Assassin’s Chronicle - ตอนที่ 148

AC 148: การสอดแนม

ขณะที่พวกเขากําลังเดินไปที่ด่านนอกเมือง ซูซานนา และ อันเฟย์ ก็เห็น บลาวี เตะ โนมส์ พร้อมกับนักเวทย์อีกคน บลาวี จะเตะมันให้เพื่อนของเขาจากนั้นก็เตะมันกลับมาหาเขา ซูซานนา ขมวดคิ้ว นางคิดจะฆ่าสิ่งมีชีวิต แต่การทรมานแบบนี้ทําให้นางไม่สบายใจ

“ บลาวีเจ้ากําลังทําอะไรอยู่” ซูซานนา ถาม

“ ท่านหญิงซูซานนา” บลาวีหันกลับมาและตอบ หลังจากอันเฟย์และซูซานนายืนยันความสัมพันธ์สมาชิกในทีมก็เริ่มให้ความเคารพซูซานนามากขึ้นกว่าเดิม “ ทุกคนปลอดภัยไหม”

“ ทุกคน คิดว่านะ” ซูซานนา กล่าว นางมองไปที่โนมส์และดูเหมือนรังเกียจ โนมส์มีหัวขนาดใหญ่และตัวเล็กผอมและผิดสัดส่วนมาก ไม่เพียง แต่มันน่าเกลียดเท่านั้น แต่ยังน่ากลัวอีกด้วยซูซานนาก้าวออกไปจากโนมส์ นางไม่ชอบสิ่งที่นางคิดว่าสกปรก “ บลาวีทําไมเจ้าไม่ฆ่ามันล่ะ ทําไมต้องทรมานแบบนี้”

“ เจ้าไม่รู้ว่ามันกําลังทําอะไร เมื่อเราพบ มันก็ใช้ประโยชน์จากนางสาวเจ้าชื่ออะไร” บลาวีหันไปมองผู้หญิงคนนั้น

“ ดอริส เจ้าสบายดีไหม” อันเฟย์ ถามเบา ๆ

“ อันเฟย์?” หญิงสาวที่ร้องไห้เงยหน้าขึ้นมองและดวงตาของนางก็จับจ้องไปที่อันเฟย์ นางกระโดดไปข้างหน้าเหวี่ยงแขนไปรอบ ๆ ตัวเขาและเริ่มสะอื้นเสียงดัง

อันเฟย์ลังเลจากนั้นยกมือขึ้นตบไหล่ของดอริสอย่างเชื่องช้า ซูซานนาขมวด คิ้วและหันไปมองท้องฟ้าการเห็นคนแปลกหน้ากอดคนรักของนางทําให้รู้สึกไม่สบายใจ แต่นางก็ไม่อยากกล่าวอะไรและทําให้สถานการณ์น่าอึดอัดมากกว่าที่เป็นอยู่

บลาวี ดูเหมือนว่าเขาไม่รู้ว่าจะทําอย่างไรกับมือของเขา หลังจากที่ ซูซานนา เข้าร่วมกลุ่มของพวกเขาเขาพบว่าตัวเองดึงดูดนักดาบที่ทรงพลังและสวยงาม อย่างไรก็ตามเขารู้ดีว่าไม่ว่าจะเป็นความแข็งแกร่งภูมิหลังของครอบครัวหรือรูปลักษณ์เขายังไม่ดีพอสําหรับ ซูซานนาหลังจาก ซูซานนา และ อันเฟย์ยืนยันความสัมพันธ์แล้วเขาก็ตัดสินใจที่จะเก็บความรู้สึกไว้ กับตัวเอง เขาจะไม่ทําอะไรโง่ ๆ หรืออะไรที่เป็นอันตรายต่อกลุ่มเพราะความรู้สึกไม่สมหวัง

ครั้งนี้ที่ โมร่ามาช เขาได้ช่วยเด็กผู้หญิงคนหนึ่งและพบว่านางเป็นนักเวทย์อาวุโสบลาวีเป็นคนโรแมนติกที่สิ้นหวังและจินตนาการถึงอนาคตที่โรแมนติกระหว่างเขากับเด็กผู้หญิงเขาไม่รู้ว่านางเป็นเพื่อนของอันเฟย์และสนิทกับเขา

“ เอาล่ะดอริสทุกอย่างจะเรียบร้อย” อันเฟย์กล่าวเบา ๆ ”เจ้ามาทําอะไรที่นี่?”

