Assassin’s Chronicle - ตอนที่ 105

AC 105: การเผชิญหน้า

“ เสร็จแล้ว” อันเฟย์ถอนหายใจ เขาดึงมีดออกมาและเป่าเบา ๆ บนกระแสเลือด เห็นได้ชัดว่าวัสดุของมีดนั้นยังห่างไกลจากสิ่งที่ดีที่สุดในโลกดังนั้นเลือดจึงยังคงหลงเหลืออยู่บนมีดหลังจากการเป่าหลายครั้ง

ซูซานนา ก็ถอนหายใจ ใบหน้าของนางหันไปทางด้านข้างในขณะที่นางยกแผ่นด้วยดาบเพื่อปกปิดร่างของออร์เวลล์ หัวใจของนางยังเต้นเร็ว นางคิดกับตัวเองว่า“ ร่างกายของผู้ชายแปลกมาก”

อันเฟย์ค่อยๆเดินไปที่เชิงเทียนและเป่าอย่างแรงเพื่อดับไฟ เขาคิดกับตัวเองว่า“ ถึงแม้ว่าข้าจะเอาเลือดออกจากดาบไม่ได้ แต่อย่างน้อยข้าก็สามารถระเบิดแสงออกมาได้” เขาเดินไปที่หน้าต่างและค่อยๆเปิดม่านเพื่อดูว่ามีใครอยู่บนถนนหรือไม่ ถนนยังว่างเปล่า พลังต่อสู้ถูกปลดปล่อยออกมา แต่ถูกถอนออกไปอย่างรวดเร็วดังนั้นจึงไม่มีใครสังเกตเห็น

ผู้หญิงคนนั้นนอนนิ่งอยู่บนพื้น นางเหมือนหมดสติไปแล้ว นางนอนราบเพื่อให้พวกเขาเห็นร่างกายที่โค้งงอของนาง อันเฟย์ ปล่อยเทียนและมองลงไปเห็นผู้หญิงอย่างชัดเจน ใบหน้าของนางเป็นสีชมพู

“ เฮ้” ซูซานนาร้องออกมาอย่างไม่มีความสุข นางเกือบจะทำผิดด้วยการเรียกชื่อจริงของ อันเฟย์ โชคดีที่นางรู้ตัวและหยุดตัวเอง

อันเฟย์ จับจ้องไปที่ผู้หญิงคนนั้นแล้วก้มลงเพื่อลืมตาด้วยนิ้วของเขา

อันเฟย์ ลุกขึ้นยืนคิดสักพักและมองไปที่ ซูซานนา นิ้วของเขารู้สึกต่อต้านเล็กน้อยเมื่อเขาพยายามลืมตา หมายความว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ได้สลบไปแล้ว ดูเหมือนนางจะฉลาดมากในการปกป้องตัวเอง

“ พวกเราจะสร้างปัญหามากมายให้กับนายท่าน” ซูซานนากล่าวด้วยน้ำเสียงที่หยาบกระด้าง

“ เจ้าคิดว่านายท่านจะกลัวกลุ่มทหารรับจ้าง รุ่งโรจน์ หรือ? อย่าลืมว่าเจ้าหญิงมาถึงเมืองแบล็กวอเตอร์ แล้ว” อันเฟย์ ยิ้มเยาะ “ ไอ้นี้ฆ่า คนของเราเก้าคน เราจะปล่อยให้มันรอดหรือไม่”

“ แต่…” ซูซานนา กล่าว

“แต่อะไร? แม้ว่าสักวันหนึ่งปัญหานี้จะไม่สามารถควบคุมได้ แต่ข้าก็ไม่กลัวปัญหานี้ เขาฆ่าคนของเราก่อน” อันเฟย์กล่าว

ซูซานนา ถอนหายใจ“ เราจะทำยังไงกับผู้หญิงคนนี้”

“ นางไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับออร์เวลล์ นางเป็นเพียงผู้หญิงที่น่าสงสารที่ออร์เวลล์ใช้ ข้าไม่ต้องการทำร้ายนาง” อันเฟย์ กล่าว

“ ออร์เวลล์เสียชีวิตที่นี่ กลุ่มทหารรับจ้าง รุ่งโรจน์ จะไม่ปล่อยนางไป” ซูซานนา กล่าว

“ ข้าไม่สามารถควบคุมกลุ่มทหารรับจ้างรุ่งโรจน์ได้” อันเฟย์ฟังทำอะไรไม่ถูก เขามองไปข้างนอกเพื่อดูว่ามีใครอยู่บนถนนหรือไม่จากนั้นเขาก็กล่าวว่า“ ไปกันเถอะ เราต้องออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้”

