Assassin’s Chronicle - ตอนที่ 150

AC 150: ซากปรักหักพังโบราณ

หลังจากการจากไปของ แบล็คอีเลฟเว่น อันเฟย์ ยังคงนั่งอยู่ลึก ๆ ในความคิดของตัวเอง เขาจึงออกจากห้องไปอย่างช้าๆ ที่ตั้งค่ายสว่างไสวและมีผู้คนจํานวนมากเดินไปมาดูแลงานบ้า นของพวกเขาอันเฟย์ พบเห็นคริสเตียนทั่วทั้งค่าย คริสเตียนยุ่งอยู่กับงานนับตั้งแต่พวกเขาเข้า มาในเมืองเมื่อเห็นว่าเขายังคงยุ่งจนเกือบเที่ยงคืน อันเฟย์รู้สึกผิดและอยากจะไปสนทนากับเขาอย่างไรก็ตามเขาเปลี่ยนใจและเปลี่ยนทิศทาง

อันเฟย์ รู้สึกได้ถึงบางสิ่งบางอย่างที่ปั่นป่วนในตัวเขา ขณะที่เขาเฝ้าดูดวงดาว การสนทนากับแบล็คอีเลฟเว่น ทําให้เกิดเสียงประสานในตัวเขา บอกเลยว่าไม่มีใครลืมเขา…นั่นคือบทกวีของวีรบุรุษ เขาคุ้นเคยกับหัวข้อนี้เป็นอย่างดีและเคยเห็นในหนังสือและภาพยนตร์มาแล้วนับไม่ถ้วนโลกเก่าอาจไม่ใจดีกับเขาและเขาอาจไม่พลาด แต่มันก็ยังเป็นบ้านของเขา

เขารู้ว่าจะไปที่ไหนเมื่อเขาเศร้าหรือเสียใจ เขามีเพื่อนที่คุ้นเคยอยู่ที่นั่น เขาสามารถเลือกเดินทางด้วยและมองโลกด้วยตัวเอง อย่างไรก็ตามในโลกนี้เขาทําสิ่งนั้นได้น้อยมาก

อันเฟย์รู้ว่าเขาไม่ใช่วีรบุรุษ การช่วยทาสและสร้างภาพลักษณ์ให้กับตัวเองเป็นสิ่งที่เขาทําเพื่อปิดบังว่าแท้จริงแล้วเขาคือใคร เขาชอบที่จะอยู่ในความมืดและสังเกตโลก แต่ถูกสังเกตโดยคนที่อยู่ในความมืด แม้ว่าเขาต้องการเปลี่ยนแปลงบางสิ่งบางอย่างเขาก็จะดําเนินการดังกล่าวเป็นความลับ เขาไม่ใช่คนที่ชอบแสดงการเคลื่อนไหว

บุคลิกของผู้คนอาจเปลี่ยนไป แต่สําหรับใครบางคนอย่างอันเฟย์ ซึ่งเคยผ่านประสบการณ์มามากแล้วก็ไม่น่าจะเปลี่ยนแปลงได้เว้นแต่จะมีสิ่งกระทบกระเทือนจิตใจเกิดขึ้น

ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงจากห้องหนึ่ง เขาหยุดที่จะฟัง

“ ฮุยเหว่ยใช้พลังต่อสู้ของเจ้า อย่างรวดเร็ว!” ฮาแกนเรียก

” ทําไม?”

“ เจ้าไม่ใช่ผู้ฝึกฝนสองด้านหรือ? ข้าอยากลองทําอะไรสักอย่าง”

“ อันเฟย์ก็เช่นกัน ไปหาเขา” อุ่ยเหว่ยกล่าว

“ เขาไม่มีพลังในการต่อสู้”

“ ไปหานิยา” อุ่ยเหว่ย รู้อย่างชัดเจนว่าข้อแก้ตัวของเขาไม่ได้ผลเพราะเสียงของเขาเงียบลง

“ เจ้าเป็นผู้ชายหรือเปล่า”

“ ดีข้าจะร่วมมือในครั้งนี้ แต่ข้ามีเงื่อนไข

“มันคืออะไร?”

