Assassin’s Chronicle - ตอนที่ 168

AC 168: พบความประหลาดใจ

“ ไม่มีความหวังว่าจะแก้ไขได้หรือ” ซูซานนา ถามอย่างรวดเร็วหลังจากรู้ว่ามันคือชุดเกราะเวทย์ นางมีชุดเกราะอยู่แล้วแต่อันเฟย์ไม่มี ตราเวทมนตร์ของอันเฟย์มีไว้เพื่อแสดงเท่านั้นและเมื่อใดก็ตามที่เขาตกอยู่ในอันตรายเขาต้องพึ่งพาการต่อสู้แบบประชิดตัว ชุดเกราะของนางถูกสร้างขึ้นมาเพื่อนางและมีขนาดเล็กเกินไปสําหรับ อันเฟย์ไม่เช่นนั้นนางอาจจะหลอกเขาเกี่ยวกับการสวมใส่มันเมื่อนานมาแล้ว เมื่อได้ยินว่ามีชุดเกราะนางก็ตื่นเต้น

“ เกราะเวทย์เป็นเกราะที่มีชีวิต เจ้าไม่สามารถนําคนตายกลับมาได้ มือของข้าถูกมัด” ฮา แกนส่ายหัวและบอกซูซานนา

“ไม่มีทาง?” ซูซานนา ไม่ต้องการที่จะยอมแพ้

“ ไม่” ฮาแกนเหลือบมองซูซานนาและขมวดคิ้ว “ ซูซานนา เจ้ามีชุดเกราะเวทย์อยู่แล้ว เจ้าไม่ชอบหรือ? เจ้าต้องการให้ข้าทําให้เจ้าใหม่หรือไม่? เราไม่มีวัสดุใด ๆ ในตอนนี้ ข้าจะคอยจับตา

“ไม่ ไม่, ข้าขอบชุดเกราะที่เจ้าทํามาก” ซูซานนาอธิบายอย่างรีบร้อน

“ ซูซานนา เจ้าณไม่จําเป็นต้องอดกลั้น ข้ารู้ว่าข้าเป็นแค่นักเล่นแร่แปรธาตุธรรมดาและข้าไม่สามารถเพิ่มคาถาที่ทรงพลังให้กับชุดเกราะของเจ้าได้ แต่ข้ากําลังพยายามอย่างเต็มที่ เชื่อข้า สักวันข้าจะเป็นมากกว่าแค่นักเล่นแร่แปรธาตุธรรมดา วันหนึ่งข้าจะสร้างชุดเกราะให้ดีกว่าที่อื่น”

“ ข้าชอบชุดเกราะของเจ้าจริงๆนะฮาแกนเชื่อข้าเถอะ” ซูซานนาไม่รู้จะกล่าวอะไร แต่นางไม่อยากบอกทุกคนว่านางกําลังคิดอะไรอยู่

“ ข้าคิดว่า” ฮาแกนกล่าวด้วยรอยยิ้ม เขาไม่เชื่อคําอธิบายของซูซานนา และเชื่อว่านางพยายามทําให้สถานการณ์น่าอึดอัดน้อยลงสําหรับเขา ฮาแกนตั้งใจทํางานหนักขึ้นและปรับปรุงตัวเอง วิธีนี้เขาสามารถช่วยกลุ่มได้มากขึ้น

“ เจ้าซ่อมหนังสือได้ไหม” อันเฟย์ถาม

“ หนังสือ?” ฮาแกนชําเลืองมองหน้าอกอีกฝ่าย เขาเอามือปัดกระดาษแล้วกล่าวว่า“ ข้าลองได้ แต่ข้าไม่สัญญา”

“ดี, ข้าจะส่งหีบไปยังที่ของเจ้า ข้ากังวลว่าการเคลื่อนย้ายอาจทําให้เสียหายได้”

“ ปล่อยให้ข้า” ฮาแกนสัญญา

“ หนังสือเล่มนี้เป็นหนังสือประเภทใด” ฮุยเหว่ยถาม

“ เจ้าเป็นพาลาดินหรือกวี?” อันเฟย์ ยิ้มและกล่าวติดตลก “ เจ้าบอกอะไรได้บ้าง”

“ การตกแต่งเป็นสไตล์มนุษย์หมาป่าอย่างชัดเจน

“ แน่นอน”

“ ถ้าฮาแกนสามารถแก้ไขได้ ข้าจะบอกเจ้าได้ว่ามันคืออะไร”

* ห้ามใครขยับและกลั้นหายใจทุกคน” ฮาแกนกล่าว เขาดึงขวดยาและทิ้งลงบนหนังสือ ยาสีฟ้าอ่อนกลายเป็นประกายสีน้ําเงินนับพันเล่มและห่อหุ้มหนังสือไว้ หลังจากประกายไฟสีน้ําเงินหายไปหนังสือก็เป็นสีเทาอ่อน ฮาแกนเคาะหนังสือและยิ้ม “ มันกลายเป็นหิน” เขาอธิบาย “ ข้าจะทําความสะอาดยาหลังจากที่มันไปถึงที่ของข้า”