* * * *

การเฉลิมฉลองในช่วงกลางวันสิ้นสุดลงแล้ว กลีบดอกไม้ที่เหลืออยู่ทั่วไปบนท้องถนน พวกเขาเต้นรำไปกับสายลมทำให้อากาศมีกลิ่นหอมของดอกไม้ มันมืดไม่มีทั้งดวงดาวหรือดวงจันทร์บนท้องฟ้ายามค่ำคืนในขณะที่สถานีของสหภาพการค้าทูเมนสว่างไสวไปด้วยคบเพลิงและโคมไฟนับไม่ถ้วน สถานีนี้กลายเป็นเมืองที่ไม่หลับใหล พวกเขามีความปลอดภัยสูงโดยมีจอมดาบขั้นต้นสี่คนคอยเฝ้าประตูทั้งสองข้างและมีจอมดาบอาวุโสอยู่นอกประตู

บนถนนผ่านสถานีทหารรับจ้าง เสือแห่งทาวู ชายชราอายุประมาณห้าสิบปีเดินออกมาจากความมืดอย่างช้าๆ การเดินของเขาเห็นได้ชัดมาก หลังจากทุกก้าว เขาหยุดชั่วคราวก่อนที่จะก้าวไปอีกขั้น ดวงตาของเขาเปล่งประกายด้วยความเย็นชามองตรงไปข้างหน้า มือข้างหนึ่งของเขาจับปลอกมีดเบา ๆ เมื่อมองไปที่ใบหน้าและมือของเขาก็ยากที่จะเชื่อว่าเป็นของบุคคลคนเดียวกัน ใบหน้าของเขามีริ้วรอยมากมายในขณะที่มือของเขาดูอ่อนเยาว์โดยไม่มีจุดด่าง เส้นเลือดที่หลังมือของเขาคลุมเครือและดูไม่เหมือนกับมือที่ผ่านการต่อสู้มากมายในช่วงหลายปีที่ผ่านมา

มีคนเดินออกมาจากความมืดทีละคนข้างหลังชายชรา มีผู้คนจำนวนมากขึ้นตามตรอกซอกซอยทั้งสองฝั่งของถนนและบนรั้วรอบบ้าน พวกเขาเข้าร่วมกองกำลังหลักอย่างต่อเนื่อง เมื่อชายชราเดินไปยังพื้นที่ห่างจากสถานีทหารรับจ้าง เสือแห่งทาวู ประมาณ 400 ฟุตเขามีคนกว่า 300 คนอยู่ข้างหลังเขา บางคนเป็นนักดาบ บางคนนักเวทย์แม้แต่นักรบจากเผ่าคนแคระและนักธนูจากเผ่าเอลฟ์

ชายชราคนนั้นดูสงบ แต่มีดวงตาที่โกรธเกรี้ยว คนข้างหลังเขาดูประหม่า นับตั้งแต่วันที่ก่อตั้งประเทศแห่งทหารรับจ้าง กลุ่มทหารรับจ้างที่ใหญ่ที่สุดสี่กลุ่มก็เข้ากันอย่างใกล้ชิดในอำนาจ ไม่ว่าพวกเขาจะมีความขัดแย้งมากมายเพียงใดและพวกเขาวางกับดักไว้มากมายเพียงใดพวกเขาก็ไม่ได้เผชิญหน้ากันในที่สาธารณะและไม่มีการต่อสู้นองเลือด วันนี้พวกเขามารวมตัวกันที่นี่เพื่อต่อสู้กับทหารรับจ้าง เสือแห่งทาวู มันเป็นช่วงเวลาที่หายากในประวัติศาสตร์ ดังนั้นพวกเขาจึงอดไม่ได้ที่จะประหม่า