“ เจ้าต้องบอกข้าว่าเจ้ากําลังปรุงยาชนิดใดอยู่”

“ ไม่ ถามอย่างอื่น”

“ทําไมจะไม่ล่ะ? แล้วถ้าข้ารู้ล่ะ? ข้าจะไม่บอกใคร”

“ ข้ายังไม่สามารถบอกเจ้าได้” ฮาแกนอาจหมดหวังที่จะหาคนมาทดลอง แต่เขาก็ยังมีมาตรัฐานของเขา

“จริงๆ? เดาว่าเจ้าต้องหาใครสักคน…” ก่อนที่ชุ่ยเหว่ยจะกล่าวจบประโยคเขาก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงต่อสู้และเสียงอึดฮัด ไม่กี่อึดใจต่อมา ฮุยเหว่ย ก็กล่าวว่า ” ก็ได้ ทําการทดลองของเจ้า”

“ เจ้าน่าจะรู้ดีกว่าที่จะสู้กับข้า” ฮาแกนกล่าว

“หุบปาก. เจ้าเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุเพียงคนเดียวที่นี่ เจ้ามีค่า ข้าไม่อยากทําร้ายเจ้า”

“ เจ้าหมายถึงอะไร”

“ดูนี่สิ. เจ้าซ่อมได้หรือไม่?”

“ เจ้าได้สิ่งนี้มาจากไหน”

“ นี่เป็นข้อดีที่มาพร้อมกับการเรียนภาษาโบราณ งานอดิเรกที่ข้าชอบคือการมองหา ซากปรักหักพังโบราณ” อุ่ยเหว่ย กล่าว

“ เจ้ากําลังบอกว่าเจ้าพบสิ่งเหล่านี้ในซากปรักหักพัง? เจ้าพบซากปรักหักพังกี่แห่ง?”

“ มันไม่ง่ายอย่างนั้น ข้าพบว่าโชคดี” ฮุยเหว่ยกล่าวด้วยน้ําเสียงที่แผ่วเบา “ ฮาแกนลดเสียงของเจ้า นี่คือความลับของเรา”

“ ไม่ต้องกังวลข้าจะไม่บอกใคร” ฮาแกนสัญญา “ ยังไงก็ตามวอนเมอร์กบอกข้าว่าเจ้า เจออันเฟย์ตอนที่พวกเขาตามหาสมบัติ นั่นคือซากปรักหักพังโบราณหรือไม่”

“ ไม่นั่นเป็นเพียงสิ่งที่ข้าพบโดยโชค” สุ่ยเหว่ยถอนหายใจและกล่าว “ ข้าใช้เวลาอยู่ที่นั่นมาแล้วใครจะคิดว่ามีสมบัติอยู่ที่นั่น? ไม่งั้นเขาคงไม่ใช่คนที่ค้นพบ”

“ นั่นเป็นสิ่งที่ดี ไม่งั้นเจ้าจะไม่คบกับอันเฟย์ และเราคงไม่เป็นเพื่อนกัน”

“ การเป็นเพื่อนกับเขาเป็นสิ่งที่ดีใช่ไหม”

“ เขาปฏิบัติกับเจ้าไม่ดีหรือ”

“ เขาหลอกข้า! เขาขโมยของข้า

ไม่เป็นไร สิ่งที่หายไปก็หายไป”

“ เจ้าเรียบง่ายเกินไป” ฮาแกนถอนหายใจและกล่าว

“ เจ้าหมายถึงอะไร”

“ ลองคิดดูสิ ถ้าคนอื่นพบเจ้า พวกเขาจะทําอย่างไร? พวกเขาจะพยายามเอาทุกอย่างที่เจ้ามีหากเนโครแมนเซอร์พบเจ้า เขาอาจพยายามเปลี่ยนเจ้าให้เป็นหุ่นเชิดตัวน้อยของเขาอันเฟย์เคยทําร้ายร่างกายเจ้าหรือไม่?”