“ มันเป็นยาที่ทําให้กลายเป็นหิน?” อันเฟย์ถามด้วยความตกใจ เขารู้เกี่ยวกับเวทมนตร์ที่กลายเป็นหินจากหนังสือ แต่คาถานั้นหายไปในช่วงสงครามศักดิ์สิทธิ์ เวทมนตร์ที่ทําให้กลายเป็นหินเป็นคาถาที่ทรงพลังที่สุดที่อยู่เบื้องหลังคาถาต้องห้ามของเวทมนตร์ดิน แต่มันอันตรายกว่าคาถาต้องห้ามมาก หากด้านใดด้านหนึ่งของการต่อสู้กลายเป็นหินผลลัพธ์ก็จะชัดเจน

“ใช่.”

“ ทําไมเจ้าไม่บอกข้าล่ะ? ถ้าเรามียาที่ทําให้กลายเป็นหินเราจะเปลี่ยนคู่ต่อสู้ทั้งหมดให้กลายเป็นหินไม่ได้หรือ?”

สุ่ยเหว่ยหัวเราะเบา ๆ เขารู้ว่าเขาไม่ควร แต่ทุกครั้งที่เขาได้ยินอันเฟย์กล่าวถึงเวทมนตร์เขาไม่สามารถควบคุมเสียงหัวเราะของเขาได้

“ เป็นไปได้หรือ” ฮาแกนถาม

“ ไม่ใช่หรือ” อันเฟย์ถาม เขารู้แล้วว่าเขาเสนอแผนโง่ ๆ เมื่อเขาได้ยินเสียงหัวเราะของฮุยเหว่ย แต่เขาก็ไม่อาย เขาจําเป็นต้องหาสาเหตุ หากเขารู้สึกอายเมื่อใดก็ตามที่มีคนหัวเราะเยาะเขา เขาจะไม่ประสบความสําเร็จอะไรเลย

“ สิ่งมีชีวิตแตกต่างจากสิ่งไม่มีชีวิต มันอาจทําให้คนกลายเป็นหินได้ แต่เจ้าต้องหลอกล่อให้ พวกเขาดื่มอย่างน้อยสิบสองหยด สําหรับคนที่ทนต่อเวทย์มนตร์ทั้งกระบอกอาจใช้ไม่ได้”

“ พวกเขาจะปวดท้องแทน” ฮียเหว่ยกล่าว

* หยุดเถอะ” อันเฟย์ กล่าว “ ฮาแกนไปดูเรื่องอื่นกันเถอะ”

ฮาแกนมองไปรอบ ๆ และพบกระดูกสัตว์เวทย์ เขาเดินผ่านไปอย่างช้าๆ ฮุยเหว่ยต้องทุบที่อันเฟย์และพอใจแล้ว เขาเงยหน้าขึ้นและหยุดกึก เขารีบไปที่ทางออกและปืนขึ้นไป

หินที่บิดทางออกเป็นแผ่นหินที่ดูเหมือนหินและทองในเวลาเดียวกัน คริสเตียนและอันเฟย์ไม่ได้สังเกตเห็น แต่สุ่ยเหว่ยเห็นมุมหินและคิดว่ามีอักษรรูนสลักอยู่ด้านหลัง

ฮุยเหว่ยโผล่หัวออกมาและยกแผ่นหินขึ้น เขากล่าวถูก มีข่ายเวทย์ที่ซับซ้อนมากที่แกะสลักไว้ ที่ด้านหลังของแผ่นชิ้นส่วนของคริสตัลเวทย์ที่น่ากลัวถูกแทรกลงตรงกลางของข่ายเวทย์ ไม่มีการกระชากเวทย์อีกต่อไปและเมื่อสุ่ยเหว่ยสัมผัสคริสตัลมันก็ตกลงสู่พื้นและแตกเป็นเสี่ยงๆ

ฮุยเหว่ยปืนออกไปและสังเกตแผ่นหินอย่างระมัดระวัง “ พวกเรา!” เขาเรียกขณะที่เขาเริ่มต้นแผ่นหินเข้าไปในถ้ํา

“ นั่นคือข่ายเวทย์ใช่ไหม” อันเฟย์ถามขณะที่เขาเห็นภาพแกะสลักบนแผ่นหิน

“ มันเป็น แต่ข้าไม่รู้ว่ามันคืออะไร คริสเตียนเจ้ารู้ไหม” ฮุยเหว่ยกระโดดลงมา

คริสเตียนเดินไปดูงานแกะสลัก “ ข้าไม่เคยเห็นแบบนี้มาก่อน เจ้าหามันเจอที่ไหน?”

