Assassin’s Chronicle - ตอนที่ 117

AC 117: ความชั่วร้าย

“ ใช่” อาฮับกล่าวด้วยความเห็นใจ

“ เจ้าหมายความว่าอารมณ์ของนางยังร้อนอยู่หรือ…?

อาฮับส่ายหัว “ นางมีปัญหาทางจิตบางอย่าง นางบอกว่านางเป็นเจ้าหญิงของจักรวรรดิ ซานซา และอ้างว่าจะตัดสินประหารชีวิตข้า มันไร้สาระ”

อันเฟย์สงบมาโดยตลอด แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะตกใจในขณะนั้น อาฮับเหล่ตาด้วยความรู้สึกเสียใจกับ “ถั่ว” เขาไม่เห็นรูปลักษณ์ของ อันเฟย์ มิฉะนั้นเขาจะสามารถบอกอะไรบางอย่างจากมันได้

คริสเตียนติดตาม อันเฟย์ เขาไม่ทราบเรื่องราวทั้งหมด เมื่อเห็น อันเฟย์ แยกออก เขาก็แอบแตะแขนของ อันเฟย์

อันเฟย์ ดึงออกจากมัน “ เจ้าเจอถั่วตัวนั้นที่ไหน”

“ เราซื้อเด็กผู้หญิงเหล่านั้นมาจากทหารของจักรวรรดิ ซานซา” ดวงตาของอาฮับเปล่งประกาย

อันเฟย์สามารถบอกได้ว่าอาฮับกำลังนอนอยู่เพียงแวบเดียว ด้วยข้อมูลที่เขามีเจ้าหญิงแห่งจักรวรรดิ ซานซา ต้องหนีและข้ามเส้นทางธุรกิจของอาฮับ อาฮับต้องเคยเห็นสาวสวยผู้โดดเดี่ยวในทุ่งหญ้าร้างและต้องการจับนาง เขาจะมีความสุขไม่ว่าเขาจะขายนางหรือเก็บนางไว้เพื่อตัวเอง

“ พี่ชายของข้า ข้าจำได้ว่าคุณบอกว่าเจ้าพยายามขายทาสหญิงในเมืองแบล็กวอเตอร์เป็นเวลาสองวัน ไม่มีใครอยากซื้อถั่วนั่นหรือ” อันเฟย์ ยิ้ม

“ นายท่านอันเฟย์เจ้าต้องล้อเล่นแน่ ๆ ลูกชายคนโตคนที่สาม ไซดี้ ในกลุ่มทหารรับจ้าง เสือแห่งทาวู กำลังจะแต่งงานกับเจ้าหญิงแห่งจักรวรรดิ ซานซา ตอนนี้เจ้าหญิงอยู่ในเมือง เมืองแบล็กวอเตอร์ ข้าไม่สามารถปล่อยให้ ถั่วตัวนั้นขึ้นไปบนเวทีได้ นางจะตะโกนว่านางเป็นเจ้าหญิงแห่งจักรวรรดิ ซานซา บนเวที ถ้าทหารรับจ้าง เสือแห่งทาวู ได้ยินเรื่องนี้พวกเขาจะหยุดธุรกิจของข้า ข้าเป็นแค่พ่อค้า ข้าไม่กล้าที่จะทำให้พวกเขาขุ่นเคือง” อาฮับกล่าวยิ้ม ๆ

อันเฟย์ไม่รู้ว่าเขาควรจะหัวเราะหรือร้องไห้ หลังจากทางเกวียนสังเกตเห็นเจ้าหญิงหนีไปแล้วพวกเขาคงต้องตามหานางทุกหนทุกแห่ง หลังจากที่พวกเขาหานางไม่พบ พวกเขาคงต้องเปลี่ยนเจ้าหญิงเป็นหญิงสาวคนอื่นเพื่อปกปิดมัน ชนชั้นสูงในกลุ่มทหารรับจ้าง เสือแห่งทาวู ต้องรู้เรื่องนี้เนื่องจาก ไซดี้ ทำตัวแปลก ๆ