จอมดาบขั้นต้นสี่คนเฝ้าอยู่ที่ทางเข้าของทหารรับจ้าง เสือแห่งทาวู สังเกตเห็นสิ่งผิดปกติ หนึ่งในนั้นรีบเข้าไปในสถานีเพื่อรายงานขณะที่อีกสามคนเฝ้าดูผู้มาใหม่อย่างประหม่า จอมดาบขั้นต้นบังคับตัวเองให้เดินไปหาชายคนนั้นเมื่ออยู่ห่างจากประตู 90 ฟุต เขาถามว่า“ ปรมาจารย์เดวิสันข้าจะช่วยท่านได้อย่างไร” เดวิสันเป็นบุคคลที่สำคัญที่สุดอันดับสามในกลุ่มทหารรับจ้าง รุ่งโรจน์ แต่เขาไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับกลุ่มทหารรับจ้าง เสือแห่งทาวู ผู้บังคับบัญชาของกลุ่มทหารรับจ้างที่ใหญ่ที่สุดสี่กลุ่มได้รับการเคารพนับถือเป็นอย่างดี พวกเขาทั้งหมดถูกเรียกว่า “ปรมาจารย์” จริงๆแล้วมันเป็นวิธีที่เหมาะสมในการจัดการกับพวกเขา

“ ขอให้ มูลี่ทาวูบัดซบ ออกมาที่นี่” เดวิสัน กล่าวอย่างเย็นชา

“อะไร? ท่านกล่าวอะไร?” จอมดาบขั้นต้นไม่สามารถเชื่อในสิ่งที่เขาเพิ่งได้ยิน เดวิสันมางานฉลองที่ มูลี่ทาวู จัดขึ้นเมื่อสามวันก่อน พวกเขากำลังสนทนาและหัวเราะในงานฉลอง ทำไมเดวิสันถึงด่าเขาในวันนี้?

“ บอกให้ มูลี่ทาวู บัดซบ ออกมาที่นี่!” เดวิสันตะโกน เขาดึงดาบออกมาและร่างกายของเขาก็เปล่งประกายด้วยพลังต่อสู้ที่แข็งแกร่ง ด้วยรังสีดาบทะลุท้องฟ้าดาบกระทบกับโคมไฟสีแดงขนาดมหึมาที่แขวนอยู่ตรงทางเข้าสถานี โคมไฟแบ่งครึ่ง มันสั่นเล็กน้อยก่อนที่มันจะตกลงสู่พื้นและลุกเป็นไฟสองดวง

จอมดาบขั้นต้นสูดลมหายใจเพราะเขารู้ว่าคืนนี้จะมีคืนที่ยากลำบาก เขาไม่กล้าที่จะหยุดเดวิสันผู้เกรี้ยวกราด ดังนั้นเขาจึงหันกลับและรีบเข้าไปในสถานีเพื่อรายงานผู้บังคับบัญชาของเขา

ในไม่ช้าเสียงของก้าวที่หนักหน่วงก็ดังมาจากสถานี ด้วยการระเบิดครั้งใหญ่ประตูทางเข้าที่ล็อคได้บินไปข้างหน้ากลิ้งไปกว่า 30 ฟุตและตกลงบนพื้นอย่างแรง ประตูทางเข้าทำด้วยไม้อะจิลาหนา 15 นิ้ว มันหนักมากจนใครก็ตามที่สามารถเตะมันได้แสดงให้เห็นว่าเขาแข็งแกร่งแค่ไหน

ใบหน้าของเดวิสันกระตุกด้วยความโกรธแทนที่จะตกใจ

ไซดี้ค่อยๆเดินผ่านประตูที่พัง เขาเป็นลูกชาย คนที่สามในบรรดาลูก ๆ ทั้งเก้าคนของ มูลี่ทาวู และ ฮอนบีนี่ พรสวรรค์ความสามารถและแม้แต่รูปลักษณ์ของเขาก็น่าทึ่งไม่เช่นนั้นเขาจะไม่แต่งงานกับเจ้าหญิงแห่งอาณาจักรชานซาเมื่อพี่ชายของเขายังไม่ได้แต่งงาน

อาจเป็นเพราะชีวิตโสดของเขาถูกรบกวนหรือด้วยเหตุผลอื่น ๆ ซาดี้จึงดูโกรธเกรี้ยว การเตะประตูทำให้เขาเสียอารมณ์ สายตาของเขาพบกับเดวิสันและพวกเขาจ้องมองกัน ไม่มีใครอยากมองออกไป เขาถึงกับเยาะเย้ย“ ไอ้เฒ่าบ้า ถ้าแกมีไวอากร้า แกควรกลับบ้านไปนอนกับหมูตัวเมีย แกกล้ามาที่นี่ได้ยังไงและพยายามก่อเรื่องวุ่นวาย แกต้องการที่จะถูกฆ่าหรือไม่”

ทั้งทหารรับจ้าง รุ่งโรจน์ และทหารรับจ้าง เสือแห่งทาวู ต่างตกใจกับคำกล่าวของเขาจนกรามหลุด ซาดี้เป็นสุภาพบุรุษ เขามักจะสนทนาด้วยความสุภาพ เกิดอะไรขึ้นกับเขาในวันนี้? เขาตวาดผู้คุ้มกันคนนั้นด้วยคำด่า พวกเขาไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา

