Am I a God – ฉันเป็นพระเจ้า - ตอนที่ 192

Chapter 192 หนี และทําลาย

ดวงตาของจาวเหยาเปล่งประกายสีแดงก่อนเขาจะปรากฏตัว แต่เป้าหมายของเขาไม่ใช่ศัตรูที่อยู่ในรถ กลับเป็นแอรีสที่อยู่ในอ้อมแขน

หลังจากส่งเสียงร้องหนึ่งครั้ง แอรีสปืนขึ้นไปอยู่บนไหล่ของจาวเหยาก่อนวางอุ้งเท้าบนคอ พร้อมกับถูหน้าไปมากับแก้มของเขา

ในตอนนั้น โล่ก็ถูกกางออกมาคลุมทั้งมันทั้งจาวเหยาให้ปลอดภัย

เรื่องตอนโฮห้าวชางทําให้จาวเหยารู้ว่าโลนี้มีพลังป้องกันอย่างดี มันต้องคลุมทั่วทั้งร่างกายของเขาเหมือนห่อกันกระแทก เขาจึงห่อหุ้มพลังนี้ที่เท้าของเขาจนทําให้เกิดช่องว่างระหว่างเขากับพื้นดิน

จาวเหยาเอาชนะโฮห้าวชางด้วยวิธีการลองผิดลองถูกมาอย่างยากลําบาก แต่นั่นก็สอนให้จาวเหยาปรับใช้พลังนี้ให้มีประสิทธิภาพสูงสุด

เมื่อเขามั่นใจว่าเขาจะปลอดภัยด้วยโล่กําบังก็ถอนหายใจโล่ง

ไม่ว่าต่อไปจะเกิดอะไรขึ้นเขาก็จะปลอดภัย

ในการต่อสู้ด้วยพลังพิเศษนั้นไม่มีพลังที่ดีที่สุด ไม่ว่าพลังใดก็ตามย่อมมีจุดอ่อน หากประมาทเพียงชั่วครู่ ราคาที่ต้องจ่ายอาจหมายถึงชีวิต

ชัยชนะไม่ได้หมายถึงผู้แข็งแกร่ง เพียงแต่เป็นผู้ที่ยังไม่ผิดพลาดเท่านั้น

นี่เป็นคติพจน์ของจาวเหยา เป็นเหตุให้เขาคิดมาตรการความปลอดภัยเมื่อมีแอรีสอยู่ในมือ อันดับแรกเขาต้องมั่นใจว่าตัวเองจะต้องปลอดภัย

หลังจากที่สร้างการป้องกันได้แล้วก็พร้อมรับมือกับความสนุกตรงหน้า

เขามองหน้าผู้ลี้ภัยทั้งหลายก่อนยิ้มเยาะ

เขากวักนิ้วชี้เป็นเชิงเรียก “มาเลย มาทําให้มันจบ ดูสิว่าพวกนายพกอะไรมาบ้าง”

บาร์บี้พุ่งตัวออกไปคนแรก พลังฟื้นฟูของเธอทําให้เธอเหมาะสมที่จะเป็นแนวหน้า และการที่เธอสละชีพเพื่อทีมทําให้มีผลตามมาเล็กน้อย ทุกครั้งที่เธอตายจะทําให้ใช้เวลาฟื้นฟูนานขึ้น แต่มันจะถูกรีเซ็ตทุก 24 ชั่วโมง

เธอพุ่งตัวไปหาจาวเหยาอย่างไม่ลังเลพร้อมมีดในมือ

แต่จาวเหยากลับไม่สะดุ้งหรือแม้แต่ขยับเขยื้อน เขายกมือขึ้น นิ้วมือกางออกจากกัน ก่อนกําหมัดแน่นอีกครั้ง

“เอาสัมผัสทั้งหมดมาเลย!”

