Assassin’s Chronicle - ตอนที่ 104

AC 104: ยากที่จะหลบหนี

อันเฟย์เช็ดกริชเปื้อนเลือดของเขาบนเสื้อของชายคนนั้น เขาลุกขึ้นยืนและเดินไปยังจุดที่เขาเฝ้ามองจากก่อนหน้านี้

ขณะที่เขามอง เขาก็เห็นชายอีกคนพุ่งเข้าหาเขาพร้อมกับเหยือกไวน์ในมือ “ ดูสิ” ชายคนนั้นกล่าวยิ้มอย่างภาคภูมิใจ “ ดูไวน์นี้สิ ส่วนที่ดีที่สุด”

“ มันดำไปหน่อยใช่ไหม” อันเฟย์ ถาม

“ไม่มีทาง!” ชายคนนั้นกล่าว เขายกขวดขึ้นมาที่ตาของเขา

ขวดบดบังสายตาของเขาดังนั้นเขาจึงไม่เห็น อันเฟย์ ที่ขยับเพื่อเฉือนคอของเขา เขารู้สึกว่าร่างกายอ่อนแอลงและเมื่อขวดหล่นจากนิ้วที่อ่อนปวกเปียกเขามองไปที่อันเฟย์ด้วยความสับสน เขาไม่เข้าใจว่าทำไมอันเฟย์ถึงทำอะไรแบบนั้น

อันเฟย์จับขวดไว้ในมือ เขาจับชายคนนั้นแล้วย่อตัวลงกับพื้นเงียบ

ในห้องเก็บของมีชายอีกคนกำลังสาปแช่งและคุ้ยหาของในห้อง ทุกคนสามารถหาสเต็กได้อย่างง่ายดายและดูเหมือนจะไม่มีให้บริการในห้องนี้

อันเฟย์ ผลักประตูและเข้าไปในห้องเก็บของ

“เจ้ามาทำอะไรที่นี่?” ชายคนนั้นถาม

“ นางไม่ต้องการสเต็กอีกแล้ว” อันเฟย์กล่าวพร้อมกับยักไหล่ “ นางขอไก่งวงครั้งนี้”

“ ข้าจะหามันได้ที่ไหน” ชายคนนั้นถาม

“ข้าจะว่าอย่างไรได้? นางเป็นคนจู้จี้จุกจิก เพียงแค่พยายามมองหามัน สิ่งที่ดีกว่าไม่มีอะไรเลย”

“ แมร่งเอ้ย” ชายคนนั้นสาปแช่ง “เดี๋ยว ช่วยข้ามองหามัน”

อันเฟย์ พยักหน้าและเริ่มพลิกดูสิ่งต่างๆบนชั้นวาง ในไม่ช้าเขาก็พบกับสเต็กที่ชายอีกคนกำลังมองหา

“ นี่ไม่ใช่สเต็กหรือ”

“ เจ้าเจอแล้วหรือ” ชายคนนั้นเดินเข้ามาถาม “ มันดิบ” เขากล่าว

“ ข้าจะไปทำอาหาร” อันเฟย์กล่าว เขายื่นซองแป้งฝุ่นให้ชายคนนั้น “ อย่าให้นางเห็นสิ่งนี้” เขากล่าว

“ ไม่ต้องกังวล” ชายคนนั้นกล่าว เขารับแป้งมา “ มันทรงพลังหรือเปล่า”

“ แน่นอน” อันเฟย์ กล่าวยิ้ม ๆ “ เป็นอย่างมาก”

ชายคนนั้นยิ้มเยาะและพยักหน้า เขาซ่อนซองไฟไว้ในมือซ้ายและออกจากห้องเก็บของ

ในขณะที่เขาเดินผ่าน อันเฟย์ เขาเห็นแสงสีเงินออกมาจากมุมตาของเขา เขาเป็นคนที่มีอันดับสูงสุดของออร์เวล รองจากออร์เวลล์และเป็นจอมดาบขั้นต้น การเคลื่อนไหวของ อันเฟย์ นั้นกะทันหันและรวดเร็วเขาเสียสมาธิ แต่เขาก็ยังสามารถคว้ากริชได้