“ พลิกมัน” สุ่ยเหว่ยกล่าวพลางขมวดคิ้ว “ ข้าไม่รู้ว่ามนุษย์หมาปารู้วิธีใช้ข่ายเวทย์แบบนี้”

คริสเตียนพลิกแผ่นหินและจําได้ทันทีและใช้ข่ายเวทย์อะไร

“ นี่คือที่ที่คริสตัลอยู่ใช่ไหม” อันเฟย์ถาม

“ คริสตัลอยู่ที่ไหน” คริสเตียนถามขณะที่เขาวางแผ่นหินลงบนพื้น

“ มันตกและแตก”

“ เดาว่ามันมาจากส่วนไหนของร่างกาย” ฮาแกนเดินถือกระดูกชิ้นหนึ่งยาวประมาณฟุตและหนาพอๆกับท่อนแขนของเด็ก

“ ให้ข้าดู” อันเฟย์กล่าว ฮาแกนยื่นกระดูกให้

“ มันคือโคนขาหรือเปล่า” คริสเตียนถาม เขาไม่เคยได้ยินฮาแกนตื่นเต้นขนาดนี้และมองไปที่สิ่งที่เกิดขึ้น ในทางกลับกัน ฮุยเหว่ยยังคงสังเกตข่ายเวทย์ ฮุยเหว่ยเป็นเหมือนโจรสุสาน เขาสนใจสิ่งที่มีคุณค่าทางประวัติศาสตร์ไม่ใช่กระดูก

“ ไม่ ดูนี่สิมันคม” ฮาแกนชี้ไปที่ปลายกระดูกแล้วกล่าว “ ถ้าข้าจําไม่ผิดนี่คือนิ้ว”

“ นิ้ว?” อันเฟย์ถามด้วยความตกใจ ถ้านิ้วหรือนิ้วเท้าข้างใดข้างหนึ่งยาวกว่าหนึ่งฟุตสิ่งมีชีวิตนั้นใหญ่ขนาดไหน?

“ เจ้าบอกได้ไหมว่ามันมาจากอะไร” คริสเตียนถาม

“ ไม่ใช่ตอนนี้” ฮาแกนกล่าวพร้อมกับส่ายหัว “ เราต้องรักษากระดูกเหล่านี้เอาไว้ ข้ารู้สึกเหมือนเรากําลังทําอะไรบางอย่างที่นี่ นี่ไม่ใช่สัตว์เวทย์ธรรมดา”

“ ข้าไม่รู้สึกถึงเวทมนตร์ที่กระชากกระดูกนี้เลย”

“ ความรู้สึกของมนุษย์มักหลอกเจ้าได้” ฮาแกนกล่าวอย่างมั่นใจ ”เชื่อข้า ข้าจะทําให้เจ้าประหลาดใจในเวลาไม่นาน”

“ ฮาแกนมาที่นี่ ดูสิ่งที่ข้าพบ” ฮุยเหว่ยกล่าวช้าๆ

ฮาแกน หันมาและแวบเดียวก็ทําให้เขากระโดดขึ้นมาได้ “ นี่คือปมหินหรือเปล่า”

“เจ้าถูก.”

“ ใหญ่ขนาดนี้เลยหรือ? มันเป็นไปไม่ได้” คริสเตียนหมอบลงและเริ่มสังเกตแผ่นหินอีกครั้ง

อันเฟย์ ยืนอยู่ที่นั่นและรอความคิดเห็นของอีกฝ่าย เขารู้เพียงเกี่ยวกับการมีอยู่ของแร่ธาตุล้ําค่าเหล่านี้ แต่เขาไม่รู้คุณค่าที่แน่นอน เขาไม่มีที่อยู่ในการสนทนานี้

คริสเตียนดูเหมือนว่าเขาไม่คุ้นเคยกับก้อนหินเช่นกัน “ ถ้านี่เป็นก้อนหินจริงๆเราก็จะมี…”

* ประตูมิติแบบพกพา” อุ่ยเหว่ยกล่าวจบประโยคของเขา “ ตราบใดที่เรามีคริสตัลเพียงพอ เราสามารถใช้ประตูมิติได้ตลอดเวลา”

“ แต่เราไม่รู้ว่านี่คือประตูมิติแบบไหน” คริสเตียนกล่าวพร้อมกับถอนหายใจ

“มันเป็นเรื่องง่าย. เราต้องการการทดลอง อันเฟย์ให้คริสตัลจํานวนมากแก่ข้าเมื่อสองสามวันก่อน” ฮาแกนก

ล่าว“ เราทําอะไรไม่ได้ก่อนที่จะหาวิธีเปิดและปิด” ซุ่ยเหว่ยกล่าวและส่ายหัว “ จะเกิดอะไรขึ้นถ้ามันโจมตีเมื่อเราพยายามใช้มัน? แล้วเราจะทําอย่างไร? รออีกสองสามร้อยปีเพื่อให้พลังของคริสตัลเดือดแห้ง? หรือเปิดใช้งานเพื่อให้คริสตัลแห้งเร็วขึ้น?”