Assassin’s Chronicle - ตอนที่ 118

AC 118: พลังของเงิน

คริสเตียนหลับตาลงช้าๆ เขาคิดว่าเขาได้เห็นสิ่งที่น่าเกลียดที่สุดในค่ายคาราวานแล้ว แต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่าเขาคิดผิด

ในทางกลับกัน อันเฟย์ ไม่ได้รับผลกระทบ เขารู้แล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้นเมื่อเห็นทหารรับจ้างเดินออกมาจากเต็นท์ดึงกางเกงขึ้นและแสดงสีหน้าพึงพอใจ

มีการเปิดเผยฉากที่น่ารังเกียจ ผู้หญิงคนหนึ่งนอนอยู่บนพื้นแขนของนางตกลงไปข้างลำตัว ข้อมือของนางถูกเฉือน ขาของนางแยกออกจากกันและมีบาดแผลขนาดใหญ่ที่หัวเข่าของนาง อันเฟย์หรี่ตา เขาคุ้นเคยกับกายวิภาคของมนุษย์เป็นอย่างดีและรู้ว่าใครก็ตามที่ทำเช่นนี้กับผู้หญิงคนนี้นั้นโหดร้ายมาก ผู้หญิงคนนั้นต้องมีพลังมากพอที่จะเป็นภัยคุกคามได้ แต่พวกทหารรับจ้างไม่ต้องการใช้กำไลต่อต้านเวทย์มนต์ใด ๆ และแทนที่ ใช้วิธีที่เจ็บปวดที่สุดในการทำให้นางอ่อนแอลง

ผู้หญิงคนนี้ต้องเคยสวยมาแล้วครั้งหนึ่ง แต่แผลเป็นที่น่าเกลียดทางด้านขวาของใบหน้าได้ทำลายความงามของนางไป บางทีนั่นอาจเป็นสาเหตุที่อาฮับทอดทิ้งนางไปสู่ชะตากรรมนี้ ทหารรับจ้างกำลังพุ่งเข้าใส่ผู้หญิงคนนั้นและดูเหมือนว่าเขากำลังจะถึงจุดสูงสุดของความสุข เขาไม่รู้ตัวกับมีคนใหม่ในเต็นท์โดยสิ้นเชิง

ทันใดนั้นเจ้าหญิงก็ส่งเสียงครวญครางสุดหัวใจ นางกระโดดไปข้างหน้าและกระโดดขึ้นไปบนทหารรับจ้างทุบตีเขาด้วยหมัดพยายามดึงเขาออกไปจากเพื่อนของนาง ทหารรับจ้างผลักนางทิ้งและเจ้าหญิงก็ล้มลงกับพื้น นางเป็นเพียงนักเวทย์ขั้นต้นและไม่ได้อยู่ในช่วงที่ดีที่สุด นางไม่ตรงกับทหารรับจ้าง

“ คริสเตียนพาเขาไปจากนาง” อันเฟย์สั่ง

คริสเตียนลังเล หากเขาสามารถปลดปล่อยพลังได้เต็มที่เขาจะไม่ลังเลที่จะทำเช่นนั้น เขาสามารถสังหารทหารรับจ้างได้อย่างเต็มที่ในพริบตา อย่างไรก็ตามจิตใจของเขากำลังบอกให้เขาอดกลั้น เขาเป็นกลุ่มทหารรับจ้างที่เพิ่งค้นพบ ส่วนอีกกลุ่มเป็นกองคาราวานของพ่อค้าที่เป็นที่ยอมรับ ทั้งสองฝ่ายมีอยู่อย่างถูกต้องตามกฎหมาย หากเขาฆ่าใครสักคนกลุ่มของเขาจะดึงดูดความสนใจและอาจกลายเป็นอาชญากรที่ต้องการตัว

คริสเตียนปล่อยใบมีดลมตีทหารรับจ้างที่ขา ทหารรับจ้างกรีดร้อง เขากระโดดขึ้นและคว้าดาบยาวของเขา

ทหารรับจ้างตระหนักถึงสภาพแวดล้อมของพวกเขาเป็นอย่างดี ไม่กี่อึดใจหลังจากที่ทหารรับจ้างกรีดร้องกลุ่มทหารรับจ้างก็เข้ามาล้อมเต็นท์แล้ว “ ไม่ต้องกังวลไม่ต้องกังวล” อาฮับอธิบายอย่างรีบร้อน “ เราเป็นเพื่อนกัน ที่นี่ไม่มีศัตรู!”

