Assassin’s Chronicle - ตอนที่ 137

อันเฟย์หันกลับไปมอง เขาเห็นยูนิคอร์นตัวน้อยเดินไปมาพร้อมกับขวดเปล่าในปากของเขา ยูนิคอร์นตัวน้อยเกินไปด้านข้างแนวทแยงถอยหลังกระโดดและวิธีอื่นๆอีกมากมาย แต่ไม่ใช่แค่ไปข้างหน้า หนูน้อยคนนี้มีทักษะการเคลื่อนไหวที่แข็งแกร่งมาก เขาโยกเยกไปทั่ว แต่ก็ไม่ตก

นิยารีบวิ่งไปแล้วอุ้มเด็กน้อยไว้ในอ้อมแขนของนาง นางรู้สึกแย่กับยูนิคอร์นตัวน้อยเหลือเกิน นางเอื้อมมือไปหยิบขวดเปล่าออกจากยูนิคอร์นตัวน้อย นางเป็นนักดาบ แต่นางไม่สามารถแม้แต่จะดึงขวดเปล่าออกจากปากของยูนิคอร์นได้ หลังจากพยายามสองครั้ง ยูนิคอร์นตัวน้อยกัดขวดเปล่าอย่างแรงจน อันเฟย์ได้ยินเสียงแตก

จู่ๆนิยาก็หันกลับมากรีดร้องอีกครั้งด้วยความโกรธและเศร้า “ มองไปที่เจ้า” ตอนนี้นิยาอารมณ์ดีขึ้นมาก หกเดือนที่แล้วถ้ามีคนหลอกสัตว์เลี้ยงของนาง นางจะดึงดาบออกมาที่คนๆนั้น โดยไม่คิดว่าจะเอาชนะคนนั้นได้หรือไม่

“ อันเฟย์ ไม่ได้ทําอย่างตั้งใจ ยูนิคอร์นตัวน้อยต้องการไวน์ด้วยตัวเอง” คริสเตียนพยายาม ไกล่เกลี่ยระหว่างพวกเขา เขายิ้ม

ยูนิคอร์นตัวน้อยเรอเสียงดังจากการดื่มมากเกินไป ดูเหมือนว่ายูนิคอร์นพยายามพิสูจน์ว่าคริสเตียนกล่าวถูก ทุกคนต่างส่งเสียงหัวเราะ ช่างเป็นเรื่องแปลก! หลายคนไม่สามารถเห็นยูนิคอร์นตัวจริงได้ทั้งชีวิต แต่พวกเขาเลี้ยงยูนิคอร์นเป็นสัตว์เลี้ยงและสามารถเฝ้าดูยูนิคอร์นตัวน้อยที่กําลังเรอจากการดื่ม พวกเขาสามารถสนทนาโม้ได้อย่างแน่นอน

ยูนิคอร์นตัวน้อยมองไปรอบๆ ตัวยดวงตาที่ปิดลงครึ่งหนึ่ง คนเมามักเป็นคนโง่เง่าของตัวเอง และยูนิคอร์นตัวน้อยก็เช่นกัน เด็กชายตัวเล็กกําลังมองหา อันเฟย์ แต่มันหมุนไปรอบ ๆ สองสามครั้งด้วยจังหวะที่แปลกประหลาดไม่พบ อันเฟย์ อันเฟย์อยู่ห่างจากยูนิคอร์นตัวน้อยเพียง 70 ฟุต

“เจ้าควรจะได้รับมัน.” นิยามอบความรักให้กับยูนิคอร์นตัวน้อยที่ก้นของมัน ความโกรธของนางมาและไปรวดเร็ว นางเปลี่ยนความสนใจอย่างรวดเร็วจากการโกรธมันมาเป็นวิธีดูแลผู้ชาย ตัวเล็กขี้เมาคนนี้

อันเฟย์ ลุกขึ้นยืนช้าๆ “ คริสเตียนข้าจะมาหาเจ้าในภายหลัง”