ข้อมือของ อันเฟย์ บิดและทิ้งกริชบางส่วนไว้ที่ชายคนนั้น เขาหยิบเหล็กไนของมันติคอร์ออกมาและแทงชายตรงหน้าด้วยมัน

ก่อนที่ชายคนนั้นจะเรียกพลังต่อสู้ออกมาร่างกายของเขาก็แข็งตัวเข้าที่แล้ว อันเฟย์ ถอดหางออกและเจาะคอของชายคนนั้นด้วยกริชของเขา ชายคนนั้นล้มลงกับพื้นอย่างอ่อนแรง

อันเฟย์เดินออกจากห้องเก็บของอย่างใจเย็น เมื่อออกไปข้างนอกเขาเห็นใบหน้าโกรธของ ซูซานนา

“ เจ้าจะวางยาข้าหรือ” นางถาม.

“ มันเป็นการแสดง ซูซานนา” อันเฟย์ กล่าว “ อย่าถือเป็นการส่วนตัว”

“ เจ้าแค่พยายามวางยาข้า ไม่ได้!”

“ เอาล่ะได้เลย” อันเฟย์กล่าว “ ข้าขอโทษ พอใจรึยัง? ไปจัดการผู้ชายคนนั้นที่ชั้นบนก่อน”

ซูซานนา ตะคอกและเบือนหน้าหนี

อันเฟย์หยิบผ้าสีดำออกมาและซ่อนใบหน้าของเขาไว้ด้านหลัง จากนั้นเขาก็ยื่นหนึ่งชิ้นให้กับซูซานนาซึ่งมองมาที่เขาอย่างอยากรู้อยากเห็น

“ ถ้าเจ้าไม่ต้องการฆ่าพยานทุกคน เจ้าควรสวมสิ่งนั้นดีกว่า” อันเฟย์ กล่าว “ อย่าลืมว่ามีผู้หญิงที่ไม่เกี่ยวข้องอยู่ที่นั่น”

“ ได้เลย” ซูซานนา กล่าว นางผูกผ้าไว้รอบใบหน้าอย่างระมัดระวัง อันเฟย์ ขยับตัวและดึงฮู้ดลงมาเหนือผมของนาง ผมของนางดูโดดเด่นเกินไปและควรซ่อนไว้เผื่อมีคนเห็นและโยงกลับมา

การเคลื่อนไหวครั้งนี้โดยไม่คำนึงถึงความลับอย่างหมดจดดูเหมือนไร้เดียงสาน้อยกว่าที่เป็นอยู่ ทั้งสองสนิทกันมากพอ หากมีใครแอบดูพวกเขาอาจเข้าใจผิดคิดว่าคู่รักกำลังจะจูบกัน

อันเฟย์ ปฏิบัติต่อ ซูซานนา ในฐานะเพื่อนและไม่รู้สึกอะไรเลย อย่างไรก็ตาม ซูซานนา รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย เมื่อใดก็ตามที่ อันเฟย์ หายใจเข้านางรู้สึกถึงความรู้สึกแปลก ๆ ในท้องของนาง อย่างไรก็ตามนางไม่ได้กล่าวอะไร

“ ไปได้” อันเฟย์ ก้าวถอยหลังและมองไปที่นาง

ทั้งสองขึ้นบันไดอย่างระมัดระวังหลีกเลี่ยงเสียงที่ไม่จำเป็น มีเพียงสี่ห้องเท่านั้นและออร์เวลล์ไม่สนใจว่าใครจะได้ยินเขา

“ ได้โปรด” เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งกล่าว “ สามีของข้าจะฆ่าข้า”

ออร์เวลล์หัวเราะ เขาไม่สนใจว่าสามีของผู้หญิงคนนั้นจะฆาตกรรมนางหรือไม่ เขารู้ว่าสามีไม่มีกำลังพอที่จะตามมา

“หยุด!” ผู้หญิงร้องไห้ มันสายเกินไปแล้ว. การปฏิเสธของนางไม่มีความหมายอะไรกับออร์เวลล์

อันเฟย์ยืนอยู่ข้างประตูอย่างเงียบ ๆ และรอ ถัดจากเขาซูซานนาหน้าแดงและลมหายใจของนางเริ่มหนักขึ้น ฉากเช่นนี้ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อ อันเฟย์ แต่เกิดขึ้นกับ ซูซานนา หากนางไม่ได้ปฏิบัติภารกิจนางคงจะหนีออกจากที่เกิดเหตุ

