Assassin’s Chronicle - ตอนที่ 142

AC 142: สัญชาตญาณ

“ จริงๆแล้วข้ามีข้อดีมากมาย ข้าไม่ได้มีพลังเท่าเขาจริงๆ” อันเฟย์ กล่าว

“ แต่เจ้ารู้การลอยตัว” ซูซานนาโต้

“ นั่นเป็นข่าวดี” คริสเตียนยิ้มกว้าง “ ข้าไม่ต้องแบกเจ้าอีกต่อไป บอกความจริง อันเฟย์ เจ้าค่อนข้างหนัก”

อันเฟย์หันไปมองซูซานนา เห็นได้ชัดจากการแสดงออกของนางว่านางมีความสุขมากกับการเติบโตของเขา แม้ว่ามันจะผ่านมาสองสามวันแล้ว แต่ ซูซานนา ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มทุกครั้งที่นางนึกถึงมัน

ผู้หญิงมีความอ่อนไหวมากกว่าผู้ชายมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเป็นเรื่องของความรัก ซูซานนารู้ดีว่าหัวใจของนางต้องการอะไร หลังจากเกิดเหตุการณ์กับ ชาลลี ซูซานนา รู้สึกว่านางไม่จําเป็นต้องซ่อนอีกต่อไป หลังจากความอึดอัดในช่วงแรกนางเลือกที่จะเปิดเผยความรู้สึกของตัวเองมากขึ้น นี่คือสาเหตุที่นางกล่าวถึง อันเฟย์ เป็นจํานวนมากเมื่อเร็ว ๆ นี้

เมื่อรู้สึกถึงการจ้องมองของเขา ซูซานนา จึงหันไปมอง อันเฟย์ เมื่อสบตากันนางก็รีบหันไปมอง

“ ฮุ่ยเหว่ยอยู่ไหน” อันเฟย์ ถาม

” ตรงนั้น.” คริสเตียนชี้ชายหนุ่มที่อันเฟย์มองหา “ เจ้าต้องสนทนากับเขาไหม”

“ เขาเคยรับมือกับสายพันธุ์ที่อ่อนแอกว่ามาก่อน ข้าต้องการถามอะไรเขาบ้าง”

“ มันเกี่ยวกับโมร่ามาชใช่ไหม” คริสเตียนถาม

“ มันคือ” อันเฟย์ กล่าว

“ มันเป็นความผิดของข้าจริงๆ” คริสเตียนกล่าว เขาส่ายหัว “ ข้าควรจะฉลาดและเช่าหมู่บ้านนั้นในแซมเบีย”

แซมเบียเป็นเมืองป่ากลางเทือกเขาทรานเวิร์ส เป็นเมืองเสบียงขนาดใหญ่แห่งสุดท้ายระหว่างทางไปยังจักรวรรดิซานซา เป็นเมืองใหญ่ที่มีมนุษย์เป็นส่วนใหญ่ ครอบคลุมดินแดนมากมายและมีความเจริญรุ่งเรืองพอสมควร นอกจากนี้ยังอยู่กลางเทือกเขาทรานเวิร์สซึ่งจะทําให้ง่ายต่อการดําเนินการตามแผน

“ ขอบคุณพระเจ้าที่เจ้าไม่ได้เช่าเมืองนั้น” แบล็คอีเลฟเว่น กล่าว “ มันอยู่ภายใต้การควบคุมของจักรวรรดิ ซานซา เป็นเมืองสําคัญในเทือกเขาทรานเวิร์ส พวกเขาจะไม่เพิกเฉยต่อมัน”

“ เจ้ามีอะไรจาก ทหารรับจ้างสหภาพพี่น้อง ไหม?”