ถ้าอันเฟย์คำนวณถูกต้องคาราวานพ่อค้าของอาฮับต้องมาถึงเมืองแบล็กวอเตอร์เร็วกว่าคาราวานของเจ้าหญิงหนึ่งวัน เกวียนของเจ้าหญิงได้ค้นหาไปทุกหนทุกแห่งโดยไม่รู้ว่าเจ้าหญิงของพวกเขาอยู่ในกองคาราวานพ่อค้าของอาฮับ ชนชั้นสูงในกลุ่มทหารรับจ้าง เสือแห่งทาวู ไม่เคยคิดว่าเจ้าหญิงของพวกเขากลายเป็นทาส การไม่ได้เห็นเจ้าหญิงโดยบังเอิญทำให้เกิดความแตกต่างอย่างมาก มันต้องเป็นเรื่องตลกที่พระเจ้าเล่น

“ เจ้าบอกว่าถั่วดีกว่าเอลฟ์เยอะไหม” อันเฟย์ เหล่ตาของเขาเพื่อมองไปที่ “ถั่ว” การเหล่ตาของเขาเท่านั้นที่สามารถกระตุ้นจิตใจที่สกปรกของเขาได้

“แน่นอน!” อาฮับพยักหน้า “ ท่านคิดยังไงครับนายท่าน อันเฟย์ ท่านสนใจนางไหม”

“ ให้ข้าดูก่อน” อันเฟย์ ยิ้ม

เอลฟ์สองสามคนนั่งอยู่ในเกวียนแฟนซีในขณะที่“ ถั่ว” ผู้น่าสงสารที่ถูกคลุมด้วยผ้าใบยืนอยู่ในกรงซึ่งมีขนาดใหญ่พอสำหรับคนที่จะยืนขึ้นได้เมื่ออาฮับถอดผ้าใบออกก็มีสาวสวยคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้น ต่อหน้า อันเฟย์

ทันใดนั้น อันเฟย์ ไม่ได้มีคำที่จะอธิบายเด็กผู้หญิงคนนี้ สุดยอด? แต่นางไม่เหมือนดอกกุหลาบที่หยาบคาย แต่เป็นนางฟ้า สวย? อัตนัยเล็กน้อย คำว่า“ สวย” ไม่เพียงพอที่จะอธิบายหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าเขา น่ารัก? นางมีลักษณะเป็นเด็กสาวสำหรับนาง นางให้ความรู้สึกที่แตกต่างและสุดจะพรรณนา นางยังดูมีพลัง

นางมีหน้าผากเต็มและดวงตาที่สดใสและไร้เดียงสาอีกหนึ่งคู่ ดวงตาแบบนี้ทำให้ผู้ชายมีความปรารถนาที่จะเอาชนะใจนางให้ได้ จมูกของนางชี้ขึ้นเล็กน้อยซึ่งทำให้นางดูซน ริมฝีปากของนางเล็กและอมชมพู: สีชมพูตามธรรมชาติไม่ใช่สีแดงที่ย้อมด้วยน้ำดอกไม้ พวกเขาดูมีเสน่ห์มาก นางไม่ได้สวยมาก ถ้าเพียงแค่ตัดสินจากใบหน้าของนาง แต่นางให้ความรู้สึกที่ไม่สามารถบรรยายได้ แม้จะสงบเหมือนอันเฟย์ดวงตาของเขาก็สว่างขึ้นชั่ววินาทีเมื่อเขาเห็นนาง

เจ้าหญิงเหล่ตาของนางเมื่อแสงจ้าส่องกระทบนาง ทันใดนั้นนางก็มองไปในระยะไกล ดูเหมือนว่านางจะไม่เห็น อันเฟย์ และคนอื่น ๆ

ผมของนางยุ่งเหยิงและนางสวมเพียงชุดเดรสยีนส์สีฟ้าอ่อนซึ่งมี แต่สาว ๆ ในประเทศเท่านั้นที่สวม นางไม่ได้สวมรองเท้าใด ๆ นิ้วเท้าและขาท่อนล่างของนางยุติธรรมและเนียน แต่ก็สั่นสะท้าน อันเฟย์ รู้ว่าเป็นเพราะนางยืนอยู่ในกรงเป็นเวลานาน กระดูกของนางถึงขีด จำกัด เพื่อรองรับน้ำหนักของนาง

อันเฟย์เหลือบมองไปที่อาฮับและสงสัยว่าสิ่งนี้ทำให้อาฮับละเลยเรื่องอื่น ๆ ของเด็กผู้หญิงคนนี้หรืออาฮับต้องการราคาที่ดีสำหรับสาวสวยคนนี้หรือแม้แต่อาฮับก็จมอยู่กับความงามของนาง อาฮับละเลยบางสิ่งที่เขาไม่ควรละเลย