เสียงครางของผู้หญิงดังขึ้นเรื่อย ๆ การเคลื่อนไหวของออร์เวลล์เร็วขึ้นอย่างชัดเจนเช่นกันเห็นได้ชัดจากโครงเตียงที่ดังเอี๊ยดอ๊าด

ซูซานนา หันไปหา อันเฟย์ เมื่อเห็นว่าเขาไม่สะทกสะท้านนางจึงหันกลับมาและตัดสินใจที่จะทน อย่างไรก็ตามมือของนางสั่นเล็กน้อยเพราะมันมากเกินกว่าที่คนอย่างนางจะเข้ามาได้

ในที่สุดออร์เวลก็ครางดังลั่น อันเฟย์ เตะเปิดประตูและรีบเข้าไปข้างใน จากนั้นเขาก็กระโดดขึ้นไปในอากาศและพุ่งเข้าหาออร์เวลล์ที่ตกใจ

จู่ๆออร์เวลก็พลิกตัวและจับผู้หญิงคนนั้นไว้ด้านบนของเขาเพื่อเป็นเกราะกำบัง อันเฟย์ ขยับข้อมือของเขาและหลีกเลี่ยงผู้หญิงคนนั้น กริชของเขากรีดลึกที่ด้านซ้ายของใบหน้าของออร์เวลล์

ออร์เวลล์ร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด เขาโยนผู้หญิงคนนั้นไปที่ อันเฟย์ และเอื้อมมือไปหาดาบยาวของเขา ทันใดนั้นซูซานนาก็รีบเข้าไปในห้อง ดาบของนางเคลือบด้วยพลังการต่อสู้สีขาวเล็งตรงไปที่หน้าอกของออร์เวลล์ อย่างไรก็ตามนางตกตะลึงกับความเปลือยเปล่าของเขาและเป้าหมายของนางก็หลุดออกไปเล็กน้อย ดาบของนางจับเขาที่หน้าท้องของเขาเท่านั้น

อันเฟย์ กระโดดขึ้นไปรอบ ๆ ผู้หญิงคนนั้น จากนั้นเขาก็ถือกริชของเขาและกระโดดเข้าหาออร์เวลล์ เพราะบาดแผลของเขา ออร์เวลล์ จึงช้ากว่าที่เขาจะเป็น นิ้วของเขาพบเพียงดาบของเขาเมื่อกริชแทงเข้าที่ข้อมือของเขา แม้ว่าออร์เวลล์จะใช้พลังต่อสู้ของเขา แต่มันก็อ่อนแอเกินไปและไม่สามารถป้องกันเขาจากการโจมตีระดับนั้นได้ กริชทิ้งบาดแผลลึกบนข้อมือของเขาทำให้กระดูกข้อมือขาดบางส่วน

อันเฟย์ กระพริบตาด้วยความประหลาดใจ ถ้าเป็นผู้ชายธรรมดามือทั้งสองข้างคงถูกตัดขาดจากร่างกาย

ออร์เวลกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ข้อมือขวาของเขาได้รับความเสียหายอย่างรุนแรงและเขาไม่เหลือแรงที่จะชักดาบได้อีกแล้ว ในช่วงเวลาแห่งความตื่นตระหนกเขาเหวี่ยงหมัดซ้ายไปที่ผู้โจมตีของเขา อย่างไรก็ตามเขาเจ็บปวดมากเกินกว่าจะต่อสู้ได้อย่างเหมาะสม อันเฟย์ หลีกเลี่ยงการโจมตีของเขาได้อย่างง่ายดายและฝังกริชไว้ที่คอของ ออร์เวลล์ ซูซานนา แทงเขาเข้าที่หน้าอกอย่างแรงด้วยดาบของนาง ดาบผ่านร่างของออร์เวลล์และตอกเขาติดกับเตียง

ร่างของ ออร์เวลล์ กระตุกสองสามครั้งจากนั้นศีรษะของเขาก็กลิ้งไปด้านข้าง เลือดหยดลงจากข้างปากของเขาและจากนั้นเขาก็นิ่ง