“ ข้าผ่านการทดสอบของข้าและข้าก็มาที่นี่เพื่อ กต้อง

” ดอริสสะอื้นหนักเกินกว่าจะกล่าวได้อ

“ เพื่อฝึก?”

“ ใช่ ใช่” ดอริสพยักหน้าและเช็ดตา น้ําตาของนางเปื้อนเสื้อของอันเฟย์

“ ตราบใดที่เจ้าอยู่กับข้าจะไม่มีใครทําร้ายเจ้า ข้าจะแนะนําเพื่อน ๆ ให้เจ้ารู้จักที่นี่” อันเฟย์เหลือบมองซูซานนาสีหน้าของซูซานนาเย็นชาและนางก็ขมวดคิ้ว นางกําลังจ้องมองไปบนท้องฟ้าดูเหมือนกําลังคิดอะไรอยู่ อันเฟย์กระพริบตาและหันกลับไปหาดอริส” นี่คือคู่หมั้นของข้า ซู ซานนา”

ซูซานนาเริ่มยิ้มและคิ้วของนางก็ยกขึ้น อารมณ์ของนางละลายอย่างรวดเร็วราวกับก้อนน้ําแข็งที่ถูกโยนลงไปในกองไฟ ความสงสัยที่นางมีเมื่อไม่กี่วินาทีก่อนก็หายไปเช่นกัน “ ยินดีที่ได้รู้ จัก” นางกล่าว

“ยินดีที่ได้รู้จัก.” ดอริสเช็ดน้ําตาและฝืนยิ้ม

“ นี่คือเพื่อนของข้า บลาวี”

“ สวัสดี ท่านหญิงดอริส” บลาวีกล่าวขณะที่เขาโค้งคํานับอย่างมาก

“สวัสดี, ขอบคุณที่ช่วยข้ากลับมาที่นั่น”

* ไม่จําเป็นต้องขอบคุณข้า มันเป็นหน้าที่ของข้า”

“ ดอริส เจ้ามาอยู่ที่นี้ได้อย่างไร? เจ้าไม่ควรไปที่ ปาแห่งความตาย หรือ ทุ่งหญ้าปา เพื่อฝึก?” อันเฟย์ ถาม

เรื่องราวที่โชคร้ายเริ่มเปิดเผยผ่านคําบรรยายของดอริส โรงเรียนเวทมนตร์ในโลกนี้แตกต่างจากโรงเรียนสมัยใหม่ โรงเรียนไม่ได้จัดการทดสอบตามกําหนดเวลาอย่างสม่ําเสมอแต่ผู้คนจะส มัครเข้าร่วมการทดสอบเมื่อใดก็ตามที่พวกเขาพร้อม นักเรียนสามารถเรียนต่อในโรงเรียนได้แม้ว่าจะสอบไม่ผ่านก็ตาม หากนักเรียนต้องการก็สามารถสมัครสอบได้มากเท่าที่ต้องการ ตราบเท่าที่มีการจ่ายค่าธรรมเนียมจะไม่มีใครถูกโยนออกจากโรงเรียน

ดอริสโชคดีและผ่านการทดสอบในการลองครั้งแรกของนางหลังจากนั้นนางก็หมดหวังกับเงิน นางไปที่ประเทศแห่งทหารรับจ้างและเข้าร่วมกับกลุ่มทหารรับจ้าง ในช่วงหนึ่งในภารกิจของนางกลุ่มของนางได้ค้นพบมนุษย์หมาป่าที่มีตราทาส เนื่องจากการเลือกปฏิบัติอย่างเป็นระบบกลุ่มจึงไม่ถือว่ามนุษย์หมาป่าเป็นสิ่งมีชีวิตที่ชาญฉลาด พวกเขาทรมานมนุษย์หมาป่าและเกือบจะฆ่ามัน

