Assassin’s Chronicle - ตอนที่ 144

AC 144: สัตว์เวทย์

อันเฟย์ ใช้เวลาหนึ่งนาที่ในการประมวลผลสิ่งที่เขาเห็น เมื่อเขาเห็น โมร่ามาช ครั้งแรก เป็นเมืองใหญ่ที่มีบ้านมากมาย แต่บ้านมีขนาดแตกต่างกันไป บ้านบางหลังเตี้ยและเล็กสูงเกือบ 7 ฟุต ในขณะที่บางหลังสูง ความแตกต่างนั้นโดดเด่นและทําให้เมืองดูน่าเกลียดมาก

อย่างไรก็ตามสิ่งนี้ไม่ได้เป็นเรื่องน่าประหลาดใจ มนุษย์ที่มีความสูงปกติจะสร้างบ้านที่สูงและใหญ่กว่า คนแคระและโนมส์ซึ่งโดยทั่วไปสูงไม่ถึงสามฟุตได้สร้างบ้านหลังเล็กที่สั้นกว่า

อันเฟย์จําได้ว่าเคยฟังเพลงของนักเดินทางคนหนึ่งตอนที่เขายังอยู่ในเมืองศักดิ์สิทธิ์ ตัวตนหลักของเรื่องคือวีรบุรุษที่เป็นมนุษย์ซึ่งเป็นที่ชื่นชอบของทุกเผ่าพันธุ์ เขาได้รับการต้อนรับจากเหล่าคนแคระซึ่งมอบอาวุธที่ดีที่สุดชิ้นหนึ่งให้กับวีรบุรุษ พระเอกแสดงความคิดเห็นว่าทําอาวุธได้ดีเพียงใดและโบกมืออาวุธไปรอบ ๆ คนแคระยกย่องวีรบุรุษที่ทํางานเพื่อโลก พระเอกอาศัยอยู่ในบ้านของผู้นําคนแคระและได้รับการปฏิบัติเหมือนเจ้านาย มีเรื่องราวความรักที่ไร้ผลเช่นกัน

เขาต้องยอมรับว่ามีความแตกต่างอย่างมากระหว่างเรื่องราวกับชีวิตจริง บ้านหลังนี้ต่ำเกินไปสําหรับผู้ชายที่จะยึดหลังของเขาให้ตรงปล่อยให้คลื่นไปรอบ ๆ อาวุธ แม้ว่าคนแคระจะรู้จักกันดีในเรื่องการสร้างอาวุธ แต่อันเฟย์ก็ไม่เคยเห็นอาวุธที่ทําจากคนแคระมาก่อน เรื่องราวมักจะใช้มนุษย์เป็นจุดสนใจและเผ่าพันธุ์อื่น ๆ ก็มีอยู่เพื่อรับใช้และช่วยเหลือวีรบุรุษที่เป็นมนุษย์ นั่นเป็นไปได้ว่าทําไมคนแคระถึงยอมทิ้งวัสดุล้ำค่าเพื่อสร้างอาวุธที่เหมาะกับมนุษย์จากนั้นจึงซ่อนอาวุธไว้จนกว่าวีรบุรุษคนหนึ่งจะปรากฏตัว พวกเขาเสียวัสดุล้ำค่าและเวลานับไม่ถ้วนเพื่อรอวีรบุรุษที่เป็นมนุษย์

การอยู่กับคนแคระคงจะน่าเบื่อกว่านี้ คนแคระต้องมีเตียงขนาดเล็กและต้องใช้เตียงครึ่งโหลเพื่อให้เตียงหนึ่งเตียงเหมาะสําหรับมนุษย์ การมีความรักกับผู้หญิงแคระนั้นยิ่งคิดไม่ถึง อันเฟย์ จินตนาการว่าตัวเองกําลังทําชาลลี และตัวสั่นเมื่อคิด

“ เกิดอะไรขึ้น?” ซูซานนา ถามเขา

ขอบคุณพระเจ้าที่นางไม่สามารถอ่านใจของเขาได้เ โชคดีที่ทุกคนมีสิทธิ์ที่จะเก็บความคิดของตนออกไปจากโลก หาก ซูซานนา ได้เรียนรู้ว่า อันเฟย์ กําลังคิดอะไรอยู่นางจะไม่เสียเวลาถามเขาว่ามีอะไรผิดปกติ