“แน่นอน” คริสเตียนกล่าว

ถ้ามีใครจับตาดู อันเฟย์ อย่างใกล้ชิดเขาจะสังเกตเห็นบางอย่างแปลก ชๆ เมื่อเทียบกับยูนิคอร์ ชนขี้เมาตัวน้อย อันเฟย์ เดินได้อย่างมั่นคงกว่า แต่ไม่มีทิศทางใด ชๆ เขาเดินไปที่เกวียนของเขาก่อน จากนั้นก็เปลี่ยนทิศทางระหว่างทาง ดูเหมือนว่าเขากําลังพยายามมองหาเฟลเลอร์ เขาเปลี่ยนทิศทางอีกครั้งก่อนจะเดินตามไป คราวนี้ดูเหมือนว่าเขาอยากเห็นฮาแกน ครึ่งทางเขาหันกลับมาและเดินไปหาอุ่ยเหว่ย ถ้ามีสายลับเฝ้าดูเขาเขาคงจะงงกับทางที่เขาเดิน อันที่จริง อันเฟย์เองก็ ไม่ได้มีจุดหมายที่ชัดเจนในใจเช่นกัน เขาแค่เดินตามหัวใจ เมื่อเขาหยุดในที่สุดเขาก็รู้ว่าเขายืนอยู่หน้าเกวียนของ ซูซานนา

พวกเขาอาจจะต้องต่อสู้ด้วยกันในไม่ช้า อันเฟย์ จึงรู้สึกว่าพวกเขาจําเป็นต้องสนทนาเกี่ยวกับความเข้าใจผิดระหว่างพวกเขา เขาไม่อยากเห็นพวกเขาไม่สามารถรวมกลุ่มกันได้ดีเพราะความเข้าใจผิดใดๆ

อันเฟย์ พบข้อแก้ตัวที่ดีที่จะเห็น ซูซานนา เขายกม่านมุดเข้าไปในเกรียน

ซูซานนา ประหลาดใจที่เห็น อันเฟย์ จากนั้นนางก็หน้าแดงอีกครั้ง มันน่าสนใจที่จะเห็นซูซานนาหน้าแดงอีกครั้งเมื่อหน้าแดงของนางยังไม่หายไป

“เฮ้เจ้าอยู่นี้” ซูซานนากล่าวด้วยเสียงต่ํา

“ ใช่” อันเฟย์ กล่าว

“ เจ้าอยากดื่มชาไหม” ซูซานนา ถาม

“ ไม่ขอบคุณ” อันเฟย์ กล่าว

“ ข้าได้ยินนิยาตะโกน เกิดอะไรขึ้น?” ซูซานนาพบหัวข้อที่พวกเขาสามารถสนทนาได้

“ ยูนิคอร์นตัวน้อยอิ่มมากเกินไป นางคิดว่ามันเป็นความผิดของข้า” อันเฟย์ กล่าว

“ เจ้าต้องให้ยูนิคอร์นดื่ม ข้าถูกไหม?” ซูซานนา กล่าว

“ ข้าแค่อยากให้ผู้ชายตัวเล็กๆ คนนั้นได้ชิม แต่มันก็หมดขวดก่อนที่ข้าจะสังเกตเห็นด้วยซ้ํา” อันเฟย์ กล่าว

“ ข้าไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเจ้าซนขนาดนี้” ซูซานนา ยิ้มให้ อันเฟย์

“ เจ้าไม่ยุติธรรมกับข้า” อันเฟย์ ยิ้มอย่างขมขึ้น “ เรารู้จักกันมานาน เจ้าไม่เข้าใจข้าหรือ? ข้าให้ความสําคัญกับสิ่งต่างๆอย่างจริงจัง”

