Am I a God – ฉันเป็นพระเจ้า - ตอนที่ 177

Chapter 177 เครื่องทําความสะอาด และการตัดสัญญาณ

ตัวละครของจาวเหยาหมอบอยู่หลังประตูรอจังหวะ เมื่อศัตรูเข้ามาในห้องเขาก็ยิงอีกฝ่ายจนล้มลง

จาวเหยายังไม่ลงมือฆ่า เขาเปิดไมค์ ”ไงไอ้หนู ยังจะตามหาฉันอยู่มั้ย”

“เฮ้พี่ชาย ใจเย็น ขอโทษ โอเคมั้ย? ปล่อยผมไปเถอะ ขอล่ะ” อีกฝ่ายตอบกลับมา

“ได้ เรียกฉันว่าพ่อจําก่อนสิ” จาวเหยาหัวเราะ

“ไปลงนรกซะ”

จาวเหยาลั่นไกปืนฆ่าศัตรูทันที

เค้กข้าวที่สังเกตการณ์อยู่มองตาไม่กระพริบ มันตื่นเต้นเมื่อได้ยินเสียงร้องอย่างเจ็บปวดจากอีกฝ่าย

จาวเหยาหยิบอาวุธและของอื่นๆ จากตัวศัตรูที่เขาเพิ่งฆ่าไป ทันใดมีกระสุนพุ่งมาโดนตัวละครของเขา เขาล้มลงพื้น พยายามคลานหนี

” ฆ่าเพื่อนร่วมทีมฉันไปแล้วคิดจะหนีเหรอ ไอ้หนู” ผู้โจมตีกล่าว

“ใจเย็นพี่ชาย เราฝั่งเดียวกัน” จาวเหยาพูด ใช้คําพูดจากผู้เล่นที่เขาเพิ่งฆ่าไป

“ไม่มีคําว่า “เรา” เรียกฉันว่าพระเจ้าก่อนสิ แล้วฉันจะไว้ชีวิต”

” ฉิบ* ฆ่าฉันไปเลยเหอะ”

และผลก็คือความตายของจาวเหยา แถมตายด้วยหมัดเปล่าเสียด้วย

“มาเลยไอ้กร็วก มาฆ่าฉันเลยสิ” จาวเหยาตะโกนใส่ไมโครโฟน

เมื่อเห็นจาวเหยาโกรธ เค้กข้าวก็ผุดยิ้ม

“อย่างนี้สิ” มันว่า “นี่แหละคือวิธีที่ฉันจะทําให้พวกมนุษย์เจ็บปวด ฉันจะเอาคืนเรียงตัวเลย”

ดวงตามันยังคงจับจ้องอยู่กับจอ ความคิดต่างๆ แล่นเข้ามาในหัว

“น่าสนใจ ฉันต้องศึกษาธรรมชาติสกปรกของมนุษย์พวกนี้ แล้วใช้ตรงนี้จัดการพวกมันซะ” มันคิด

มันใช้เวลาที่เหลือของวันในการเรียนรู้เกมทุกตาที่จาวเหยาเล่น ทุกครั้งที่จาวเหยาฆ่าศัตรูได้มันก็ดีใจจนเนื้อเต้นไปด้วย

แต่ตอนที่จาวเหยาโดนฆ่ามันก็มีความสุขเหมือนกัน

และขณะที่มันคอยมองหน้าจออยู่นั้น ซูเปอร์แคทที่เหลือก็มองมันอยู่

“อะไรอะ อยู่กับจาวเหยานานเกินไปแล้วนะ! ฉันยังไม่ติดจาวเหยาขนาดนั้นเลย!” มัจฉะพูดอย่าขมขื่น

มันหันไปหาโรลี่โพลี่ ”นายว่าไง โรลี่ พี?”