“ยัง”

“ เราควรพยายามสร้างความวุ่นวายไม่ใช่หรือ” คริสเตียนถามหน้ามุ่ย

“อย่างแน่นอน เราไม่สามารถทําลายเส้นทางลําเลียงของ จักรวรรดิซานซา ได้ด้วยตัวเอง เราต้องการทหารรับจ้างคนอื่น ๆ เพื่อช่วยเรา” อันเฟย์ ยิ้ม “ ข้าจะไปหาฮุ่ยเหว่ย ซูซานนาทําไมเจ้าไม่พักผ่อนบ้างล่ะ”

หลังจากห่างจากเพื่อน ๆ ไม่กี่วัน อันเฟย์ ก็มีความเข้าใจใหม่เกี่ยวกับเวทมนตร์ เขาจะพยายามทําสมาธิให้บ่อยเท่าที่จะทําได้ดังนั้นการเฝ้าระวังยามค่ำคืนจึงกลายเป็นงานของ ซูซานนา และ แบล็คอีเลฟเว่น ในระหว่างวันพวกเขามีการเดินทาง พวกเขาสองคนมักจะเหนื่อยมากเพราะการนอนไม่พอ อันเฟย์ ยังคงไม่ได้แสดงความคิดเห็นหรือสัญญาอะไรกับ ซูซานนา เขาไม่แน่ใจในความสัมพันธ์ของพวกเขาด้วยซ้ำ อย่างไรก็ตามเขาเห็นทุกอย่างและจําได้ทุกอย่าง ความเงียบเป็นวิธีที่เขาเป็น เขาจะยังคงดูแลนางเมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม

“ ข้าไม่เหนื่อย” ซูซานนา กล่าว นางไม่อยากทําตัวขี้แย นางกังวลว่าบางคนจะไม่ปล่อยให้นางพักผ่อน เช่นเดียวกับนิยาที่มักจะถามคําถามแปลก ๆ กับนาง

อันเฟย์เหลือบมองซูซานนา เขาเข้าใจความตั้งใจของนางผิดไปครั้งหนึ่ง ผู้ชายทุกคนไม่มากก็น้อยมีอัตตาใหญ่ เมื่อผู้หญิงอย่าง ซูซานนา ตกหลุมรักผู้ชาย เขาจะพยายามอยู่กับนางเพื่อพิสูจน์ความเป็นชายของเขา

ฮุ่ยเหว่ย กําลังสนทนากับ วอนเมอร์ก เมื่อเห็นอันเฟย์ทั้งสองคนยืนขึ้นเพื่อทักทายเขา ฮุ่ยเหว่ย สงบ แต่สีหน้าของ วอนเมอร์ก อ่านยาก เขามองไปที่ซูซานนาและดวงตาของเขาตกลงไปที่พื้นอย่างเงียบ ๆ เขาต้องการให้ตัวเองอยู่ห่างจากแสง เขาไม่ต้องการความเห็นอกเห็นใจ หรือกระทั่งทั้งสองจะทําร้ายความภาคภูมิใจของเขา

อย่างไรก็ตามวอนเมอร์กเป็นคนที่มีความสุขชอบสนทนากับผู้คน เขาเดินทางได้ดี ดังนั้นงานในการติดต่อกับคนแปลกหน้าจึงตกอยู่กับ วอนเมอร์ก จู่ๆคนช่างกล่าวก็เก็บตัวเป็นสัญญาณว่ามีบางอย่างผิดปกติ

ซูซานนา ไม่รู้ว่า วอนเมอร์ก อยู่ที่นั่น นางหยุดและดูกังวล คนหนึ่งคือเพื่อนเก่าของนางเพื่อนร่วมทางของนางที่ไล่ตามนางอย่างไม่ลดละ อีกคนเป็นคนรักของนาง ผู้นําของนาง นางกังวลว่าจะมีความขัดแย้งในเรื่องนี้ นางคงจะเสียใจไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

อันเฟย์ รู้สึกว่า ซูซานนา และ วอนเมอร์ก ทําตัวแปลก ๆ เขาขมวดคิ้วจากนั้นก็จําได้ว่าครั้งหนึ่งวอนเมอร์กกําลังไล่ตามซูซานนา เป็นเรื่องธรรมดาที่ความเกลียดชังจะเข้ามาแทนที่ความรัก หากวอนเมอร์กคิดสถานการณ์นี้มากเกินไปเขาอาจทําสิ่งที่เป็นอันตรายต่อกลุ่มได้ อย่างไรก็ตาม อันเฟย์ ไม่สามารถทําอะไรได้ เขาจําเป็นต้องรอให้ วอนเมอร์ก ตัดสินใจด้วยตัวเอง สําหรับผู้ชนะสิ่งที่เขาทําอาจเข้าใจผิดว่าเป็นการอวด