“ ไม่มีอะไร” อันเฟย์ กล่าว “ ข้าแค่คิดว่าเราต้องทํางานมากแค่ไหน”

“ เจ้ากังวลเรื่องอะไร? เจ้าจะไม่ต้องทํางานจริงๆ” ซูซานนา ยิ้มให้เขา

เหล็กถูกปลอมแปลงภายใต้ความกดดัน ประสบการณ์ความแข็งแกร่งและไหวพริบมาจากการฝึกฝนและเวลา ความรู้สึกไม่รู้สึกตัวเป็นสิ่งที่มาพร้อมกับกาลเวลาเช่นกัน ครั้งแรกที่ ซูซานนา จับมือ อันเฟย์ นางหน้าแดงและลุกลี้ลุกลน ต่อมาเมื่อพวกเขาสนทนากันและดูดาว ซูซานนา พบว่าตัวเองสะดุดกับคํากล่าวของตัวเอง ตอนนี้พวกเขาจับมือกัน แต่ ซูซานนา แสดงเป็นธรรมชาติกว่ามาก

ซูซานนา ยังรู้สึกได้ว่า อันเฟย์ มักจะจ้องที่เท้าของนาง นั่นคือเหตุผลที่ ซูซานนา ถอดรองเท้าบู๊ตของนางหลังจากที่ทั้งสองคนไปที่รถม้าของ อันเฟย์ ผู้หญิงไม่เพียง แต่แต่งตัวให้คนรักประทับใจเท่านั้น แต่บางครั้งพวกนางก็ต้องเปลื้องผ้าเพื่อสร้างความประทับใจ

“ มีหลายอย่างนอกเหนือจากการออกกําลังกาย” อันเฟย์ กล่าว มือของซูซานนาอยู่ในมือของเขาอย่างนุ่มนวลและอ่อนโยน มันยากที่จะจินตนาการว่ามือที่อ่อนโยนเช่นนี้สามารถทําลายล้างได้มากขนาดนี้

“ อันเฟย์ขาเข้าไปได้ไหม” คริสเตียนเคาะรถม้าแล้วถาม

“ ไม่” อันเฟย์ กล่าว

“เจ้ากําลังทําอะไร?” ซูซานนาถามอย่างรีบร้อน นางกลอกตาไปที่อันเฟย์ การไม่ปล่อยให้คริสเตียนเข้ามาข้างในตอนนี้หมายความว่าจะมีข่าวลือว่าพวกเขากําลังทําสิ่งที่ไม่เหมาะสม “ คริสเตียนเข้ามา” ซูซานนาเรียก นางดึงมือกลับมาและคลุมเท้าด้วยชุดของนาง

“ ข้าควรทําอย่างไรกับเจ้าสองคน” คริสเตียนถามยิ้ม ๆ “ อันเฟย์เรากําลังจะเข้าเมือง”

“ รอที่นี่ ซูซานนา” อันเฟย์ กล่าว “ เจ้าคือคนดีของเรา”

ซูซานนา พยักหน้าและยิ้มหวาน นางไม่สนใจความรักของคนอื่น แต่ อันเฟย์ ไม่ใช่แค่ใครก็ได้

อันเฟย์ ปืนออกจากรถม้า เฟลเลอร์ซึ่งกําลังขับรถม้าได้ย้ายมาเพื่อหาที่ว่างให้เขา อันเฟย์ สังเกตเมืองอย่างระมัดระวัง บางที่อาจเป็นเพราะกองคาราวานมีขนาดใหญ่เกินไปจึงไม่มีใครพยายามหยุดพวกมัน มีเงาในบ้านราวกับว่าผู้อยู่อาศัยกําลังสังเกตพวกเขา

“ คริสเตียนบอก แบล็คอีเลฟเว่น ให้รักษาคนของเขาไว้นอกเมือง เรากําลังเข้าไปด้วยตัวเอง” อันเฟย์ กล่าว

