Assassin’s Chronicle - ตอนที่ 127

AC 127: ความทรงจำเก่า ๆ

“ เราไม่ได้ทำอะไรเลย” อันเฟย์ ส่ายหัวและทำให้ ซูซานนา ดูแปลก ๆ “ ดูเหมือนเจ้าจะสนใจในสิ่งที่เราทำจริงๆ”

“ อย่าเปลี่ยนเรื่อง เจ้าไม่ได้ทำอะไรเลยจริงๆหรือ” ซูซานนา ไม่สามารถมองเข้าไปในดวงตาของ อันเฟย์ ได้ แต่นางยังคงรักษาน้ำเสียงที่จริงจังได้

“ ตอนนั้นคนของอาฮับพร้อมที่จะโจมตีเรา ข้าไม่มีเวลาคิดเรื่องอื่น เจ้ารู้ไหมว่าแม้ว่าข้าจะทำอะไรกับนาง ข้าก็ไม่ต้องปฏิเสธ ” อันเฟย์ ยิ้มให้นางอย่างเผ็ดร้อน “ ทำไมเจ้าถึงสนใจข้าและนาง? ซูซานนา เจ้าคือ…? ฮ่า ๆ ๆ ”

“คิดตามที่เจ้าต้องการ.” ซูซานนา กลอกตาไปที่ อันเฟย์ “ ไม่ใช่แค่ข้า ทุกคนสนใจเจ้าและนาง เราได้กล่าวถึงเรื่องนี้อยู่ข้างหลังเจ้าหลายครั้ง” ซูซานนา ดูเหมือนจะตอบด้วยความยุติธรรม แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างจู่ๆนางก็รู้สึกผ่อนคลาย

“ พวกเจ้าไม่มีอะไรทำดีไปกว่านี้แล้วหรือ” อันเฟย์ รู้สึกหมดหนทางเพราะเขาคิดว่าเขาไม่ได้ทำอะไรที่ไม่เหมาะสมกับสาว ๆ ย้อนกลับไปในโลกของเขา เขามีเซ็กส์กับผู้หญิง แต่ไม่เคยมีความสัมพันธ์ที่จริงจัง ในโลกเวทมนตร์นี้เขาไม่เคยมีเซ็กส์กับผู้หญิงคนไหน เขาคิดกับตัวเองว่า“ คนอื่นจะนินทาข้าได้ยังไงในเมื่อข้าเข้มงวดกับตัวเองขนาดนี้แล้ว? เป็นเพราะทองคำจะส่องแสงไม่ว่าจะอยู่ที่ใดก็ตาม”

ทันใดนั้น ซูซานนา ก็มีรอยยิ้มบนใบหน้าของนาง “ โอ้ใช่เจ้ากำลังมองหาอะไรสำหรับข้า”

“ เจ้ารู้อะไรเกี่ยวกับกริฟฟินบ้าง” อันเฟย์ ถาม

“ กริฟฟิน? ทำไมจู่ๆเจ้าถึงถามเกี่ยวกับกริฟฟิน” ซูซานนา ถาม

“ แบล็คอีเลฟเว่น จะถามคำถามที่ยากแก่ข้าในไม่ช้า ข้าต้องได้รับข้อมูลเพิ่มเติมว่ากริฟฟินเป็นสัตว์เวทย์ชนิดใดจึงจะตัดสินใจได้ว่าจะช่วยเขาได้หรือไม่ “อันเฟย์ตอบ

ซูซานนา ครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งและกล่าวว่า“ กริฟฟินเป็นสัตว์เวทย์ระดับกลางที่ชั่วร้าย พวกมันอาศัยอยู่เป็นกลุ่ม พวกมันสามารถบินบนท้องฟ้าได้อย่างอิสระเป็นเวลานาน พวกมันไม่ค่อยต่อสู้กันเอง กริฟฟินตัวผู้นั้นสามารถปกป้องกริฟฟินตัวเมียได้เป็นอย่างดีไม่ใช่แค่ว่าพวกมันเป็นคู่ ความภักดีและความภาคภูมิใจที่แข็งแกร่ง ทำให้กริฟฟินเป็นเพื่อนที่ดีกว่าม้าศึกและม้าบินอื่น ๆ กริฟฟินเกิดมาเพื่อการต่อสู้ พวกมันกล้าหาญมาก”

