Am I a God – ฉันเป็นพระเจ้า - ตอนที่ 194

Chapter 194 เหล่าทหารรวมพล

การเผชิญหน้าระหว่างจาวเหยาและผู้หลบหนีทั้งสี่ทําให้เกิดความโกลาหลอย่างมาก

อาเว่ยและเสี่ยวฉีอยู่ไม่อาจละสายตาจากเหตุการณ์ตรงหน้า

รวมถึงทุกคนที่ยังอยู่ในร้านกาแฟเช่นเดียวกัน บ้างเขย่งเท้าเพื่อหามุมที่จะมองเหตุการณ์ได้ชัดที่สุด โชคดีที่ละอองและไอน้ําต่างลอยฟังจนบดบังไม่ให้ใครเห็นว่าคนตรงกลางวงนั้นเป็นเจ้าของร้านกาแฟนี้นั่นเอง

แน่นอนว่ามัจฉะและกลุ่มซูเปอร์แคทก็รู้ว่าข้างนอกกําลังเกิดเรื่องวุ่นวาย

พวกมันมุงกันอยู่ตรงหน้าต่าง ส่งเสียงร้องเงี้ยวงาวให้กันไม่หยุด

“เรามีศัตรูอยู่ข้างนอก! จาวเหยากําลังต่อสู้อยู่!” มัจฉะตะโกนบอก “เราต้องเข้าไปช่วย!”

“จาวเหยาเท่ชะมัด!” โรลี่โพลี่พูดออกมาอย่างตื่นเต้นที่เห็นจาวเหยาปล่อยหมัดใส่คู่ต่อสู้

“เถอะน่า พวกนาย ไปกันเถอะ! ถ้าเราไปด้วยกันต้องเอาชนะศัตรูได้แน่” ลูกฝุ่นเข้ามาแจม ดวงตาส่องประกาย

“ไปกันเลยสิ! รออะไรล่ะ” เค้กข้าวว่า

มันกระโดดไปรอบๆอย่างตื่นเต้น อดใจรอเข้าไปร่วมวงด้วยแทบไม่ไหว

“รู้แล้วๆ” มัจฉะตอบ “แต่เราจะกระโจนเข้าไปแบบโง่ๆไม่ได้นะ เราต้องรอให้ถึงเวลาที่ควร”

“ตอนนี้เป็นไง” เค้กข้าวถามอย่างร้อนใจ

“โอเค! เหล่าทหารรวมพล!” มัจฉะตะโกนขึ้นมาอย่างจริงจัง

“นี่พวก ทําไมไม่ไปล่ะ”

“ไปอัดพวกมันเลย!”

“เอาแต่พูดอยู่นั่นแหละ ไม่ขยับสักที!”

“ก็รอก่อนได้ไหมล่ะ!” มัจฉะว่า พลางตะปบไปที่แมวตัวที่ใกล้มันที่สุดจนขนลอยฟังไปทั่ว

“ไม่เห็นหรือไงว่าฉันรอจังหวะอยู่!” มันสูดหายใจเข้าลึก

โรลี่โพลี่ล้มลงไปนอนกับพื้นอย่างงงงวย ขนของมันกระจุกหนึ่งหลุดออกมาและกําลังลอยฟังในอากาศ

“ฉันไปทําอะไรให้นายกัน” มันหันไปถามมัจฉะอย่างหดหูใจ

อลิซาเบธมองอย่างรําคาญ เพราะเจ้าพวกนั้นเอาแต่พูดกันไม่ยอมขยับไปไหนสักที

ทันใดนั้นเอง คลื่นน้ําก็ปรากฏตัวขึ้นจากท่อระบายน้ําและกําลังพุ่งตรงมายังคาเฟของพวกมัน

เนสซี่กําลังมา

“ศัตรูจะมาถึงในอีก5 วินาที! เตรียมพร้อม!”

“ชิ นั่นน่ะนะศัตรู? ตัวจิ๋วเดียวเอง” มัจฉะจิ๊ปาก

คลื่นน้ําน้อยที่มันเห็นมีขนาดเท่าหัวนิ้วโป้งของมนุษย์เท่านั้น

“เร็วเข้าพวกนาย! เราต้องโจมตีตอนที่เจ้านั่นกําลังอ่อนแอ!” มัจฉะตะโกนบอกพร้อมปล่อยหมัด

พวกแมวรวมตัวกันพร้อมสู้ เสียงอึกทึกดังขึ้น น้ําจากแอ่งตามพื้นเข้าไปรวมร่างกับคลื่นน้ําจนทําให้ขนาดของมันขยายใหญ่ขึ้นอย่างรวดเร็ว ชั่วพริบตาคลื่นน้ําน้อยก็มีขนาดพอๆ กับรถบรรทุก

พวกซูเปอร์แคทเห็นดังนั้นก็นิ่งไป

“เราจะไม่เสียเวลากับเจ้าแทงค์น้ํานั่น!” มัจฉะตะโกนสั่ง “โจมตีเจ้าตัวบางที่อยู่ข้างหลัง โรโพลี่มากันจอร์ดจมัจฉะผู้กอบกู้ไว้ ส่วนคนอื่นตามฉันมา!”