แมวอ้วนนอนแผ่น้ําลายไหลย้อยอยู่กลางโต๊ะ มันกําลังหลับเพราะเมื่อคืนมันโดนเสียงเค้กข้าวก่อกวนทั้งคืน

“ไร้ประโยชน์จริงๆ” มัจฉะบ่น ก่อนหันไปหาทางอลิซาเบธกับลูกฝุ่น “พวกเธอล่ะคิดว่าไง”

อลิซาเบธกระพริบตาปริบๆ สองสามที่ก่อนหาวหวอด เมื่อคืนมันเองก็แทบไม่ได้นอนเหมือนกัน

มันไม่มีสติครบถ้วนมาคิดเรื่องเค้กข้าวตอนนี้ มันแค่อยากให้จาวเหยาบอกรหัสไวไฟใหม่มันเสียที นอกจากเรื่องนี้มันไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

“ฉันอาจจะต่อไวไฟของที่ร้านได้” มันพึมพํา “อีกเดี๋ยวฉันต้องลองดู…”

ลูกฝุ่นไม่ได้สนใจที่มัจฉะพูดก่อนหน้านี้ ในหัวมันมีแต่เรื่องแคทมินต์เท่านั้น

” ฉันทําความสะอาดห้องน้ําหมดแล้ว เมื่อไหร่ฉันจะได้ถุงใหม่?” มันถามจาวเหยาผ่านทางโทรจิต

จาวเหยาส่งยิ้มกลับมา

“เจ้าฝุ่น” เขาเริ่มพูด “ตราบเท่าที่เธอทําความสะอาดที่นั่นทุกวัน ฉันจะให้แคทมินต์คุณภาพดีกับเธอเป็นถุงทุกครั้งที่กลับมา เธอจะว่าไง?”

“ทุกวัน!? นั่นไม่ได้อยู่ในข้อตกลง! นายโกหก! ไม่รักษาคําพูด!” ลูกฝุ่นร้องตะโกน

จาวเหยาส่งเสียงหัวเราะนิ่งๆ

“ลูกฝุ่น เธอยังเด็กและไร้เดียงสา ไม่มีคนน่าเชื่อถืออยู่บนโลกอันโหดร้ายใบนี้หรอก” เขาพูดจากประสบการณ์ “แต่ลองคิดดูสิ ฉันเสนองานที่ตรงกับความสามารถของเธอ ได้รับค่าตอบแทนรายวันดีกว่ารับก้อนเดียวแค่ครั้งเดียวอีกนะ ขยันทํางานเข้า รางวัลเธอไม่มีวันหมดแน่นอน”

ลูกฝุ่นมองจาวเหยาอย่างไม่ไว้ใจ เขาส่งยิ้มสดใสกลับมาให้มัน

“ฉันแน่ใจว่าเธอคงไม่อยากขาดแคทมินต์อีกหรอกใช่มั้ย”

ทันใดมันก็รู้สึกเย็นสันหลังวาบ

หลังจากไม่ได้รับคําตอบ มัจฉะก็ยังคงคอยถามคนนั้นคนนี้ต่อไป

“นี่ เจ้านักเก็บขยะ เธอไม่ได้อยู่ข้างเดียวกับสก็อตติชปลอมนั่นหรอกเหรอ”

ลูกฝุ่นหยุดการสนทนากับจาวเหยาหันมาส่งสายตาอาฆาตให้มัจฉะ “หุบปากไปซะ ไอ้ปลวก”

มัจฉะอ้าปากค้างอย่างตกใจ เอาอุ้งเท้าขึ้นมาแนบอก หูของมันลู่ไปกับหัว

” เธอเรียกใครว่าปลวก? ฉัน?” มันถามพลางทําท่าเยาะเย้ยและไม่เชื่อ

“สรุปว่าไง เจ้าฝุ่น?” จาวเหยาถาม ดึงความสนใจลูกฝุ่นกลับมา

” จะเดินทางที่โรยด้วยกลีบกุหลาบหรือจะเป็นอย่างเจ้าแมวพวกนี้ล่ะ ทํางานกับฉันรับประกันว่าแคทมินต์ถึงมือแน่นอน”

” วันละแพค? ห้าวันก็ห้าแพค?” มันยืดขาออกมา “สิบวันก็สิบแพค!”