ฆ่าเขา? ความคิดเข้ามาในจิตใจของเขา ไม่ใช่ความผิดของเขาที่มีความคิดเช่นนี้ สําหรับมือสังหารปฏิกิริยาแรกของเขาต่ออันตรายที่อาจเกิดขึ้นคือสถานการณ์สามารถแก้ไขได้ด้วยความรุนแรงหรือไม่ ทางเลือกอื่นก็คือการออกห่าง มีเพียงคนโง่และนักรบเท่านั้นที่เต้นรํากับปีศาจไม่ลอบสังหาร

“ วอนเมอร์ก” อันเฟย์ กล่าว “ ข้าไม่รู้ว่าเจ้าอยู่ที่นี่ ข้าต้องการถามเจ้าบางอย่าง” เขาพยายามรักษาน้ำเสียงให้เป็นธรรมชาติที่สุด

“มันคืออะไร?” ฮุ่ยเว่ยถามช้าๆ

* เจ้ารู้ไหมว่าเรากําลังจะไปไหน”

ฮุ่ยเหว่ย และ วอนเมอร์ก มองหน้ากันและทั้งคู่ก็ส่ายหัว

“ เรากําลังจะไป โมร่ามาช” อันเฟย์ กล่าว “ คริสเตียนเช่าสถานที่และนั่นจะเป็นฐานของเรานับจากนี้”

“ โมร่ามาช? เราจะไปที่นั่นทําไม” ทั้งสองถามพร้อมกัน

“ ข้ารู้ว่าที่นี่วุ่นวายแค่ไหน แต่นั่นก็เป็นเรื่องดี ถ้าเราปักหลักอยู่ที่นั่นได้ก็ไม่มีใครท้าทายความเป็นผู้นําของเราได้อีกนาน” อันเฟย์ ไม่ได้ล้อเล่น ทุกเผ่าพันธุ์มีทักษะในการปกป้องตัวเอง หากชาวเมือง โมร่ามาช สามารถจดจําพวกเขาได้พวกเขาก็สามารถใช้ระบบป้องกันภัยคุกคามจากภายนอกได้

“ ความคิดที่ปรารถนา” ฮุ่ยเว่ยส่ายหัว “ สิ่งมีชีวิตเหล่านั้นเต็มไปด้วยความเกลียดชัง ไม่มีวิธีง่ายๆในการรักษาเสถียรภาพของสถานที่”

“ ข้ารู้ว่ามันยากดังนั้นข้าต้องเรียนรู้เพิ่มเติม” อันเฟย์บอกเขา “ เจ้าจัดการกับคนแคระและโนมส์ได้หรือไม่?”

“ ข้าจัดการกับพวกเขาได้แน่นอน”

“ บอกข้าเพิ่มเติมเกี่ยวกับเรื่องนี้”

ฮุ่ยเหว่ยครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ คนแคระอารมณ์ร้อน ทั้งชายและหญิงโกรธเร็ว ขาเคยเห็นคนแคระโกรธคนหนึ่งมาก่อน เคราของเขายาวมากจนเจ้ามองไม่เห็นปากของเขา ดวงตาของเขาใหญ่โตและเขาก็กระโดดไปรอบ ๆ และกรีดร้องมาที่ข้า แต่เขาสูงครึ่งหนึ่งของความสูงของข้า มันค่อนข้างน่ารําคาญจริงๆและข้าอยากจะทุบเขาด้วยก้อนหิน การจัดการกับคนแคระถือเป็นงานหนัก พวกเขาจะไม่โค้งงอกับความรุนแรง พวกเขาสามารถและจะเสียสละตัวเองแม้เพียงเพื่อพิสูจน์ประเด็น พวกเขาดื้อรั้นและตั้งใจมาก เจ้าห้ามคนแคระไม่ได้”

“ เจ้ากําลังกล่าวทั้งคํากล่าวหรือความรุนแรงไม่สามารถบังคับให้คนแคระทําอะไรได้?”