“ บินอยู่บนท้องฟ้าเป็นเวลานานไหม? ข้าคิดว่าข้ารู้ว่ามันเป็นกองทัพแบบไหน” อันเฟย์ พยักหน้า “ ว่าต่อ”

“ เมื่อเทียบกับม้าศึกแล้ว กริฟฟินจะไม่ตกใจ กระต่ายป่า นกและเงา พวกมันจะไม่ล่ากระต่าย กวางป่าหรือม้าตัวอื่น ๆ เมื่อพวกมันหิว พวกมันจะไม่กินผู้ขับขี่ด้วยความโกรธ แม้ว่าผู้ขับขี่ของพวกมันจะทำร้ายพวกมันก็ตาม กริฟฟินกล้าหาญ แต่ก็ร้ายกาจ พวกมันภักดี แต่ดื้อรั้น” ซูซานนา กล่าวช้าๆ“ เจ้าสามารถเพิกเฉยต่อกริฟฟินได้ แต่ความสามารถในการต่อสู้ของกลุ่มกริฟฟินนั้นยอดเยี่ยมมาก แม้แต่สัตว์เวทระดับสูงก็ยังต้องหนีไปต่อหน้ากลุ่มกริฟฟิน”

“ เจ้ารู้เรื่อง หน่วยกริฟฟินอากาศ ในจักรวรรดิซานซา ไหม? ความสามารถในการต่อสู้ของพวกเขาเป็นอย่างไร” อันเฟย์ ถาม

“ เจ้าไม่รู้เกี่ยวกับหน่วยกริฟฟินอากาศด้วย” ซูซานนา มองไปที่ อันเฟย์ ด้วยความประหลาดใจ “ เป็นทหารที่รู้จักกันดีในทวีปแพน พลังการต่อสู้ที่ครอบคลุมของหน่วยกริฟฟินอากาศต่ำกว่า กองทหารเวทย์จันทร์ดับ ในจักรวรรดิเอลลิเซน อย่างไรก็ตามพวกเขามีข้อได้เปรียบเหนือ กองทหารเวทย์จันทร์ดับ พวกเขามีความยืดหยุ่นมาก หน่วยกริฟฟินอากาศ ประกอบด้วยกริฟฟินประมาณหนึ่งพันตัวและ อัศวินเงิน สี่ร้อยคน ใช้เวลาเพียงวันเดียวในการปรากฏตัวและโจมตีคู่ต่อสู้ด้วยความประหลาดใจจากระยะทางหนึ่งพันไมล์ แม้ว่ากองทหารเวทย์จันทร์ดับ ที่ทรงพลังจะถูกโจมตีด้วยความประหลาดใจโดย หน่วยกริฟฟินอากาศ พวกเขาอาจต้องบาดเจ็บล้มตายจำนวนมาก”

“ เจ้าคิดอย่างไรถ้าเราโจมตี หน่วยกริฟฟินอากาศ?” อันเฟย์ ถาม

“เจ้าบ้าหรือเปล่า? พวกเราคงตายไปแล้ว” ซูซานนาตะโกน “ เจ้ารู้หรือไม่ว่า ผู้คนอธิบายถึง หน่วยกริฟฟินอากาศ อย่างไร? ทหารที่ไม่มีวันทำลายล้าง พวกเขาสามารถหลบหนีพื้นที่อันตรายได้ทุกเมื่อ แม้แต่คนที่มีอำนาจระดับสูงก็ไม่ต้องการมีความขัดแย้งกับหน่วยกริฟฟินอากาศ นักขี่กริฟฟินห้าคนที่ได้รับความร่วมมือจากกริฟฟิน สามารถฆ่าเราได้อย่างง่ายดาย”