พลังของอลิซาเบธทําให้เขาฉกชิงสัมผัสทั้งห้ามาจากอีกฝ่ายได้ ทําให้เขาสร้างภาพลวงตาที่ไม่ต่างกับของจริงในสายตาอีกฝ่าย

อาเว่ยและซุนเหมิงยังคงเงียบอย่างตกตะลึงเมื่อเห็นบาร์บี้ เนสซี่ และร่างกาฝากของราชาแห่งความตายอีก สองคนล้มลงไปนอนกับพื้น

จาวเหยาเอาก็ประหลาดใจเช่นกันเมื่อเห็นว่าพลังของเขาใช้ได้กับทุกคนยกเว้นซุนเหมิงที่ยังคงยืนนิ่งอยู่

“หม?” เขาหรี่ตา ลองใช้พลังอีกครั้ง

แต่ซุนเหมิงก็ยังคงไม่รับผลกระทบตามเดิม

“เป็นไปได้ยังไง? ทําไมเธอไม่เป็นไรเลย?” จาวเหยาสงสัย

ขณะเดียวกับซุนเหมิงก็พยายามหาคําตอบ

“เป็นไปได้ยังไง? ทําไมเขาไม่เป็นไรเลย?”

ตอนที่จาวเหยาปรากฏตัวออกมาอีกครั้ง เธอก็พยายามใช้พลังทําให้เขาหลับ ใช้คําว่า “พยายาม” เพราะมันไม่เคยสําเร็จ เธอไม่รู้ว่าจาวเหยามีเกราะป้องกันการโจมตีทุกรูปแบบได้

ภูมิคุ้มกันของซุนเหมิงไม่ได้เกิดจากพลังพิเศษ แต่เป็นสิ่งที่เรียบง่ายกว่านั้น

เธอเตรียมการมาอย่างดี

เมื่อเธอเลี้ยงอลิซาเบธ เธอรู้ถึงนิสัย ความชอบ และลักษณะเฉพาะของแร็กดอลล์เป็นอย่างดี

“พลังของลิซซี่เกี่ยวกับคลื่นเสียง”

เธอรู้อย่างนั้นจึงใส่ที่อุดหูมาตั้งแต่ในรถก่อนที่จะมาถึงคาเฟเสียอีก

เธออาศัยจังหวะที่จาวเหยากําลังตกใจรีบเข้าไปหาเนสซี่ ก่อนล้วงหยิบเอาที่อุดหูคู่สํารองออกมาให้เขา

เธอเหลือที่อุดหูอยู่อีกแค่คู่เดียวเท่านั้นจึงต้องคิดให้ดีว่าจะให้ใคร มีเพียงเนสซี่ที่สามารถเปลี่ยนรูปร่างได้หลายแบบเท่านั้นที่จะทําให้พวกเธอมีสิทธิ์ชนะในครั้งนี้

“นี่มันเรื่องอะไร ฉันเล็งพลังของอลิซาเบธอย่างดีแล้วนี่นา แล้วทําไมเธอถึงยังอยู่” จาวเหยาคิด ไม่เชื่อสายตาตัวเอง

และความคิดของเขาก็ต้องชะงักเมื่อเห็นศัตรูคนหนึ่งขยับตัว เนสซี่ลืมตาขึ้น เขาเปลี่ยนร่างกายของตัวเองเป็นคลื่นน้ําและพุ่งผ่านอากาศมายังจาวเหยา

“เอาเลย!” ซุนเหมิงส่งเสียงเชียร์

สายน้ําที่กําลังพุ่งมาทั้งเร็ว รุนแรง และอันตรายถึงตาย ทั้งยังมีพลังมากพอที่จะเจาะทะลุเนื้อและเหล็กได้ จาวเหยาไม่มีทางหลบการโจมตีนี้ได้เป็นแน่

เธอเห็นจาวเหยาโบกมือไปมา แม้เป็นการเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อยแต่ส่งผลกระทบได้รุนแรง พลังงานทรงกลมบางอย่างที่มือซ้ายของเขาชนเข้ากับคลื่นน้ํากลางอากาศ ก่อให้เกิดเสียงระเบิดดังก้อง

ซุนเหมิงอ้าปากค้างเมื่อเห็นคลื่นน้ําแตกกระจายตัวกลายเป็นฝน

“ไม่!” เธอร้อง “เป็นไปไม่ได้”

แรงดันสูงของเนสซี่เจาะทะลุได้แม้แต่เหล็ก แต่ทําไมเขาถึงหยุดมันได้อย่างง่ายดาย?