“ใช่.” ฮุ่ยเว่ยพยักหน้า

“ แล้วพวกโนมส์ล่ะ”

“ พวกเขาเป็นเผ่าพันธุ์ที่เห็นแก่ตัวมาก สิ่งเดียวที่พวกเขาสนใจจริงๆคือตัวเอง เพราะความเห็นแก่ตัวอารยธรรมของพวกเขากําลังจะตายอย่างรวดเร็ว มิฉะนั้นพวกเขาจะยังคงเป็นเผ่าพันธุ์ที่โดดเด่น” ฮุ่ยเหว่ยหยุดชั่วขณะก่อนจะกล่าวต่อ” หลายปีก่อนการเพิ่มขึ้นของกลุ่มคนป่าเถื่อนถือเป็นการล่มสลายของอารยธรรม กลุ่มคนป่าเถื่อนร้อยคนสามารถเอาชนะกองทัพของโนมส์หนึ่งหมื่นตัวได้ เนื่องจากความแตกต่างของแต่ละบุคคลเหล่าทหารโนมส์จึงไม่มีความกล้าที่จะทําสงคราม พวกเขาจะกระเจิงต่อหน้าคนป่าเถื่อน เนื่องจากความเห็นแก่ตัวพวกเขาจึงไม่รวมตัวกันต่อต้านศัตรูทั่วไปและยอมแพ้ง่ายมาก ถ้าไม่เป็นเช่นนั้นพวกป่าเถื่อนคงไม่มียุคทองและมนุษย์ก็ไม่มาอยู่รอบ ๆ”

“ เดี๋ยวก่อนข้ามีคําถาม” อันเฟย์ กล่าว “ มนุษย์ถูกสร้างโดยเทพเจ้า มันเกี่ยวอะไรกับโนมส์?” เขาเคยอ่านเกี่ยวกับพัฒนาการของอารยธรรมมนุษย์ในห้องสมุดตอนที่เขาค้นคว้าเกี่ยวกับเวทมนตร์

“ แน่นอนเจ้ากล่าวถูก” อุ่ยเหว่ยยิ้มและหยุดกล่าว

“ เทพเจ้าสร้างโนมส์หรือไม่” อันเฟย์ ถามอย่างไม่แน่ใจ

“ เมื่อพวกโนมส์ควบคุมโลกเทพเจ้าก็ยังไม่ถือกําเนิดขึ้นด้วยซ้ำ” ฮุ่ยเหว่ยกล่าวอย่างเงียบๆ “ ไปต่อกันเถอะ เจ้าจะไม่เชื่อข้าแม้ว่าข้าจะบอกเจ้าก็ตาม”

“ เจ้ายังไม่ได้บอกอะไรข้าเลย”

“ สมมติว่าเทพเจ้าแห่งการทําลายล้างที่บูชาโดยนักเวทย์แห่งความมืดเป็นสัตว์เวทย์ต่อสู้ที่สร้างโดยโนมส์”

“อะไร?” วอนเมอร์ก ถาม เขาตกใจมากจริงๆ

ซูซานนา จ้องไปที่ ฮุ่ยเหว่ย ด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง ทฤษฎีของเขาแปลกประหลาดเกินกว่าที่พวกเขาจะยอมรับได้ง่ายๆ คนส่วนใหญ่จะพาเขาไปหาคนบ้า อย่างไรก็ตาม อันเฟย์ กําลังคิดถึงสิ่งที่ ฮุ่ยเหว่ย เพิ่งบอกเขา

“ ถ้าโนมส์สามารถควบคุมเทพเจ้าได้แล้วทําไมพวกป่าเถื่อนถึงทําลายพวกมันได้?” อันเฟย์ ถามช้าๆ

“ อย่างที่ข้าเคยกล่าวไปพวกโนมส์นั้นเห็นแก่ตัวมาก พวกเขาประกาศสงครามซึ่งกันและกันเพื่อสิทธิในการควบคุมสัตว์เวทย์ต่อสู้ตัวนี้ ข้าไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นในท้ายที่สุด ทั้งหมดที่ข้ารู้ก็คือโนมส์สูญเสียการควบคุมสัตว์เวทย์”