อันเฟย์รู้สึกหงุดหงิด เขาคิดว่า แบล็คอีเลฟเว่น เป็นเรื่องไร้สาระที่ขอให้เขาสู้กับ หน่วยกริฟฟินอากาศ โดยปกติ ซูซานนา ไม่ได้แสดงความคิดเห็นหรือตัดสิน ความคิดเห็นของนางในเรื่องใด ๆ มักจะยุติธรรม ถ้า อันเฟย์ และ ซูซานนา อยู่ด้วยกันจะไม่สามารถแข่งขันกับนักขี่กริฟฟินห้าคนได้ ก็ไม่มีทางที่กองทัพของ อันเฟย์ จะต่อสู้กับทั้งหน่วยได้ พวกเขาจะขอให้ถูกฆ่า

“ อันเฟย์อย่าเสี่ยงโชคกับชีวิตของทุกคน” ซูซานนากล่าวอย่างจริงจัง

“ ข้ารู้” อันเฟย์ พยักหน้า

หลังจากที่ ซูซานนา จากไป อันเฟย์ ก็นั่งลงบนเตียงและครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง เขาลุกขึ้นจากเตียงและเดินออกจากห้องไปที่โถงทางเดิน บลาวี ถูกจับตามอง อันเฟย์ เรียกหาเขาและถามคำถามสองสามข้อ หลังจากคุยกับ บลาวี แล้ว อันเฟย์ ก็เดินไปที่ห้องหนึ่ง เขาลังเลอยู่พักหนึ่งก่อนจะผลักประตูให้เปิดแล้วเดินเข้าไป

เจ้าหญิงแห่งจักรวรรดิ ซานซา นั่งอยู่บนเตียงโดยเอาเท้าของนางพิงข้างเตียง เข่าของนางงอแขนของนางไขว้กันและซุกอยู่ใต้ขาของนาง นางวางร่างกายส่วนบนของนางไว้กับต้นขาของนาง นางนอนคุกเข่าขณะที่สายตาจับจ้องไปที่เพดาน ดูเหมือนว่ามีบางอย่างที่น่าสนใจบนเพดาน นางดูอึมครึมและสับสนในบางครั้ง

นางไม่ได้ร้องไห้หลังจากรู้ว่าไอซิสฆ่าตัวตาย นางเงียบผิดปกติ ไม่ว่าพวกเขาจะอยู่ในระหว่างการขนส่งหรือในสถานีหรือแม้กระทั่งหลังจากที่พวกเขามาถึงเมืองภูเขาขาวแล้วสีหน้าของนางก็หมองคล้ำและไม่ค่อยเปลี่ยนไป

อันเฟย์ไอเงียบ ๆ แล้วนั่งลงบนขอบเตียง เขายิ้มและกล่าวว่า“ ข้ายังไม่รู้จักชื่อของเจ้า บอกชื่อหน่อยได้ไหม”

เจ้าหญิงแห่งจักรวรรดิ ซานซา ชะลอตัวหันหน้าไปที่ อันเฟย์ นางเหลือบมองไปที่อันเฟย์แล้วเงยหน้าขึ้นมองเพดานอีกครั้ง มันทำให้ อันเฟย์ เห็นภาพลวงตาว่าเขาน่าสนใจน้อยกว่าเพดานสีแดงอ่อน

“เจ้ามาจากไหน? เจ้าอยากไปไหน? ถ้าเจ้าต้องการออกไป ข้าสามารถส่งคนของข้าไปพาเจ้ากลับบ้านได้” อันเฟย์ฟังดูอ่อนโยนมาก “ สิ่งที่เกิดขึ้นคือประวัติศาสตร์ อย่าเพิ่งกังวลไป ไม่มีใครทำร้ายเจ้าได้อีกแล้ว”