“ อย่าโกรธนียา นางมีอารมณ์ นางจะสบายดี” ซูซานนากล่าว

” ข้ารู้ว่าข้าไม่เคยโกรธนางเลย” อันเฟย์ กล่าว

การสนทนาของพวกเขาติดขัด ทั้งคู่ดูเหมือนจะไม่มีอะไรจะสนทนาอีก แต่สมองของพวกเขาก็แข่งกัน ดูเหมือนพวกเขาจะติดอยู่ในความคิดที่ตึงเครียดนี้ในเวลาเดียวกัน

อันเฟย์ กําลังคิดว่าเขาจะอธิบายซูซานนาได้อย่างไรโดยที่เขาจะไม่ทําร้ายความรู้สึกของนาง สัญชาตญาณของเขาไม่อนุญาตให้เขามีความสัมพันธ์ใดๆ กับผู้หญิง ไม่ว่าคนอื่นจะเห็นซูซานนากับเขาอย่างไร เขาก็จะไม่ยอมรับว่ามีอะไรเกิดขึ้นระหว่างพวกเขา

ซูซานนา พยายามอ่านระหว่างทางของอันเฟย์ นางคิดกับตัวเองว่า “ อันเฟย์ เน้นย้ํา ว่าเขาให้ความสําคัญกับสิ่งต่างๆอย่างจริงจัง เขากังวลไหมว่าข้าจะไม่ทําตามที่ชาลลีกล่าวอย่างจริงจัง ” ซูซานนา กัดริมฝีปากของนางอย่างประหม่า

ไม่มีใครรู้ว่า อันเฟย์ หมายถึงหรือไม่ ถ้าซูซานนาคิดอย่างนั้นก็ขอให้นางเชื่อในตอนนี้

“ เจ้าอยากดื่มชาไหม” ซูซานนา ถามอีกครั้ง นางไม่รู้ว่าจะกล่าวอะไรอีก นางไม่สามารถทนต่อความเงียบได้ ยิ่งเงียบเท่าไหร่นางก็ยิ่งรู้สึกประหม่ามากขึ้นเท่านั้น

” ตกลง.” อันเฟย์เปลี่ยนใจอยากมีบ้าง

ซูซานนายกหม้อชาขึ้นและใช้นิ้วทดสอบอุณหภูมิของน้ํา “ น้ําเย็นแล้ว ข้าจะให้เฟลเลอร์อุ่น”

“ ไม่เป็นไรข้าจะได้กินน้ํา” อันเฟย์กล่าว

บางที ซูซานนา ก็ไม่ต้องการทําลายช่วงเวลานี้โดยไม่รู้ตัว นางรักช่วงเวลานี้แม้ว่าทั้งคู่จะอึดอัด นางไม่ได้ยืนกรานที่จะชงชา นางค่อยๆรินน้ําหนึ่งแก้วแล้วส่งให้อันเฟย์

อันเฟย์หยิบแก้วขึ้นมาจิบ ดวงตาของเขาจ้องไปที่บางสิ่งเป็นวินาที เมื่อซูซานนากําลังเทน้ํากระโปรงของนางก็ม้วนขึ้นและโชว์เรียวขาที่ยาวและสวยงามของนาง ซูซานนา พร้อมที่จะเข้านอน และถอดรองเท้าบู๊ต ก่อนที่อันเฟย์จะเดินเข้ามาเท้าที่เนียนและขาวราวกับน้ํานมปรากฏต่อหน้า อันเฟย์ เป็นเรื่องธรรมดาในทางจิตวิทยาที่ความทรงจําเก่าๆ ถูกกระตุ้นโดยการมองเห็นสิ่งต่างๆ ที่เคยเห็นในอดีต อันเฟย์อดไม่ได้ที่จะนึกถึงการต่อสู้กับ ซูซานนา ในน้ําในคืนนั้น

ตอนนี้ ซูซานนาอ่อนไหวมาก นางสังเกตเห็น อันเฟย์ กําลังมองไปที่บางสิ่งบางอย่าง นาง มองตามสายตาของเขาและเห็นขาท่อนล่างของนาง นางหน้าแดงและรีบดึงชายกระโปรงลงมาคลุมขา นางเอาเท้าไปซุกไว้ใต้กระโปรงด้วยซ้ํา

