใครเป็นคนแรกที่เปิดแผ่นสี่เหลี่ยม” ฮาแกน กล่าว

“ ข้า” คริสเตียนตอบ

“ เจ้ารู้สึกอะไรไหมเมื่อเจ้าเปิดมัน” ฮาแกน ถาม

“ ไม่มีอะไร” คริสเตียนกล่าว

“ ถ้ามันเป็นข่ายเวทย์ป้องกันมันควรจะมีพลังเวทย์เหลืออยู่ ถ้าสุ่ยเหว่ยเดาถูกมันเป็นการกระต้นข่ายเวทย์ที่รุนแรง” ฮาแกนกล่าว

“ ทําไมเจ้าถึงกล่าวอย่างนั้น” อันเฟย์ ถาม

“ ข่ายเวทย์ที่ดุดันที่ถูกกระตุ้นเป็นเพียงกับดัก ศัตรูจะไม่สังเกตเห็นพวกเขา นักเวทย์พยายามซ่อนการเพิ่มขึ้นของเวทมนตร์เมื่อพวกเขาสร้างข่ายเวทย์ นั่นคือสาเหตุที่คริสเตียนไม่รู้สึกอะไรเลย” ฮาแกนกล่าว

“ กําลังกระตุ้นข่ายเวทย์ที่รุนแรง? มีวิธีใดในการปรับเปลี่ยนเพื่อให้หินใหญ่นี้กลายเป็นข่ายเวทย์ที่ดุดันอย่างแท้จริง?” อันเฟย์ เข้าใจแล้ว มันเหมือนกับความแตกต่างระหว่างทุ่นระเบิดกับระเบิดในทางปฏิบัติเขาต้องการเปลี่ยนทุ่นระเบิดให้กลายเป็นระเบิดมืออย่างแน่นอน

“ อย่ามองมาที่ข้า ข้าไม่สามารถทํามันได้, ข่ายเวทย์นี้ซับซ้อนเกินไป” คริสเตียนสาย หัวด้วยรอยยิ้มขมขื่น

“ เราจะกล่าวถึงเรื่องนี้ในภายหลัง ข้าประหลาดใจกับสิ่งที่เราพบในวันนี้” อันเฟย์ กล่าวพร้อมยิ้ม “ พวกเจ้าอยู่ที่นี่และค้นหาอย่างระมัดระวัง อย่าพลาดสิ่งใด บางทีเราอาจพบเรื่องประหลาดใจมากกว่านี้ ข้าต้องออกไปเดี๋ยวนี้ โปรดแจ้งให้เราทราบหากเจ้าพบอะไร”

“ เข้าใจแล้ว” ฮาแกนพยักหน้า

อันเฟย์ พยักหน้าให้ ซานเต้ ด้วยรอยยิ้ม เขากระโดดออกจากห้องแห่งความลับด้วยสายตาที่หรี่เขาเดินทอดน่องไปตามทางเดินของอุโมงค์ใต้ดิน เขารู้สึกว่าเขาต้องการเวลาเงียบ ๆ เมื่อใดก็ตามที่เขามีปัญหา เขาจะหาเวลาเงียบ ๆ เขาสามารถคิดได้ดีขึ้นในที่เงียบ ๆ เท่านั้น

ซูซานนา ติดตาม อันเฟย์ อย่างเงียบ ๆ เหมือนที่นางทําบ่อยๆ เสียงฝีเท้าของนางเงียบลงนางรู้สึกมีความสุขที่สุดเมื่อมีผู้ชายที่นางรู้สึกปลอดภัย ไม่ว่าผู้หญิงจะก้าวร้าวแค่ไหน นางก็ยังคงต้องการหาผู้ชายคนนั้นที่สามารถทําให้นางรู้สึกปลอดภัย เมื่อผู้หญิงรู้สึกว่านางเจอผู้ชายที่ใช่นางจะยอมทิ้งทุกอย่าง ซูซานนา ดีกว่ามากในแง่ของพลังการต่อสู้ อย่างไรก็ตามนางคุ้นเคยกับการแสดงเป็นผู้หญิงของเขาเดินอยู่ข้างๆเขา

แน่นอนว่ามีผู้หญิงที่รับบทบาทเป็นผู้นําและรับมือกับอันตรายในทวีปแพน พวกเขามีความสุขจริงหรือ? พวกเขาอาจตกใจที่ถูกถามคําถามนี้