มันพยายามนับเลขด้วยจํานวนนิ้วของมันเท่าที่จะนับได้

“ฉันจะทํา!” มันสรุป

และก็เป็นอีกวันที่ผ่านไปอย่างสงบ

ตอนนี้สภาพร่างกายของเค้กข้าวดีขึ้นมาก มันไม่หลับยาวหรือกรนดังอีกต่อไป มันยังคงอยู่บนตักของจาวเหยา มองทุกการเคลื่อนไหวของเขาในเกม แถมยังเต้นอย่างเริงร่าเวลามีเรื่องตื่นเต้นเกิดขึ้น

หลังจากเหตุการณ์ของเจ้าหญิงเฉียน มัจฉะก็ไม่ได้สนใจใครอีกต่อไป มันมุ่นอยู่แต่กับเกม Mobile Legends อย่างปกติ

โรลี่โพลี่ก็ตะกละตะกลามอย่างต่อเนื่อง ลูกฝุ่นเริ่มทํางานหนักโดยการทําความสะอาดของเสียในมิติพิเศษของมัน

ส่วนอลิซาเบธ วันนี้ไม่ค่อยราบรื่นเท่าไหร่ วันนี้เป็นวันที่สองที่มันไม่มีอินเตอร์เน็ตใช้

และก็ทําให้มันรู้มันประเมินจาวเหยาต่ําไป เขาเปลี่ยนรหัสไวไฟที่ร้านด้วย ซึ่งมันผิดหวังอย่างมาก

“ชิ!” อลิซาเบธส่งเสียงอย่างไม่พอใจ สะบัดหน้าหนีลูกค้าตรงหน้า

เหยียนเสี่ยวฉิงตกใจผงะถอยหลังไปทันที

“อลิซาเบธเป็นอะไรไปจ๊ะ?” เธอถาม ”ทําไมวันนี้ดูน่ากลัวจัง?”

ปกติแล้วอลิซาเบธจะเป็นแมวที่สุภาพและน่ารัก ต่อให้เหยียนเสี่ยวฉิงจะอุ้มหรือพาเธอไปไหนจนมันไม่ชอบใจ มันก็จะแค่แตะเธอเบาๆ เป็นเชิงเตือน มันไม่เคยกัด ข่วน หรือส่งเสียงขู่ใครมาก่อน

“เป็นอะไรเหรอ” ซุนเคอเคอถามพลางทําหน้างง วันนี้เธอใส่ชุดกิโมโนมาเต็มยศ

” อลิซาเบธปกติจะเชื่องนี่นา เธอเป็นแบบนี้เพราะไม่สบายหรือเปล่า”

หลังจากที่มาร้านบ่อยๆ ซุนเคอเคอก็ได้เรียนรู้เกี่ยวกับพฤติกรรมแมวอย่างมากตอนอยู่ที่นี่ เธอรู้ว่าการที่แมวมีพฤติกรรมเปลี่ยนไปกระทันหันอาจเป็นเพราะมันกําลังรู้สึกไม่ค่อยดี

เธอหันไปเรียกไปช้วน “อลิซาเบธป่วยหรือเปล่าคะ? วันนี้ดูไม่เหมือนทุกทีเลย”

ไป๋ซ้วนรีบเข้ามาหาทันที เขาเดินไปหาอลิซาเบธก่อนค่อยๆ ลูบหน้าผากมันเบาๆ เป็นเชิงปลอบ แต่มันกลับกัดมือเขาสวนกลับมา

อลิซาเบธไม่ยอมปล่อย แต่ไป๋ซ้วนเองก็ไม่มีท่าทีอะไร จากที่ทํางานที่นี่มาเขาเองก็โดนกัดโดนข่วนไปหลายที่เหมือนกัน

เขาเองก็เตรียมรับมือสถานการณ์แบบนี้มาบ้าง

การที่แมวจู่โจมไม่ได้แปลว่ามันต้องการทําร้าย ถ้าโดนกัดให้อยู่นิ่งๆ ไว้จะดีกว่า หากชักมือหนีจะยิ่งทําให้มันกัดแรงขึ้น

สิ่งที่ไป๋ซ้วนต้องทําตอนนี้มีแค่ส่งสายตาเพื่อบอกให้อีกฝ่ายปล่อยเขาเท่านั้น