จาวเหยากํามือสลับแบไปมา ก่อ

“เกราะป้องกันนี่มีความยืดหยุ่นดีมาก มันสามารถยึดติดกับเราเพื่อสร้างการป้องกันได้ แต่ก็ได้รับแรงกระทบไม่ใช่เล่นเหมือนกัน เราย่อบาเรียลงและขยายมันออกอย่างรวดเร็วจนเป็นพลังทําลายฝ่ายตรงข้าม ถ้าโฮห้าวชางรู้จักวิธีนี้คงเอาชนะไม่ได้ง่ายแน่ๆ แต่เดาว่าต่อให้รู้เขาก็คงไม่เสี่ยง เพราะแมวของเขาจะเป็นอันตรายไปด้วย”

คลื่นน้ําที่แตกกระจายกลางอากาศรีบรวมตัวอย่างรวดเร็ว คราวนี้เป็นรูปแบบของมังกร มันส่งเสียงคําราม ก่อนพุ่งเข้าหาท่อน้ําดับเพลิงที่อยู่ใกล้ๆ

จาวเหยากํามืออีกครั้ง ใช้พลังของอลิซาเบธ แต่ก็พบว่ามันไม่อาจส่งผลต่อฝ่ายตรงข้าม

เหตุผลก็ง่ายๆ พลังนี้โจมตีที่สมองโดยตรงเพื่อบิดเบือนการรับรู้และความรู้สึกของเป้าหมาย แต่เมื่ออยู่ในร่างน้ํา เนสซี่ก็ไม่มีสมองให้จาวเหยาควบคุมได้

คลื่นน้ําเหวี่ยงตัวเองใส่ท่อดับเพลิงหนึ่งครั้ง สองครั้ง สามครั้ง และทําต่อไปจนมันล้มลงกับพื้น

น้ําพวยพุ่งออกมาจากท่อขึ้นฟ้าจนสูงเป็นหอคอย มังกรน้ําลอยไปรอบๆ ก่อนแทรกตัวเองเข้าไปข้างใน มันรวมร่างกับน้ําจนร่างกายใหญ่เท่าบอลลูนสูงกว่าสิบเมตร ลําตัวกว้างอีกหนึ่งเมตร ทั้งดวงตายังดูดุร้าย

“เจ้าจิ๋ว แกกเล่นผิดคนแล้ว” มันว่า

เสียงหวีดหวิวดังไปทั่วบริเวณ และรอบๆของมันมีอากาศวนรอบเหมือนพายุหมุน

ซุนเหมิงเอามือปิดบังใบหน้าเมื่อลมกระโชกแรง เธอรู้สึกเหมือนตัวเองจะปลิวขึ้นไปในอากาศ

“ให้ตายสิ!” อาเว่ยสบถเมื่อเห็นมังกรดุร้ายตัวยักษ์

เขาตะโกนใส่โทรศัพท์ “พวกนายรีบมาที่นี่เดี๋ยวนี้ ไอ้มังกรน้ําบ้านั่นมันอาละวาดอีกแล้ว แบบนี้มีหวังถนนเส้นนี้โดนพังหมดแน่”

จาวเหยายังคงเงียบขณะมองมังกรที่หมุนวนในอากาศกําลังใกล้เข้ามา เขางอนิ้วเข้ามากําแน่นและกําแพง ป้องกันร่างกายเขาก็แน่นหนาขึ้น

มันพุ่งเข้าหาเขา เขาไม่หนี

จาวเหยายังคงไม่สะทกสะท้านทั้งที่เห็นว่าคลื่นน้ําตรงหน้าน่าจะมีน้ํามากกว่าสิบตัน ขนาดที่สามารถขับรถบรรทุกหรือชนใครสักคนตายได้เลย

เขาเพียงยกมือขวาขึ้น กําหมัด และต่อยไปยังสิ่งมีชีวิตประหลาดตรงหน้า

“แย่แล้ว เจ้าเด็กนั่นโกรธแล้วเรอะ” อาเว่ยคิด ตอนนี้ใจของเขาเต้นระรัวอย่างมาก

แต่เขาก็ช็อคเมื่อเห็นเหตุการณ์ตรงหน้า เขาอยากจะบอกหรือตะโกนให้จาวเหยาวิ่ง แต่ทุกคํากลับจุกอยู่ที่คอ

หมัดของจาวเหยาปล่อยพลังใส่เจ้ามังกรโดยตรง เมื่อโดนหัวของอีกฝ่ายก็เกิดการระเบิดแตกกระจาย

เสียงระเบิดหายไป… ร่างของมังกรสลายไป เหลือแต่หยาดน้ําที่พร่ําตกลงมาเหมือนเม็ดฝนเท่านั้น