“ อันเฟย์ เจ้ากําลังคิดอะไรอยู่” ซูซานนา กระซิบ

* หากไม่มี ฮั่ยเหว่ย และ ฮาแกน เราอาจคิดว่าสิ่งเหล่านี้เป็นขยะและทิ้งมันไป” อันเฟย์ยิ้ม

“ พวกเขามีความสามารถมาก” ซูซานนา กล่าว

“ อย่างที่เราชอบกล่าวกันในบ้านเกิดว่า สองหัวดีกว่าหัวเดียวเสมอ” อันเฟย์กล่าวช้าๆ “ คํากล่าวนั้นดูแม่นยํามากในขณะนี้”

ทุกคนเชี่ยวชาญในด้านเดียว เป็นไปไม่ได้ที่ใครจะเก่งที่สุดในทุกด้านมีเพียง 24 ชั่วโมงต่อวันคิกบ็อกซิ่ง การยิง การขว้าง การปลอมตัว การปีนเขา เทคโนโลยี อินเทอร์เน็ตและด้านอื่น ๆ อีกมากมายเป็นทักษะพื้นฐานสําหรับมือสังหารมืออาชีพ พวกเขาต้องเชี่ยวชาญทั้งหมด แต่พวกเขาเชี่ยวชาญในด้านต่างๆ สําหรับ อันเฟย์ คิกบ็อกซิ่งของเขานั้นยอดเยี่ยม แต่เขาก็ยิงได้ไม่ดีนักถ้าเขาต้องต่อสู้เพื่อเอาชีวิตกับนักฆ่าคนอื่นที่เก่งเรื่องการยิง เขาจะไม่โง่พอที่จะยิงใส่คู่ต่อสู้ของเขาแต่เขาจะซ่อนตัวอยู่ที่ไหนสักแห่งและพยายามเข้าหาเขาเพื่อต่อสู้ทางกายภาพ คู่ต่อสู้ของอันเฟย์ จะพยายามหลีกเลี่ยงการต่อสู้แบบประชิดตัวกับเขา ชนะหรือแพ้ขึ้นอยู่กับว่าพวกเขาฉลาดและโชคดีแค่ไหน

ใครก็ตามที่เชี่ยวชาญทุกด้านที่เป็นไปได้จะไม่ถือว่าเป็นอัจฉริยะ เขาเป็นสัตว์ประหลาดที่ยิ่งใหญ่ ในชีวิตการทํางานของ อันเฟย์ ในอีกโลกหนึ่งเขาไม่มีโอกาสได้ยินหรือเห็นสัตว์ประหลาดเช่น

หลังจากมาที่โลกเวทมนตร์นี้ อันเฟย์ ต้องการที่จะมีชีวิตอีกครั้งของนักฆ่าเพราะรูปแบบก่อนหน้านี้ของเขา เขาถูกโชคชะตาบังคับให้ต้องทํางานกับกลุ่มคนที่มีความแตกต่างกันอย่างมาก พวกเขาร่วมมือและช่วยเหลือซึ่งกันและกัน ซึ่งทําให้ อันเฟย์ ได้สัมผัสกับความสัมพันธ์ที่แตกต่างอย่างที่เขาไม่เคยมีมาก่อน ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ อันเฟย์ จะไม่หันหลังให้ใคร อย่างไรก็ตามเขารู้สึกปลอดภัยถ้า คริสเตียน หรือ ซูซานนา ยืนอยู่ข้างหลังเขา

เขารู้สึกมีความสุขและได้รับรางวัล เมื่อเห็นชายหนุ่มโง่กลุ่มหนึ่งเติบโตขึ้น มันอาจเป็นความสุขและความพึงพอใจแบบเดียวกับที่อาจารย์จะมี อันเฟย์ไม่แน่ใจในตัวเองมากนัก เนื่องจากนี่เป็นครั้งแรกของเขาในการเป็นผู้นํากลุ่มและพยายามเอาชีวิตรอดและหาทางทําให้พวกเขาแข็งแกร่งขึ้น

เมื่อเทียบกับชีวิตของนักฆ่าผู้โดดเดี่ยว ประสบการณ์ทุกรูปแบบในโลกเวทมนตร์นี้ ดูเหมือนจะทําให้ชีวิตของ อันเฟย์ สมบูรณ์ขึ้น ไม่เลวที่จะมีคนหลายคนที่ อันเฟย์ สามารถไว้วางใจได้ทั้งหมด เมื่อเวลาผ่านไป อันเฟย์ ดูเหมือนจะปรับตัวให้เข้ากับชีวิตแบบนี้ได้ เขาเพียงต้องการพาพวกเขาไปถึงซาอูลอย่างปลอดภัย เขารู้สึกว่ามันเป็นความรับผิดชอบของเขา เนื่องจากซาอูลช่วยเขามากหลังจากที่เขาทํางานนั้นเสร็จแล้วเขาก็สามารถมีอิสระกลับคืนมาได้ อย่างไรก็ตามความป รารถนาที่จะแสวงหาอิสรภาพนั้นไม่ได้รุนแรงและเร่งด่วนเหมือน แต่ก่อน