“ ไม่ จริง”

“ ตอนนี้เขาถือว่าเจ้าเป็นคน ๆ หนึ่งของเขาและมาหาเจ้าเพื่อขอคําแนะนํา เจ้าต้องการอะไรอีก”

“ เขากล่าวเรื่องไร้สาระเกี่ยวกับข้าทั้งวัน เจ้าก็ไม่ชอบเช่นกัน”

“ ข้าสบายมาก ข้าชอบกลุ่มทหารรับจ้างนี้ ยกเว้นชื่อ”

“ เจ้าไม่รู้จักเขาด้วยซ้ํา เขาเป็น”

“ ข้ารู้จักเขา กลับมาที่เมืองแบล็กวอเตอร์เขาให้ข้าทําหลายอย่าง ข้ารู้ว่าสิ่งเหล่านั้นมีไว้เพื่ออะไรในขณะที่พวกเจ้าสบายตัวอยู่บนเตียง เขาก็ออกไปข้างนอกกับ ซูซานนา ทําให้ตัวเองตกอยู่ในอันตรายโดยที่ใครจะไปรู้ เขาทําเพื่อใคร” ฮาแกน กล่าวช้าๆ “ หลังจากปรุงยาทั้งหมดเสร็จแล้ว อันเฟย์ จะจากไปกับ ซูซานนา อีกครั้งและเจ้าจะอยู่ในที่ที่ปลอดภัยข้าเดิมพันกับเจ้า”

ฮุยเหว่ยเงียบลง

“ ข้าไม่สนใจว่าเขาจะปฏิบัติต่อศัตรูของเขาอย่างไร ข้ารู้แค่ว่าเขาปฏิบัติต่อเพื่อนของเขาอย่างไรข้ารู้สึกปลอดภัยมากที่นี่”

“ ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ดู, เจ้าคิดว่าเจ้าสามารถแก้ไขปัญหานี้ได้หรือไม่” สุ่ยเหว่ยถาม

“ ข้าเป็นแค่นักเล่นแร่แปรธาตุ ถ้าเจ้าไม่รังเกียจที่ข้าจะทําลายสิ่งนี้ข้าสามารถลองได้”

“ ไม่เป็นไร” ซุ่ยเหว่ยกล่าวอย่างประหม่า

ข้างนอก อันเฟย์ ยิ้มจาง ๆ เขาไม่ต้องการรบกวนทั้งสองภายใน เขาหันหลังเดินออกไปจากบ้าน เขาก้าวไปเพียงสองก้าวก่อนที่จะมีสายฟ้าฟาดเข้ามาหาเขา นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้รับการโจมตีด้วยสายฟ้า แต่เมื่อสายฟ้าผ่านเขา เขาก็ไม่รู้สึกเจ็บปวดใด ๆ

เสียงข้างในหยุดลงแล้วฮาแกนก็เรียกว่า “ เดี๋ยวก่อนให้ข้าทําการทดลอง!”

* ไม่เจ็บใช่ไหม” อุ่ยเหว่ยส่งเสียงโกรธเคือง

“ ฮาแกน เจ้ากําลังทําอะไรอยู่” อันเฟย์ ถาม

ประตูถูกผลักให้เปิดออกและ ฮาแกน ก็ปรากฏตัวขึ้น “ อันเฟย์ เจ้าเอง มันคืออะไร?”

“ ฮาแกนมันเป็นยังไงบ้างกับการปรุงยา” อันเฟย์ถามขณะเดินเข้าไปในบ้าน

“ ข้าไม่มีวัสดุเหลือใช้ เพื่อนของ วอนเมอร์ก น่าจะส่งมอบให้ภายในสองวัน”

อันเฟย์ อยู่ในบ้านแล้ว ฮุยเหว่ยยืนขึ้นและพยักหน้าทักทายเขา เขาเฝ้าดู อันเฟย์ อย่างระมัดระวัง แต่ อันเฟย์ จะไม่ทําผิดพลาดในสถานการณ์เช่นนี้ เขารักษาสีหน้าเป็นกลาง “ อีกห้าวันอีกสองอย่างสําหรับเจ้า เจ้าสามารถปรุงยาทั้งหมดให้เสร็จได้หรือไม่”

“ ข้าควรจะทําได้”

“ ดี” อันเฟย์ยิ้มและกล่าว “ ตอนนั้นเจ้ากําลังทําอะไรอยู่?”