คริสเตียนพยักหน้าตอบรับ

กองคาราวานแยกออกเป็นสอง รถม้าครึ่งโหลเข้ามาในเมืองส่วนที่เหลืออยู่ข้างหลัง พวกเขาพบสํานักหักบัญชีไม่ไกลจากตัวเมือง ใต้ต้นไม้เก่ามีระฆังขนาดใหญ่ เห็นได้ชัดว่านี่คือจุดที่ผู้นําของเมืองเรียกผู้อยู่อาศัยมาประชุมกัน

“ เฟลเลอร์ส่งเสียงระฆัง” อันเฟย์สั่ง

“ ไม่มีใครตอบกลับ” เฟลเลอร์แย้ง

“ ลองดูสิ”

เฟลเลอร์พยักหน้า อย่างไรก็ตามก่อนที่เขาจะลงจากหลังม้าเขาได้ยินเสียงดังมาจากบ้านหลังใหญ่ทางด้านขวา ประตูถูกผลักเปิดออกและผู้หญิงคนหนึ่งก็รีบออกไป

ผู้หญิงคนนั้นอยู่ห่างจากบ้านไม่ถึงสองฟุตเมื่อมนุษย์หมาป่าวิ่งไล่ตามนางและจับผมของนางหญิงสาวส่งเสียงฮึดฮัดด้วยความเจ็บปวดและศีรษะของนางก็ถูกดึงกลับมา ดวงตาของ อันเฟย์ เป็นประกายด้วยอารมณ์แปลก ๆ เขาจําผู้หญิงคนนั้นได้

“ บารัค! ปล่อยนางไป! นางช่วยชีวิตข้าไว้” มนุษย์หมาป่าอีกสองสามตัวกระโดดออกมาจากตรอกซอยใกล้เคียงและร้องเรียก

มนุษย์หมาป่าที่ถูกตะกั่วได้รับบาดเจ็บแขนซ้ายของเขาถูกปกคลุมด้วยผ้าหลากสีและเขาเดินกะเผลกขณะเดิน เขาอยู่กับมนุษย์หมาป่าอีกสองตัวและจ้องมองไปที่มนุษย์หมาป่าตัวแรกด้วยความโกรธ

มนุษย์หมาป่าที่เรียกว่าบารัคส่ายหัวและกล่าวช้าๆว่า “ ตอนนี้นางเป็นทาสของข้าแล้ว”

“ เจ้าหมายถึงอะไร? เจ้าพยายามทําให้ข้าอับอายหรือ” มนุษย์หมาป่าตัวอื่นเห่า

บารัคแสยะยิ้ม แต่ไม่กล่าวอะไร เขาหันศีรษะและมองไปที่ อันเฟย์

“ พวกเขากําลังแสดงอยู่หรือ” เฟลเลอร์เอนตัวไปถาม

“ ข้าไม่รู้ แต่ข้ารู้ว่าผู้หญิงคนนั้นไม่ได้แสดง” อันเฟย์กล่าว “ ไปส่งเสียงระฆัง”

เฟลเลอร์เดินไปที่ระฆัง เขาคว้าเสาไม้ขนาดใหญ่ที่แขวนอยู่ข้างระฆังและเริ่มตีมัน ระฆังทําเสียงทุ้มที่ได้ยินไปทั่วเมือง

มนุษย์หมาป่าตระหนักดีถึงเสียงระฆัง แต่พวกเขาไม่แม้แต่จะหันศีรษะ ไม่มีชาวเมืองมาด้วยเช่นกัน

มนุษย์หมาป่าที่เรียกว่า บารัค ตะคอกและหันหลังลากผู้หญิงไปข้างหลัง

“บารัคนี่เป็นคําเตือนสุดท้ายของข้า ปล่อยนางไป” มนุษย์หมาป่าอีกตัวคําราม

“ เบิร์กแมนข้าอยากให้เจ้าจําไว้ ตอนนี้มันเป็นของข้า” บารัคกล่าวอย่างเย็นชา

“ เป็นของเจ้า ไม่อีกแล้ว” อันเฟย์กล่าวช้าๆ เขาเดินมาและกล่าวว่า ตอนนี้เป็นของข้า ปล่อยนางไป.”