ฮาแกนและชุ่ยเหว่ยไม่ได้นอนเลยในคืนนั้น พวกเขาทํางานกับสิ่งของที่ตนสนใจ ในขณะที่คนอื่น ๆ ก็นอนหลับตามปกติ ในตอนเช้าแขกกลุ่มหนึ่งบังคับให้ อันเฟย์ ลืมตาขึ้นจากสมาธิ

“ อันเฟย์กลุ่มทหารรับจ้างผู้ขี่มังกรกลับมาแล้ว” ซูบินกล่าวเสียงเบา เมื่อคืนเขาเฝ้าดูเขาจึงเป็นคนแรกที่สังเกตเห็นพวกเขา

“ โอ้?” อันเฟย์ยืดตัวและขยับไหล่เล็กน้อย เขายืนขึ้น. “ ขอให้ ออซซิค เข้ามาในเมืองเพื่อพบข้า”

“ ไม่จําเป็นต้องให้เขาเข้ามา พวกเขาอยู่ที่นี่แล้ว” ซูบินกล่าว

อันเฟย์เลิกคิ้วทันที “ พวกเขารู้สึกว่ารู้จักเราดีไหม? พวกเขาอยู่ที่ไหน?”

“ พวกเขาจะมาถึงเมืองของเราเร็ว ๆ นี้ อันเฟย์ เจ้าต้องการให้ข้าใช้คนบางคนเพื่อหยุดพวกเขาหรือไม่?” ซูบินถาม กลุ่มทหารรับจ้าง ผู้ขี่มังกร อ้างว่าพวกเขาอยู่ที่นั่นเพื่อปกป้องประเทศแห่งทหารรับจ้าง มันหยาบคายมากที่พวกเขามาโดยไม่คาดคิด

“ไม่จําเป็น เจ้าขอให้ซูซานนามาพบข้าได้ไหม” บางที อันเฟย์ อาจรู้สึกสงบจริงๆที่มีจอมดาบอาวุโสอยู่ข้างๆเขาหรือ อันเฟย์ อยากมีสาวสวยให้ดู ไม่ว่าด้วยเหตุผลใดเขาจึงพัฒนานิสัยในการพาซูซานนา ไปด้วยไม่ว่าเขาจะต้องทําอะไรก็ตาม

เมื่อ อันเฟย์ และ ซูซานนา มาถึงสนามว่างในเมือง พวกเขาก็สามารถเห็นกลุ่มทหารรับจ้างผู้ขี่มังกร ได้แล้ว ครั้งก่อน ออซซิค พาลูกน้องมาดู อันเฟย์ เพียงคนเดียว คราวนี้เขาพาทั้งกลุ่มมาด้วย ทหารรับจ้างเหล่านั้นมองไปรอบ ๆ ขณะที่พวกเขาเดิน พวกเขามองดูเมืองด้วยความอยากรู้อยากเห็น ทหารรับจ้างบางคนเดินไปที่โนมส์โดยมีจุดประสงค์เพื่อตรวจสอบความแตกต่างของ ความสูงพวกเขาหัวเราะหลังจากพบความแตกต่างระหว่างพวกเขา

ความประทับใจแรกที่ อันเฟย์ มีต่อกลุ่มทหารรับจ้าง ผู้ขี่มังกร คือพวกเขาไม่มีระเบียบวินัยที่ดีอันเฟย์ไม่เคยเน้นระเบียบวินัยในกองทัพของเขา อาจเป็นเพราะกลุ่มทหารรับจ้างของพวกเขาเพิ่งก่อตั้งขึ้นและขาดกฏและระเบียบวินัย อย่างไรก็ตามไม่มีใครในกลุ่มของเขาที่จะทําเรื่องโง่ ๆ เหล่านั้นหากพวกเขาเดินเข้าไปในเมืองเช่นนี้