ผู้นำของทหารรับจ้างเป็นชายที่มีเคราหนา เขามองเพื่อนที่บาดเจ็บจากนั้นหันไปมองอันเฟย์และคริสเตียน เขาหรี่ตาด้วยความอาฆาตพยาบาท แต่ไม่ได้ลงมือ ทั้งสองฝ่ายเดินทางเคียงข้างกันมาสองสามวันแล้วและมีความเข้าใจในอำนาจของกันและกัน

ทหารรับจ้างไม่รู้เกี่ยวกับ ซูซานนา หรือมิฉะนั้นพวกเขาจะไม่ได้ทำอะไรเลยแม้ว่า คริสเตียน จะฆ่าชายคนนั้นไปแล้วก็ตาม พวกเขาจะเก็บความโกรธไว้กับตัวเอง จนกว่าพวกเขาจะไปถึงเมืองภูเขาขาว พวกทหารรับจ้างรู้ดีว่ามีนักเวทย์ในกลุ่มทหารรับจ้างของอาลีบาบาโดยมีสองคนเป็นจอมเวทย์ขั้นต้น พวกเขากังวลเกี่ยวกับผลที่ตามมา

“ ทำให้เขาหุบปากซะ ข้าจะให้เจ้าสี่สิบเหรียญสำหรับเขา” อันเฟย์ กล่าว เขาหันไปหาไอซิสและกล่าวว่า“ ข้าจะให้นางห้าสิบ นั่นรวมสามร้อย พอใจไหม”

“ แน่นอน” อาฮับกล่าว เขาไม่เคยคาดหวังว่าผู้หญิงสองคนที่เขาพบว่ามีค่ามากขนาดนี้ โดยปกติแม้ว่าเขาจะขายทาสไปหมดแล้วเขาก็ยังไม่สามารถทำเงินได้ถึงสามร้อยเหรียญทอง

ทหารรับจ้างมีเคราพยักหน้าและดูมีความสุข เขาเตะทหารรับจ้างที่ร้องโหยหวนและกล่าวว่า“ เงียบซะ” เงินมีพลังอย่างไม่อาจปฏิเสธได้ สามารถซื้อการเชื่อฟังมิตรภาพและอำนาจได้ มันยังสามารถเปลี่ยนศัตรูให้กลายเป็นเพื่อนได้ในไม่กี่วินาที

“ เจ้านายของข้า” อาฮับกล่าวพร้อมยิ้ม “ ท่านรู้ดีว่าการเดินทางนั้นเหนื่อยและพวกเขาไม่สามารถแตะต้องการเดินทางอื่น ๆ ที่ข้ามีได้ คนแก่ก็ไม่สนุกเท่าไหร่…”

“ นายท่าน” ทหารรับจ้างมีเครากล่าว “ ผู้หญิงคนนั้นทำให้ผู้ชายของเราบาดเจ็บหลายคน สิ่งที่พวกเขาอยากทำก็คือการมีความสุข”

“ ข้าเข้าใจ” อันเฟย์ กล่าวพร้อมยิ้ม “ เราทุกคนเป็นผู้ชายไม่ใช่หรือ”

คริสเตียนโกรธ แต่เมื่อเขาเห็นรอยยิ้มของอันเฟย์ เขาก็รู้สึกโล่งใจ เขารู้ดีว่าเมื่อใดก็ตามที่ อันเฟย์ ยิ้มมันเป็นบทนำของการฆาตกรรม

อาฮับและทหารรับจ้างหัวเราะ พวกเขาคิดว่าอันเฟย์เป็นผู้ชายที่ดี เขาไม่ลังเลเมื่อขยับและเข้าใจมาก

เจ้าหญิงดูราวกับว่านางไม่เข้าใจสิ่งที่พวกเขากล่าว นางเดินไปหาเพื่อนและกอดผู้หญิงไว้ในอ้อมแขน น้ำตาไหลอาบใบหน้าและตกลงไปที่ผู้หญิงคนนั้น ไอซิสเอาแต่จ้องมองเพดานเต็นท์

“ ส่งคนมาพานางไปที่รถม้าของข้า เจ้ามากับข้าเพื่อรับเงิน”

“ แน่นอน” อาฮับตอบ

เจ้าหญิงกอดไอซิสไว้ในอ้อมแขนของนางแน่นและไม่ยอมปล่อย พวกทหารรับจ้างไม่ต้องการต้อนนางออกไป พวกเขาจึงหาเปลหามและแบกผู้หญิงทั้งสองคนไปด้วย อาฮับและทหารรับจ้างมีเคราติดตามอันเฟย์อย่างใกล้ชิด

ริสกะ กำลังจัดค่ายของพวกเขา เมื่อเห็นว่าอันเฟย์และคริสเตียนกลับมาพร้อมกับผู้ชายที่เขาไม่รู้จักเขาจึงเดินไปดูเขาอย่างอยากรู้อยากเห็น

“ ไปหาหีบเงินของเรากับเฟลเลอร์”

“อะไร?”