อันเฟย์ รอสักพัก แต่ก็ยังไม่ได้รับการตอบสนองใด ๆ จากเจ้าหญิง อันเฟย์ขมวดคิ้ว “ ไม่ว่าอะไรจะรบกวนเจ้า เจ้าต้องกินเป็นประจำ เจ้าต้องเรียนรู้ที่จะดูแลตัวเอง”

ก็ยังไม่มีเสียงตอบรับ อันเฟย์ ยิ้มขณะที่เขาส่ายหัว เขายืนขึ้น. เขาไม่สามารถใช้เวลากับเจ้าหญิงคนนี้ได้นานเกินไป เขาค่อนข้างจำเป็นต้องกลับไปที่ห้องของตัวเองเพื่อทำสมาธิ เจ้าหญิงที่เศร้าหมองและมีสุขภาพดีจะเป็นประโยชน์สำหรับแผนของเขา แต่นี่คือทั้งหมดที่เขาทำได้

อันเฟย์หันกลับมาและเดินออกไป ขณะที่มือของเขาแตะลูกบิดประตูเจ้าหญิงก็กล่าวช้าๆว่า“ ถ้าข้าบอกว่าข้าเป็นเจ้าหญิง เจ้าเชื่อข้าไหม”

“แน่นอนทำไมจะไม่ล่ะ?” อันเฟย์ ยิ้ม เขาหันกลับมาและจ้องไปที่เจ้าหญิงอย่างใจเย็น

เจ้าหญิงตกตะลึงในเสี้ยววินาทีและส่งรอยยิ้มของ อันเฟย์ กลับคืนมา “ ข้าคิดมาตลอดสองสามวันที่ผ่านมา”

“ ถ้าเจ้าต้องการ เจ้าสามารถบอกข้าได้ว่าเจ้าคิดอย่างไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ ไม่ต้องกังวล. ข้าจะเก็บความลับของเจ้า ” อันเฟย์เดินกลับมาช้าๆ

“ ตอนที่ข้ายังเด็กข้ารู้ว่าข้าต้องการช่วยพ่อและประเทศของข้า” มีรอยยิ้มบนใบหน้าของเจ้าหญิง แต่ความเย็นชาแสดงให้เห็นในดวงตาของนาง “ ข้าช่วยแล้ว ปีหนึ่งเกิดโรคระบาดในภาคตะวันออกของประเทศของข้า มันแพร่กระจายเร็วสุด ๆ หลายคนเสียชีวิตและหลายคนหนีออกจากบ้านเกิด คนต่อมาได้นำโรคระบาดไปยังที่อื่น เพื่อควบคุมมันพ่อของข้าสั่งให้ปิดล้อมพื้นที่โรคระบาด แต่คนที่อยู่ในพื้นที่ระบาดไม่ต้องการอยู่ในนรกนั้น พวกเขาพยายามที่จะฝ่าวงล้อม หลังจากการเผชิญหน้าครั้งใหญ่ไม่กี่ครั้งทหารหลายคนก็ติดเชื้อเช่นกัน พ่อของข้าได้รับคำสั่งอย่างเย็นชาก่อนให้กักกันพวกเขาและต่อมาก็ส่งทหารที่ติดเชื้อเหล่านั้นเข้าไปในพื้นที่ระบาดที่ถูกปิดล้อม

สิ่งต่าง ๆ เลวร้ายลงเรื่อย ๆ เนื่องจากทหารจัดการกบฏเหล่านั้นซึ่งก่อให้เกิดภัยคุกคามอย่างมากต่อประเทศ พ่อของข้าพบว่ากบฏเหล่านั้นกำลังวางแผนบางอย่างที่ยิ่งใหญ่ เขาต้องการใครสักคนเพื่อเป็นตัวแทนของเขาในพื้นที่ระบาดของวงล้อมเพื่อปลอบประโลมกบฏเหล่านั้น พี่น้องของข้าไม่มีใครอยากไปและเจ้าหน้าที่หลายคนก็ลา “ป่วย” ในที่สุดข้าก็รับคำท้านั้น ปีนั้นข้าเสียเพื่อนที่ดีที่สุดของข้าไป นางเป็นน้องสาวของไอซิสด้วย”