แมวตัวอื่นร้องเป็นเชิงตอบรับ พวกมันพุ่งตัวออกจากคาเฟโดยโรลโพลี่ใช้พลังล่องหนบังพวกเพื่อนๆของมันไว้ มังกรน้ําพุ่งผ่านพวกมันไปโดยไม่รู้ตัว

พวกมันกัดและข่วนอีกฝ่ายอย่างรุนแรง

“โจมตีศัตรูผมทอง! เราต้องหยุดไม่ให้เธอทําอะไรจาวเหยาได้อีก!” มัจฉะสั่ง

โรลโพลี่ทําตามอย่างเคร่งครัด มันมุดเข้าไปใต้เสื้อของบาร์บี้ก่อนใช้เขี้ยวปลดชั้นในของเธอออก เสร็จแล้วมันก็ตะโกน “ฉันทําลายเสื้อเกราะของเธอแล้ว! เธอไม่มีเสื้อเกราะอีกต่อไป!”

“ฉันจัดการเอง!” เค้กข้าวอาสาก่อนชอุ้งเท้าขึ้นมา

มันวางอุ้งเท้าบนอกของบาร์บี้ก่อนใช้พลังซึ่งส่งแรงสั่นสะเทือนไปที่เหยื่อของมัน

“การป้องกันของเธอแข็งแกร่งมาก!” เค้กข้าวแปลกใจ “ฉันไปไม่ถึงอวัยวะข้างใน” มันยังคงไม่รู้ว่าตัวเองไม่สามารถปล่อยพลังออกมาได้เต็มที่หากร่างกายไร้ความเจ็บปวด

มัจฉะง่วนอยู่กับการดมกลิ่นฟุดฟิดแถวกระเป๋า กระเป๋าเงินเธออยู่ไหน เอากระเป๋าเงินมา!”

อลิซาเบธมองแมวสี่ตัวอยู่ห่างๆ ก่อนยกอุ้งเท้าแตะหน้าผาก “เจ้าพวกเซ่อ”

แม้จะว่าอย่างนั้นแต่มันก็ใช้ภาพลวงตาปิดบังตัวเพื่อนๆของมันไว้ไม่ให้มีใครเห็นเช่นกัน

อาเว่ยสบถร้องออกมาเมื่อเห็นเนสซี่กําลังมุ่งไปที่ร้าน เขาใช้พลังเลือดแมกม่าจนมีไอร้อนปรากฏขึ้นรอบๆร่างกาย

เขาหวังจะเข้าไปกันไว้แต่พริบตาเดียวเขาก็ถูกหางมังกรสะบัดจนกระเด็นออกมา

เหล่าลูกค้าต่างกรีดร้องและพากันวิ่งออกจากร้านให้ห่างจากสัตว์ประหลาดน้ําที่สุด แมวที่เหลือในร้านต่างวิ่งหลบมุมกันวุ่น หางของพวกมันมุดเข้าไปอยู่ใต้ขาหลังด้วยความตื่นกลัว

การเอาชนะจาวเหยาไม่ใช่เรื่องง่าย เนสซี่หวังจะบุกเข้าไปชิงตัวซูเปอร์แคทและหนี

หลังจากสลัดอาเว่ยนจนหลุด เขาหันกลับไปยังที่ร้านก่อนจะพบความว่างเปล่า

“อะไรกัน…”

แม่โรโพลี่จะไม่อยู่ แต่ไปช่วนยังคงอยู่ที่ร้าน เขาใช้พลังล่องหนเพื่อปิดบังตัวตนทุกคนที่ยังอยู่ในร้านไม่ให้อีกฝ่ายมองเห็น เขาขึ้นไปยืนด้านหน้าเหล่าแมวและลูกค้าที่เหลือ กางแขนออกทั้งสองข้างเป็นเชิงบอกให้ทุกคนอยู่ห่างจากเนสซี่

พลังของเขาอาจอยู่ได้ไม่นานนัก แต่มีอาเว่ยคอยดึงความสนใจทําให้ช่วยเขาซื้อเวลาได้บ้าง

เมื่อจาวเหยาเห็นเนสซีกําลังบุกไปที่คาเฟ เขาก้มตัวลงต่ําก่อนใช้พลังโลช่วยให้เขาพุ่งตัวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

กว่าเนสซีจะเห็นว่าเหล่าแมวและลูกค้าหายตัวไป จาวเหยาก็เกือบถึงหน้าประตูแล้ว

จาวเหยาปล่อยหมัดซึ่งส่งคลื่นพลังไปยังอีกฝ่ายจนกระเด็นออกไปอีกครั้ง

“ให้ตายสิ! ไอ้หมอนี่ไวชะมัด!”