“ ฮาแกนอยากจะทดลองกับข้า” อุ่ยเหว่ยบ่น

“ อย่าทําร้ายใคร”

“ ไม่แน่นอน” ฮาแกนกล่าว

การสนทนาของพวกเขาถูกขัดจังหวะด้วยความวุ่นวายด้านนอกอย่างกะทันหัน อันเฟย์หันหลังเดินออกจากบ้านร่างเล็ก ๆ สองตัวพุ่งเข้ามาจากนั้นสายฟ้าสองตัวก็ป รากฏขึ้นและโจมตีร่างทั้งสองทั้งคู่ล้มลงกับพื้น

เมื่อ อันเฟย์, ฮาแกน และ อุ่ยเหว่ย เข้าใกล้ก็มีคนกลุ่มหนึ่งมารวมตัวกันที่นั่นแล้ว ศพเด็กแคระเกลื่อนพื้น

“ บลาวีเกิดอะไรขึ้น” อันเฟย์ ถาม บลาวี ที่เพิ่งปล่อยสายฟ้า

“ พวกเขากําลังหนีไป ข้าต้องทําอะไรสักอย่าง”

การป้องกันของคนแคระอาจไม่ดีเท่ามนุษย์หมาป่า แต่ก็ยังน่าประทับใจมาก อย่างไรก็ตามมันเป็นผลมาจากการเสริมสร้างตัวเองมาหลายปี คนแคระไม่สามารถป้องกันตัวเองจากสายฟ้าได้เวทมนตร์ได้ทิ้งบาดแผลเลือดขนาดใหญ่สองแห่งไว้บนร่างกาย

อันเฟย์ เห็น ดอริส และ ซูซานนา เดินผ่านมาเช่นกัน เขาประเมินสถานการณ์อย่างรวดเร็วจากนั้นหันไปหา บลาวี และกล่าวว่า “ อย่ากังวลกับเด็ก ๆ อีกต่อไป ถ้าพวกเขาต้องการไป พวกเขามีอิสระที่จะไป อย่าพยายามหยุดพวกเขา” สําหรับ อันเฟย์ นักโทษหนุ่มเหล่านี้ไร้ประโยชน์ในทางปฏิบัติ ไม่เพียง แต่คนของเขาต้องใช้เวลาและพลังงานเพื่อปกป้องพวกเขา การฆ่าพวกเขาอาจทําให้คนที่มีจิตใจอ่อนโยนลง การปล่อยให้พวกเขาไปเป็นทางออกที่ดีที่สุดเด็ก ๆ จะมีช่วงเว ลาที่ยากลําบากในการอยู่รอดเพียงลําพังในป่าพวกเขาอาจจะกลายเป็นทาสหรือเป็นอา หารของสัตว์เวทย์ ถ้าพวกเขาไม่อดตายก่อนหน้านั้น

“ พระเจ้า” ดอริสร้องออกมาด้วยความตกใจ โชคดีที่นางไม่ได้เห็นสนามรบไม่เช่นนั้นนาง คงไม่สบายท้องการเลือกประเทศของทหารรับจ้างเนื่องจากสนามฝึกซ้อมของนางเป็นความผิดพลาดในส่วนของดอริส มันไม่ใช่สถานที่ที่ดีสําหรับคนอย่างนาง

ในทางกลับกัน ซูซานนา ไม่ได้กล่าวอะไร นางมองไปที่เด็ก ๆ แล้วหันไปมองอันเฟย์ บางทีอาจเป็นเพราะนางกําลังมีความรัก นางมักจะมองไปที่ อันเฟย์ ราวกับว่า อันเฟย์ เป็นผู้ชายที่หล่อที่สุดในชีวิต

“ ปล่อยพวกเขาไปทั้งหมดหรือ” บลาวี ถาม

“ใช่ พวกเขาเป็นเด็ก พวกเขาทําอะไรไม่ได้มาก”