เดวิสัน เป็นหนึ่งในคนที่รับผิดชอบกลุ่ม ทหารรับจ้างรุ่งโรจน์ ในขณะที่ ไซดี้ เพิ่งช่วยในการจัดการทหารรับจ้าง ไซดี้ มีอันดับต่ำกว่าในกลุ่มทหารรับจ้าง เขาอายุเท่าหลานชายของเดวิสัน เขาไม่ควรสนทนากับเดวิสันด้วยน้ำเสียงที่ดูหมิ่นเช่นนี้

ไม่สำคัญว่าทำไม ไซดี้ ถึงกล่าวในสิ่งที่เขาทำ ทหารรับจ้างรุ่งโรจน์ยังคงวิ่งตามหลัง ไซดี้ ในกรณีที่ฝ่ายตรงข้ามจะเริ่มการต่อสู้

เดวิสันคลั่งมาก พี่ชายของเขาถูกฆ่าอย่างโหดเหี้ยม หลังจากการสืบสวนเขาพบว่ามีคนในกลุ่มทหารรับจ้าง เสือแห่งทาวู ได้สังหารเขา เขามาที่นี่เพื่อต้องการคำอธิบาย ก่อนที่เขาจะตำหนิพวกเขาที่ฆ่าพี่ชายของเขา เด็กวัยหลานชายก็ดุเขาต่อหน้าคนนับร้อย เขาอับอายขายหน้า โชคดีที่ในฐานะจอมดาบอาวุโสเขาแข็งแกร่งไม่เช่นนั้นเขาจะต้องตายด้วยความโกรธ

“ได้ ได้.” เขาหัวเราะอย่างโกรธ ๆ ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวดูน่ากลัว เส้นเลือดยังปรากฏในดวงตาของเขา จากระยะไกลดูเหมือนว่าดวงตาสีฟ้าของเขากลายเป็นสีแดง

คนส่วนใหญ่จะตื่นตระหนกภายใต้การจ้องมองอย่างโกรธเกรี้ยวของเดวิสัน ซาดี้ไม่เข็ด เขาก้าวไปข้างหน้าช้าๆและดึงดาบที่เอวของเขาออกมาอย่างตั้งใจ

เดวิสันพาคนของเขามาที่นี่ แต่เขาไม่ได้ตั้งใจที่จะต่อสู้ เขาเป็นหนึ่งในบุคคลสำคัญไม่กี่คนในอาชีพทหารรับจ้างระดับสูง เขาเข้าใจอย่างถ่องแท้ว่าอะไรทำให้ประเทศแห่งทหารรับจ้างอยู่รอดท่ามกลางประเทศอื่น ๆ เขาเพียงต้องการบังคับให้มูลี่ มอบตัวคนที่ฆ่าพี่ชายของเขา อย่างไรก็ตามการเผชิญหน้ากับการดุด่าและการสาปแช่งของชายหนุ่ม ด้วยความมีเหตุผลของเขา ทำให้ความโกรธค่อยๆ คุมอารมณ์ของเขา ทำให้สถานการณ์เลวร้ายยิ่งขึ้น เดวิสันจับด้ามดาบแน่น เขาอยู่ในตำแหน่งที่จะโจมตี ไซดี้ ได้ตลอดเวลา ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงผู้หญิงจากสถานีของทหารรับจ้าง เสือแห่งทาวู“ ไซดี้ ถอยออกมา”

หลังจากได้ยินเสียงนี้ทั้งสองฝ่ายก็รู้สึกโล่งใจ เสียงนั้นแสดงถึงตำนาน ฮอนบีนี่ มีชื่อเสียงมากกว่าสามีของนาง มูลี่ทาวู มีชื่อเสียงในด้านพลังที่แข็งแกร่งในขณะที่ ฮอนบีนี่ ได้รับความเคารพจากผู้คนมากมายเนื่องจากความใจดีและความเมตตาต่อผู้อื่น กลุ่มทหารรับจ้าง รุ่งโรจน์, กลุ่มทหารรับจ้าง เสือแห่งทาวู, กลุ่มทหารรับจ้างสหภาพพี่น้อง, กลุ่มทหารรับจ้างลมสายฟ้า และคนอื่น ๆ อีกมากมายได้รับประโยชน์จากความช่วยเหลือของ ฮอนบีนี่