เนสซี่เสียโอกาสที่จะเข้าไปชิงตัวแมวเสียแล้ว เขารีบเรียกหยดน้ําให้กลับมารวมร่างก่อนแยกร่างออกเป็นสี่ส่วน แยกย้ายหาทางหลบหนีทางท่อระบายน้ํา

หนึ่งในสี่นั้นคือเนสซี่ ที่เหลือเป็นร่างหลอกศัตรู

จาวเหยาพุ่งเข้าไปจับกลุ่มก้อนน้ําที่กําลังหนีทีละตัว แต่กลับไม่ใช่เนสซี่ตัวจริงเลยสักร่าง

“บ้าเอ๊ย” เขามองไปรอบๆ สายตาเห็นร่างน้ําร่างสุดท้ายที่กําลังตรงไปทางห้องน้ําแมวในร้านของเขา

“ฉันต้องหยุดเจ้านั่นก่อนที่มันจะลงท่อไป”

หลังจากที่ก้อนน้ําเข้าไปในห้องน้ําก็ชนกับท่อประปาหนึ่งจนเกิดฝนสีทองโปรยปราย

เสียงปะทะทําให้แมงโก้ที่กําลังทําธุระส่วนตัวอยู่ในห้องน้ําได้ยิน

มันตกใจจนสิ่งที่ควรจะถูกขับออกจากร่างกายมุดเข้าไปดังเดิม ความสบายใจของมันถูกกลบด้วยความกังวลและตื่นกลัว ก่อนจะผันเปลี่ยนเป็นความไม่พอใจเมื่อนึกถึงความเพียรพยายามที่มันก่อมาดันสูญเปล่า

แมงโก้มองไปยังต้นเหตุ ดวงตาบ่งบอกความไม่พอใจอย่างมาก

จาวเหยาเปิดประตูเข้ามาก็พบว่าท่อน้ําแตกและคราบสกปรกต่างเปรอะเปื้อนทั้งบนพื้นและเพดาน

แมงโก่โผล่หน้าออกมาจากห้องน้ําที่อยู่ชั้นบนสุด เมื่อมันเห็นจาวเหยาก็ส่งเสียงร้องอย่างโกรธเคือง

ชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งคุกเข่าอยู่บนพื้น มือกุมอยู่ที่ท้อง เขาพยายามเอื้อมมือมาหาจาวเหยาโดยมีสีหน้าซีดเผือด

“ฉัน… ฉันเป็นริดสีดวง…”

จาวเหยาผงะ เขาเห็นชายตรงหน้าหมดสติลงกับพื้น เลือดสีแดงเปรอะเปื้อนช่วงล่างของร่างหาย

ถัดมา ทีมแพทย์เข้ามาที่ร้านโดยพบเนสซี่นอนหมดสติจมกองเลือดและของเสียที่ถูกขับออกมา เขาจําอะไรแทบไม่ได้ แถมม่านตายังขาวซีด

เมื่อจาวเหยาเห็นอีกฝ่ายทรุดไปก็รีบถอยออกมาจากห้องน้ําโดยทันที เขาวิ่งออกมาให้ไกลจากร้านจนกว่าอาการปวดท้องของเขาจะเบาลง

“เกือบไปแล้วเชียว” จาวเหยาปาดเหงื่อออกจากหน้าผาก “ไม่น่าเป็นไปได้สิ ทําไมพลังของอลิซาเบธถึงทําอะไรเจ้านั่นไม่ได้ แต่โชคดีที่ได้แมงโก้ช่วยไว้”

จาวเหยาเข้าใจว่าพลังในการควบคุมสัมผัสทั้งห้าของอลิซาเบธเป็นการส่งคําสั่งไปยังสมองของอีกฝ่ายโดยตรง ส่วนความสามารถของแมงโก้ เอาเป็นว่าก็ขยับไปได้อีกขั้น

เขามองผ่านหน้าต่างเข้าไปในร้าน เห็นลูกค้าแต่ละคนต่างยืนกุมท้องของตัวเองทั้งสีหน้าบ่งบอกความเจ็บปวด

“ออกมาเร็ว! ไม่งั้นพวกคุณแย่แน่ รีบออกมาข้างนอกเดี๋ยวนี้!” เขาตะโกน

ลูกค้าต่างพากันออกมาจากร้านได้อย่างปลอดภัยโดยมีอาเว่ยและไปชั่วนคอยช่วย

จาวเหยาถอนหายใจอย่างโล่งอก เพราะเขาเองก็คงนึกภาพไม่ออกว่าหากทุกคนในนั้นต่างท้องเสียในเวลาเดียวกันจะเป็นยังไง

อีกฝั่งของถนน กระเป๋าใบหนึ่งห้อยต่องแต่งอยู่ที่มุมปากของมัจฉะ ชั้นในอยู่ที่โรโพลี่ ทั้งสี่เต้นรํากันอย่างสนุกสนานกับชัยชนะที่ได้รับ โดยมีบาร์บี้นอนหมดสติอยู่ข้างๆ

“เราชนะ! เราทําให้ผู้หญิงคนนี้สลบ!”

“พวกเราเจ๋งโคตร!”

แต่พวกมันก็ต้องหยุดฉลองเมื่อมัจฉะชี้ไปทางซุนเหมิงที่กําลังหาทางหนี

“พวกนาย มีอีกคนกําลังพยายามหนี! รีบตามไป!” มันตะโกน