Assassin’s Chronicle - ตอนที่ 189

AC 189: ความช่วยเหลือที่เข้าใจยาก

“เจ้าชอบกล่าวลับหลังผู้คน เมื่อไหร่เจ้าจะเปลี่ยนนิสัยที่ไม่ดีนี้” ได้ยินเสียงชัดเจน ชายวัยกลางคนในชุดขาว ปรากฏตัวขึ้นหลังบรูซูเรียโนประมาณสิบหลา

“ใครบอกว่าข้ากําลังกล่าวลับหลังผู้คน? ข้ารู้ว่าเจ้าอยู่ที่นี่ ข้าบอกเจ้าอย่างตั้งใจ ไม่เข้าใจหรือ?” บรูซูเรียโนขมวดคิ้ว

อันเฟย์ เหลือบมองชายวัยกลางคน จากวิธีที่พวกเขาสนทนากัน ชายวัยกลางคนจะต้องเป็นนักบวชแห่งแสงสลันบรี บางที่อาจเป็นธรรมชาติของเวทมนตร์แห่งแสง เขาดูอ่อนน้อมถ่อมตน ซื่อสัตย์ และใจดี

นักเวทย์อายุน้อยสองคนค่อย ๆ ตกลงหลัง สลันบรี ใบหน้าของสลันบรีไม่เปลี่ยนแปลง ดูเหมือนพวกเขาจะเป็นเพื่อนกัน มิฉะนั้น สลันบรีจะต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ เป็นเรื่องต้องห้ามที่จะมีคนอยู่หลังนักเวทย์ โดยไม่รู้ว่าคนนั้นเป็นมิตรหรือศัตรู มันจะเป็นภัยคุกคามต่อนักเวทย์มากเกินไป

“ไม่อยากแนะนําเพื่อนหรือ?” สลันบรี ถามด้วยรอยยิ้ม

“อาร์มินถูกส่งออกไปเพื่อกระจายข่าว นี่คืออันเฟย์ เขา..” บรูซเรียโนกล่าว

“ข้าเข้าใจแล้ว.” สลันบรีตกใจเป็นครั้งที่สอง เขาขัดจังหวะบรูซูเรียโนทันที

“เจ้าคืออันเฟย์ใช่ไหม” จู่ๆ ดาร์ดานิบรีก็ถามขึ้น

“ใช่” อันเฟย์ตอบเขาสั้นๆ

ดาร์ดานิบรีมองอันเฟย์ เป็นเวลานาน แต่ไม่ได้ถามคําถามเพิ่มเติมกับ อันเฟย์

“ความกล้าหาญของเจ้าได้รับความเคารพจากข้า ถ้าเจ้าไม่ส่งข่าวออกไป ข้าก็ไม่รู้ว่าจะมีคนตายจากเนโครแมนเซอร์กี่คน” สลันบรีค่อยๆเดินไปหาอันเฟย์ เขายื่นนิ้วออกมาและชี้ไปที่หน้าผากของอันเฟย์

อันเฟย์ไม่ขยับ มองสลันบรีอย่างเงียบ ๆ เขาเป็นคนฉลาด หากสลันบรีต้องการทําร้ายเขา ไม่มีทางที่เขาจะหลีกเลี่ยงได้ หากสลันบรีไม่ได้ตั้งใจจะทําร้ายเขา การเคลื่อนไหวของเขาอาจทําให้สลันบรีเข้าใจผิดได้ ยืนเฉยๆดีกว่าหลบ

นิ้วของสลันบรีแตะเบา ๆ ที่หน้าผากของอันเฟย์ เขาดึงนิ้วกลับด้วยรอยยิ้ม เขาหันกลับมาและกล่าวว่า “ดาร์ดานิบรี เราควรไปทําความสะอาดสนามรบเดี๋ยวนี้ เราต้องหารังของแอนนั้นเซียต้า แถวๆนี้และทําลายมันด้วย”

“แน่นอน” ดาร์ดานบรีพยักหน้า เขาสร้างเส้นทางสําหรับ สลันบรี

สลันบรี ไม่ได้กล่าวอะไรก่อนจะจากไป เขาค่อยๆเดินเข้าไปในป่า ดาร์ดานบรี และนักเวทย์คนอื่นๆได้ทันกับสลันบรีอย่างก้าวกระโดด เมื่อเห็นพวกเขาทั้งสามหายตัวไป บรูซเรียโนก็อยู่ในที่ที่เขาอยู่โดยไม่เคลื่อนไหว