อันเฟย์ รู้สึกอึดอัดและขยับตัวกลับเล็กน้อย เขามองไปรอบๆ แต่ก็ไม่สามารถมองไปที่ซูชานนาได้

“ อันเฟย์ ให้ความสําคัญกับรายละเอียดและไม่แสดงอารมณ์ของเขา เมื่อเขาทําสิ่งต่างๆ มันต้องทําให้เขากล้ามากที่จะแสดงความรักต่อข้า” ชูขานนาคิดกับตัวเอง ซูซานนา นึกถึงทุกช่วงเวลาที่อยู่กับอันเฟย์ สิ่งที่เกิดขึ้นที่บ่อนเป็นฝันร้ายจากอดีต แต่มันก็ทําให้นางตระหนักถึงด้านดีของอันเฟย์ เมื่ออันเฟย์จับนางได้ในคืนนั้นนางกําลังอาบน้ําโดยไม่สวมเสื้อผ้าใดๆ ซูซานนามั่นใจในรูปลักษณ์และรูปร่างของนาง แต่อันเฟย์ไม่ได้ใช้ประโยชน์จากนางในคืนนั้น อันเฟย์ออกจากบ่อไปอย่างเงียบ ๆ เมื่อเขาพบว่ามันเป็นเพียงความเข้าใจผิด ถ้า อันเฟย์ ไม่ดีตอนนี้นางก็ไม่ ได้เป็นสาวบริสุทธิ์

ตั้งแต่เข้าร่วมกองทหารของอันเฟย์ ซูซานนา ก็อยู่ภายใต้การดูแลของอันเฟย์ นาง พัฒนานิสัยในการฟังและไว้วางใจอันเฟย์ ก่อนที่ผู้หญิงจะตัดสินใจยอมรับผู้ชายคนหนึ่งเป็นผู้ชายของนาง เกณฑ์ที่สําคัญที่สุดของนางคือผู้ชายคนนั้นเชื่อถือได้หรือไม่ ซูซานนา ไปได้ไกลในแง่ของการไว้วางใจ อันเฟย์ สิ่งที่นางไม่ชอบเกี่ยวกับอันเฟย์ในอดีตได้เปลี่ยนเป็นสิ่งที่นางขอบเกี่ยวกับเขา ช่วงเวลาที่น่าอึดอัดระหว่างพวกเขาดูเหมือนจะหอมหวานในความทรงจํา

ซูซานนา ไออย่างประหม่า นางคิดว่าสิ่งที่นางทํานั้นชัดเจนเกินไปซึ่งอาจดูเหมือนเป็น สัญญาณปฏิเสธของอันเฟย์ ซูซานนาบิดตัวเล็กน้อยเพื่อให้ขาท่อนล่างของนางแสดงได้อีกครั้ง การเคลื่อนไหวนี้ไม่ได้เป็นประโยชน์กับเด็กผู้หญิงส่วนใหญ่ แต่ซูซานนาสามารถจัดการได้ทั้งหมด หัวใจของนางเต้นเร็ว สีแดงบนแก้มของนางทําให้นางสวยขึ้น ศีรษะของนางพิงกําแพงเกวียน นางไม่กล้าแม้แต่จะมองไปที่อันเฟย์

ในโลกแห่งเวทมนตร์นี้ไม่มีคํากล่าวใดที่จะบรรยายถึงเด็กผู้หญิงที่อวดผิวโดยไม่ได้ตั้งใจและไม่มีหนังสือสอนวิธีป้องกันสิ่งที่ผิดเพี้ยน ซูซานนา ขยับตัวด้วยความตื่นตระหนก เป็นผลให้นางแสดงให้เห็นมากกว่าขาท่อนล่างของนาง จากมุมของอันเฟย์ เขาสามารถมองเห็นชุดชั้นในของนางด้วยซ้ํา