อย่างไรก็ตามดอริสไม่ชอบการกระทําของพวกเขา นางช่วยมนุษย์หมาป่ากลางดึกและปล่อย เขา แต่มนุษย์หมาป่าสูญเสียความสามารถในการเคลื่อนไหวส่วนใหญ่ไปแล้วการปล่อยให้มนุษย์หมาป่าอยู่ตามลําพังในปาจะเป็นโทษประหารชีวิต มนุษย์หมาป่าขอร้องให้ดอริสมากับเขาและดอริสก็เห็นด้วย

หลังจากที่นางมาถึงเมืองนางก็ไม่ได้รับการต้อนรับด้วยคําขอบคุณ แต่นางกลับได้รับ การต้อนรับจากบารัคและความตื่นกระหายของเขา หาก อันเฟย์ และกลุ่มของเขามาถึงช้ากว่าครี่งชั่วโมงนางจะถูกทําร้าย

อันเฟย์กล่าวไม่ออกหลังจากฟังเรื่องราวของดอริส เขาไม่เคยพบใครที่เต็มใจช่วยเหลือมนุษย์หมาป่าตอนที่เขายังเรียนอยู่ที่สถาบัน ดอริสเป็นคนเดียวที่เต็มใจช่วย นางสนทนากับเขาและสอนเขาหลายอย่างเกี่ยวกับเวทมนตร์ นางเตือนเขาด้วยซ้ําหลังจากเห็นแหวนมิติของเขาอันเฟย์ได้สัมผัสกับความเมตตาของ ดอริส โดยตรง แต่ครั้งนี้นางใจดีเกินไป

รถม้าแล่นเข้ามาในเมืองอย่างช้าๆ หลังจากการค้นหาอย่างละเอียด กลุ่มพบคนแคระสองสามโหลและโนมส์บางตัวที่ยังเด็กหรือแก่เกินไปที่จะต่อสู้ มีมนุษย์บางคนแต่งตัวด้วยผ้าขี้ ริ้วหรือเปลือยกายเห็นได้ชัดว่าพวกเขาเป็นทาสมนุษย์ที่ชาวเมืองดั้งเดิมซื้อมา ผู้อยู่อาศัยส่วนใหญ่เคยเป็นทาสและเป็นเรื่องที่สมเหตุสมผลสําหรับพวกเขาที่จะตอบโต้หลังจากที่พวกเขาหลบหนี

มีชาวบ้านบางคนหนีเข้าไปในอุโมงค์ใต้ดิน การฆ่าพวกมันทั้งหมดคงเป็นไปไม่ได้ แต่คนที่รอดชีวิตยังไม่เพียงพอที่จะขู่

กลุ่มเพิ่งเข้ายึดเมืองและมีหลายสิ่งที่ต้องดูแล พวกเขาต้องการคนดูแลรถม้าและม้าเฝ้านักโทษทําความสะอาดสนามรบและค้นหาอุโมงค์ คริสเตียนไม่สามารถทําทุกอย่างได้ด้วยตัวเองโชคดีที่เขาได้รับความช่วยเหลือจาก แบล็คอีเลฟเว่น ทุกคนในกลุ่มมีบทบาทของตัวเองและเริ่มทํางานอย่างมีระบบ

ข้อดีของการมีอํานาจคือเราไม่จําเป็นต้องทําอย่างที่คนอื่นทําเสมอไป อันเฟย์ ไม่สนใจงานดังนั้นเมื่อทุกคนยุ่ง อันเฟย์และซูซานนาจึงแอบหนีไปที่เนินเขานอกเมืองเพื่อชมพระอาทิตย์ตก

“ อันเฟย์ดูมือข้าสิ” ซูซานนากล่าวหลังจากรวบรวมความกล้าได้ไม่กี่นาที นางยื่นมือออกไปอย่างเขินอายถ้าอันเฟย์ ไม่ได้แนะนํานางในฐานะคู่หมั้นของเขาก่อนหน้านี้ นางคงไม่เคยกล่าวแบบนั้น