ออซซิคเดินนําหน้า เขาเดินไปหาอันเฟย์ด้วยรอยยิ้มที่สดใส “ ฮ่าฮ่าอันเฟย์ข้ามาโดยไม่ได้รับคําเชิญจากเจ้า ข้าหวังว่าเจ้าจะไม่คิดว่าข้าหยาบคายเกินไป”

“ ข้าจะทําอย่างไร? คนเหล่านี้เป็นคนของเจ้าจากกลุ่มทหารรับจ้าง ผู้ขี่มังกร หรือไม่?” อันเฟย์ถามอย่างเงียบ ๆ ขณะที่เขามองไปที่ทหารรับจ้างที่อยู่เบื้องหลัง ออซซิค

“ พวกเขาเป็นพี่น้องของข้า เราเคยผ่านร้อนและหนาวมาด้วยกัน “ ออซซิค ดูเหมือนจะอ่อนไหวเล็กน้อย “ โอ้ใช่อันเฟย์เราล้อมรอบเทือกเขาเหิงเต้าทั้งคืน แต่ไม่เห็นทหารของจักรวรรดิซานซาเราได้รับข้อมูลจากกลุ่มทหารรับจ้างอื่น ๆ ว่าเจ้าได้ทุบตีพวกเขา ทําไมครั้งที่แล้วเจ้าไม่บอกข้าล่ะ”

อันเฟย์ ส่ายหัวด้วยรอยยิ้มที่ขมขื่น “ มันเป็นหน่วยที่มีอัศวินประมาณหนึ่งร้อยคนในการโจมตีครั้งสุดท้าย เราเอาพวกเขาออกไป แต่กองกําลังหลักของพวกเขาควรอยู่ข้างหลังพวกเขา”

“อ้อเข้าใจแล้ว” ออซซิค ตกใจเป็นครั้งที่สองจากนั้นก็ยิ้ม “ ไม่ว่าพวกเขาจะมีกี่คนเราก็ไม่กลัว”

“ ข้าไม่เคยกลัวพวกเขา” อันเฟย์ กล่าวอย่างไม่เป็นทางการ

“ ฮ่าฮ่าข้าไม่ได้หมายความอย่างนั้น” ออซซิคกล่าวช้าๆ “ ตั้งแต่ข้าออกจากเมืองภูเขาขาว ข้าได้ติดต่อกับกลุ่มทหารรับจ้างหลายสิบคนจริงๆ พวกเขาจะมาที่นี่ในวันนี้”

“ วันนี้?” อันเฟย์ ถาม

“ ใช่วันนี้” ออซซิค กล่าวด้วยความมั่นใจ “ มีทหารมากที่สุดสามหรือสี่พันคนในกองทัพของจักรวรรดิซานซา ที่ เทือกเขาเหิงเต้า ถ้าเรารวมกลุ่มทหารรับจ้างทั้งหมดเข้าด้วยกันข้าคิดว่าเราน่าจะมีประมาณสองพันคน เราไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับพวกเขา”

“ ผู้บัญชาการของเรามีอิทธิพลมากในประเทศแห่งทหารรับจ้าง” ทหารรับจ้างที่ยืนอยู่ด้านหลังออซซิคกล่าว

“ออกไป. ใครขอให้เจ้ากล่าว” ออซซิค กล่าวด้วยความโกรธ เขาอธิบายกับ อันเฟย์ อย่างขอโทษว่า“ ลูกน้องของข้าเคยกล่าวกับข้าแบบนี้ ข้าหวังว่าเจ้าจะไม่รังเกียจ”

“ ข้าชอบคนที่กล่าวความในใจได้” อันเฟย์ หัวเราะขณะที่เขาเดินไปหาทหารรับจ้างคนนั้นเขาตบไหล่ด้วยท่าทางที่มั่นใจและให้กําลังใจ “ กลุ่มทหารรับจ้างเหล่านั้นไปรวมตัวกันที่ไหน?”

“ ที่ โมร่ามาช ผู้บัญชาการของเราได้ทําข้อตกลงกับกลุ่มทหารรับจ้างเหล่านั้นแล้ว” ทหารรับจ้างตอบอย่างรวดเร็วโดยได้รับกําลังใจจากอันเฟย์

“ เยี่ยมมาก” อันเฟย์ พยักหน้าอย่างแรง เขาหันกลับไป แต่เขาเห็นใบหน้าที่โกรธเกรี้ยวของออซซิค อยู่ที่มุมหางตาของเขา ดูเหมือนเขาจะไม่ชอบที่ทหารรับจ้างที่ตอบคําถามของอันเฟย์