ผู้หญิงคนนั้นสังเกตเห็น อันเฟย์ และดวงตาของนางเต็มไปด้วยความสุข อย่างไรก็ตามมือของนางยังคงถูกมัดและปากของนางก็ปิดปาก สิ่งเดียวที่นางทําได้คือดิ้นรนและพยายามดึงดูดความสนใจของเขา

“ เจ้าเป็นใครในนรกนี้” บารัคหันกลับมามองอันเฟย์ ดวงตาของเขาหรี่ลงอย่างอันตราย เขาจะรอสักครู่แล้วตัดสินใจว่าจะทําอย่างไร อย่างไรก็ตามเขาไม่สามารถทนต่อใครก็ตามที่ท้าทายเขาอย่างเปิดเผย

“ หนีไปเถอะมนุษย์ นี่ไม่ใช่ธุรกิจของเจ้า” เบิร์กแมนคํารามเช่นกัน แม้ว่า อันเฟย์ จะขอให้บารัค ปล่อยผู้หญิงคนนั้นไป แต่ก็เห็นได้ชัดว่า เบิร์กแมน ไม่ต้องการผูกมิตรกับมนุษย์

อันเฟย์ ลังเลแล้วกล่าวอย่างเงียบ ๆ “ ข้าเช่าเมืองนี้ในราคาหลายร้อยเหรียญทอง แต่ข้าไม่รู้ว่าข้าจะต้องดูแลสัตว์เวทย์ที่ไม่รู้วิธีกล่าวให้ถูกต้อง” เขาได้วางแผนไว้ล่วงหน้าหลายแผน แต่แผนจะต้องแตกต่างกันไปตามสถานการณ์ เมื่อเห็นว่ามนุษย์หมาป่าไม่ได้ความเคารพอย่างชัดเจนที่นี่ เขาจึงอยากลองตีสนิทกับฝ่ายเดียว เขาไม่รู้ว่าทั้งสองฝ่ายจะแสดงความเป็นศัตรูกับเขา เขาต้องยืนหยัดมิฉะนั้นเวลาของเขาใน โมร่ามาช จะยากมาก

“ เจ้าเพิ่งกล่าวอะไร” บารัคเห่าอย่างโกรธเกรี้ยว เขาชี้ไปที่ อันเฟย์ และดูเหมือนว่าเขาพร้อมที่จะต่อสู้กับเขาได้ทุกเมื่อ อย่างไรก็ตามเขากังวลเกี่ยวกับคริสเตียนที่ยืนอยู่ข้างรถม้าไม่ใช่อันเฟย์

“ ข้าไม่ชอบให้คนอื่นชี้มาที่ข้า” อันเฟย์ กล่าว

“ แล้วถ้าข้าทําล่ะ” บารัคถามยั่วเขา

อันเฟย์ส่ายหัว สายตาของเขาเคลื่อนออกจากมนุษย์หมาป่าและมองขึ้นไปข้างบน นี่เป็นกลอุบายเบื้องต้นและ อันเฟย์ ไม่สนใจว่า บารัค จะล้มเหลวหรือไม่ แม้ว่าดูเหมือนว่ามนุษย์หมาป่าจะไม่เด่นเกินไป สายตาของเขาติดตาม อันเฟย์

ขณะที่บารัคเงยหน้าขึ้นอันเฟย์ก็คว้ามือของมนุษย์หมาป่า บารัครู้ว่าเขาตกหลุมพรางเมื่อความเจ็บปวดพุ่งขึ้นมาจากมือของเขา เมื่อเขากําลังจะต่อสู้กลับกําปั้นของ อันเฟย์ ก็พุ่งเข้าที่จมูกของเขา บารัคร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดและเซถอยหลัง

“ สัตว์สกปรก” อันเฟย์ ถ่มน้ำลาย เขารู้สึกว่ามีบางอย่างเปียกที่มือ เขาพบผ้าเช็ดหน้าและทําความสะอาดมือของเขาแล้วเขาก็ทิ้งผ้าเช็ดหน้าลงที่พื้น

บารัค กระโดดขึ้นดวงตาของเขาเป็นสีแดงเลือดและขนของเขายืนอยู่ที่ปลายของมัน เขาสูงขึ้นและแข็งแรงขึ้น จมูกของมนุษย์หมาป่าบอบบางกว่าของมนุษย์ จมูกของบารัคไม่แตกหลังจากโดนโจมตีแบบนั้นและนั่นแสดงให้เห็นว่าเขาต้องแข็งแกร่งแค่ไหน