อันเฟย์ สังเกตเห็นการเคลื่อนไหวของซูซานนา เขาเข้าใจว่า ซูซานนาแสดงร่างกายของนางโดยตั้งใจ หลังจากสังเกตเห็น อันเฟย์ก็เริ่มรู้สึกประหม่า แต่ก็แสดงความกังวลบนใบหน้าของเขา เขารับรู้ได้ทันทีถึงการเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์ของเขา เขาหลับตาทันทีและหายใจเข้าลึกๆ เมื่อลืมตาขึ้นมาก็สามารถมองเห็นได้ชัดเจนอีกครั้ง

“อันเฟย์ทําไมเจ้าถึงมาที่นี่” ซูซานนาถามด้วยเสียงต่ํามาก

“ อืม” อันเฟย์ไม่รู้จะวางยังไง ก่อนที่เขาจะเดินไปที่เกวียนของ ซูซานนา เขาไม่รู้ว่ามีอะไรพิเศษระหว่างซูซานนากับเขา เขาคิดว่าซูซานนาเป็นเพื่อนที่ดี เขาคิดว่าซูซานนากําลังคิดแบบเดียวกันกับเขา นั่นคือเหตุผลที่เขารู้สึกว่าจําเป็นต้องอธิบายให้ซูซานนาเข้าใจเกี่ยวกับความเข้าใจผิดของพวกเขา อย่างไรก็ตามเมื่อเห็นว่าซูซานนา แสดงท่าทางอย่างไร ไม่ว่าอันเฟย์จะโง่แค่ไหนเขาที่สามารถบอกได้ว่า ซูซานนาชอบเขา

ทันใดนั้น ซูซานนาก็รู้สึกว่านางเป็นคนโง่ นางไม่รู้ด้วยซ้ําว่าจะกล่าวอย่างไร “ ถ้าไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับกองทัพ อันเฟย์ไม่ควรมาที่นี่เพื่อออกไปเที่ยวหรือ? มันไม่ต่างอะไรกับการปฏิเสธเขา” ซูซานนาคิดกับตัวเอง

“ ที่จริงเจ้าสามารถมาสนทนากับข้าได้ทุกเมื่อที่เจ้าต้องการ ข้าอยากจะออกไปเที่ยวกับเจ้าอย่างจริงจัง” ซูซานนากล่าวควยเสียงต่ํา การสนทนาของเด็กน้อยของชาลส์ ทําให้ซูซานนาอยู่ในตําแหน่งที่น่าอึดอัดใจ นางรู้สึกว่าสิ่งต่างๆเคลื่อนไหวเร็วเกินไปและนางก็ไม่ค่อยสบายใจกับมัน อย่างไรก็ตามนางไม่เคยต้องการทําร้ายความรู้สึกและความภาคภูมิใจของอันเฟย์

“ ข้าดีใจที่ได้ยินเช่นกัน” อันเฟย์ยิ้ม อากาศเต็มไปด้วยเคมีที่เปล่งประกายระหว่างพวกเขา พวกเขาปฏิบัติต่อกันด้วยความเคารพและสุภาพ อันเฟย์ไม่เคยกล่าว ” ขอบคุณ” กับซูซานนา แต่เขาทําได้ในวันนี้ พวกเขาสุภาพต่อกันและกันมาก

“ ซูซานนาข้านั่งสมาธิที่นี่สักพักได้ไหม? อย่าให้ใครมาขัดจังหวะข้า” อันเฟย์ กล่าวในทันใด ตอนนี้เขาต้องนั่งสมาธิไม่เช่นนั้นเขาจะรู้สึกว่ามีบางอย่างที่ไม่ดีเกิดขึ้น เขาสังเกตว่าตัวเองเริ่มตื่นต ระหนก

“ ใต้เลย ” ซูซานนาตกตะลึงเพียงชั่ววินาทีจากนั้นนางก็พยักหน้าให้เขา