ผิวเนียนของนางเพียงอย่างเดียวก็เพียงพอแล้วที่จะพิสูจน์ได้ว่านางไม่ใช่เด็กบ้านนอก

“ นายท่านอันเฟย์ ท่านชอบนางไหม” อาฮับโบกมือ ผู้คุ้มกันคนหนึ่งเดินมาพร้อมถังน้ำ อาฮับหยิบถังมาเทให้หญิงสาว เขาหัวเราะอย่างน่ารังเกียจ“ ท่านจะเห็นมันชัดเจนขึ้นด้วยวิธีนี้”

น้ำทำให้ร่างกายของหญิงสาวเปียก เดรสยีนส์ติดแน่นกับผิวหนังของนาง มีจุดดำสองจุดบนหน้าอกของนาง หน้าอกเป้ากางเกงและก้นของนางแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนต่อหน้าทุกคน

อันเฟย์ มองไปที่ใบหน้าของนางก่อนแทนที่จะมองไปที่ร่างกายของนาง เป็นเรื่องแปลกที่นางไม่ได้กรีดร้องโกรธหรือกลัว นางคนนั้นยังคงยืนอยู่ตรงนั้นอย่างเงียบ ๆ มองไปไกล ๆ

“ เป็นยังไงบ้าง? ชัดเจนมากใช่มั้ย?” อาฮับยิ้มอย่างน่ารังเกียจ เขาเอื้อมมือออกไปสัมผัสนางและบีบแก้มก้นนางแรง ๆ นางคนนั้นไม่ได้ขยับร่างกายเพื่อต่อสู้กับเขา นางมองลงไปที่อาฮับและกล่าวว่า “เจ้าหมูขี้เหร่ ข้าบอกเจ้าแล้วว่าสักวันเจ้าจะต้องชดใช้สิ่งที่เจ้าทำกับข้า” เหตุผลที่นางสามารถกล่าวอย่างสงบภายใต้เงื่อนไขเช่นนี้ไม่เป็นที่ทราบแน่ชัด อาจเป็นเพราะนางยอมแพ้หรือโกรธจนไม่สนใจอะไรเลย

“ จ่ายอะไรบอกข้า” อาฮับหัวเราะอย่างประหลาด เขาจับหน้าอกของนางและใช้นิ้วถูหัวนมของนางด้วยซ้ำ ในความเป็นจริงมีเพียงอาฮับเท่านั้นที่รู้ว่าเขารู้สึกไม่สบายใจทุกครั้งเมื่อหญิงสาวคนนี้สนทนากับเขาด้วยน้ำเสียงที่สงบ เขาต้องทำอย่างไม่ลดละมากขึ้นเพื่อให้ตัวเองมีความมั่นใจ เขาตัดสินใจแล้วว่าจะพานางไปที่เตียงของเขาในคืนนี้หาก อันเฟย์ ไม่ต้องการซื้อนาง หลังจากนอนกับนางสองสามคืนเขาจะฝังนางไว้ที่ไหนสักแห่ง เขาไม่ต้องการมีความรู้สึกไม่สบายใจอีกต่อไป

หญิงสาวดูเหมือนจะสัมผัสได้ถึงความไม่สบายใจของเขา นางรู้จักการต่อสู้และดิ้นรนเท่านั้นที่จะทำให้เขารู้สึกภาคภูมิใจในสิ่งที่ทำ นางอยู่นิ่ง ๆ นางจับกรงโลหะไว้แน่นจนข้อนิ้วของนางกลายเป็นสีขาว

“ นางเท่าไหร่? ข้าจะซื้อนาง” อันเฟย์ ไม่ต้องการให้ละครเรื่องน่ารังเกียจนี้ดำเนินต่อไป เขาตัดสินใจซื้อนางอย่างรวดเร็ว ถ้าผู้หญิงคนนั้นเป็นดอกไม้ที่สวยงามจริงๆแล้วอาฮับก็เป็นแค่หมูที่พยายามทำลายดอกไม้ เขาดูน่าขยะแขยงเหลือเกิน