“แก่แล้วแก่ ข้าไม่สามารถตามทันได้” บรูซูเรียโนกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“ท่านกล่าวมาก.” อันเฟย์เริ่มดูสงบ

“เจ้าไม่ควรตําหนิข้าในเรื่องนั้น” บรูซูเรียโนจ้องมองด้วยดวงตาเบิกกว้าง

“แต่เวลาตอบสนองของสลันบรี นั้นสั้นกว่าของท่านมาก” อันเฟย์กล่าว

“ข้ากําลังบอกเจ้า ก่อนอื่น สลันบรีอายุน้อยกว่าข้ายี่สิบปี ประการที่สอง ข้าสามารถเรียกเขาว่า สลันบรี ได้ แต่เจ้าทําไม่ได้ เจ้าจะถูกลงโทษหรือฉีกเป็นชิ้น ๆ โดยสาวกที่คลั่งไคล้ของเขา ถ้าเจ้าเรียกเขาว่าสลันบรี สุดท้าย มีความสัมพันธ์แบบเหตุและผลมากมายในโลกนี้ สาเหตุอยู่ที่เจ้าไม่ใช่ข้า เจ้าไม่สามารถตําหนิข้าได้สําหรับเรื่องนั้น” บรูซูเรียโนกล่าว

“ข้าไม่ได้ตําหนิทาน” อันเฟย์กล่าว

บรูซเรียโนมองไปที่อันเฟย์สักครู่ แล้วกล่าวว่า “เจ้ากลัวไหม”

อันเฟย์ยิ้ม แต่เขาไม่ได้ตอบคําถามด้วยวาจา อย่างไรก็ตามก ารแสดงออกทางสีหน้าของเขาบอกบรซูเรียโนอย่างชัดเจนว่าเขาไม่กลัวอะไรเลย

“แล้วข้าจะไปล่ะ” บรูซูเรียโน หันกลับมาครึ่งทางและแสร้งทําเป็นเดินจากไป แต่เขายังคงมองอันเฟย์จากหางตาของเขา

“ระวังตัวด้วย” อันเฟย์ กล่าว

“ตอนนี้ข้ากําลังจะไปจริงๆ” บรูซูเรียโนกล่าว

อันเฟย์ รู้สึกหมดหนทางเมื่อเขาต้องรับมือกับชายชราผู้ทรงพลังผู้ซุกซนผู้นี้ เขาต้องพยักหน้าเป็นสัญญาณให้ออกไป

“เด็กน้อย เจ้าดื้อเกินไปแล้ว” บรูซเรียโน หันไปมองอย่างช่วยไม่ได้ “ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ซาอูลเป็นเพื่อนของข้า ข้าไม่ต้องการให้เขามาที่บ้านของข้าเพื่อเตะตูดของข้า นอกจากนี้ ข้ายังสร้างปัญหาให้เขาอีกด้วย ข้าควรทําอย่างไรดี?”

อันเฟย์ยังคงเงียบต่อไป เขามีอารมณ์อ่อนไหวในขณะนั้น เขาคิดกับตัวเองว่าเขาจะได้รับการปฏิบัติที่ต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิงหากเขาไม่มีปรมาจารย์ที่ “มีชื่อเสียง” ถ้าพวกเขาไม่ใช่ลูกศิษย์ของซาอูล ใครจะสนว่าพวกเขาจะมีชีวิตอยู่หรือตายไปแล้ว การไล่ล่าของปรมาจารย์ดาบฟิลลิป ฟังดูแย่มาก แต่ไม่ได้ทําอะไรกับพวกเขาเลย การไล่ล่าหยุดลงโดยข้อจํากัดของยอนลาธิ ไม่เช่นนั้น สถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดก็อาจเกิดขึ้นได้

“ข้าให้อะไรเจ้าอย่างหนึ่งได้ไหม” บรูซูเรียโนยื่นมือออกมาขณะกล่าว มีใบไม้ชิ้นหนึ่งพร้อมสร้อยทองคํา เนื้อดีอยู่บนมือของเขา ใบไม้นั้นดูและรู้สึกไม่ต่างจากใบไม้ทั่วไป มันไม่มีเวทมนตร์กระชาก ไม่มีใครรู้ว่ามันทําอะไรได้บ้าง

“ขอบคุณ” อันเฟย์กล่าว

“ยินดี. แต่ให้ข้าบอกเจ้าก่อน เจ้าสามารถยืมได้ตอนนี้ ข้าไม่ได้ให้เจ้า เจ้าเข้าใจไหม?” บรูซูเรียโนกล่าว