“ มันขาวมาก”

“เจ้า”

“ และสวยงาม” อันเฟย์ กล่าวเสริมอย่างเร่งรีบ

“ ดูอีกครั้ง” ซูซานนา กล่าว

“ มันสวยงามมาก” อันเฟย์ กล่าว เขากําลังคิดถึงกริฟฟินของ ซานซา ดังนั้นความสนใจของเขาจึงไม่ได้มุ่งเน้นไปที่ซูซานนาทั้งหมด

“ เจ้าไม่คิดว่ามันขาดอะไรไปหรือ” ซูซานนา ถามด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อย

“ หนึ่งสองสามสี่ห้า” อันเฟย์ขมวดคิ้วขณะที่เขานับนิ้วของซูซานนา

“ เจ้างเง่า!” ซูซานนา กระทืบพื้นด้วยความโกรธและผลัก อันเฟย์ อย่างไรก็ตามหากไม่มีพลังต่อสู้นางก็อ่อนแอเกินไปเมื่อเทียบกับเขา

“ มันไม่ได้ขาดอะไร” อันเฟย์ กล่าว เขาเลิกคิดถึงกริฟฟินและสังเกตมือของซูซานนาอย่างระมัดระวัง

“แหวน!” ซูซานนา กล่าว นางหน้าแดงอย่างโกรธเกรี้ยวและใบหน้าของนางแดงกว่าพระอาทิตย์ตก

“ นี่ไม่ใช่แหวนหรือ” อันเฟย์ ถาม

“ นั่นคือแหวนมิติ” ซูซานนา ถอนหายใจและส่ายหัว

“ บุคคลสามารถใช้แหวนมิติเดียวเท่านั้น ข้า…”

“ ข้าไม่ต้องการแหวนมิติ! ไม่สําคัญว่าแหวนจะเป็นแบบไหนตราบใดที่เจ้าเป็นคนเดียวที่…” เสียงของซูซานนา ตายลงอย่างช้าๆและแทบจะไม่ได้ยิน นางเงินเกินกว่าจะเสร็จ

อันเฟย์ จ้องไปที่มือของ ซูซานนา ราวกับโง่เขลาและเริ่มเล่าถึงช่วงเวลาของเขากับ ซูซานนาในตอนแรกเขาปฏิบัติต่อนางในฐานะเพื่อนเท่านั้นและการปรากฏตัวของนางมักทําให้เขามั่นใจผู้หญิงไม่ใช่คนเดียวที่ต้องการความมั่นใจ ผู้ชายก็ต้องการเช่นกัน แม้ว่าอันเฟย์ ะเป็นคนที่เย็ นชาและคิดเลขและปฏิบัติกับ ซูซานนา เหมือนชิ้นส่วนในเกมของเขาแต่นางก็กลายเป็นส่วนสําคัญในเกมของเขา

อันเฟย์ แทบไม่ลังเลเลยเมื่อเขาตัดสินใจ มือของ ซูซานนา อยู่ตรงหน้าเขา แต่เขาไม่ได้จับมันการจับมือของนางหมายความว่าเขาจะมีความรับผิดชอบมากขึ้น แต่เขาชอบ ซูซานนา

ภายใต้การจ้องมองอย่างหลงใหลของนางและฟังเสียงหายใจที่หนักหน่วงเล็กน้อยของนางมือของอันเฟย์ ก็เคลื่อนไปหา ซูซานนา

“ดู!” ริสกะ ร้องเรียก ใน ตาท้องฟ้า ของเขา อันเฟย์ และ ซูซานนา กําลังขยับเข้ามาใกล้กัน

* พอแล้ว พอแล้ว” คริสเตียนดุเขาอย่างขี้เล่น

“ อีกสักหน่อย” ริสกะ กล่าวยิ้ม ๆ อันเฟย์อาจจะฉลาด แต่เขาไม่ เคยนึกเลยว่าเพื่อนร่วมกลุ่มของตัวเองกําลังสอดแนมเขาอยู่