“ ฮ่าฮ่าฮ่านายท่านอันเฟย์ข้ารู้ว่าท่านจะซื้อนางเมื่อเห็นนาง” อาฮับถูมือด้วยความตื่นเต้น “ ข้าไม่ได้ต้องการอะไรมากมายจากท่าน ตกลง. สองร้อยเหรียญทอง ข้าซื้อนางด้วยราคาหนึ่งร้อยเก้าสิบเหรียญทอง นางดื่มและกินในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา นางทำให้ข้าเสียค่าใช้จ่ายมากทีเดียว”

ผู้หญิงคนนั้นไม่แม้แต่จะบอก อันเฟย์ เกี่ยวกับคำโกหกของ อาฮับ ไม่มีใครเชื่อในสิ่งที่นางกล่าวภายใต้สถานการณ์เหล่านี้ นางทำได้เพียงแค่เงียบ

“จัดการ. ปล่อยนางออกไป” อันเฟย์ กล่าวพร้อมยิ้ม

“ได้สิแน่นอน.” อาฮับมีความสุขมาก เขาพยักหน้าและมีผู้คุ้มกันสองสามคนเดินขึ้นมาและดึงผู้หญิงคนนั้นออกจากกรง แน่นอนว่าผู้ชายเหล่านั้นถือโอกาสแตะต้องนางไปทั่ว

“ นายท่านอันเฟย์ตอนนี้นางเป็นของท่านแล้ว” อาฮับยิ้ม เขาเอื้อมมือออกไปจับก้นนางอีกครั้ง เขากังวลเมื่อเขาขายนางไม่ได้ เมื่อนางถูกขายอาฮับไม่ต้องการปล่อยนางไป เขาเป็นคนแบบไหน?

ทันใดนั้นหญิงสาวก็หันกลับมาและต่อยตาอาฮับ อาฮับไม่เคยคิดว่าผู้หญิงที่ไม่เคยแสดงความรุนแรงจะทำร้ายเขา เขาเป็นแค่นักธุรกิจและไม่สามารถชกต่อยเช่นนี้ได้ เขาเอามือปิดตาทันทีและกรีดร้อง ผู้คุ้มกันของเขาแทบคลั่ง หนึ่งในนั้นคว้าไหล่ของหญิงสาว

“เจ้ากำลังทำอะไร?” อันเฟย์ หัวเราะเยาะ คริสเตียนก้าวไปข้าง อันเฟย์ เขาเคยเห็นมากเกินไปจนถึงจุดนั้นและไม่คิดที่จะแสดงออกว่าเขาสามารถทำอะไรได้

“เดี๋ยว” อาฮับตะโกนทันที อาฮับรู้กฎการซื้อ เมื่อ อันเฟย์ ตกลงที่จะซื้อทาสหญิงแล้วพวกเขาก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะตีนาง

“ สองร้อยสิบเหรียญทอง พี่ชายเหรียญทองพิเศษสิบเหรียญนั้นให้เจ้าไปพบหมอ” อันเฟย์ กล่าวอย่างใจเย็น

อาฮับตกตะลึงชั่ววินาที เขาดูเสียใจ เมื่อเขาขอเงินสองร้อยสำหรับหญิงสาวเขาก็เตรียมพร้อมที่จะยอมรับการต่อรองของ อันเฟย์ ใครจะคิดว่า อันเฟย์ ไม่สนใจเรื่องราคา? เขาคิดว่า อันเฟย์ มีเงิน แต่ไม่คิดว่าเขาจะมีเงินมากขนาดนั้น หากโดนตาอาจทำให้เขาได้เหรียญทองสิบเหรียญ เขาอยากให้“ ถั่ว” ตีเขาได้มากกว่านี้

“ ไอซิสอยู่ที่ไหน” ทันใดนั้นหญิงสาวก็ถามขึ้น

“ ไอซิสคือใคร” อันเฟย์ ตกใจกับคำถามของนาง

“ นายท่านอันเฟย์ ไอซิสเป็นเพื่อนของนาง” อาฮับตอบอย่างเงียบ ๆ มือของเขายังคงปิดตาของเขา เห็นได้ชัดว่าหมัดนั้นค่อนข้างหนัก

“นางอยู่ที่ไหน?” อันเฟย์ ถาม “ ตั้งแต่ข้าซื้อนางมาแล้ว ข้าคิดว่าจะซื้อเพิ่มอีก”

“ นางอยู่ที่…” อาฮับลังเลเล็กน้อยและกล่าวว่า“ นางอยู่กับทหารรับจ้าง”