อันเฟย์ อดไม่ได้ที่จะมองเจ้าหญิงอย่างใกล้ชิด เขารู้ว่าภัยพิบัติในตอนนั้นหมายถึงอะไร เด็กผู้หญิงที่กล้าเข้าไปในพื้นที่ระบาดที่ถูกปิดล้อมสมควรได้รับความเคารพจากผู้อื่น อันเฟย์รู้ดีว่าเขาคงไม่ต้องการเข้าไปในพื้นที่ระบาดที่ถูกปิดล้อมด้วยตัวเอง “ มีอีกครั้งหนึ่งที่ทางตะวันตกของประเทศของข้ามีโจร อาจเป็นเพราะหัวหน้าและนายกเทศมนตรีเป็นคนชั่วร้ายและโลภมากเกินไปและผู้คนก็หมดศรัทธาในตัวพวกเขา โจรนี้ขยายตัวอย่างรวดเร็วมากเป็นผลให้ หัวหน้าสองสามคนพร้อมใจกันพยายามโน้มน้าวให้โจรสลายตัวและทำงานให้กับพวกเขา เมื่อหัวหน้าโจรชื่ออาเหม็ดไปเจรจากับพวกเขา หัวหน้าก็ทำร้ายอาเหม็ดด้วยความประหลาดใจ พวกเขาไม่เพียงต้องการกำจัดภัยคุกคามที่เกิดจากโจร แต่ยังต้องการรับราชการทหารด้วย

หลังจากที่ผู้คนรู้จักกลอุบายสกปรกของพวกเขา ผู้คนก็รู้สึกไม่ดีต่ออาเหม็ดมากขึ้น อาเหม็ดแข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ พ่อของข้ากังวลว่าการส่งทหารไปปราบปรามเขาจะมีค่าใช้จ่ายสูงมาก เขาส่งเจ้าหน้าที่มาเพื่อโน้มน้าวให้อาเหม็ดทำงานให้เขา แต่อาเหม็ดไม่ไว้วางใจรัฐบาลคนใด เขาขอกล่าวตรงๆกับคนจากราชวงศ์

พี่ ๆ ของข้าผลักข้าออกอีกครั้ง ในความเป็นจริง อาเหม็ด เริ่มมีความทะเยอทะยานแล้ว เขาแค่อยากคุยเพื่อซื้อเวลาให้ตัวเอง ข้ากลายเป็นลูกแกะที่กระโดดลงไปในกับดักของเขา รู้ไหม ข้าเกือบโดนเขาข่มขืน ผู้นำคนอื่น ๆ ในกลุ่มโจรไม่ชอบการกดขี่ข่มเหงของอาเหม็ด พวกเขาไม่เคยต้องการเป็นศัตรูของจักรวรรดิ เหตุผลที่พวกเขาเข้าร่วมกลุ่มโจรเพราะนั่นเป็นทางรอดเดียว ด้วยความช่วยเหลือของผู้นำคนอื่นข้าฆ่าอาเหม็ดและทำให้พวกโจรทำงานให้พ่อได้สำเร็จ

โอ้ใช่. ข้าลืมบอกเจ้าว่าเกิดอะไรขึ้นกับผู้นำเหล่านั้น หลังจากที่พวกเขากลายเป็นเจ้าหน้าที่ของรัฐในจักรวรรดิ พ่อของข้าได้ตัดสินประหารชีวิตพวกเขาด้วยข้อกล่าวหาทุกประเภท”