อันเฟย์ยิ้มและพยักหน้า บรูซูเรียโนวางใบไม้บนคอของอันเฟย์เบา ๆ “บอกซาอูลว่าข้าไม่เป็นอะไรแล้ว”

อันเฟย์ตกใจ ปฏิกิริยาแรกของเขาคือการถอดใบไม้ออกแล้วส่งคืนให้บรูซเรียโน

“ข้าแค่ล้อเล่น, ข้าไม่ได้ติดหนี้ซาอูลเลย” บรูซเรียโนยิ้ม

มือของอันเฟย์ค้างอยู่ในอากาศ เขาไม่รู้ว่าควรถอดหรือไม่ เขาสับสนและไม่สามารถบอกได้ว่าบรูซเรียโนกําลังบอกความจริงกับเขาหรือไม่

“ตกลง พวกเจ้าควรออกไปเดี๋ยวนี้” บรูซูเรียโนโบกมือและเดินเข้าไปในป่า คนอื่นต้องเดินไปรอบ ๆ ต้นไม้โบราณ พวกเขาคงไม่โง่พอที่จะเดินเข้าไปบนต้นไม้ แต่บรูซเรียโน เดินตรงไปข้างหน้า พุ่มไม้และต้นไม่โบราณกลายเป็นสิ่งของที่สามารถเดินและสร้างเส้นทางให้กับเขาได้

“อันเฟย์ เราควรกลับไปที่โมร่ามาชตอนนี้ไหม” ริสกะ ไม่เข้าใจการสนทนาของพวกเขา แต่เขาก็ไม่ได้สนใจมันอยู่ดี เขาสนใจว่าเขาจะกลับไปที่โมร่ามาชเพื่อดูกองทัพที่เหลือได้เมื่อใด

“เราไม่กลับ” อันเฟย์ส่ายหัว “ไปกันเถอะ, เราต้องจากไปโดยเร็วที่สุด เราจะคุยกันขณะที่เราเดิน”

เมฆดําบนท้องฟ้าค่อยๆหายไปเมื่อแอนนันเซียต้าหนีไป ท้องฟ้าเริ่มแจ่มใส มันเป็นพระอาทิตย์ตกขณะที่อันเฟย์และอีกสองคนกําลังวิ่งไปทางดวงอาทิตย์

ริสกะ กําลังบินอยู่จริง ๆ ขณะที่ อันเฟย์ และ ซูซานนา กําลังวิ่ง โดยไม่รู้ว่าพวกเขาวิ่งมานานแค่ไหน อันเฟย์เริ่มหายใจไม่ออก ซูซานนาและริสกะยังสบายดี อันเฟย์มีร่างกายแข็งแรงกว่าซูซานนา แต่ซูซานนานั้นดีกว่าอันเฟย์มากเมื่อนางใช้พลังต่อสู้

อันเฟย์หายใจเข้าลึก ๆ และคํานวณระยะทางในใจของเขา เขาโบกมือให้สัญญาณ ซูซานนาและริสกะหยุดสักครู่

“อันเฟย์ เกิดอะไรขึ้น” ซูซานน่าถามทันที นางไม่รู้ว่าการวิ่งครั้งนี้มีไว้เพื่ออะไร อันเฟย์ ดูราวกับว่าเขาอยู่ใน ความคิดเมื่อเขาวิ่ง นางไม่ต้องการขัดจังหวะความคิดของเขา ในที่สุดนางก็พบโอกาสที่จะถาม

“ดาร์ดานิบรีนั่นจะไม่ปล่อยให้เราจากไปแบบนี้” อันเฟย์กล่าวด้วยน้ําเสียงที่แผ่วเบา

ซูซานนาและริสกะอ้าปากค้างอย่างเงียบ ๆ ข่าวที่อันเฟย์ กวาดล้างหน่วย หน่วยกริฟฟินอากาศ ได้แพร่กระจายไป ดาร์ดานิบที่ต้องรู้เรื่องนี้แน่ เขาเป็นนักเวทย์ในวังของจักรวรรดิซานซาและไม่ยอมปล่อยอันเฟยไปง่ายๆ

“ข้าเข้าใจแล้ว, บรูซูเรียโนพลาด ไอ้บ้า!” บรูซูเรียโนเป็นหนึ่งในผู้มีอํานาจมากที่สุด แต่เขาไม่ได้อยู่ที่นี่ ริสกะไม่สนใจสิ่งที่เขากล่าวเกี่ยวกับเขา