คริสเตียน มองไปที่ ริสกะ และพยักหน้า คนหลังรีบออกไปหาเฟลเลอร์ ซูซานนา กำลังสนทนากับ นิยา ในรถม้า นางได้ยินเสียงของเขาและถามว่า“ อันเฟย์มีอะไรผิดปกติ?” นางเอื้อมมือไปดึงม่านกลับ

“ อยู่ข้างใน” อันเฟย์ กล่าวเสียงดัง

มือของ ซูซานนา ซึ่งออกจากรถม้าแล้วแข็งตัวและหายไปอย่างรวดเร็วอีกครั้ง มันเป็นเพียงแค่แวบเดียว แต่อาฮับและทหารรับจ้างสามารถบอกได้ว่ามือนั้นดูเล็กและนิ่มมากคล้ายกับของเจ้าหญิง ผู้หญิงที่มีมือแบบนั้นไม่ควรน่าเกลียดเกินไป

“ เจ้า…” นิยาร้องออกมาด้วยความโกรธกับท่าทีของอันเฟย์ นางไม่ได้กล่าวอะไรอีกหลังจากนั้น ซูซานนา ก็หยุดลงอย่างชัดเจน

“ เงียบ ๆ .ไม่ได้หรือ เจ้านายของข้าโกรธ” ซูซานนา กล่าวเบา ๆ

“ นายท่าน…” นิยากล่าว แต่นางก็เงียบลงอีกครั้ง

อาฮับและทหารรับจ้างชำเลืองมองกัน ตอนนี้พวกเขารู้แล้วว่ามีผู้หญิงอีกคนอยู่ในรถม้าและ อันเฟย์ ต้องเป็นขุนนางที่คิดว่าการเป็นทหารรับจ้างคงจะสนุกดี

อันเฟย์ ชื่นชม ซูซานนา มาโดยตลอด เมื่อเห็นว่านางร่วมมือกับเขาอย่างไร้รอยต่อเขาก็ยิ่งคิดถึงนางมากขึ้นไปอีก

อันเฟย์เหลือบมองไปที่อาฮับและรู้ว่าพวกเขาไม่ได้สังเกตว่ามีอะไรปิดอยู่หรือไม่

ริสกะ และ เฟลเลอร์ กลับมากับ ริสกะ หยุดคาถาลอยตัวและลงไปที่กลุ่ม เห็นได้ชัดว่าเขาหนักมาก

อันเฟย์เปิดกล่อง แสงสะท้อนออกมาจากเหรียญทองด้านในและส่องแสงอย่างยอดเยี่ยมเคลือบทุกอย่างรอบตัวด้วยทองคำอ่อน อันเฟย์ไม่สนใจมัน แต่คนที่อาฮับพามาด้วยทุกคนยืนอยู่ที่นั่นด้วยความตกตะลึง

กล่องเต็มไปด้วยเหรียญ สำหรับคนอย่างอาฮับไม่มีอะไรสวยงามไปกว่านั้นอีกแล้ว

“ เฟลเลอร์เอาสามร้อยเหรียญให้ข้า” อันเฟย์กล่าว

เฟลเลอร์เดินไปแล้วนับสามร้อยตรง เขาใส่ทั้งหมดลงในกระเป๋าและส่งกระเป๋าหนักให้อันเฟย์

เมื่อเฟลเลอร์กำลังนับเหรียญผู้คนที่มากับอาฮับทุกคนยืนอยู่ที่นั่นจ้องมอง ร่างกายของพวกเขาสั่นสะท้านและถ้าเหรียญทองกินได้พวกมันก็คงจะกลืนกินพวกมันไปแล้ว

“ สามร้อยเหรียญ” อันเฟย์กล่าวพร้อมเปล่งเสียงของเขา “ เจ้าอยากจะนับมันไหม”

อาฮับหันกลับมาและดูราวกับว่าเขาเพิ่งตื่นจากความฝันอันน่ารื่นรมย์ เขาหยิบกระเป๋าที่มีน้ำหนักมากกล้ามเนื้อบนใบหน้าของเขากระตุกเล็กน้อย

“ นับมัน” อันเฟย์กล่าวพร้อมยิ้ม

“ ไม่จำเป็นต้องเป็นเช่นนั้น” อาฮับกล่าวพลางยิ้มอย่างเชื่องช้า

“ ถ้ามีของดีอื่น ๆ ช่วยเก็บไว้ให้ข้า”

“ แน่นอน”

“ เอาล่ะ” อันเฟย์กล่าวพร้อมกับโบกมือ “ เสร็จแล้ว”

“ เราจะไปตามทางของเรา” อาฮับกล่าว เขาศอกทหารรับจ้างที่พึมพำอะไรบางอย่างและพยักหน้า