“มันไม่ง่ายขนาดนั้น” อันเฟย์กล่าวช้าๆ

“แน่นอน. ผู้ชายที่มีอํานาจสูงสุดไม่เคยง่ายเลย” ริสกะกล่าว

“ข้าไม่ได้หมายความอย่างนั้น ข้าหมายความว่าเขาตั้งใจพลาด…” อันเฟย์กล่าว

“แล้วเขาถือโอกาสให้ใบไม่ใบนั้นแก่เจ้าหรือ?” เสี่ยงซ่ากล่าว

“ข้ารู้ว่าข้อสรุปเหล่านี้ฟังดูไร้สาระนิดหน่อย แต่ข้าแค่รู้สึกว่าเขาตั้งใจทํามัน ข้านึกไม่ออกว่าทําไมเขาถึงทําอย่างนั้น” อันเฟย์ ถือใบไม่ไว้ข้างหน้าหน้าอกของเขา “เจ้ารู้ไหมว่านี่คืออะไร”

“ขอข้าดูหน่อย.” ริสกะสัมผัสมันด้วยนิ้วของเขา “นี่มันดูเหมือนใบไม้ปกติเลยนะ”

“เจ้ากําลังกล่าวถึงวัว* ข้าไม่ควรแสดงให้เจ้าเห็น” อันเฟย์ไม่รู้ว่าเขาควรจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี เขาผลักมือของริสกะออกจากใบไม้ “ซูซานน่า เจ้าบอกได้ไหมว่านี่คืออะไร”

“ดูเหมือนเหรียญตราที่ดรูอิดจะสวม อันเฟย์ เจ้ารู้สึกแตกต่างเมื่อสวมใส่หรือไม่”

“ไม่มีอะไรแตกต่าง” อันเฟย์เงียบและดึงใบไม้ด้วยมือของเขา เขาดึงทั้งสองข้างเล็กน้อย ใบไม้ดูมีความยืดหยุ่นดีมาก เมื่ออันเฟย์ปล่อยมือ มันก็กลับเป็นรูปร่างเดิม

อันเฟย์ ค่อยๆดึงใบไม่ให้แรงขึ้น แต่ใบจะกลับเป็นรูปร่างปกติเสมอเมื่ออันเฟย์ปล่อยมือของเขา อันเฟย์ยังใช้พละกําลังเพียงครึ่งเดียวเพื่อดึงใบไม้ออกจากกัน ราวกับว่าเขากําลังฉีกกระดาษแผ่นหนึ่งอยู่ตอนท้าย ทันใดนั้นมีแสงสว่างวาบขึ้นและมือของ อันเฟย์ก็ปล่อยใบไม้

อันเฟย์, ซูซานนาและริสกะ มองหน้ากันอย่างสับสน ทันทีที่แสงวาบขึ้น พวกเขาทั้งหมดรู้สึกได้ถึงพลังเวทที่รุนแรง แน่นอนว่านี่ไม่ใช่ใบไม้ธรรมดา

“ไม่เป็นไร. เราจะศึกษามันเมื่อมันมีด” อันเฟย์ยอมแพ้แล้ว คลื่นเวทมนตร์นั้นแรงเกินไป หากดาร์ดานิบรีไล่ตามพวกเขา คลื่นเวทมนตร์จะทําให้ดาร์ดานิบรีพบพวกมันได้ง่าย อันเฟย์ไม่กล้าทดลองกับมันอีกต่อไป

“ใช่แล้ว อันเฟย์ สลันบรี นั้นทําอะไรเจ้หรือเปล่า? ข้าเห็นเขา

ไปที่หน้าผากของเจ้า” ซูซานนาถามเสียง

“ข้ารู้สึกว่ามีบางอย่างเข้ามาในหัวของข้า แต่ดูเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเช่นกัน” อันเฟย์ดูสับสน ความสามารถที่แตกต่างกันนี้ทําให้เขารู้สึกหมดหนทาง หากผู้ป่วยได้รับการผ่าตัดและแพทย์ปฏิเสธที่จะบอกผู้ป่วยว่าเขาตัดอวัยวะใดออกไป ผู้ป่วยรายนั้นจะต้องสับสนเช่นกัน

“เจ้าคิดว่ามันเป็นเรื่องดีหรือไม่ดี” ซูซานน่าถามด้วยน้ําเสียงกังวล

“ข้าไม่รู้” อันเฟย์ถอนหายใจ “ถ้าพวกเขาต้องการทําร้ายข้า พวกเขาไม่ต้องลําบากมาก ถ้าพวกเขาต้องการจะช่วยเรา เหตุผลคืออะไร? ข้ายังไม่เข้าใจ”